...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zainwestuj trochę czasu w ten, lub jakikolwiek inny album Darkane.
To najwyższa jakość pod każdym względem!!!



Formed in 1998, this Swedish act has managed to produce 5 full-length CD's. 'Demonic Art' is their latest onslaught. The only other album I've heard from them is 'Rusted Angel' (1998). I'd have to conclude that 'Rusted Angel' is a better release. However, I do like this new album a lot. The meaning of "Darkane" is a comes from two words: "dark" and "arcane."

The bonus CD features 3 new tracks so the whole CD clocks in to be almost fifty-one minutes. It also has a DVD to it. Their current line-up is Jens Broman on vocals, Christofer Malmstrom on guitars, Klas Ideberg also on guitars, Jorgen Lofberg on bass and Peter Wildoer on drums. Darkane has gone through some line-up changes since they originally formed.

This act used to play primarily melodic death metal. Their current genres are melodic death metal mixed with thrash metal. These styles seem to fit the album well. On their official website, the band shows their influences. If you go to their page, you'll see who their musical preferences are.

For the intro, there is a melodic piece that segues into track two. The guitars altogether feature heavy galloping riffs which demonstrates the thrash influence. The chorus sections are more on the melodic side. The music is pretty catchy. Best to play the album on a high blasting stereo so that you don't miss out on any of the riffs. The vocals feature high end screams along with clean parts, particularly during the choruses. The time signatures are all over the place. There's even some blast beats. The guitar leads are well thought out. Some are slow and melodic while others completely shred.

In addition, the music features several riffs per song which demonstrate their newer style. Most songs are definitely a combination of melodic death and thrash as I previously stated. It's a definite unique blend of genres. The guitars are what stands out the most for me. Most of the songs are heavily distorted but there are clean tone bits as well.

In terms of the sound quality, 'Demonic Art' is well mixed. You can hear all of the instruments in unison. The playing overall shows how talented this band is. The reason why I say this is because Darkane is not only able to mix two genres together, they are also capable of coming up with completely new riffs that totally dominate.

The lyrical themes are about psychology, inner struggles, and life. I think that they are well thought out and not completely nonsensical. It shows how diverse this band is. There are no covers on the new release.

I think that all of the tracks here I pretty much like. This release is quite awesome. Not only is the mixing good, but the songs are very catchy. Check out the songs "Leaving Existence", "Execution 44" and "Demigod" to come up with your own opinion!

MethylinInfo



..::TRACK-LIST::..

1. Variations Of An Eye Crush (instrumental) 1:33
2. Leaving Existence 4:01
3. Demonic Art 4:47
4. Absolution 4:02
5. Execution 44 4:59
6. Impetious Constant Chaos 3:50
7. Demigod 4:18
8. Soul Survivor 4:09
9. The Killing Of I 4:52
10. Wrong Grave (Instrumental) 0:56
11. Still In Progress 3:22



..::OBSADA::..

Christofer Malmström - lead guitar
Peter Wildoer - drums
Jörgen Löfberg - bass
Klas Ideberg - rhythm guitar
Jens Broman - vocals




https://www.youtube.com/watch?v=sjQZW_j8Vrc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zainwestuj trochę czasu w ten, lub jakikolwiek inny album Darkane.
To najwyższa jakość pod każdym względem!!!



Formed in 1998, this Swedish act has managed to produce 5 full-length CD's. 'Demonic Art' is their latest onslaught. The only other album I've heard from them is 'Rusted Angel' (1998). I'd have to conclude that 'Rusted Angel' is a better release. However, I do like this new album a lot. The meaning of "Darkane" is a comes from two words: "dark" and "arcane."

The bonus CD features 3 new tracks so the whole CD clocks in to be almost fifty-one minutes. It also has a DVD to it. Their current line-up is Jens Broman on vocals, Christofer Malmstrom on guitars, Klas Ideberg also on guitars, Jorgen Lofberg on bass and Peter Wildoer on drums. Darkane has gone through some line-up changes since they originally formed.

This act used to play primarily melodic death metal. Their current genres are melodic death metal mixed with thrash metal. These styles seem to fit the album well. On their official website, the band shows their influences. If you go to their page, you'll see who their musical preferences are.

For the intro, there is a melodic piece that segues into track two. The guitars altogether feature heavy galloping riffs which demonstrates the thrash influence. The chorus sections are more on the melodic side. The music is pretty catchy. Best to play the album on a high blasting stereo so that you don't miss out on any of the riffs. The vocals feature high end screams along with clean parts, particularly during the choruses. The time signatures are all over the place. There's even some blast beats. The guitar leads are well thought out. Some are slow and melodic while others completely shred.

In addition, the music features several riffs per song which demonstrate their newer style. Most songs are definitely a combination of melodic death and thrash as I previously stated. It's a definite unique blend of genres. The guitars are what stands out the most for me. Most of the songs are heavily distorted but there are clean tone bits as well.

In terms of the sound quality, 'Demonic Art' is well mixed. You can hear all of the instruments in unison. The playing overall shows how talented this band is. The reason why I say this is because Darkane is not only able to mix two genres together, they are also capable of coming up with completely new riffs that totally dominate.

The lyrical themes are about psychology, inner struggles, and life. I think that they are well thought out and not completely nonsensical. It shows how diverse this band is. There are no covers on the new release.

I think that all of the tracks here I pretty much like. This release is quite awesome. Not only is the mixing good, but the songs are very catchy. Check out the songs "Leaving Existence", "Execution 44" and "Demigod" to come up with your own opinion!

MethylinInfo



..::TRACK-LIST::..

1. Variations Of An Eye Crush (instrumental) 1:33
2. Leaving Existence 4:01
3. Demonic Art 4:47
4. Absolution 4:02
5. Execution 44 4:59
6. Impetious Constant Chaos 3:50
7. Demigod 4:18
8. Soul Survivor 4:09
9. The Killing Of I 4:52
10. Wrong Grave (Instrumental) 0:56
11. Still In Progress 3:22



..::OBSADA::..

Christofer Malmström - lead guitar
Peter Wildoer - drums
Jörgen Löfberg - bass
Klas Ideberg - rhythm guitar
Jens Broman - vocals




https://www.youtube.com/watch?v=sjQZW_j8Vrc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dziennik pokładowy, Misja Pierwsza, dzień pierwszy.

Planet Hell to projekt, który jest spełnieniem wszystkich moich muzycznych pragnień i towarzyszących muzyce emocji.
Gdy zaczynałem świadomie słuchać muzyki i jednocześnie próbowałem sił w grze na instrumentach, klasyczny heavy metal zaczynał wypuszczać złowrogie macki w różnych kierunkach.
Dorastałem, gdy tworzyły się ekstremalne gatunki metalu, takie jak thrash, death, black metal a po drodze industrial. Już wtedy czułem, a po latach utwierdziłem się w tym przekonaniu, że najciekawsze rzeczy tworzą się
na pograniczach gatunków. Wtedy powstają rzeczy nowe, świeże i inspirujące. Dlatego też Planet Hell jest zespołem, który mozna utożsamić z wyżej wymienionymi gatunkami. Poruszam się na krawędzi i dobrze mi z tym.
Osobna kwestia to tematyka tekstów.
Tu też cofnąłem się do moich korzeni i odkryłem na nowo
twórczość Stanisława Lema, nie tylko jednego z najwybitniejszych pisarzy SF ale też filozofa, futurologa i podobnie jak ja - z wykształcenia lekarza.
Debiutancki album Planet Hell - Mission One, w całości (poza coverem Rush) w warstwie tekstowej jest moją interpretacją niektórych powieści i opowiadań Stanisława Lema.
Chylę czoła przed jego geniuszem i mam nadzieję, że klimat, który stworzyłem, choć w części pokrywa się z jego wizją, lecz tego się już nie dowiem...
Muzycznie oddaję hołd prekusorom gatunków, które wspomniałem powyżej, ale też chciałbym osobno wyróżnić: Devin'a Townsend'a i Strapping Young Lad, Rush, Immolation, Stevena Wilsona i Porcupine Tree oraz oczywiście Voivod - tytuł jednego z ich utworów stał się zresztą nazwą mojego projektu. Nie mogę nie wspomnieć o zespołach takich jak Dead Can Dance i Cocteau Twins, choć moją ambicją było stworzyć kosmiczną przestrzeń muzyczną bez elektroniki, jedynie przy pomocy klasycznego, heavymetalowego instrumentarium.
Zapraszam w podróż na granice wszechświatów.

Astrogator Przemysław Latacz

Koniec przekazu.



Początkowo nie wiedziałem, z jakiej planety przyleciało do nas Planet Hell, jak również co ich misją jest. Uczucia me mieszane – cały koncept sprawia wrażenie dość nowoczesnego podejścia: kosmiczna otoczka, na zdjęciach uniformy. A label iście oldschoolowy…

Szczęśliwie szala przechyliła się na stronę oldschoolu, bowiem Planet Hell to kapela, która porusza się w klimatach na przykład takiego Nocturnus, czy jego późniejszej inkarnacji – After Death. „Mission One” przynosi nam dziesięć utworów, które roztaczają dookoła gwiezdną aurę zamkniętą w dobrym death metalu. W dobie gdy albo wszyscy odkrywają na nowo szwedzkie brzmienie lub sięgają korzeni Morbid Angel i Possessed, kapela z Katowic stawia na lekko inny death metal. Walcowate, ciężkie i grube riffy, a do tego świdrujące, chwilami wręcz wirtuzoerskie solówki. Niby death metal, ale tu i ówdzie przebija się progresja – i nie mówię tu tylko o coverze Rush, po prostu w muzyce Planet Hell cały czas podskórnie czuje się, że ten death metal to chwilami brzmi iście profesorsko. W tej duchocie mamy dużo przestrzeni, choć brzmi to paradoksalnie. A przy tym, wbrew pozorom – „Mission One” brzmi mocno i brutalnie. Do tego kapela łącznie z wydawcą postarali się o naprawdę świetną oprawę tego materiału i dlatego możemy pocieszyć oczy fajnym digibookiem, z ciekawą wkładką (koncept materiału oparto o literaturę fantastyczną Lema) w której znajdziemy ciekawe futurysytczne obrazki, no i teksty oczywiście. Nic tylko kupować!

Planet Hell to dla mnie duże zaskoczenie na plus. Jeśli ktoś ma zrobiony ołtarzyk z „The Key” czy „Treshold” nie powinien się nawet zastanawiać.

Oracle


Zespół Planet Hell powstał poniekąd na zgliszczach kapeli The No-Mads. Przemysław Latacz po rozpadzie macierzystej formacji postanowił zrealizować dosyć śmiały projekt. Porwał ze sobą basistę Józka (też No-Mads) i skompletował resztę składu (gitara i perkusja) nowego zespołu. Co bardziej dociekliwi mogą poszukiwać informacji o wokalach, więc uprzedzając fakty - to działka Przema. Tyle tytułem wstępu i przechodzimy do konkretów.

"Mission One" to koncept oparty na twórczości Stanisława Lema. To tak w skrócie, bo sprawa jest dosyć głębsza. Image muzyków (uniformy), logo zespołu (inspirowane tym z odwołanej misji Apollo XVIII) i sposób narracji na portalach społecznościowych opiera się na kosmosie i jego podbojach. Natomiast muzycznie to mamy do czynienia z dosyć ascetycznym (kosmicznym) death metalem, z małymi thrash metalowymi wpływami. Na krążku znajduje się 10 kompozycji (w tym jeden cover) i muszę przyznać, iż nie sposób wybrać tej najwybitniejszej kompozycji, jaki i tej najsłabszej. Materiał zawarty na "Mission One" trzyma równy i bardzo wysoki poziom. Jestem pod sporym wrażeniem tego, co słyszę.

Przyznaje, iż pierwsze dwa-trzy odsłuchy szły mi ciężko. Muza sama w sobie jest lekko pokombinowana, sporo w niej ciężaru i lekko pokręconych rozwiązań. Heh... wiadomo, że Przemo to wielki fan Voivod, więc te "zakrętasy" specjalnie nie dziwią. Zaskakuje na pewno wokalnie - oczywiście na plus. Niski, często "mówiony" wokal idealnie pasuje do tej muzyki. A tutaj to już jest kosmos - fantastyczne riffy, świdrujące solówki, nieustanna nawałnica perkusji i ostro cisnący bas. Skojarzenia z Immolation, Nocturnus, czy oczywiście Voivod jak najbardziej są na miejscu. Oczywiście to wszystko w wielkim nawiasie i cudzysłowie. Planet Hell przecież "nie rżnie" z nikogo.

Muza jest dosyć gęsta i intensywna w odbiorze. Nieustanna nawałnica (częste blasty) na perkusji, cholernie ciasne riffy i pędzący bas nie zostawiają miejsca na oddech. Na szczęście nie jest to nawalanka dla nawalania. O nie. Poszczególne utwory poskładano z wielkim wyczuciem i smakiem. Tutaj wielki szacun dla Przema, który odpowiada za muzykę. Jest bardzo intensywnie, ale też pojawiają się delikatne zwolnienia, zmiany rytmu, czy tempa, które nieźle ubarwiają ten materiał. Osobne słówko dla solówek - palce lizać. Kapitalnie one siedzą w poszczególnych numerach. Posłuchajcie tej w "Return From The Stars" - heavy metalowe arcydzieło.

Świetną sprawą jest to, że muzycy potrafili wyczarować taki kosmiczny klimat - pustka, nicość i chłód. Wspomniana już wcześniej intensywność i gęstość paradoksalnie zostawia słuchaczowi sporo przestrzeni. Czyli krótko mówiąc jest... kosmos. Duża w tym zasługa technicznego grania i dopracowania tej muzyki. Ta odrobina progresywnego zacięcia przynosi fantastyczny rezultat. Ja to wszystko kupuję bez dwóch zdań. Album zamyka "Earthshine" - cover zespołu Rush przełożony na język Planet Hell brzmi całkiem nieźle.

Osobne słówko na temat wydania tej płyty. Ascetyczna okładka może lekko zmylić, bo w środku mamy bogactwo. Liryki podano po Polsku i Angielsku, a dodatkowo każdy tekst jest poprzedzony krótkim wprowadzeniem. Do tego obrazki Daniela Mroza, który przecież zilustrował "Cyberiadę" i "Bajki robotów" Stanisława Lema. Klasa! Jedynie co mi nie pasuje, to format tego wydawnictwa... niestety A5 nie mieści mi się w półce i nie mam pomysłu jak to ugryźć. Ale to detal i nie ma co na niego zwracać uwagi.

"Mission One" to dziennik pokładowy z pierwszej misji statku kosmicznego Planet Hell. Zaprowadził on nas w bardzo ciekawe miejsca i zafundował niesamowite przeżycia. Polecam fanom death metalu z takim ciut bardziej technicznym podejściem. Z drugiej strony muzyka zawarta na tym krążku jest na tyle uniwersalna, że miłośnicy cięższych brzmień znajdą coś dla siebie. To tyle ode mnie... moja misja również dobiegła końca. Over And End!

Piotr 'gumbyy' Legieć


http://metalrulez.pl/22087/planet-hell-mission-one-2



..::TRACK-LIST::..

1. NothingMachine 3:26
2. Invincible 3:54
3. Mask 3:42
4. Eden 5:57
5. Astronaut 4:38
6. Voyage XI 3:30
7. Inquest 4:04
8. ElectroDragon 3:21
9. Return From The Stars 7:01



..::OBSADA::..

Bass [Bass Gravity Shockwave] - Józef Brodziński
Drums [Controlled Blast Chainreaction] - Tomasz Raszka
Guitar [7-String Flying V Graduated Pilot] - Tomasz Ziarko
Guitar [7-Superstring Guitar Theory], Vocals [Voice] - Przemysław Latacz




https://www.youtube.com/watch?v=eFOpsJ151d0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Dziennik pokładowy, Misja Pierwsza, dzień pierwszy.

Planet Hell to projekt, który jest spełnieniem wszystkich moich muzycznych pragnień i towarzyszących muzyce emocji.
Gdy zaczynałem świadomie słuchać muzyki i jednocześnie próbowałem sił w grze na instrumentach, klasyczny heavy metal zaczynał wypuszczać złowrogie macki w różnych kierunkach.
Dorastałem, gdy tworzyły się ekstremalne gatunki metalu, takie jak thrash, death, black metal a po drodze industrial. Już wtedy czułem, a po latach utwierdziłem się w tym przekonaniu, że najciekawsze rzeczy tworzą się
na pograniczach gatunków. Wtedy powstają rzeczy nowe, świeże i inspirujące. Dlatego też Planet Hell jest zespołem, który mozna utożsamić z wyżej wymienionymi gatunkami. Poruszam się na krawędzi i dobrze mi z tym.
Osobna kwestia to tematyka tekstów.
Tu też cofnąłem się do moich korzeni i odkryłem na nowo
twórczość Stanisława Lema, nie tylko jednego z najwybitniejszych pisarzy SF ale też filozofa, futurologa i podobnie jak ja - z wykształcenia lekarza.
Debiutancki album Planet Hell - Mission One, w całości (poza coverem Rush) w warstwie tekstowej jest moją interpretacją niektórych powieści i opowiadań Stanisława Lema.
Chylę czoła przed jego geniuszem i mam nadzieję, że klimat, który stworzyłem, choć w części pokrywa się z jego wizją, lecz tego się już nie dowiem...
Muzycznie oddaję hołd prekusorom gatunków, które wspomniałem powyżej, ale też chciałbym osobno wyróżnić: Devin'a Townsend'a i Strapping Young Lad, Rush, Immolation, Stevena Wilsona i Porcupine Tree oraz oczywiście Voivod - tytuł jednego z ich utworów stał się zresztą nazwą mojego projektu. Nie mogę nie wspomnieć o zespołach takich jak Dead Can Dance i Cocteau Twins, choć moją ambicją było stworzyć kosmiczną przestrzeń muzyczną bez elektroniki, jedynie przy pomocy klasycznego, heavymetalowego instrumentarium.
Zapraszam w podróż na granice wszechświatów.

Astrogator Przemysław Latacz

Koniec przekazu.



Początkowo nie wiedziałem, z jakiej planety przyleciało do nas Planet Hell, jak również co ich misją jest. Uczucia me mieszane – cały koncept sprawia wrażenie dość nowoczesnego podejścia: kosmiczna otoczka, na zdjęciach uniformy. A label iście oldschoolowy…

Szczęśliwie szala przechyliła się na stronę oldschoolu, bowiem Planet Hell to kapela, która porusza się w klimatach na przykład takiego Nocturnus, czy jego późniejszej inkarnacji – After Death. „Mission One” przynosi nam dziesięć utworów, które roztaczają dookoła gwiezdną aurę zamkniętą w dobrym death metalu. W dobie gdy albo wszyscy odkrywają na nowo szwedzkie brzmienie lub sięgają korzeni Morbid Angel i Possessed, kapela z Katowic stawia na lekko inny death metal. Walcowate, ciężkie i grube riffy, a do tego świdrujące, chwilami wręcz wirtuzoerskie solówki. Niby death metal, ale tu i ówdzie przebija się progresja – i nie mówię tu tylko o coverze Rush, po prostu w muzyce Planet Hell cały czas podskórnie czuje się, że ten death metal to chwilami brzmi iście profesorsko. W tej duchocie mamy dużo przestrzeni, choć brzmi to paradoksalnie. A przy tym, wbrew pozorom – „Mission One” brzmi mocno i brutalnie. Do tego kapela łącznie z wydawcą postarali się o naprawdę świetną oprawę tego materiału i dlatego możemy pocieszyć oczy fajnym digibookiem, z ciekawą wkładką (koncept materiału oparto o literaturę fantastyczną Lema) w której znajdziemy ciekawe futurysytczne obrazki, no i teksty oczywiście. Nic tylko kupować!

Planet Hell to dla mnie duże zaskoczenie na plus. Jeśli ktoś ma zrobiony ołtarzyk z „The Key” czy „Treshold” nie powinien się nawet zastanawiać.

Oracle


Zespół Planet Hell powstał poniekąd na zgliszczach kapeli The No-Mads. Przemysław Latacz po rozpadzie macierzystej formacji postanowił zrealizować dosyć śmiały projekt. Porwał ze sobą basistę Józka (też No-Mads) i skompletował resztę składu (gitara i perkusja) nowego zespołu. Co bardziej dociekliwi mogą poszukiwać informacji o wokalach, więc uprzedzając fakty - to działka Przema. Tyle tytułem wstępu i przechodzimy do konkretów.

"Mission One" to koncept oparty na twórczości Stanisława Lema. To tak w skrócie, bo sprawa jest dosyć głębsza. Image muzyków (uniformy), logo zespołu (inspirowane tym z odwołanej misji Apollo XVIII) i sposób narracji na portalach społecznościowych opiera się na kosmosie i jego podbojach. Natomiast muzycznie to mamy do czynienia z dosyć ascetycznym (kosmicznym) death metalem, z małymi thrash metalowymi wpływami. Na krążku znajduje się 10 kompozycji (w tym jeden cover) i muszę przyznać, iż nie sposób wybrać tej najwybitniejszej kompozycji, jaki i tej najsłabszej. Materiał zawarty na "Mission One" trzyma równy i bardzo wysoki poziom. Jestem pod sporym wrażeniem tego, co słyszę.

Przyznaje, iż pierwsze dwa-trzy odsłuchy szły mi ciężko. Muza sama w sobie jest lekko pokombinowana, sporo w niej ciężaru i lekko pokręconych rozwiązań. Heh... wiadomo, że Przemo to wielki fan Voivod, więc te "zakrętasy" specjalnie nie dziwią. Zaskakuje na pewno wokalnie - oczywiście na plus. Niski, często "mówiony" wokal idealnie pasuje do tej muzyki. A tutaj to już jest kosmos - fantastyczne riffy, świdrujące solówki, nieustanna nawałnica perkusji i ostro cisnący bas. Skojarzenia z Immolation, Nocturnus, czy oczywiście Voivod jak najbardziej są na miejscu. Oczywiście to wszystko w wielkim nawiasie i cudzysłowie. Planet Hell przecież "nie rżnie" z nikogo.

Muza jest dosyć gęsta i intensywna w odbiorze. Nieustanna nawałnica (częste blasty) na perkusji, cholernie ciasne riffy i pędzący bas nie zostawiają miejsca na oddech. Na szczęście nie jest to nawalanka dla nawalania. O nie. Poszczególne utwory poskładano z wielkim wyczuciem i smakiem. Tutaj wielki szacun dla Przema, który odpowiada za muzykę. Jest bardzo intensywnie, ale też pojawiają się delikatne zwolnienia, zmiany rytmu, czy tempa, które nieźle ubarwiają ten materiał. Osobne słówko dla solówek - palce lizać. Kapitalnie one siedzą w poszczególnych numerach. Posłuchajcie tej w "Return From The Stars" - heavy metalowe arcydzieło.

Świetną sprawą jest to, że muzycy potrafili wyczarować taki kosmiczny klimat - pustka, nicość i chłód. Wspomniana już wcześniej intensywność i gęstość paradoksalnie zostawia słuchaczowi sporo przestrzeni. Czyli krótko mówiąc jest... kosmos. Duża w tym zasługa technicznego grania i dopracowania tej muzyki. Ta odrobina progresywnego zacięcia przynosi fantastyczny rezultat. Ja to wszystko kupuję bez dwóch zdań. Album zamyka "Earthshine" - cover zespołu Rush przełożony na język Planet Hell brzmi całkiem nieźle.

Osobne słówko na temat wydania tej płyty. Ascetyczna okładka może lekko zmylić, bo w środku mamy bogactwo. Liryki podano po Polsku i Angielsku, a dodatkowo każdy tekst jest poprzedzony krótkim wprowadzeniem. Do tego obrazki Daniela Mroza, który przecież zilustrował "Cyberiadę" i "Bajki robotów" Stanisława Lema. Klasa! Jedynie co mi nie pasuje, to format tego wydawnictwa... niestety A5 nie mieści mi się w półce i nie mam pomysłu jak to ugryźć. Ale to detal i nie ma co na niego zwracać uwagi.

"Mission One" to dziennik pokładowy z pierwszej misji statku kosmicznego Planet Hell. Zaprowadził on nas w bardzo ciekawe miejsca i zafundował niesamowite przeżycia. Polecam fanom death metalu z takim ciut bardziej technicznym podejściem. Z drugiej strony muzyka zawarta na tym krążku jest na tyle uniwersalna, że miłośnicy cięższych brzmień znajdą coś dla siebie. To tyle ode mnie... moja misja również dobiegła końca. Over And End!

Piotr 'gumbyy' Legieć


http://metalrulez.pl/22087/planet-hell-mission-one-2



..::TRACK-LIST::..

1. NothingMachine 3:26
2. Invincible 3:54
3. Mask 3:42
4. Eden 5:57
5. Astronaut 4:38
6. Voyage XI 3:30
7. Inquest 4:04
8. ElectroDragon 3:21
9. Return From The Stars 7:01



..::OBSADA::..

Bass [Bass Gravity Shockwave] - Józef Brodziński
Drums [Controlled Blast Chainreaction] - Tomasz Raszka
Guitar [7-String Flying V Graduated Pilot] - Tomasz Ziarko
Guitar [7-Superstring Guitar Theory], Vocals [Voice] - Przemysław Latacz




https://www.youtube.com/watch?v=eFOpsJ151d0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Embrional przedstawiać nikomu nie trzeba. Zespół tworzą ludzie znani, którzy także pod powyższym szyldem stali się już jakiś czas temu rozpoznawalną marką na scenie krajowego death metalu. „Także”, a może „przede wszystkim”, bo powiem szczerze, że akurat spośród wszystkich innych ich wytworów, akurat po Embrional sięgam z największym zaufaniem. Jest to bowiem gwarant jakości i konsekwencji. Potwierdzeniem tego jest najnowszy, czwarty krążek zespołu, przynoszący ze sobą niemal czterdzieści minut tego, czego każdy maniak Skullrippera i spółki mógłby oczekiwać. I to pod każdym względem. Przede wszystkim, Embrional to doskonały przykład kontynuatora tradycji polskiego death metalu z lat dziewięćdziesiątych. Czyli death metalu silnie zainfekowanego zamorską zarazą, posiadającego jednak w sobie coś, po czym od razu poznamy, gdzie panowie się urodzili.

O ile pierwszy argument można bardzo łatwo wyjaśnić, wręcz wskazać paluchem, gdzie tutaj śmierdzi Morbid Angel a gdzie Immolation, to aby poczuć ową „polskość” trzeba było chyba w tamtych czasach dorastać. Albo być młodym, acz totalnym maniakiem wszelkiego rodzaju Devilyn’ów, Yattering’ów czy innych Damnation’ów. Wspominam o tym na pewno nie po to, by sugerować, iż Embrional sobie coś „kalkują”. To już za stare pryki, by musieli spisywać zadanie domowe od starszego kolegi. Może i tak robili na samym początku, jednak to na tyle inteligentne bestie, iż szybko wyciągnęli z owych notatek lekcje, i nauczyli się kombinować po swojemu. W efekcie wystawieni zostaliśmy na dziedziczenie tendencji do samodestrukcji. Czyli płyty, która teoretycznie nie przynosi niczego nowego, jeśli mówimy o prezentowany przez zespół styl, za to po raz kolejny wynoszącej go o stopień w górę pod względem wykonu czy kreatywności. Stanowi ona kwintesencję stylu, który trzy / cztery dekady temu święcił tryumfy i rządził niepodzielnie metalowym podziemiem. Który kształtował nie tylko muzyczne wizje, ale i światopogląd wielu młodych wówczas ludzi. Stylu, który dzięki, miedzy innymi, Embrional przetrwał do dziś w równie silniej, niezniszczalnej formie. „Inherited Tendencies for Self-Destruction” to bezlitosne riffowanie, chwilami mocno chwytliwe i szybko wpadające w ucho, lecz tylko po to, by mocno przetrzepać nam zwoje mózgowe. To bezlitosne blasty, działające na szare komórki niczym szatkownica do kapusty, ale to także spore dawki trującej melodii, często podsycanej przez bardzo klasyczne partie solowe. Nie piszę tego po raz pierwszy, wiem, ale powtórzę myśl, która przy słuchaniu takich płyt mi się rysuje. Wiele zespołów, będących rzekomymi „spadkobiercami” pradawnego słowa, prezentuje dziś o wiele wyższy poziom, niż jego autorzy. Dokładnie tak jest w przypadku Embrional. Takiego death metalu mi potrzeba, zawsze i wszędzie, bo działa na mnie lepiej niż eliksir młodości. Ja bym na tej płycie nic nie zmienił. Dla mnie jest, przynajmniej w swojej klasie, idealna. Dokładnie tak staroszkolna, jak zdobiąca ją okładka. Nic dodać, nic ująć.

jesusatan


EMBRIONAL's fourth full-length marks a new chapter for the Gliwice-based four-piece. The compositions take on a redefined approach, from writing, recording, through self-production by vocalist Skullripper of Azarath fame. The drums and guitars give off a natural and spacious sounding, having been tracked at the atmospheric Piekło Niebo Studio in cooperation with Ataman Tolovy. Combined with crisp growls, hounding bass & tremolo arm-prone guitar solos - registered at Panzer Studios - the sonic arrangement turns out suffocating and dark, layered with punishing outbursts not impervious to more climatic moments along the album's near 40 minute run. Production-wise, the longplay has been diversified by throwing in technical flavors and a balanced amount of samples, which smartly add up to its heaviness. Haldor Grunberg took care of mixing and mastering at Satanic Audio (Behemoth, Azarath, Pestilence). Maciej Kamuda painted the cover artwork and Maciej Mutwil portrayed the band in photography.

"We are very pleased with the album" comments the band. "Our sound signature matured and stands out from our earlier offerings. In conscious avail of our past experience, the compositions and production undergone a deliberate treatment, unheard in Embrional's music before."



..::TRACK-LIST::..

1. Choirs of Apocalypse (Intro) 01:02
2. The World Deserves Self-Destruction 03:14
3. Inspiration to Slay 02:57
4. Seduced by the Lies 04:24
5. Lies of God 03:30
6. The Shrine of Collapse 04:33
7. Suicide Journey 05:11
8. Purified by Death 03:39
9. Sadistic Desire 03:28
10. Extinction (Outro) 00:55
11. Obliteration Rites 03:45




https://www.youtube.com/watch?v=_UQHm2s047U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Embrional przedstawiać nikomu nie trzeba. Zespół tworzą ludzie znani, którzy także pod powyższym szyldem stali się już jakiś czas temu rozpoznawalną marką na scenie krajowego death metalu. „Także”, a może „przede wszystkim”, bo powiem szczerze, że akurat spośród wszystkich innych ich wytworów, akurat po Embrional sięgam z największym zaufaniem. Jest to bowiem gwarant jakości i konsekwencji. Potwierdzeniem tego jest najnowszy, czwarty krążek zespołu, przynoszący ze sobą niemal czterdzieści minut tego, czego każdy maniak Skullrippera i spółki mógłby oczekiwać. I to pod każdym względem. Przede wszystkim, Embrional to doskonały przykład kontynuatora tradycji polskiego death metalu z lat dziewięćdziesiątych. Czyli death metalu silnie zainfekowanego zamorską zarazą, posiadającego jednak w sobie coś, po czym od razu poznamy, gdzie panowie się urodzili.

O ile pierwszy argument można bardzo łatwo wyjaśnić, wręcz wskazać paluchem, gdzie tutaj śmierdzi Morbid Angel a gdzie Immolation, to aby poczuć ową „polskość” trzeba było chyba w tamtych czasach dorastać. Albo być młodym, acz totalnym maniakiem wszelkiego rodzaju Devilyn’ów, Yattering’ów czy innych Damnation’ów. Wspominam o tym na pewno nie po to, by sugerować, iż Embrional sobie coś „kalkują”. To już za stare pryki, by musieli spisywać zadanie domowe od starszego kolegi. Może i tak robili na samym początku, jednak to na tyle inteligentne bestie, iż szybko wyciągnęli z owych notatek lekcje, i nauczyli się kombinować po swojemu. W efekcie wystawieni zostaliśmy na dziedziczenie tendencji do samodestrukcji. Czyli płyty, która teoretycznie nie przynosi niczego nowego, jeśli mówimy o prezentowany przez zespół styl, za to po raz kolejny wynoszącej go o stopień w górę pod względem wykonu czy kreatywności. Stanowi ona kwintesencję stylu, który trzy / cztery dekady temu święcił tryumfy i rządził niepodzielnie metalowym podziemiem. Który kształtował nie tylko muzyczne wizje, ale i światopogląd wielu młodych wówczas ludzi. Stylu, który dzięki, miedzy innymi, Embrional przetrwał do dziś w równie silniej, niezniszczalnej formie. „Inherited Tendencies for Self-Destruction” to bezlitosne riffowanie, chwilami mocno chwytliwe i szybko wpadające w ucho, lecz tylko po to, by mocno przetrzepać nam zwoje mózgowe. To bezlitosne blasty, działające na szare komórki niczym szatkownica do kapusty, ale to także spore dawki trującej melodii, często podsycanej przez bardzo klasyczne partie solowe. Nie piszę tego po raz pierwszy, wiem, ale powtórzę myśl, która przy słuchaniu takich płyt mi się rysuje. Wiele zespołów, będących rzekomymi „spadkobiercami” pradawnego słowa, prezentuje dziś o wiele wyższy poziom, niż jego autorzy. Dokładnie tak jest w przypadku Embrional. Takiego death metalu mi potrzeba, zawsze i wszędzie, bo działa na mnie lepiej niż eliksir młodości. Ja bym na tej płycie nic nie zmienił. Dla mnie jest, przynajmniej w swojej klasie, idealna. Dokładnie tak staroszkolna, jak zdobiąca ją okładka. Nic dodać, nic ująć.

jesusatan


EMBRIONAL's fourth full-length marks a new chapter for the Gliwice-based four-piece. The compositions take on a redefined approach, from writing, recording, through self-production by vocalist Skullripper of Azarath fame. The drums and guitars give off a natural and spacious sounding, having been tracked at the atmospheric Piekło Niebo Studio in cooperation with Ataman Tolovy. Combined with crisp growls, hounding bass & tremolo arm-prone guitar solos - registered at Panzer Studios - the sonic arrangement turns out suffocating and dark, layered with punishing outbursts not impervious to more climatic moments along the album's near 40 minute run. Production-wise, the longplay has been diversified by throwing in technical flavors and a balanced amount of samples, which smartly add up to its heaviness. Haldor Grunberg took care of mixing and mastering at Satanic Audio (Behemoth, Azarath, Pestilence). Maciej Kamuda painted the cover artwork and Maciej Mutwil portrayed the band in photography.

"We are very pleased with the album" comments the band. "Our sound signature matured and stands out from our earlier offerings. In conscious avail of our past experience, the compositions and production undergone a deliberate treatment, unheard in Embrional's music before."



..::TRACK-LIST::..

1. Choirs of Apocalypse (Intro) 01:02
2. The World Deserves Self-Destruction 03:14
3. Inspiration to Slay 02:57
4. Seduced by the Lies 04:24
5. Lies of God 03:30
6. The Shrine of Collapse 04:33
7. Suicide Journey 05:11
8. Purified by Death 03:39
9. Sadistic Desire 03:28
10. Extinction (Outro) 00:55
11. Obliteration Rites 03:45




https://www.youtube.com/watch?v=_UQHm2s047U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Kanadyjski brutal death metalowy album z 1998 roku, w całej swojej okazałości plus kilka bonusów!
Ciężki jak diabli i pełen najbardziej chwytliwych riffów, najbardziej makabrycznych wokali i najbardziej groovy'ego brzmienia perkusji, jakie można sobie wyobrazić, ten album ma wszystko, co czyni go klasykiem - stąd też nadal jest MORDERCZY... prawie 30 lat później!!!



Imagine for a second that the hundreds of underground '90s brutal death metal bands are all stars in the night sky. Rotting is one of the brilliantly eye-catching ones that dazzle and shine brighter than the rest, almost as if it's calling out to you. You'll be hooked from the moment you hit play on this record. The majority of Rotting's sound is made up of thick, walloping riffs that knock you left and right with a vengeance. The tone on here is wild and intense to an even higher degree than what is usual for brutal death metal. Listening to this album feels like being shoved through an extruder.

Korey's vocals reek of pungent spoilage as they aid the instrumentals in pummeling the listener. He spews the profane lyrics with power and rage. These vocals are relatively unvaried as they maintain the same semi-low pitch throughout the album with no real usage of high screams or any other dynamic elements, but honestly, this doesn't hurt the album in the slightest. The vocal style used on Crushed is great and complements the band's bold sound so well that I wouldn't swap it for any other. Though, the best quality of the vocals is how loud they are in the mix. It's a common occurrence for brutal death metal bands to drown out the vocals with the instruments, and this almost always seems to be the case when the band has a terrific vocalist. The vocals occupy the forefront on this album, and they cut straight through the music even during the blasting sections, delivering brutality unobstructed.

Aside from those two details, the beefy riffs and savage vocals, the album doesn't do anything too unique for brutal death metal standards. However, it still blows away almost all other bands that play the style, and this is due to the sheer catchiness that permeates every track. Rotting don't have memorable hooks or earwormy riffs; rather, it's the band's overall sound and how they do it justice with the songwriting that creates its infectiousness. The band never gets very technical, which allows them to commit themselves more to being a straightforward bludgeoning ambush. Rotting don't completely abandon complexity, though, as there are a handful of guitar solos scattered throughout the album, all of which are very tasteful. As a brutal death metal album coming out in 1998, this has the production you'd expect and want. It's got the perfect amount of coarseness that makes everything on the album hit ever so slightly harder and intensifies the ferocity. The drumming is notably punchy and also helps to create this vicious attitude.

Take one look at the cover art and you'll immediately be informed of what you're getting yourself into with this album. Crushed succeeds at many things—contagious songwriting with dense-as-fuck riffs, crispy vocals that will tear your skin off the bone, and most importantly, unbridled aggression. Rotting capture all of that and spread it evenly throughout 10 tracks of pure carnage. This is top-tier bench pressing music. Crushed will gore you to death and leave you looking like the cadaver on the cover. It's virtually impossible to be a fan of brutal death metal and not find enjoyment in this album.

AngelOfGore



..::TRACK-LIST::..

1. Sexually Tortured
2. Christian Castration
3. Laid To Rest
4. Evil I
5. Blood
6. Guts
7. Soulburn
8. In Vain
9. Let Them Bleed
10. Unholy Penetration

Bonus:
11. Death Bed
12. Voices
13. Christian Castration (Live)
14. Blood (Live)



..::OBSADA::..

Vocals, Performer [Rotting Are], Lyrics By [All Lyrics By] - Korey Arnold
Guitar, Bass, Performer [Rotting Are] - Jeff White
Drums, Performer [Rotting Are] - Keith Devry

Bass, Performer [Rotting Are] - Jason Balzer (tracks: 13 - 14)
Lead Guitar [Additional Lead Guitar] - Derek Stembridge
Bass [Additional Studio Help] - James Alderson




https://www.youtube.com/watch?v=xuqUG6EDUOY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Kanadyjski brutal death metalowy album z 1998 roku, w całej swojej okazałości plus kilka bonusów!
Ciężki jak diabli i pełen najbardziej chwytliwych riffów, najbardziej makabrycznych wokali i najbardziej groovy'ego brzmienia perkusji, jakie można sobie wyobrazić, ten album ma wszystko, co czyni go klasykiem - stąd też nadal jest MORDERCZY... prawie 30 lat później!!!



Imagine for a second that the hundreds of underground '90s brutal death metal bands are all stars in the night sky. Rotting is one of the brilliantly eye-catching ones that dazzle and shine brighter than the rest, almost as if it's calling out to you. You'll be hooked from the moment you hit play on this record. The majority of Rotting's sound is made up of thick, walloping riffs that knock you left and right with a vengeance. The tone on here is wild and intense to an even higher degree than what is usual for brutal death metal. Listening to this album feels like being shoved through an extruder.

Korey's vocals reek of pungent spoilage as they aid the instrumentals in pummeling the listener. He spews the profane lyrics with power and rage. These vocals are relatively unvaried as they maintain the same semi-low pitch throughout the album with no real usage of high screams or any other dynamic elements, but honestly, this doesn't hurt the album in the slightest. The vocal style used on Crushed is great and complements the band's bold sound so well that I wouldn't swap it for any other. Though, the best quality of the vocals is how loud they are in the mix. It's a common occurrence for brutal death metal bands to drown out the vocals with the instruments, and this almost always seems to be the case when the band has a terrific vocalist. The vocals occupy the forefront on this album, and they cut straight through the music even during the blasting sections, delivering brutality unobstructed.

Aside from those two details, the beefy riffs and savage vocals, the album doesn't do anything too unique for brutal death metal standards. However, it still blows away almost all other bands that play the style, and this is due to the sheer catchiness that permeates every track. Rotting don't have memorable hooks or earwormy riffs; rather, it's the band's overall sound and how they do it justice with the songwriting that creates its infectiousness. The band never gets very technical, which allows them to commit themselves more to being a straightforward bludgeoning ambush. Rotting don't completely abandon complexity, though, as there are a handful of guitar solos scattered throughout the album, all of which are very tasteful. As a brutal death metal album coming out in 1998, this has the production you'd expect and want. It's got the perfect amount of coarseness that makes everything on the album hit ever so slightly harder and intensifies the ferocity. The drumming is notably punchy and also helps to create this vicious attitude.

Take one look at the cover art and you'll immediately be informed of what you're getting yourself into with this album. Crushed succeeds at many things—contagious songwriting with dense-as-fuck riffs, crispy vocals that will tear your skin off the bone, and most importantly, unbridled aggression. Rotting capture all of that and spread it evenly throughout 10 tracks of pure carnage. This is top-tier bench pressing music. Crushed will gore you to death and leave you looking like the cadaver on the cover. It's virtually impossible to be a fan of brutal death metal and not find enjoyment in this album.

AngelOfGore



..::TRACK-LIST::..

1. Sexually Tortured
2. Christian Castration
3. Laid To Rest
4. Evil I
5. Blood
6. Guts
7. Soulburn
8. In Vain
9. Let Them Bleed
10. Unholy Penetration

Bonus:
11. Death Bed
12. Voices
13. Christian Castration (Live)
14. Blood (Live)



..::OBSADA::..

Vocals, Performer [Rotting Are], Lyrics By [All Lyrics By] - Korey Arnold
Guitar, Bass, Performer [Rotting Are] - Jeff White
Drums, Performer [Rotting Are] - Keith Devry

Bass, Performer [Rotting Are] - Jason Balzer (tracks: 13 - 14)
Lead Guitar [Additional Lead Guitar] - Derek Stembridge
Bass [Additional Studio Help] - James Alderson




https://www.youtube.com/watch?v=xuqUG6EDUOY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Ekstraklasa brutalnego Death/Grind, debiutancki album Amerykanów w reedycji 2022.



..::TRACK-LIST::..

1. Carnivorous Ways 03:42
2. Born Then Torn Apart 02:09
3. Trading Pieces 02:50
4. Hunting Humans 02:44
5. Impious Offerings 03:00
6. Acid Troops 03:41
7. Deeds of Flesh 02:57
8. Erected on Stakes 01:59
9. Chunks in the Shower 02:29
10. Blasted 02:17
11. Outro 02:33

Track 11 is not mentioned anywhere on the release.



..::OBSADA::..

Jacoby Kingston - Bass, vocals
Erik Lindmark - Guitar, vocals
Joey Heaslet - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=RZ3e3etB8-g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Ekstraklasa brutalnego Death/Grind, debiutancki album Amerykanów w reedycji 2022.



..::TRACK-LIST::..

1. Carnivorous Ways 03:42
2. Born Then Torn Apart 02:09
3. Trading Pieces 02:50
4. Hunting Humans 02:44
5. Impious Offerings 03:00
6. Acid Troops 03:41
7. Deeds of Flesh 02:57
8. Erected on Stakes 01:59
9. Chunks in the Shower 02:29
10. Blasted 02:17
11. Outro 02:33

Track 11 is not mentioned anywhere on the release.



..::OBSADA::..

Jacoby Kingston - Bass, vocals
Erik Lindmark - Guitar, vocals
Joey Heaslet - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=RZ3e3etB8-g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancie demo warszawskiego ABOMINATED z 2021 roku. Zardzewiały, szorstki i ciężki Death Metal z ultra podziemnym soundem. Mus dla fanów demówek GRAVE, VADER, NIHILIST czy NECROVORE!



O kurna, ale mi to pasuje! Pasuje tak bardzo, że lekuchno się wkurwiłem kiedy po niespełna dziesięciu minutach na moim kwadracie zapanowała tępa cisza. Króciutko to fakt (w końcu to demo), ale jest tak grubo, że zwieracze puszczają.

Takie stare pierniki jak ja, na takich strzałach się wychowywały. Piwnica, piła mechaniczna, mięcho i hektolitry rozbryzganej po ścianach juchy. Żeby jeszcze bardziej podkręcić klimacik, dookoła aż gęsto jest od tłustych, czerniutkich i spasionych much, które uwielbiają miejsca gdzie śmierdzi trupem w zaawansowanym stadium rozkładu.

Kojarzycie taką czaszeczkę z piszczelami której wtórował napis „ACHTUNG MINEN”? No to tutaj jest podobnie tylko z hasełkiem „ATTENTION – DEATH METAL”. W przypadku ABOMINATED znaczy, że jak chłopaki z rana komuś nie przypierdolą to cały dzień struci chodzą.

„Decomposed” jest jak maszynka do mielenia mięsa. Cztery utwory (w tym intro) śmierć metalowej naparzanki głęboko zakorzenionej w bardzo mocnym, staro szkolnym stylu. Wali Szwedem na kilometr ze skrętami za wielką kałużę. Wszystko tu rzęzi, buczy, bulgocze, charczy i dudni jak w pustym grobie. Czyli upichcone według najlepszych przepisów z piwnicznych opowieści. ABOMINATED jest brzydki i parszywy, wykręca niezłe tempa ale i po dżentelmeńsku potrafi poprosić do tańca napierdalańca.

Mnie kupili i czuję, że możemy zostać kolegami na dłużej. Przebierajcie nóżkami czym prędzej bo nakład tego syfu imponujący nie był, więc jak się pośpieszycie to kto wie, może i Wy poczujecie się jak w krypcie?! A ja tymczasem wciągnę sobie tego mielonego jeszcze raz. Ale to dobre.

Skowron


W szambie zakumkało, redakcję gównem nam zalało. Debiutanckie demo warszawskiego Abominated to parszywy strzał w ryj wymierzony w słuchacza.

W niespełna dziesięciu minutach zamknięto całą esencję staro szkolnego death metalu hołdującemu szwedzkiej szkole, chociaż bywają również momenty, gdzie zostanie puszczone oczko w stronę amerykańskiej sceny. No spójrzcie na tą okładkę! Riffy mielą mięsko aż miło, bass rzęzi w tle a wokalista, wypluwa z siebie kolejne wiadra pomyj. Wszystko współgra tutaj idealnie ze sobą. Trudno jest usiedzieć w miejscu, słuchając tego demo, gdy tępo jest ciągle podkręcane wykręconymi niczym gość na kwasie riffami. Człowiek, siedząc, przebiera nogami. Baniak sam zaczyna się bujać. Nic tylko wstać i napierdalać. Wspaniały jest to strzał! Krótki jak cholera i męczysz guzik replay, mając nadzieję, że może zaraz pojawi się jakiś ukryty utwór, ale nie tym razem.

Bardzo niemodne granie, brzydkie i śmierdzące. Kupiłem to w ciemno i liczę na więcej, dłużej i z większym dociśnięciem śruby.
Nakład „Decomposed„ nie był jakoś spektakularnie wielki. Polecam więc zakręcić się koło tego badziewia jak najszybciej.

Wojtuś


A very successful debut from Warsaw (Poland), limited (300 copies) vinyl version in a “beautiful” graphic design . Death Metal: classic sound, classic riffs, … & classic stories. The teutonic Repulsion clash here with the mighty Repugnant. This material is for those who yearn for the turn of the 80’s and 90’s, or just for all death metal freaks .
The artwork was created by mighty – Dahmer Art



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 00:41
2. Blasphemous Convocation 03:38
3. Stench of Life 02:40
4. Merciless Aggression 02:49



..::OBSADA::..

Marc - Guitars
Greg - Vocals
John - Drums
ZB - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=VsuZTxonc9g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancie demo warszawskiego ABOMINATED z 2021 roku. Zardzewiały, szorstki i ciężki Death Metal z ultra podziemnym soundem. Mus dla fanów demówek GRAVE, VADER, NIHILIST czy NECROVORE!



O kurna, ale mi to pasuje! Pasuje tak bardzo, że lekuchno się wkurwiłem kiedy po niespełna dziesięciu minutach na moim kwadracie zapanowała tępa cisza. Króciutko to fakt (w końcu to demo), ale jest tak grubo, że zwieracze puszczają.

Takie stare pierniki jak ja, na takich strzałach się wychowywały. Piwnica, piła mechaniczna, mięcho i hektolitry rozbryzganej po ścianach juchy. Żeby jeszcze bardziej podkręcić klimacik, dookoła aż gęsto jest od tłustych, czerniutkich i spasionych much, które uwielbiają miejsca gdzie śmierdzi trupem w zaawansowanym stadium rozkładu.

Kojarzycie taką czaszeczkę z piszczelami której wtórował napis „ACHTUNG MINEN”? No to tutaj jest podobnie tylko z hasełkiem „ATTENTION – DEATH METAL”. W przypadku ABOMINATED znaczy, że jak chłopaki z rana komuś nie przypierdolą to cały dzień struci chodzą.

„Decomposed” jest jak maszynka do mielenia mięsa. Cztery utwory (w tym intro) śmierć metalowej naparzanki głęboko zakorzenionej w bardzo mocnym, staro szkolnym stylu. Wali Szwedem na kilometr ze skrętami za wielką kałużę. Wszystko tu rzęzi, buczy, bulgocze, charczy i dudni jak w pustym grobie. Czyli upichcone według najlepszych przepisów z piwnicznych opowieści. ABOMINATED jest brzydki i parszywy, wykręca niezłe tempa ale i po dżentelmeńsku potrafi poprosić do tańca napierdalańca.

Mnie kupili i czuję, że możemy zostać kolegami na dłużej. Przebierajcie nóżkami czym prędzej bo nakład tego syfu imponujący nie był, więc jak się pośpieszycie to kto wie, może i Wy poczujecie się jak w krypcie?! A ja tymczasem wciągnę sobie tego mielonego jeszcze raz. Ale to dobre.

Skowron


W szambie zakumkało, redakcję gównem nam zalało. Debiutanckie demo warszawskiego Abominated to parszywy strzał w ryj wymierzony w słuchacza.

W niespełna dziesięciu minutach zamknięto całą esencję staro szkolnego death metalu hołdującemu szwedzkiej szkole, chociaż bywają również momenty, gdzie zostanie puszczone oczko w stronę amerykańskiej sceny. No spójrzcie na tą okładkę! Riffy mielą mięsko aż miło, bass rzęzi w tle a wokalista, wypluwa z siebie kolejne wiadra pomyj. Wszystko współgra tutaj idealnie ze sobą. Trudno jest usiedzieć w miejscu, słuchając tego demo, gdy tępo jest ciągle podkręcane wykręconymi niczym gość na kwasie riffami. Człowiek, siedząc, przebiera nogami. Baniak sam zaczyna się bujać. Nic tylko wstać i napierdalać. Wspaniały jest to strzał! Krótki jak cholera i męczysz guzik replay, mając nadzieję, że może zaraz pojawi się jakiś ukryty utwór, ale nie tym razem.

Bardzo niemodne granie, brzydkie i śmierdzące. Kupiłem to w ciemno i liczę na więcej, dłużej i z większym dociśnięciem śruby.
Nakład „Decomposed„ nie był jakoś spektakularnie wielki. Polecam więc zakręcić się koło tego badziewia jak najszybciej.

Wojtuś


A very successful debut from Warsaw (Poland), limited (300 copies) vinyl version in a “beautiful” graphic design . Death Metal: classic sound, classic riffs, … & classic stories. The teutonic Repulsion clash here with the mighty Repugnant. This material is for those who yearn for the turn of the 80’s and 90’s, or just for all death metal freaks .
The artwork was created by mighty – Dahmer Art



..::TRACK-LIST::..

1. Intro 00:41
2. Blasphemous Convocation 03:38
3. Stench of Life 02:40
4. Merciless Aggression 02:49



..::OBSADA::..

Marc - Guitars
Greg - Vocals
John - Drums
ZB - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=VsuZTxonc9g



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Arkaik to wspaniałe odkrycie.
Kompozycje na 'Metamorphognition' nie są po prostu death metalem. To progresywne eposy potrafiące wydrążyć dziurę w skale. Niesamowita siła przebicia i potęga jaką dysponuje Arkaik, czyni ten krążek wyjątkowym doświadczeniem. Zero miałkiego pitolenia, same konkrety.

Arkaik jest zespołem wybitnie lirycznym. Ich teksty są długie i rozbudowane. Nie należą do łatwych ale tworzą ciekawy, abstrakcyjny koncept dotyczący m.in. dzieła tworzenia. Trochę jak literatura popularnonaukowa. Ich zgłębianie odkrywa przed nami drugie dno i pozwala dokładnie zrozumieć ideę ich muzyki. Styl gry Arkaik przypomina nieco kanadyjską scenę. Ponad wszystko, tchnie świeżością i doskonale utrzymuje się na powierzchni, oferując precyzję i spójność stylistyczną.

Mimo zwartej natury, oferuje wewnętrzne bogactwo. Są trochę niepozorni ale mają świetny zmysł do komponowania. Budują przy tym wiele ciekawych, progresywnych melodii, które lekko wchodzą i mieszają pod sufitem. Sporadyczne użycie klawiszy, podkreśla wspomnianą naturę zespołu. Lubię wracać do 'Metamorphignition' bo to materiał kompletny. Nic mu nie brakuje: jest ambitny i czasem przytłaczający. Inteligencja połączona z techniką w najlepszym wydaniu.



Akraik came into the line of sight of many listeners with the release of their sophomore effort, "Reflections Within Dissonance". It was a decent outing featuring acrobatic guitar work and a stunning drum performance. I believe that many fans will be pleased to learn that their third full-length record, "Metamorphignition", takes the aspects of the previous album, improves them, and brings in newer elements to refresh their sound.

The guitarists' performance on this album is one of the best that I have ever heard. The acrobatic solos and never ending stream of riffs keep the listener entertained and begging for more. There are so many riffs on this album that one might be inclined to feel overwhelmed with the amount of sonic information entering your brain, however this is not the case. Every note and every chord is memorable and nothing gets lost in the mix (in part due to the superb production). This focus on quality riffs and solos results in some amazing moments, like the 10 minute epic "The Omnipus." The bass guitarist's work is well done as well. The bass work is very noticeable and creative on the album and has shining moments on the "Sirens In Electric Veils" duo and "The Omnipus".

The lyrics are very well-written and the vocalist makes them flow with the music. They tell the story of a man named Cyrix who is set ablaze from the inside by mystical hieroglyphics and it taken on a journey to the very foundations and essences of general existence and the universe. He is transported to another realm and while there interacts with very powerful and mysterious creatures like a siren named Amoria and a black-winged creature named Malevolex. He interacts with this different entities and they reveal certain secrets and answers about the universe by allowing him to intensely perceive the universe and notice every detail. Seeing the infrared rays between DNA molecules and exploring the very foundations of matter, the journey proves to be overwhelming for Cyrix's mind and body and the ordeal gradually transforms him. His metamorphosis nearly complete, Cyrix is launched headlong into infinity. With his body ripped apart at the speed of light and joining the fabric of existence, he becomes one with The Omnipus. I think this entity controls creation and essentially IS creation. This is purely my interpretation of the lyrics and I think that their story is beautiful and original.

In step with the guitar work, the drummer, Alex Bent, follows along smoothly and seemingly effortless with the endless changes in tempo and cadence. This guy combines machine-like precision with emotional zeal in his playing and it comfortably rests in the mix. The drumming is pretty outstanding, not even considering his young age at the time of this release (19). Shining moments are "Metamorphignition" and "The Withered Hands Of Mortality".

A band's third album is said to reflect the style that they will continue to use throughout the remainder of their career. If this is the case with Arkaik, then play on. "Metamorphignition" is a befittingly complex and mature release with an energetic and youthful atmosphere. Great job, Arkaik, on a solid piece of death metal.

jakster840



..::TRACK-LIST::..

TAPASIATIC EXODUS
1. Skin Graft Heiroplyphics 04:03
2. Metamorphignition 05:04

SIRENS IN ELECTRIC VEILS
3. Part I 03:57
4. Part II 04:50

PATHS OF RECOGNITION
5. Soliloquies of the War March 04:41
6. Blade Grasp Priesthood 05:26
7. The Laughing Prophet of Doom 05:38
8. The Withered Hands of Mortality 03:41
9. The Omnipus 10:07
10. Opus Brahmanic 06:17



..::OBSADA::..

Jared Christianson - Vocals
Craig Peters - Guitars (Lead), Vocals (Backing)
Chance Strickland - Guitars (Rhythm)
Ivan Munguia - Bass
Alex Hernandez-Bent - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=fF6Mj0jCYjc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Arkaik to wspaniałe odkrycie.
Kompozycje na 'Metamorphognition' nie są po prostu death metalem. To progresywne eposy potrafiące wydrążyć dziurę w skale. Niesamowita siła przebicia i potęga jaką dysponuje Arkaik, czyni ten krążek wyjątkowym doświadczeniem. Zero miałkiego pitolenia, same konkrety.

Arkaik jest zespołem wybitnie lirycznym. Ich teksty są długie i rozbudowane. Nie należą do łatwych ale tworzą ciekawy, abstrakcyjny koncept dotyczący m.in. dzieła tworzenia. Trochę jak literatura popularnonaukowa. Ich zgłębianie odkrywa przed nami drugie dno i pozwala dokładnie zrozumieć ideę ich muzyki. Styl gry Arkaik przypomina nieco kanadyjską scenę. Ponad wszystko, tchnie świeżością i doskonale utrzymuje się na powierzchni, oferując precyzję i spójność stylistyczną.

Mimo zwartej natury, oferuje wewnętrzne bogactwo. Są trochę niepozorni ale mają świetny zmysł do komponowania. Budują przy tym wiele ciekawych, progresywnych melodii, które lekko wchodzą i mieszają pod sufitem. Sporadyczne użycie klawiszy, podkreśla wspomnianą naturę zespołu. Lubię wracać do 'Metamorphignition' bo to materiał kompletny. Nic mu nie brakuje: jest ambitny i czasem przytłaczający. Inteligencja połączona z techniką w najlepszym wydaniu.



Akraik came into the line of sight of many listeners with the release of their sophomore effort, "Reflections Within Dissonance". It was a decent outing featuring acrobatic guitar work and a stunning drum performance. I believe that many fans will be pleased to learn that their third full-length record, "Metamorphignition", takes the aspects of the previous album, improves them, and brings in newer elements to refresh their sound.

The guitarists' performance on this album is one of the best that I have ever heard. The acrobatic solos and never ending stream of riffs keep the listener entertained and begging for more. There are so many riffs on this album that one might be inclined to feel overwhelmed with the amount of sonic information entering your brain, however this is not the case. Every note and every chord is memorable and nothing gets lost in the mix (in part due to the superb production). This focus on quality riffs and solos results in some amazing moments, like the 10 minute epic "The Omnipus." The bass guitarist's work is well done as well. The bass work is very noticeable and creative on the album and has shining moments on the "Sirens In Electric Veils" duo and "The Omnipus".

The lyrics are very well-written and the vocalist makes them flow with the music. They tell the story of a man named Cyrix who is set ablaze from the inside by mystical hieroglyphics and it taken on a journey to the very foundations and essences of general existence and the universe. He is transported to another realm and while there interacts with very powerful and mysterious creatures like a siren named Amoria and a black-winged creature named Malevolex. He interacts with this different entities and they reveal certain secrets and answers about the universe by allowing him to intensely perceive the universe and notice every detail. Seeing the infrared rays between DNA molecules and exploring the very foundations of matter, the journey proves to be overwhelming for Cyrix's mind and body and the ordeal gradually transforms him. His metamorphosis nearly complete, Cyrix is launched headlong into infinity. With his body ripped apart at the speed of light and joining the fabric of existence, he becomes one with The Omnipus. I think this entity controls creation and essentially IS creation. This is purely my interpretation of the lyrics and I think that their story is beautiful and original.

In step with the guitar work, the drummer, Alex Bent, follows along smoothly and seemingly effortless with the endless changes in tempo and cadence. This guy combines machine-like precision with emotional zeal in his playing and it comfortably rests in the mix. The drumming is pretty outstanding, not even considering his young age at the time of this release (19). Shining moments are "Metamorphignition" and "The Withered Hands Of Mortality".

A band's third album is said to reflect the style that they will continue to use throughout the remainder of their career. If this is the case with Arkaik, then play on. "Metamorphignition" is a befittingly complex and mature release with an energetic and youthful atmosphere. Great job, Arkaik, on a solid piece of death metal.

jakster840



..::TRACK-LIST::..

TAPASIATIC EXODUS
1. Skin Graft Heiroplyphics 04:03
2. Metamorphignition 05:04

SIRENS IN ELECTRIC VEILS
3. Part I 03:57
4. Part II 04:50

PATHS OF RECOGNITION
5. Soliloquies of the War March 04:41
6. Blade Grasp Priesthood 05:26
7. The Laughing Prophet of Doom 05:38
8. The Withered Hands of Mortality 03:41
9. The Omnipus 10:07
10. Opus Brahmanic 06:17



..::OBSADA::..

Jared Christianson - Vocals
Craig Peters - Guitars (Lead), Vocals (Backing)
Chance Strickland - Guitars (Rhythm)
Ivan Munguia - Bass
Alex Hernandez-Bent - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=fF6Mj0jCYjc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

In my honest opinion Pentacle is still one of the most underrated European death metal bands ever. They’re kind of band, which obviously has a legion of dedicated fans, but considering the quality of their music and also how long they’ve been active it would feel more appropriate to me if they have gained more attention and their status would be close to Asphyx at least. Anyway, I just have a feeling that only a group of dedicated underground death metal maniacs really appreciate them. Hmm, maybe it’s because Pentacle has only two full length LPs in their discography, most of their stuff was limited and released by smaller, underground labels and most importantly, Pentacle were not so active in the recent years, due to the dedication of Wannes Gubbels to Asphyx? Who knows, but I really hope that slowly and slowly Pentacle will start rebuilding their position on the death metal scene (which for me they’ve never lost and always have been somewhere there on its top!). Recently the Dutch maniacs have released couple of split 7”EPs, which I also have, but here I would like to write some words about one of my favourite Pentacle recordings, which is “Ancient Death” MCD from 2001. It was originally issued by Damnation Records, but I regret that I only have the CD, while I would really love to have it on vinyl, as all the other Pentacle stuff, which I have in my collection, I have on vinyl… Anyway, maybe one day I will be able to get what I want, meanwhile it is just better to enjoy this absolutely killer and essential death metal and bang the skull when listening to some of the best riffs ever composed by death metal band!

Yeah, I really fuckin love “Ancient Death”. This MCD, for me, is just perfect and the content of it is very special. First off, there are three Pentacle tracks, which are exclusive to this MCD. Then there’s a re-recorded version of their old demo classic ("Descending of the Soul" from "Winds of the Fall", Demo, 1993) and finally we also get two covers… Hmm, someone would moan that covers are usually nothing interesting. Fuck off, personally I like when bands play some classic songs in their own versions, so I am a fan of covers. And these two covers on “Ancient Death” are kind of special, because Pentacle didn’t chose the same stuff, which hundreds of other bands have done, but took Mantas’ awesome classic “Legion of Doom” (originally from 1984 demo "Death by Metal”) and Death’s “Witch of Hell” (from "Reign of Terror" demo 1984). And that second choice is especially worthy, as usually people would choose something more known from band like Death (“Zombie Ritual” for example), but Pentacle went for their demo song! And you know, with all respect to Death, but their demos sounded awful, you can barely hear a shit there, not to mention that their skills at that time were poor, so it is very interesting that Pentacle is giving a new life to such song as “Witch of Hell”. Now I can listen to this song with pleasure, more so because it never ended on any Death album. “Legion of Doom” is more known, but originally the production on this Mantas demo was also pretty bad, so I really like that idea to exhume and resurrect such ancient death metal songs.

But let’s start from beginning, shall we? And first is “Prophet of Perdition”, which surely is one of my favourite Pentacle songs ever! Awesome riffs, great vocals and truly memorable song – this is all you should know about it. It makes awesome impression, with this feeling of classic extreme metal, which will have a lot of similarity to the Hellhammer / Celtic Frost, but in few moments I can even spot some Obituary, Death and obviously also the mighty Asphyx. Perfect tune to start! Then we have "Descending of the Soul" – and damn… I actually don’t know the original version, never had a chance to hear any Pentacle demos, but this is just very good song. It is kind of slower, maybe slightly more melodic, but with some vicious and ravaging stuff as well. I only wonder how much they have improved the arrangements comparing this version to the old demo stuff… And if you think that “Descending…” is slightly too slow, then “Immolated in Flames” will cheer you up, as this song sounds almost like a thrash metal classic, with these whipping riffs and dynamics. It will keep punching you until you bleed out, trust me. “Walking Upon Damnation's Land” is the epic song… I love these powerful, fast riffs, that viciousness and aggression of this song and the amazing vocals, which have been shared between Wannes and K.K. Warslut from D666. And with that memorable chorus part it couldn’t get any better in my opinion. This, along with “Prophet of Perdition”, is the best part of “Ancient Death”. As for the covers, they both sound fantastic, but I especially love “Legion of Doom”, which is such a killer and catchy death metal classic that is just impossible to resist. For me Pentacle recorded its perfect version, really!!!!!!!! “Witch of Hell” is also superb though… I like it also because I am not so much familiar with the original version (this is one of the few Death songs, which never been recorded for their albums), so it just shreds to pieces.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Prophet Of Perdition
2. Soul's Blood
3. Descending Of The Soul
4. Legion Of Doom (Mantas cover)
5. Immolated In Flames
6. Witch Of Hell (Death cover)
7. Walking Upon Damnation's Land



..::OBSADA::..

Wannes Gubbels - Vocals, Bass, Lyrics
Mike Verhoeven - Guitars
Marc Nelissen - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XL9VP1FFKvA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

In my honest opinion Pentacle is still one of the most underrated European death metal bands ever. They’re kind of band, which obviously has a legion of dedicated fans, but considering the quality of their music and also how long they’ve been active it would feel more appropriate to me if they have gained more attention and their status would be close to Asphyx at least. Anyway, I just have a feeling that only a group of dedicated underground death metal maniacs really appreciate them. Hmm, maybe it’s because Pentacle has only two full length LPs in their discography, most of their stuff was limited and released by smaller, underground labels and most importantly, Pentacle were not so active in the recent years, due to the dedication of Wannes Gubbels to Asphyx? Who knows, but I really hope that slowly and slowly Pentacle will start rebuilding their position on the death metal scene (which for me they’ve never lost and always have been somewhere there on its top!). Recently the Dutch maniacs have released couple of split 7”EPs, which I also have, but here I would like to write some words about one of my favourite Pentacle recordings, which is “Ancient Death” MCD from 2001. It was originally issued by Damnation Records, but I regret that I only have the CD, while I would really love to have it on vinyl, as all the other Pentacle stuff, which I have in my collection, I have on vinyl… Anyway, maybe one day I will be able to get what I want, meanwhile it is just better to enjoy this absolutely killer and essential death metal and bang the skull when listening to some of the best riffs ever composed by death metal band!

Yeah, I really fuckin love “Ancient Death”. This MCD, for me, is just perfect and the content of it is very special. First off, there are three Pentacle tracks, which are exclusive to this MCD. Then there’s a re-recorded version of their old demo classic ("Descending of the Soul" from "Winds of the Fall", Demo, 1993) and finally we also get two covers… Hmm, someone would moan that covers are usually nothing interesting. Fuck off, personally I like when bands play some classic songs in their own versions, so I am a fan of covers. And these two covers on “Ancient Death” are kind of special, because Pentacle didn’t chose the same stuff, which hundreds of other bands have done, but took Mantas’ awesome classic “Legion of Doom” (originally from 1984 demo "Death by Metal”) and Death’s “Witch of Hell” (from "Reign of Terror" demo 1984). And that second choice is especially worthy, as usually people would choose something more known from band like Death (“Zombie Ritual” for example), but Pentacle went for their demo song! And you know, with all respect to Death, but their demos sounded awful, you can barely hear a shit there, not to mention that their skills at that time were poor, so it is very interesting that Pentacle is giving a new life to such song as “Witch of Hell”. Now I can listen to this song with pleasure, more so because it never ended on any Death album. “Legion of Doom” is more known, but originally the production on this Mantas demo was also pretty bad, so I really like that idea to exhume and resurrect such ancient death metal songs.

But let’s start from beginning, shall we? And first is “Prophet of Perdition”, which surely is one of my favourite Pentacle songs ever! Awesome riffs, great vocals and truly memorable song – this is all you should know about it. It makes awesome impression, with this feeling of classic extreme metal, which will have a lot of similarity to the Hellhammer / Celtic Frost, but in few moments I can even spot some Obituary, Death and obviously also the mighty Asphyx. Perfect tune to start! Then we have "Descending of the Soul" – and damn… I actually don’t know the original version, never had a chance to hear any Pentacle demos, but this is just very good song. It is kind of slower, maybe slightly more melodic, but with some vicious and ravaging stuff as well. I only wonder how much they have improved the arrangements comparing this version to the old demo stuff… And if you think that “Descending…” is slightly too slow, then “Immolated in Flames” will cheer you up, as this song sounds almost like a thrash metal classic, with these whipping riffs and dynamics. It will keep punching you until you bleed out, trust me. “Walking Upon Damnation's Land” is the epic song… I love these powerful, fast riffs, that viciousness and aggression of this song and the amazing vocals, which have been shared between Wannes and K.K. Warslut from D666. And with that memorable chorus part it couldn’t get any better in my opinion. This, along with “Prophet of Perdition”, is the best part of “Ancient Death”. As for the covers, they both sound fantastic, but I especially love “Legion of Doom”, which is such a killer and catchy death metal classic that is just impossible to resist. For me Pentacle recorded its perfect version, really!!!!!!!! “Witch of Hell” is also superb though… I like it also because I am not so much familiar with the original version (this is one of the few Death songs, which never been recorded for their albums), so it just shreds to pieces.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Prophet Of Perdition
2. Soul's Blood
3. Descending Of The Soul
4. Legion Of Doom (Mantas cover)
5. Immolated In Flames
6. Witch Of Hell (Death cover)
7. Walking Upon Damnation's Land



..::OBSADA::..

Wannes Gubbels - Vocals, Bass, Lyrics
Mike Verhoeven - Guitars
Marc Nelissen - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XL9VP1FFKvA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Stanąłem twarzą w twarz z terrorem kosmosu i koszmarami wewnętrznego ja!

FA


Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki. Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.

DiabelskiDom


Gdy pada pytanie o Dortmund, niemieckie miasto w Nadrenii Północnej-Westfalii, skojarzenia dla wielu wydają się jednoznaczne – wszak miejscowa Borussia to klub znany nawet piłkarskim jaroszom. I pewnie zaledwie garstka metalowych fanatyków odpowiedziałaby, że Dortmund to rodowe gniazdo zespołu Khthoniik Cerviiks. Zawiązana w 2013 roku formacja, powstała na gruzach formacji Ignis Uranium i Zuul, postawiła sobie za cel straszyć słuchaczy hybrydą black oraz death metalu. Nie rezygnując ze swojego rodowodu, muzycy postanowili w 2020 roku nieco zredefiniować swoje pierwotne brzmienie. I trzeba przyznać, że w obliczu wcześniejszych dokonań „Æequiizoiikum” brzmi wręcz rewolucyjnie. Wypada zatem bliżej przyjrzeć się, czy mamy do czynienia z prawdziwym przewrotem, czy raczej nieudaną próbą zamachu stanu.

Rzucona słuchaczom na pierwszy ogień kompozycja „Odyssey 3000” daje wyobrażenie o obowiązującej konwencji brzmienia. Motywem przewodnim jest intensywny, techniczny riff gitarowy, w kilku miejscach przerwany zmianami temp oraz innymi kompozycyjnymi ozdobnikami. Niezwykły rozmach, motoryka nagrań oraz zawarty w tytule wątek futurystyczny dość jasno wskazują na inspirację Voivod z okresu „Killing Technology”. Poza tym legitymizują także dość często stawianą przez słuchaczy tezę, jakoby Niemcy mieli być death metalowym odpowiednikiem legendarnej formacji. Elementy black metalowe, dbałość o szczegóły i przestrzeń mogą natomiast kojarzyć się z dokonaniami grupy Vektor.

Wcześniej wymienione nazwy uznanych metalowych firm nie przytłoczyły jednak swoim ciężarem Khthoniik Cerviiks. Płyta sprawia wrażenie tyleż żywiołowej, co gruntownie przemyślanej. Utwory to w większości wielopoziomowe konstrukcje, w których riffy stają się jedynie punktem wyjścia; niektóre kompozycje wręcz dają poczucie, jakby miały się rozpaść niczym domki z kart. To taki fascynujący proceder defragmentacji utworów oraz komplikowania ich struktur. Pod tym kątem niemieckiej formacji blisko byłoby do ansamblu Howls of Ebb (co ciekawe oba zespoły nagrały wspólnie split w roku 2017) – jakkolwiek należy zaznaczyć, że zarówno brzmieniowo, jak i tematycznie zespoły (przynajmniej w kontekście recenzowanej płyty) znajdują się na antypodach. W połączeniu z chłodnym acz dynamicznym brzmieniem krążek może być jakimś zdehumanizowanym manifestem sci-fi.

„Æequiizoiikum” to płyta intensywna, dla wielu słuchaczy może okazać się niełatwą w odbiorze. Kilkukrotne przesłuchanie płyty jest wręcz wskazane, aby wczuć się w wykreowany klimat i stopniowo zanurzać się w tej futurystycznej materii. Khthoniik Cerviiks poszerzyło paletę brzmienia o kilka nowych barw, dając słuchaczom jedną z ciekawszych, a na pewno najbardziej oryginalnych death metalowych wydawnictw ostatnich lat.

Jarosław Turski



The second album of German Blackened Death Metallers KHTHONIIK CERVIIKS is here to deliver annihilation. Set for release via Iron Bonehead Productions on July 17th.

Unsettling, glistening synths and samples give an industrial and bleak introduction to whatever macabre violations lie ahead, certainly an effective and disconcerting start to the record. Firing into a blistering cacophony of savage drums and warped riffs, the meaty and tight bass lines cut through the riveting guitar convulsions and twinkling lead work to conjure a spectral apparition of death. Masterfully roared vocals join the instrumental debauchery, offering tranquility and devastation in equal measure with no dissonant nuance held back. Amalgamating the vicious nature of Sadistik Exekution with the avant-garden disfigurations of Demilich and throwing in a touch of Svartidaudi style blackened edge, this is some crushing material.

Each track distorts into a visceral array of tormenting artistry with creative, unique and claustrophobic songwriting excellence in abundance. The meeting of cavernous rhythmic atmospherics and piercingly abrasive leads opens a vortex of otherworldly Blackened Death Metal like nothing you will have heard before. The mathematic precision of the instrumentals can be compared to the likes of Portal, however Khthoniik Cerviiks have a rather different approach, creating a warmer, if equally disturbing ambience. Throughout the forty or so minutes of the record we see some distinguished ideas that are incredibly well developed before joining the melting pot of the final pieces, each idea carefully strung together with convulsively spewed aggression.

There is a luminescent quality to this music that whilst showcasing a pulverising sense of disdain and warping the brain to other dimensions also feels enlightened and resplendent. This insane venture is one that will certainly not be forgotten as a charnel pathway to total oblivion is carefully laid out for those bold enough to meditate within the void. Khthoniik Cerviiks not only will certainly put off those who do not have the ability to comprehend their art, they reward those of us whom dare be ensnared by it with trance-inducing Extreme Metal of epic proportions. Monolithic and cavernous layered of Death Metal with the discordant abrasions of Black Metal entwine so naturally, often complimenting each other, this album really shows one of the finest examples of this that I have heard recently.

A huge opus of dread-inducing, claustrophobic dissonance, packed with groove, mighty assault of the senses and gloriously powerful performances from the whole band. Allow yourself to convulse in the splendid ghastly lights of Khthoniik Cerviiks’ new record. This is one of those albums (much like those of Teitanblood) where total attention is required to appreciate every fine detail that altogether warps into a hammer of obliteration. A feverish and nightmarish experience from start to end, offering no respite.

9/10 (NATTSKOG'S BLOG)



..::TRACK-LIST::..

1. KC Exhalement 4.0 (Welcome to HAL) 02:33
2. Odyssey 3000 05:11
3. Æequiizoiikum (Mothraiik Rites) 07:27
4. Δt (Recite the Kriitiikal Mæss) 08:45
5. Para-Dog-Son - Demagorgon 05:13
6. Kollektiing Koffiin Naiils (Délire des Négations Sequence 1.0) 06:21
7. Bloodless Epiiphany (Délire des Négations Sequence 2.0) 03:53
8. KC Inhalement 4.0 (Nothiing-Niihiil-Non) 01:37



..::OBSADA::..

Drums [V.U.K.K] - Ohourobohortiik Ssphäross
Guitar [Major Drone], Bass [LF Emitter], Lyrics By [Lyriiziism] - Okkhulus Siirs
Guitar [Minor Drone], Vocals [Azimuth Assonance], Lyrics By [Lyriiziism] - Khraâl Vri*ïl




https://www.youtube.com/watch?v=oX8DWkjofdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Stanąłem twarzą w twarz z terrorem kosmosu i koszmarami wewnętrznego ja!

FA


Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki. Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.

DiabelskiDom


Gdy pada pytanie o Dortmund, niemieckie miasto w Nadrenii Północnej-Westfalii, skojarzenia dla wielu wydają się jednoznaczne – wszak miejscowa Borussia to klub znany nawet piłkarskim jaroszom. I pewnie zaledwie garstka metalowych fanatyków odpowiedziałaby, że Dortmund to rodowe gniazdo zespołu Khthoniik Cerviiks. Zawiązana w 2013 roku formacja, powstała na gruzach formacji Ignis Uranium i Zuul, postawiła sobie za cel straszyć słuchaczy hybrydą black oraz death metalu. Nie rezygnując ze swojego rodowodu, muzycy postanowili w 2020 roku nieco zredefiniować swoje pierwotne brzmienie. I trzeba przyznać, że w obliczu wcześniejszych dokonań „Æequiizoiikum” brzmi wręcz rewolucyjnie. Wypada zatem bliżej przyjrzeć się, czy mamy do czynienia z prawdziwym przewrotem, czy raczej nieudaną próbą zamachu stanu.

Rzucona słuchaczom na pierwszy ogień kompozycja „Odyssey 3000” daje wyobrażenie o obowiązującej konwencji brzmienia. Motywem przewodnim jest intensywny, techniczny riff gitarowy, w kilku miejscach przerwany zmianami temp oraz innymi kompozycyjnymi ozdobnikami. Niezwykły rozmach, motoryka nagrań oraz zawarty w tytule wątek futurystyczny dość jasno wskazują na inspirację Voivod z okresu „Killing Technology”. Poza tym legitymizują także dość często stawianą przez słuchaczy tezę, jakoby Niemcy mieli być death metalowym odpowiednikiem legendarnej formacji. Elementy black metalowe, dbałość o szczegóły i przestrzeń mogą natomiast kojarzyć się z dokonaniami grupy Vektor.

Wcześniej wymienione nazwy uznanych metalowych firm nie przytłoczyły jednak swoim ciężarem Khthoniik Cerviiks. Płyta sprawia wrażenie tyleż żywiołowej, co gruntownie przemyślanej. Utwory to w większości wielopoziomowe konstrukcje, w których riffy stają się jedynie punktem wyjścia; niektóre kompozycje wręcz dają poczucie, jakby miały się rozpaść niczym domki z kart. To taki fascynujący proceder defragmentacji utworów oraz komplikowania ich struktur. Pod tym kątem niemieckiej formacji blisko byłoby do ansamblu Howls of Ebb (co ciekawe oba zespoły nagrały wspólnie split w roku 2017) – jakkolwiek należy zaznaczyć, że zarówno brzmieniowo, jak i tematycznie zespoły (przynajmniej w kontekście recenzowanej płyty) znajdują się na antypodach. W połączeniu z chłodnym acz dynamicznym brzmieniem krążek może być jakimś zdehumanizowanym manifestem sci-fi.

„Æequiizoiikum” to płyta intensywna, dla wielu słuchaczy może okazać się niełatwą w odbiorze. Kilkukrotne przesłuchanie płyty jest wręcz wskazane, aby wczuć się w wykreowany klimat i stopniowo zanurzać się w tej futurystycznej materii. Khthoniik Cerviiks poszerzyło paletę brzmienia o kilka nowych barw, dając słuchaczom jedną z ciekawszych, a na pewno najbardziej oryginalnych death metalowych wydawnictw ostatnich lat.

Jarosław Turski



The second album of German Blackened Death Metallers KHTHONIIK CERVIIKS is here to deliver annihilation. Set for release via Iron Bonehead Productions on July 17th.

Unsettling, glistening synths and samples give an industrial and bleak introduction to whatever macabre violations lie ahead, certainly an effective and disconcerting start to the record. Firing into a blistering cacophony of savage drums and warped riffs, the meaty and tight bass lines cut through the riveting guitar convulsions and twinkling lead work to conjure a spectral apparition of death. Masterfully roared vocals join the instrumental debauchery, offering tranquility and devastation in equal measure with no dissonant nuance held back. Amalgamating the vicious nature of Sadistik Exekution with the avant-garden disfigurations of Demilich and throwing in a touch of Svartidaudi style blackened edge, this is some crushing material.

Each track distorts into a visceral array of tormenting artistry with creative, unique and claustrophobic songwriting excellence in abundance. The meeting of cavernous rhythmic atmospherics and piercingly abrasive leads opens a vortex of otherworldly Blackened Death Metal like nothing you will have heard before. The mathematic precision of the instrumentals can be compared to the likes of Portal, however Khthoniik Cerviiks have a rather different approach, creating a warmer, if equally disturbing ambience. Throughout the forty or so minutes of the record we see some distinguished ideas that are incredibly well developed before joining the melting pot of the final pieces, each idea carefully strung together with convulsively spewed aggression.

There is a luminescent quality to this music that whilst showcasing a pulverising sense of disdain and warping the brain to other dimensions also feels enlightened and resplendent. This insane venture is one that will certainly not be forgotten as a charnel pathway to total oblivion is carefully laid out for those bold enough to meditate within the void. Khthoniik Cerviiks not only will certainly put off those who do not have the ability to comprehend their art, they reward those of us whom dare be ensnared by it with trance-inducing Extreme Metal of epic proportions. Monolithic and cavernous layered of Death Metal with the discordant abrasions of Black Metal entwine so naturally, often complimenting each other, this album really shows one of the finest examples of this that I have heard recently.

A huge opus of dread-inducing, claustrophobic dissonance, packed with groove, mighty assault of the senses and gloriously powerful performances from the whole band. Allow yourself to convulse in the splendid ghastly lights of Khthoniik Cerviiks’ new record. This is one of those albums (much like those of Teitanblood) where total attention is required to appreciate every fine detail that altogether warps into a hammer of obliteration. A feverish and nightmarish experience from start to end, offering no respite.

9/10 (NATTSKOG'S BLOG)



..::TRACK-LIST::..

1. KC Exhalement 4.0 (Welcome to HAL) 02:33
2. Odyssey 3000 05:11
3. Æequiizoiikum (Mothraiik Rites) 07:27
4. Δt (Recite the Kriitiikal Mæss) 08:45
5. Para-Dog-Son - Demagorgon 05:13
6. Kollektiing Koffiin Naiils (Délire des Négations Sequence 1.0) 06:21
7. Bloodless Epiiphany (Délire des Négations Sequence 2.0) 03:53
8. KC Inhalement 4.0 (Nothiing-Niihiil-Non) 01:37



..::OBSADA::..

Drums [V.U.K.K] - Ohourobohortiik Ssphäross
Guitar [Major Drone], Bass [LF Emitter], Lyrics By [Lyriiziism] - Okkhulus Siirs
Guitar [Minor Drone], Vocals [Azimuth Assonance], Lyrics By [Lyriiziism] - Khraâl Vri*ïl




https://www.youtube.com/watch?v=oX8DWkjofdY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Na 30-lecie oryginalnego wydania, specjalna, rocznicowa edycja tego wielkiego i do dzisiaj łamiącego kości - dzieła. Potężny debiutancki album "Calamity" oryginalnie wydany w 1994 roku.
CD spakowany w klasyczny jewel case + 12-stronicowa książeczka + slipcase.
Nowy layout autorstwa XXV The Sign.



It’s difficult to be fully objective towards albums, which you’ve been knowing since twenty years and were always so highly estimated by you. But damn, even though I know every single riff and arrangement on albums like “Calamity”, they still don’t bore me, what only confirms to me that they’re timeless, excellent pieces of music and I don’t need to be afraid of sounding pathetic and pompous when praising them more than some other people would. Why would I care anyway? In the case of “Calamity” I can really say that I love this album and along with “Thor”, “Invisible Circle” and “The Ultimate Incantation” / “De Profundis”, this is my favourite Polish death metal album of all time. I don’t accept any questioning of it; my opinion is what it is, if you don’t agree then piss off.

The album begins with “After Death” and damn, this is the best representative of this material, this song is an absolute crusher and has everything I love about death metal: utterly fast, furious parts, some heavy slow bits and small dose of melody – all generating a dark, evil, sinister atmosphere. Oh, this track is for me among the best death tunes I’ve ever heard and in my opinion it’s just as good as Vader’s “Dark Age” for example. But there’s more about “Calamity” than just one track and generally this is a really solid, fierce and quality album, with many quite memorable and crushing songs. I guess a lot of people use to compare Betrayer to Vader – and maybe there are some similarities, but I would not exaggerate much about it. More so, one can probably find some resemblances to Morbid Angel (they even have song titled “Maze of Torment…, I mean “Maze of Suffering” haha) and I don’t only mean (some) riffs or the aura of the music, but also some vocals from Berial, whose voice is truly powerful and angry! Love it.

Later on “In Sacrifice” stands above, for being among the most fierce songs here, sometimes it even reminds me good old Sinister – which is another important band, that I can compare Betrayer to. But I like that Betrayer feels so comfortable and great in both fast and slow, crushing heavy death metal as such “From Beyond the Graves” is simply fantastic and this is actually my second favourite tune here. I also need to mention “Before Long You Will Die”, as this is some weird and sick shit, not the usual blasting death metal, but an experimental song, which has really weird feeling, with one distorted, repetitive motif and some possessed vocals. Simple but awesome. The whole album, when compared to the previous demo, surely sounds cleaner and more powerful, the production is not so harsh anymore and musically it’s also less obscure and with not so obvious thrash / death fierce influence.

But the whole of “Calamity” has this awesome old school charm and feeling, which later a lot of death metal bands have lost for years. And I am happy that it grew old very well, it’s a vintage stuff, but still able to crush with every sound and still have that powerful, fierce strength, so this is why I easily call “Calamity” a classic album. Yes, I love it. It’s now twenty years, since I bought it on cassette (and I remember that first time I heard some songs from it was in the metal radio show, here in Poland… I was blown away!), I have the CD now, but I really wish to see it on vinyl once!

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. After Death 4:40
2. Down With Gods 4:18
3. In Sacrifice 3:39
4. From Beyond The Graves 4:16
5. Maze Of Suffering 3:55
6. Before Long You Will Die 4:06
7. Wrathday 4:09
8. Sickness Of The Human Race 3:28



..::OBSADA::..

Vocals, Bass - Piotr 'Berial' Kuzioła
Guitar - Maciej 'Ripper' Krzysiek, Marcin 'Ryju' Rojewski
Drums - Wojciech 'Molly' Moliński



https://www.youtube.com/watch?v=n0y221SYU98



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Na 30-lecie oryginalnego wydania, specjalna, rocznicowa edycja tego wielkiego i do dzisiaj łamiącego kości - dzieła. Potężny debiutancki album "Calamity" oryginalnie wydany w 1994 roku.
CD spakowany w klasyczny jewel case + 12-stronicowa książeczka + slipcase.
Nowy layout autorstwa XXV The Sign.



It’s difficult to be fully objective towards albums, which you’ve been knowing since twenty years and were always so highly estimated by you. But damn, even though I know every single riff and arrangement on albums like “Calamity”, they still don’t bore me, what only confirms to me that they’re timeless, excellent pieces of music and I don’t need to be afraid of sounding pathetic and pompous when praising them more than some other people would. Why would I care anyway? In the case of “Calamity” I can really say that I love this album and along with “Thor”, “Invisible Circle” and “The Ultimate Incantation” / “De Profundis”, this is my favourite Polish death metal album of all time. I don’t accept any questioning of it; my opinion is what it is, if you don’t agree then piss off.

The album begins with “After Death” and damn, this is the best representative of this material, this song is an absolute crusher and has everything I love about death metal: utterly fast, furious parts, some heavy slow bits and small dose of melody – all generating a dark, evil, sinister atmosphere. Oh, this track is for me among the best death tunes I’ve ever heard and in my opinion it’s just as good as Vader’s “Dark Age” for example. But there’s more about “Calamity” than just one track and generally this is a really solid, fierce and quality album, with many quite memorable and crushing songs. I guess a lot of people use to compare Betrayer to Vader – and maybe there are some similarities, but I would not exaggerate much about it. More so, one can probably find some resemblances to Morbid Angel (they even have song titled “Maze of Torment…, I mean “Maze of Suffering” haha) and I don’t only mean (some) riffs or the aura of the music, but also some vocals from Berial, whose voice is truly powerful and angry! Love it.

Later on “In Sacrifice” stands above, for being among the most fierce songs here, sometimes it even reminds me good old Sinister – which is another important band, that I can compare Betrayer to. But I like that Betrayer feels so comfortable and great in both fast and slow, crushing heavy death metal as such “From Beyond the Graves” is simply fantastic and this is actually my second favourite tune here. I also need to mention “Before Long You Will Die”, as this is some weird and sick shit, not the usual blasting death metal, but an experimental song, which has really weird feeling, with one distorted, repetitive motif and some possessed vocals. Simple but awesome. The whole album, when compared to the previous demo, surely sounds cleaner and more powerful, the production is not so harsh anymore and musically it’s also less obscure and with not so obvious thrash / death fierce influence.

But the whole of “Calamity” has this awesome old school charm and feeling, which later a lot of death metal bands have lost for years. And I am happy that it grew old very well, it’s a vintage stuff, but still able to crush with every sound and still have that powerful, fierce strength, so this is why I easily call “Calamity” a classic album. Yes, I love it. It’s now twenty years, since I bought it on cassette (and I remember that first time I heard some songs from it was in the metal radio show, here in Poland… I was blown away!), I have the CD now, but I really wish to see it on vinyl once!

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. After Death 4:40
2. Down With Gods 4:18
3. In Sacrifice 3:39
4. From Beyond The Graves 4:16
5. Maze Of Suffering 3:55
6. Before Long You Will Die 4:06
7. Wrathday 4:09
8. Sickness Of The Human Race 3:28



..::OBSADA::..

Vocals, Bass - Piotr 'Berial' Kuzioła
Guitar - Maciej 'Ripper' Krzysiek, Marcin 'Ryju' Rojewski
Drums - Wojciech 'Molly' Moliński



https://www.youtube.com/watch?v=n0y221SYU98



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Będąc zdrowym na umyśle i wątrobie stwierdzam wszem i wobec, że kocham tych chilijskich brutali, mimo że absolutnie nie jestem gejem. Muzyka tworzona przez ten kwartet od lat przemawia do mnie z całą swą mocą i wielce cieszy strzępki mej wyjebanej w ogniu walki duszy. Panowie napierdalają bowiem niezmiennie tradycyjny, gęsty, smolisty oldschool Death Metal, który rozpierdala w pizdu i miażdży wszystko, co stanie mu na drodze!!!
Wyobraźcie sobie rdzeń inspirowany głęboko twórczością Immolation, do którego z należytym wyczuciem dokładane są nieco bardziej dzikie, nieoczywiste i niepokojące rytmy oraz dysonansowe, atonalne zagrywki i delikatne dotknięcie mrocznego parapetu, a otrzymacie w przybliżeniu obraz twórczości Unaussprechlichen Kulten. Zaprawdę powiadam Wam, doskonała to muza, która spuszcza totalny wpierdol i rozrywa na strzępy nieskalane, niewinne duszyczki. Ja do nieskalanych ani tym bardziej niewinnych nie należę, więc z masochistyczną przyjemnością poddaję się chłoście, jaką sprawia „Teufelbücher” i każdorazowo proszę o więcej. Każdy słyszalny tu instrument świadczy o mistrzowskim opanowaniu warsztatu, który zespół osiągnął na przestrzeni lat spędzonych na scenie. Szalone bębny, jak i wgniatające w glebę wiosła płynnie zmieniają rytmikę i ze wsparciem mocnego basu kreślą solidnie momentami powykręcane figury bez utraty brutalności i siły przekazu, a uzupełnione bezkompromisowym, zrozumiałym, bluźnierczym growlingiem niszczą, poniewierają i mielą bezlitośnie jak chuj! Doskonały album! Uważam, że to jedna z najlepszych płyt Death Metalowych, jakie ukazały się w 2019 roku i gotów jestem bronić tego stwierdzenia krwią własną, a każdego, kto odważy się sądzić inaczej wyzywam na walkę konną lub pieszą! Jest więc taki, co podniesie rękawicę?!

Hatzamoth


Some people hear Chile in association with death metal and think of fantastic bands such as Pentagram and Dominus Xul. Some people, who I think are sadly ignorant of one of the world’s richest metal scenes, don’t think of much at all. Unaussprechlichen Kulten are firmly on my list of classic Chilean bands worth listening to. Much like Drawn and Quartered and Funebrarum, they’ve been operating since the ‘90s but got started just a little too late to be considered a classic band, or to debut when their style of death metal had many fans active. Add that to the issues that all South Americans have with breaking out and you get one of death metal’s most consistent and killer bands being sadly unappreciated in the larger scene, something that I hope will finally change with the band’s fifth full-length album, Teufelsbücher.

In my review of Unaussprechlichen Kulten’s last album, I noted that the core of their sound was rooted in the classic Immolation formula. While you can still hear that (sort of), this isn’t really the case anymore. Focusing entirely on the riffs and ignoring the drumming and vocals, it becomes apparent that Kulten no longer really do that. There’s a relative lack of “brutal” riffs at this point, replaced instead by angular, creepy staccato leads, tremolo melodies, and distressing off-kilter rhythms that often don’t really match up guitar to guitar. Nothing is simple anymore, with every single thing being played on the guitar standing in stark contrast to what the band was playing a decade ago; even when the guitars fall a little more in line with something more conventional, they’re usually not playing the same notes, lending themselves to the horrifying atmosphere that Unaussprechlichen Kulten creates.

Every song on Teufelsbücher is a long one, which also stands in opposition to the early years of the band. I noted when Keziah Lilith Medea came out that they had written their longest song, clocking in at around seven and a half minutes. Now, only two of the six songs are under that approximate length, and even those aren’t short ones. Because the drumming and vocals root the material more firmly in death metal, it’s easy to not notice the sheer complexity of the songwriting in a casual listen, but the song lengths are really necessary to let everything going on breathe; where a lesser band’s long songs might be due to bloat or indecision, Unaussprechlichen Kulten use every note to its fullest effect, bouncing constantly between different tempos and ideas, sometimes stringing along sections by no more of a cord than strained vocals or a haunting melody played alone.

Each instrument on Unaussprechlichen Kulten speaks to the mastery of music that the band has achieved over the long years that they’ve been playing. The drums are as frantic as the guitars, changing beats and tempos as fluidly as I’ve ever heard in death metal to keep the entire package from going off the rails. The bass provides a solid rhythmic backing without losing power, infrequent synths don’t overpower when they pop in, and the vocals are deep and clear without losing intelligibility; the production that allows everything to be audible should be applauded nearly as much as the music, because it can’t be easy to mix something this dense. A final commendation goes to the fantastic artwork from Rodrigo Pereira, who seems relatively unknown outside of his country but is definitely one of the best in the industry right now.

Unaussprechlichen Kulten was already possibly my favorite active Chilean band before Teufelsbücher, but now they definitely are, even over more venerated acts from their country—hell, they’re one of the best in the game worldwide right now. These guys are absolutely insane and deserve every bit of attention that lesser bands are getting right now, and I can’t wait to see them live next month. This is the band to sell your soul to as you sink into the depths of death metal despair, for you’ll never be their match—they are Unaussprechlichen Kulten, and they’re here to stay.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

I. The Evil Out Of Control 7:39
II. Keziah Lilith Medea 5:34
III. Cranquiluria (Creatura Aquae Parte 3) 7:27
IV. A Search And An Evocation (Spirals Of Acrid Smoke Part. 2) 6:07
V. Flapping Membraneous Wings (Shining Trapezohedron) 7:26
VI. Necromancy And Torment 8:24



..::OBSADA::..

Herbert West - Guitars
Namru Impetradorum Mortem - Bass
Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Butcher of Christ - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=bVvdHcYRg28



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Będąc zdrowym na umyśle i wątrobie stwierdzam wszem i wobec, że kocham tych chilijskich brutali, mimo że absolutnie nie jestem gejem. Muzyka tworzona przez ten kwartet od lat przemawia do mnie z całą swą mocą i wielce cieszy strzępki mej wyjebanej w ogniu walki duszy. Panowie napierdalają bowiem niezmiennie tradycyjny, gęsty, smolisty oldschool Death Metal, który rozpierdala w pizdu i miażdży wszystko, co stanie mu na drodze!!!
Wyobraźcie sobie rdzeń inspirowany głęboko twórczością Immolation, do którego z należytym wyczuciem dokładane są nieco bardziej dzikie, nieoczywiste i niepokojące rytmy oraz dysonansowe, atonalne zagrywki i delikatne dotknięcie mrocznego parapetu, a otrzymacie w przybliżeniu obraz twórczości Unaussprechlichen Kulten. Zaprawdę powiadam Wam, doskonała to muza, która spuszcza totalny wpierdol i rozrywa na strzępy nieskalane, niewinne duszyczki. Ja do nieskalanych ani tym bardziej niewinnych nie należę, więc z masochistyczną przyjemnością poddaję się chłoście, jaką sprawia „Teufelbücher” i każdorazowo proszę o więcej. Każdy słyszalny tu instrument świadczy o mistrzowskim opanowaniu warsztatu, który zespół osiągnął na przestrzeni lat spędzonych na scenie. Szalone bębny, jak i wgniatające w glebę wiosła płynnie zmieniają rytmikę i ze wsparciem mocnego basu kreślą solidnie momentami powykręcane figury bez utraty brutalności i siły przekazu, a uzupełnione bezkompromisowym, zrozumiałym, bluźnierczym growlingiem niszczą, poniewierają i mielą bezlitośnie jak chuj! Doskonały album! Uważam, że to jedna z najlepszych płyt Death Metalowych, jakie ukazały się w 2019 roku i gotów jestem bronić tego stwierdzenia krwią własną, a każdego, kto odważy się sądzić inaczej wyzywam na walkę konną lub pieszą! Jest więc taki, co podniesie rękawicę?!

Hatzamoth


Some people hear Chile in association with death metal and think of fantastic bands such as Pentagram and Dominus Xul. Some people, who I think are sadly ignorant of one of the world’s richest metal scenes, don’t think of much at all. Unaussprechlichen Kulten are firmly on my list of classic Chilean bands worth listening to. Much like Drawn and Quartered and Funebrarum, they’ve been operating since the ‘90s but got started just a little too late to be considered a classic band, or to debut when their style of death metal had many fans active. Add that to the issues that all South Americans have with breaking out and you get one of death metal’s most consistent and killer bands being sadly unappreciated in the larger scene, something that I hope will finally change with the band’s fifth full-length album, Teufelsbücher.

In my review of Unaussprechlichen Kulten’s last album, I noted that the core of their sound was rooted in the classic Immolation formula. While you can still hear that (sort of), this isn’t really the case anymore. Focusing entirely on the riffs and ignoring the drumming and vocals, it becomes apparent that Kulten no longer really do that. There’s a relative lack of “brutal” riffs at this point, replaced instead by angular, creepy staccato leads, tremolo melodies, and distressing off-kilter rhythms that often don’t really match up guitar to guitar. Nothing is simple anymore, with every single thing being played on the guitar standing in stark contrast to what the band was playing a decade ago; even when the guitars fall a little more in line with something more conventional, they’re usually not playing the same notes, lending themselves to the horrifying atmosphere that Unaussprechlichen Kulten creates.

Every song on Teufelsbücher is a long one, which also stands in opposition to the early years of the band. I noted when Keziah Lilith Medea came out that they had written their longest song, clocking in at around seven and a half minutes. Now, only two of the six songs are under that approximate length, and even those aren’t short ones. Because the drumming and vocals root the material more firmly in death metal, it’s easy to not notice the sheer complexity of the songwriting in a casual listen, but the song lengths are really necessary to let everything going on breathe; where a lesser band’s long songs might be due to bloat or indecision, Unaussprechlichen Kulten use every note to its fullest effect, bouncing constantly between different tempos and ideas, sometimes stringing along sections by no more of a cord than strained vocals or a haunting melody played alone.

Each instrument on Unaussprechlichen Kulten speaks to the mastery of music that the band has achieved over the long years that they’ve been playing. The drums are as frantic as the guitars, changing beats and tempos as fluidly as I’ve ever heard in death metal to keep the entire package from going off the rails. The bass provides a solid rhythmic backing without losing power, infrequent synths don’t overpower when they pop in, and the vocals are deep and clear without losing intelligibility; the production that allows everything to be audible should be applauded nearly as much as the music, because it can’t be easy to mix something this dense. A final commendation goes to the fantastic artwork from Rodrigo Pereira, who seems relatively unknown outside of his country but is definitely one of the best in the industry right now.

Unaussprechlichen Kulten was already possibly my favorite active Chilean band before Teufelsbücher, but now they definitely are, even over more venerated acts from their country—hell, they’re one of the best in the game worldwide right now. These guys are absolutely insane and deserve every bit of attention that lesser bands are getting right now, and I can’t wait to see them live next month. This is the band to sell your soul to as you sink into the depths of death metal despair, for you’ll never be their match—they are Unaussprechlichen Kulten, and they’re here to stay.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

I. The Evil Out Of Control 7:39
II. Keziah Lilith Medea 5:34
III. Cranquiluria (Creatura Aquae Parte 3) 7:27
IV. A Search And An Evocation (Spirals Of Acrid Smoke Part. 2) 6:07
V. Flapping Membraneous Wings (Shining Trapezohedron) 7:26
VI. Necromancy And Torment 8:24



..::OBSADA::..

Herbert West - Guitars
Namru Impetradorum Mortem - Bass
Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Butcher of Christ - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=bVvdHcYRg28



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

As Vehemence galvanized through a touring cycle supporting the first Metal Blade Records released album, "God Was Created", the band took musical ideas that pushed the band dynamic further forward and streamlined the songwriting process to generate the next collection of songs: "Helping The World To See".

The band pushed ahead with steadfast determination to create songs that captured the melodic and brutal soundscapes that were presented in the previous material, while diversifying the lyrics to encapsulate individual topics. Source material for the imagery presented in these songs were the headlines of the era. Terrorist attacks, infanticide, depression and insanity, televangelism, and other atrocities became the real life horror presented in the realities that Vehemence was "helping the world to see".

Each song highlights the individual strengths of each band member, and showcase a group of individuals that truly joined together in harmony when performing together.

The artwork for the album was another highlight, as the band were able to enlist the service of Wes Benscoter. His concept for the art was pulled directly from the album title and presents a bold image to represent the sound contained within.
- Nathan / Vocals
Vehemence

Banished to Infinity, originally written in 1995 while Nathan, Scott and I were still in high school is the first Vehemence song ever written and demo’d. The Death of Me was written shortly after in 1996. In 1997 we joined with Mark and Andy to complete the Vehemence line-up. Crusade of Hypocrisy was written in 1997. We eventually scrapped the song, and used a section of it in our song ‘Nameless Faces, Scattered Remnants” off our album The Thoughts From Which I Hide. Her Beautiful Eyes has been around since the demo days but for whatever reason, we didn't include it on an album until Helping The World To See.

Bjorn - Guitar Vehemence



It's hard to approach "Helping the World to See" without immediately thinking of it as a lesser work to "God Was Created." Which it is. But to be fair, I think "God Was Created" is more important to me than most of my loved ones, so I'm not going to hold that against its followup. But more to the point, it was kind of a tricky thing to follow for anyone: a big, ambitious concept album on Metal Blade widely acclaimed both critically and popularly. Frankly, I was pretty disappointed when I heard it after being so firmly acquainted with "God Was Created". It didn't just feel like a step down; it felt lazy coming from the sort of band who made "God Was Created," so straightforward and unambitious that it seemed sort of embarrassing, like it somehow besmirched their legacy.

After growing the fuck up and becoming like twenty percent (I'm feeling charitable) of a grown-up, I've come to realize that it's a perfectly acceptable and even desirable followup to "God Was Created." Yes, it's a lesser work, but it's the sort of restrained, deliberate step down that shows a band actually aware of their abilities and strengths. Attempting a bigger, badder "God Was Created" would have failed miserably. It's not like everyone didn't know that that album was untouchable; there was zero chance that they'd be able to follow it up, and any attempt to do so would probably have fallen flat on its face. In the same way Fear Factory openly says that "Demanufacture" is never going to happen again and will now and forever be their greatest work, Vehemence basically says that with "Helping the World to See." Instead of attempting to outdo themselves with another massive, conceptual release, Vehemence exhibits some restraint here, instead choosing to treat each track as its own little universe and mastering each on its own terms. Instead of creating a great, very complete album like "God Was Created," the band decided to make a collection of individually great songs. Is it as artistically masterful as the album before? No, of course not, but it's an absolutely excellent and wonderfully realized set of tracks in its own right.

Vehemence's greatest strength has always been in their perfect application of pop/rock songwriting principles to a core of otherwise unmutated death metal; more than ever before, "Helping the World to See" emphasizes these pop elements in pursuit of a tighter, more modular sort of album. The opening and closing tracks, "By Your Bedside" and "We Are All Dying" respectively ("Her Beautiful Eyes" is just a bonus track,) are the most overtly mainstream pieces that the band has ever put together. A substantial influence from US melodeath/metalcore can be detected on these and other tracks; perhaps self-referential, since it could be argued that Vehemence themselves helped distinguish and perpetuate many of the tropes in such a style of music. The result of this sharper appreciation for the most mainstream parts of metal are simpler, more streamlined songs, which sharpen Vehemence's already pointedly riff-based structures into razorlike configurations seemingly designed for Youtube covers from every seveteen year old with an ESP on the planet. "We Are All Dying" in particular toes a very fine line between a sort of perfection of the melodeath form and utterly ludicrous excess- those riffs are more Gothenburg than Gothenburg has ever been, but just barely manage to function with the rougher, more abrasive textures of the rest of the instruments.

This is the other, and I would say slightly flawed, aspect of the album: a more brutish and seemingly defensive death metal presence which is at very distinct odds with the bulk of the highly melodic material. Tracks like "To the Taste" and "Darkness is Comfort" show a much more ostentatiously aggressive side to the band, subtracting much of the most overtly melodic riffing and emotive vocals in favor of a more traditional death metal sound. I can't help but think it sounds a bit guilty; it's as though Vehemence are apologizing for "God Was Created" (or maybe just some of the more effete items found elsewhere on this album) by trying to show off their credentials as a more "serious" death metal band. I can't help but think this is a pretty silly, unnecessary maneuver, since anyone with functioning ears can tell that one of Vehemence's greatest strengths has been their ability to craft such accessible, melodic, emotional music while not sacrificing any of the natural brutality of its execution. While Vehemence can stray into some staggeringly relaxed territory at times, it never really overwhelms the raw intensity of their natural style.

Where this album succeeds most is when it sort of caricaturizes the band's most immediate and severe elements: the aforementioned opening and closing, "Kill For God" and its total modern rock influences, or mostly-instrumental ballad track "Alone In Your Presence." While some of the songs on this album can feel like tracks written for "God Was Created" but abandoned for their excess and self-indulgence (if it can even be imagined considering what that album sounded like,) the fiercely pointed and concise nature of the music on this record definitely has its charms. The fact that the band is stylistically identical to the record before definitely helps: the intensely poppy, wonderfully arranged melodies, tight, restrained, and musical percussion, and emotive, memorable high/low vocals are all just as strong as they ever were. About my only complaint is that the production quality didn't change either; somewhat dry and claustrophobic, the guitar tone and vocal recording don't give the sort of breadth and richness I think the music deserves.

It's hard to compare "Helping the World to See" to "God Was Created" (though I've certainly done it enough) considering what seems to be antonymic artistic goals. It certainly doesn't feel very good to say that appreciating this album might rely on lowered expectations. Still, I'd like to suggest that it's more a matter of being realistic than jaded. Were it not for the existence of its predecessor, "Helping the World to See" would probably itself be near or at the top of the melodeath pile; it's only the album's older brother which knocks it down a peg. It's still better than just about anything else.

Noktorn



..::TRACK-LIST::..

1. By Your Bedside 03:51
2. Kill for God 03:44
3. Trinity Broadcasting (Know Your Enemy) 06:32
4. To the Taste 02:33
5. You Don't Have to Be Afraid Anymore 05:50
6. Alone in Your Presence 03:56
7. Spirit of the Soldier 05:27
8. Darkness Is Comfort 03:37
9. What Could Go Wrong? 06:09
10. We Are All Dying 03:00

Bonus Tracks:
11. The Death of Me (’97)
12. Banished to Infinity (’97)
13. Crusade of Hypocrisy (’97)
14. Her Beautiful Eyes (’98)



..::OBSADA::..

Mark Kozuback - Bass, Vocals (additional), Songwriting (track 4)
John Chavez - Guitars (lead) (track 3), Samples, Songwriting (tracks 7, 9), Guitars (rhythm)
Nathan Gearhart - Vocals, Lyrics
Bjorn Dannov - Guitars (1-3, 5-6, 8, 10-11), Songwriting (tracks 1-3, 5-6, 8, 10-11)
Andy Schroeder - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=V3DsjvaxYqc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

As Vehemence galvanized through a touring cycle supporting the first Metal Blade Records released album, "God Was Created", the band took musical ideas that pushed the band dynamic further forward and streamlined the songwriting process to generate the next collection of songs: "Helping The World To See".

The band pushed ahead with steadfast determination to create songs that captured the melodic and brutal soundscapes that were presented in the previous material, while diversifying the lyrics to encapsulate individual topics. Source material for the imagery presented in these songs were the headlines of the era. Terrorist attacks, infanticide, depression and insanity, televangelism, and other atrocities became the real life horror presented in the realities that Vehemence was "helping the world to see".

Each song highlights the individual strengths of each band member, and showcase a group of individuals that truly joined together in harmony when performing together.

The artwork for the album was another highlight, as the band were able to enlist the service of Wes Benscoter. His concept for the art was pulled directly from the album title and presents a bold image to represent the sound contained within.
- Nathan / Vocals
Vehemence

Banished to Infinity, originally written in 1995 while Nathan, Scott and I were still in high school is the first Vehemence song ever written and demo’d. The Death of Me was written shortly after in 1996. In 1997 we joined with Mark and Andy to complete the Vehemence line-up. Crusade of Hypocrisy was written in 1997. We eventually scrapped the song, and used a section of it in our song ‘Nameless Faces, Scattered Remnants” off our album The Thoughts From Which I Hide. Her Beautiful Eyes has been around since the demo days but for whatever reason, we didn't include it on an album until Helping The World To See.

Bjorn - Guitar Vehemence



It's hard to approach "Helping the World to See" without immediately thinking of it as a lesser work to "God Was Created." Which it is. But to be fair, I think "God Was Created" is more important to me than most of my loved ones, so I'm not going to hold that against its followup. But more to the point, it was kind of a tricky thing to follow for anyone: a big, ambitious concept album on Metal Blade widely acclaimed both critically and popularly. Frankly, I was pretty disappointed when I heard it after being so firmly acquainted with "God Was Created". It didn't just feel like a step down; it felt lazy coming from the sort of band who made "God Was Created," so straightforward and unambitious that it seemed sort of embarrassing, like it somehow besmirched their legacy.

After growing the fuck up and becoming like twenty percent (I'm feeling charitable) of a grown-up, I've come to realize that it's a perfectly acceptable and even desirable followup to "God Was Created." Yes, it's a lesser work, but it's the sort of restrained, deliberate step down that shows a band actually aware of their abilities and strengths. Attempting a bigger, badder "God Was Created" would have failed miserably. It's not like everyone didn't know that that album was untouchable; there was zero chance that they'd be able to follow it up, and any attempt to do so would probably have fallen flat on its face. In the same way Fear Factory openly says that "Demanufacture" is never going to happen again and will now and forever be their greatest work, Vehemence basically says that with "Helping the World to See." Instead of attempting to outdo themselves with another massive, conceptual release, Vehemence exhibits some restraint here, instead choosing to treat each track as its own little universe and mastering each on its own terms. Instead of creating a great, very complete album like "God Was Created," the band decided to make a collection of individually great songs. Is it as artistically masterful as the album before? No, of course not, but it's an absolutely excellent and wonderfully realized set of tracks in its own right.

Vehemence's greatest strength has always been in their perfect application of pop/rock songwriting principles to a core of otherwise unmutated death metal; more than ever before, "Helping the World to See" emphasizes these pop elements in pursuit of a tighter, more modular sort of album. The opening and closing tracks, "By Your Bedside" and "We Are All Dying" respectively ("Her Beautiful Eyes" is just a bonus track,) are the most overtly mainstream pieces that the band has ever put together. A substantial influence from US melodeath/metalcore can be detected on these and other tracks; perhaps self-referential, since it could be argued that Vehemence themselves helped distinguish and perpetuate many of the tropes in such a style of music. The result of this sharper appreciation for the most mainstream parts of metal are simpler, more streamlined songs, which sharpen Vehemence's already pointedly riff-based structures into razorlike configurations seemingly designed for Youtube covers from every seveteen year old with an ESP on the planet. "We Are All Dying" in particular toes a very fine line between a sort of perfection of the melodeath form and utterly ludicrous excess- those riffs are more Gothenburg than Gothenburg has ever been, but just barely manage to function with the rougher, more abrasive textures of the rest of the instruments.

This is the other, and I would say slightly flawed, aspect of the album: a more brutish and seemingly defensive death metal presence which is at very distinct odds with the bulk of the highly melodic material. Tracks like "To the Taste" and "Darkness is Comfort" show a much more ostentatiously aggressive side to the band, subtracting much of the most overtly melodic riffing and emotive vocals in favor of a more traditional death metal sound. I can't help but think it sounds a bit guilty; it's as though Vehemence are apologizing for "God Was Created" (or maybe just some of the more effete items found elsewhere on this album) by trying to show off their credentials as a more "serious" death metal band. I can't help but think this is a pretty silly, unnecessary maneuver, since anyone with functioning ears can tell that one of Vehemence's greatest strengths has been their ability to craft such accessible, melodic, emotional music while not sacrificing any of the natural brutality of its execution. While Vehemence can stray into some staggeringly relaxed territory at times, it never really overwhelms the raw intensity of their natural style.

Where this album succeeds most is when it sort of caricaturizes the band's most immediate and severe elements: the aforementioned opening and closing, "Kill For God" and its total modern rock influences, or mostly-instrumental ballad track "Alone In Your Presence." While some of the songs on this album can feel like tracks written for "God Was Created" but abandoned for their excess and self-indulgence (if it can even be imagined considering what that album sounded like,) the fiercely pointed and concise nature of the music on this record definitely has its charms. The fact that the band is stylistically identical to the record before definitely helps: the intensely poppy, wonderfully arranged melodies, tight, restrained, and musical percussion, and emotive, memorable high/low vocals are all just as strong as they ever were. About my only complaint is that the production quality didn't change either; somewhat dry and claustrophobic, the guitar tone and vocal recording don't give the sort of breadth and richness I think the music deserves.

It's hard to compare "Helping the World to See" to "God Was Created" (though I've certainly done it enough) considering what seems to be antonymic artistic goals. It certainly doesn't feel very good to say that appreciating this album might rely on lowered expectations. Still, I'd like to suggest that it's more a matter of being realistic than jaded. Were it not for the existence of its predecessor, "Helping the World to See" would probably itself be near or at the top of the melodeath pile; it's only the album's older brother which knocks it down a peg. It's still better than just about anything else.

Noktorn



..::TRACK-LIST::..

1. By Your Bedside 03:51
2. Kill for God 03:44
3. Trinity Broadcasting (Know Your Enemy) 06:32
4. To the Taste 02:33
5. You Don't Have to Be Afraid Anymore 05:50
6. Alone in Your Presence 03:56
7. Spirit of the Soldier 05:27
8. Darkness Is Comfort 03:37
9. What Could Go Wrong? 06:09
10. We Are All Dying 03:00

Bonus Tracks:
11. The Death of Me (’97)
12. Banished to Infinity (’97)
13. Crusade of Hypocrisy (’97)
14. Her Beautiful Eyes (’98)



..::OBSADA::..

Mark Kozuback - Bass, Vocals (additional), Songwriting (track 4)
John Chavez - Guitars (lead) (track 3), Samples, Songwriting (tracks 7, 9), Guitars (rhythm)
Nathan Gearhart - Vocals, Lyrics
Bjorn Dannov - Guitars (1-3, 5-6, 8, 10-11), Songwriting (tracks 1-3, 5-6, 8, 10-11)
Andy Schroeder - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=V3DsjvaxYqc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Brazilian death metallers Escarnium conjure up some exceptionally gloomy and downcast death metal, depicting the world in sickening shades of gray. It's not exceedingly technical or dissonant -- their slowly unfurling riffs just tap into a subconscious well of unease that serves as the perfect setting for their similarly miserable subject matter, making sinking into this swamp easy.
- Invisible Oranges

Dysthymia is a murky, hefty slab of death metal that tackles two topics: mental illness and the horrors of the modern world.
- Decibel Magazine

"That is what Escarnium have done here – delivered a top quality, straight forward death or blackened death metal record. Great stuff."
- Games, Brrraaains & A Head-Banging Life

"The band’s third album is tight—both in length and approach. These guys just click. The sinewy riffs. The caustic, bellowing vocals. The commandingly dexterous drums. And as tight as Escarnium’s sound is, there’s an organic and almost instinctive feel to Dysthymia, as if they were merely channeling from some unknown energy source and not actually, you know, writing songs and playing their instruments."
- Last Rites



..::TRACK-LIST::..

1. Inglorious Demise 05:12
2. Far Beyond Primitive 04:32
3. Deluged in Miasma 05:43
4. Anguish Ad Nauseum 04:20
5. Dysthymia 05:19
6. Into the Grave (Grave Cover) 03:59



..::OBSADA::..

Victor Elian - Rhythm guitars, Vocals
Nestor Carrera - Drums
Alex Hahn - Lead guitars
Vitor Giovanni - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=k5cum9vu18g


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Brazilian death metallers Escarnium conjure up some exceptionally gloomy and downcast death metal, depicting the world in sickening shades of gray. It's not exceedingly technical or dissonant -- their slowly unfurling riffs just tap into a subconscious well of unease that serves as the perfect setting for their similarly miserable subject matter, making sinking into this swamp easy.
- Invisible Oranges

Dysthymia is a murky, hefty slab of death metal that tackles two topics: mental illness and the horrors of the modern world.
- Decibel Magazine

"That is what Escarnium have done here – delivered a top quality, straight forward death or blackened death metal record. Great stuff."
- Games, Brrraaains & A Head-Banging Life

"The band’s third album is tight—both in length and approach. These guys just click. The sinewy riffs. The caustic, bellowing vocals. The commandingly dexterous drums. And as tight as Escarnium’s sound is, there’s an organic and almost instinctive feel to Dysthymia, as if they were merely channeling from some unknown energy source and not actually, you know, writing songs and playing their instruments."
- Last Rites



..::TRACK-LIST::..

1. Inglorious Demise 05:12
2. Far Beyond Primitive 04:32
3. Deluged in Miasma 05:43
4. Anguish Ad Nauseum 04:20
5. Dysthymia 05:19
6. Into the Grave (Grave Cover) 03:59



..::OBSADA::..

Victor Elian - Rhythm guitars, Vocals
Nestor Carrera - Drums
Alex Hahn - Lead guitars
Vitor Giovanni - Bass



https://www.youtube.com/watch?v=k5cum9vu18g


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wygląda na to, że mimo pandemicznych przeciwności losu, pod względem wydawniczym polska scena metalowa ma się całkiem dobrze. Co prawda kojarzona jest głownie z docenianym na całym świecie black metalem i wszelkimi jego mutacjami, lecz rodzimy death metal jakością nic a nic mu nie ustępuje. Doskonałym tego przykładem jest „Dead Souls Cathedral” – czwarty pełny album lubelskiego Ulcera, który śmiało może pretendować do czołówki zestawienia najlepszych płyt 2021 roku.

Przy okazji tego wydawnictwa wspomina się o hołdzie dla starej szkoły death metalu, co bardzo dobrze słychać, ale proszę nie mylić inspiracji z kopiowaniem. Na „katedrze” słyszalne są wszelakie wpływy, można rzec, że z obu stron Atlantyku. W paru miejscach („Off We Go” czy „Cold Darkness”) wyraźnie zaznacza się między innymi tzw. scena szwedzka. Gdzie indziej zaś przychodzą mi na myśl stare utwory Suffocation czy Immolation. Aczkolwiek, atmosferą duszną i ciężką niczym w koszmarze Füsslego przypomina dokonania Deathspell Omega czy Dead Congregation. No, ale ilu ludzi tyle opinii i z pewnością każdy słuchacz zinterpretuje to na swój sposób. Dość powiedzieć, że najnowsza płyta Ulcera, to żadne rzewne wspominki o archaicznym brzmieniu, lecz porywająca mroczna rozrywka, najwyższej jakości. Począwszy od abstrakcyjnej okładki autorstwa Arkadiusza Szymanka przez wybrzmiewające z dziką lubością ostre dźwięki, po siarczysty growl o zabójczej artykulacji, w sposób perfekcyjny dopełniający całości. Już sam tytuł, godny opowiadania Lovecrafta czy E. A. Poe, wieszczy wyniośle posępną aurę i tak w rzeczywistości jest.

Ten nieskromny aranżacyjnie album rozpoczyna w iście hitchkokowskim stylu osobliwe intro. Można się go raczej spodziewać się w kulminacyjnym momencie filmu grozy, niż na płycie, aczkolwiek pasuje tu idealnie. Wzmaga napięcie do granic możliwości, a dalej wcale nie jest lżej. Taki stan rzeczy utrzymuje się przez omalże pięćdziesiąt minut, co zważywszy na ciężar materiału stanowi nie lada wyzwanie. Nie jest to bowiem muzyka łatwa w odbiorze. Momentami przypomina napór nawałnicy, a mimo to słucha się jej z nieskrywaną przyjemnością. Dodatkowo album jest złożony i bogaty dźwiękowo. Przy tym na tyle umiejętnie skrojony, że daleki od zbędnego przepychu, a co za tym idzie ogłuszającego zgiełku. Posiada wszystko, czego po death metalu można oczekiwać. Klimat ogołocony z wszelkich lekkości, potężne brzmienie, wściekłość i energię. Dominują raczej średnie tempa, choć nie brakuje szybkich utworów, czego przykładem może być „Eternal Night”.

„Dead Souls Cathedral” raczy słuchacza pełnym bukietem siarczystych dźwięków na najwyższym poziomie i z pewnością zachwyci nie tylko oddanych fanów gatunku. Nie mniej jednak to im zapewne najbardziej przypadnie do gustu. Z death metalem zawsze mi było po drodze, a w tym przypadku nie zawiodłem swych oczekiwań. Jak na wstępie wspomniałem, w klasyfikacji najlepszych albumów 2021 roku, Ulcer śmiało może plasować się w ścisłej czołówce.

Robert Cisło


Podejrzewam, że w 2023 r. coraz mniej ludzi ma ochotę czytać o Death Metalu mającym brzmienie „inspirowane” Incantation, ale z drugiej strony, weterani z Ulcer nie wypadli sroce spod ogona i to co tworzą nie wynika z chwilowej mody, a z konsekwencji i prawdziwej pasji do tworzenia. W zespole najwięcej odnajdziemy członków Deivos/Dira Mortis, z zasłużonym Wizunem na perce.

Przede wszystkim, należy zacząć od tego, że produkcja jest bardzo głośna, nieco wręcz hałaśliwa. Ale też daje ona wrażenie, jakby muzyka była wykonywana na żywo do tego stopnia, że gdy się pojawiają gdzieniegdzie syntezatory (sprytnie schowane w tyle), to się patrzyłem przez okno, czy coś się nie działo na ulicy ciekawego (jakiś ambulans albo co).

Kolejna rzecz, która mnie cieszy, to poziom materiału, który bym nazwał światowym. Jak ktoś mi nie wierzy, niech sprawdzi „Not the One”, albo przepięknie zbudowany i zagrany „Disintegration”. Grupa ma kosmiczno-astralne ciągotki, ale stara się je odpowiednio zakrywać staromodnymi riffami, dzięki czemu ich styl zamiast być oczywistym, staje się wielopłaszczyznowy i trudnym do jednoczesnego ugryzienia. Chciałoby się ich porównać do kogoś, ale nie oddałoby to sprawiedliwości grupie i by ją niestety skrzywdziło.

Mroczna okładka jak i liryki starają się zaprezentować filozoficzno-refleksyjne aspekty życia – zarówno wspomniany wcześniej „Not the One” czy „Cold Darkness”, pokazując wyższą klasę układania słów w interesujące przemyślenia. Nie żebym był jakimś fascynatem tekstów (wręcz przeciwnie, bardzo często mi jeden kolega zarzuca, że mam gdzieś liryki), ale jest wyraźnie zauważalna i zaznaczona myśl przewodnia albumu, co jestem w stanie docenić.

Mimo wspomnianych, drugoplanowych efektów keyboardowych, nie znajdziecie tu jakiś intro/outro. Patrząc na tracklistę, myślałem że krótki „Eternal Night” będzie takowym instrumentalem, ale nie, jest to paradoksalnie bardzo szybka i brutalna petarda na zamienienie mózgu w papkę.

Jakby nie patrzeć, z tego typu tworów jak najbardziej należy być dumnym i osobiście cieszy mnie to, że nasza scena wciąż się rozwija i robi się coraz więcej wartościowych pozycji Made in Poland, zwłaszcza jak się to porówna z tym jak siermiężnie to nieraz wyglądało ponad 10 lat temu, kiedy zbyt często brzmienie było klockowate, a techniczna szorstkość sprawiała, że trzeba się było napracować, aby daną płytę można było zrozumieć, nie mówiąc już o polubieniu. Tutaj takowych problemów nie ma, Dead Souls Cathedral będzie stanowić chlubę mojej kolekcji, którą pewnie jeszcze nie raz będę odkrywać, w celu znalezienia dalszych tajemnic w niej zawartych.

mutant


Po krótkim zakłóceniu mocy w postaci dominacji black metalu na polskiej scenie mam wrażenie, że powoli mamy do czynienia z powrotem na salony sztuki śmierci. Obserwuję sporą ekspansję polskich kapel gatunku death i nowy krążek Ulcer bez wahania mogę zaliczyć do tych mogących dźwignąć gatunek tam, gdzie jego miejsce, czyli na piedestały. Dead Souls Cathedral wypuszczony został przez Defense Records/My Throne Promotions 18 maja bieżącego roku.

Skłamałbym, gdyby coś mnie w związku z tą płytą zaskoczyło. Tak jak się spodziewałem, album okazał się dobry, a rosnący fejm bandu niezachwiany. Dead Souls Cathedral to już czwarty long hordy pochodzącej z Lublina, i tak jak w przypadku każdej poprzedniej, można zauważyć odpowiedni progres aranżacyjno/twórczy. Zespół nadal zdecydowanie kultywuje drogę starego death metalu, ale swój styl buduje na jego wielu elementach i wpływach. Słychać tu Florydę, słychać nieco starej Szwecji, a jak mocno poszukać, to i da się znaleźć coś z wysp (Bolt Thrower, wczesne My Dying Bride, Paradise Lost – harmonie). Ważne w tej układance jest to, że utwory są skonstruowane w płynny sposób i wszystkie te inspiracje przenikają się naturalnie. Co w moim uznaniu dominuje, to diabelski, mroczny klimat, który może kojarzyć się z Immolation, jest w nich ten sam duszny, ciemny feeling, co u Amerykanów. Generalnie Ulcer także stawia na średnie tempa, masywne struktury i chaotyczne solówki, rozgniatając wszystko na swojej drodze. Mrocznego klimatu dopełniają pojawiające się tu i ówdzie brzmiące bardzo staromodnie klawisze, kojarzące się z death metalowymi albumami wczesnych lat 90. Wstawki te nie są częste i nie mają wpływu na jakieś zmiękczenie materiału, lecz dopełnienie emanacji zła – co im się udaje.

Jedynym małym minusem, z którym mało kto pewnie się zgodzi jest czas trwania albumu. Niemal pięćdziesiąt minut tak masywnej muzyki nie będzie dla mnie zawsze do przejścia. Należę do osób, którzy wolą uczucie niedosytu niż w drugą stronę. Pewnie nie byłbym w stanie wskazać, która kompozycja powinna wypaść, bo całość jest bardzo równa, ale mam wrażenie, że skrócenie materiału mogłoby polepszyć wrażenia odbioru materiału.

Reasumując, uważam Ulcer za jednego z silniejszych składów nowej fali polskiego death metalu. Zespół łączy w sobie w odpowiednich proporcjach nostalgiczne wpływy przeszłości z własnym stylem, a taki zestaw ma konkretne branie w dzisiejszych czasach.

Brzeźnicki


Old School Death Metal acts have the tendency to become clones of their idols of the past, locked up in an endless circle from where they can't escape from their own choice. But it doesn't mean that a band can't do things in a personal way using such an old and eroded approach. Names as ULCER, from Poland, shows that things can be different, as can be heard on "Dead Souls Cathedral", their latest release.

It's a form of traditional Death Metal influenced by early Swedish Death Metal names as CARNAGE, DISMEMBER, ENTOMMBED and UNLEASHED, and with some touches of North American School. But paying attention, the listeners will detect for some technical details and a clear melodic basting under their musical brutality (and that are especially evident during the guitar solos). But as written words fail to state what an album can express sometimes, the best is to say that they found a personal way to deal with the genre. And it's good, indeed. The production of the album focused its efforts to create something that could keep the Old School elements of their music into the album. But the choice for a better sonority, with a careful work that make their songs understandable to the ears, was very good one, indeed. And the Old School touch comes from the instrumental tunes used.

The mayhemic brutality of "Those Black Gods" (very good melodic basting along nasty guitars arrangements and grunts) and of "Not the One", the catchy slow parts of "Cold Darkness" (with a simple, but good, work from bass guitar and drums on the rhythmic conduction), the massive Old School weight shown on the fast tempos of "Die with Us", and the very good technical work heard on "Dead Souls Cathedral" are the best ones to begin with. But for a Death Metal addicted, "Dead Souls Cathedral" is a fine piece of Death Metal.

So be the next one on the line, and surrender to the brutality of ULCER. You won't regret the experience.

'Metal Mark' Garcia



..::TRACK-LIST::..

1. Those Black Gods 07:42
2. Not The One 05:09
3. Cold Darkness 06:23
4. Eternal Night 01:12
5. Off We Go 05:45
6. Die With Us 04:50
7. Disintegration 05:23
8. Dead Souls Cathedral 05:26
9. Into The Chasm 05:15



https://www.youtube.com/watch?v=1893J5gpXRs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wygląda na to, że mimo pandemicznych przeciwności losu, pod względem wydawniczym polska scena metalowa ma się całkiem dobrze. Co prawda kojarzona jest głownie z docenianym na całym świecie black metalem i wszelkimi jego mutacjami, lecz rodzimy death metal jakością nic a nic mu nie ustępuje. Doskonałym tego przykładem jest „Dead Souls Cathedral” – czwarty pełny album lubelskiego Ulcera, który śmiało może pretendować do czołówki zestawienia najlepszych płyt 2021 roku.

Przy okazji tego wydawnictwa wspomina się o hołdzie dla starej szkoły death metalu, co bardzo dobrze słychać, ale proszę nie mylić inspiracji z kopiowaniem. Na „katedrze” słyszalne są wszelakie wpływy, można rzec, że z obu stron Atlantyku. W paru miejscach („Off We Go” czy „Cold Darkness”) wyraźnie zaznacza się między innymi tzw. scena szwedzka. Gdzie indziej zaś przychodzą mi na myśl stare utwory Suffocation czy Immolation. Aczkolwiek, atmosferą duszną i ciężką niczym w koszmarze Füsslego przypomina dokonania Deathspell Omega czy Dead Congregation. No, ale ilu ludzi tyle opinii i z pewnością każdy słuchacz zinterpretuje to na swój sposób. Dość powiedzieć, że najnowsza płyta Ulcera, to żadne rzewne wspominki o archaicznym brzmieniu, lecz porywająca mroczna rozrywka, najwyższej jakości. Począwszy od abstrakcyjnej okładki autorstwa Arkadiusza Szymanka przez wybrzmiewające z dziką lubością ostre dźwięki, po siarczysty growl o zabójczej artykulacji, w sposób perfekcyjny dopełniający całości. Już sam tytuł, godny opowiadania Lovecrafta czy E. A. Poe, wieszczy wyniośle posępną aurę i tak w rzeczywistości jest.

Ten nieskromny aranżacyjnie album rozpoczyna w iście hitchkokowskim stylu osobliwe intro. Można się go raczej spodziewać się w kulminacyjnym momencie filmu grozy, niż na płycie, aczkolwiek pasuje tu idealnie. Wzmaga napięcie do granic możliwości, a dalej wcale nie jest lżej. Taki stan rzeczy utrzymuje się przez omalże pięćdziesiąt minut, co zważywszy na ciężar materiału stanowi nie lada wyzwanie. Nie jest to bowiem muzyka łatwa w odbiorze. Momentami przypomina napór nawałnicy, a mimo to słucha się jej z nieskrywaną przyjemnością. Dodatkowo album jest złożony i bogaty dźwiękowo. Przy tym na tyle umiejętnie skrojony, że daleki od zbędnego przepychu, a co za tym idzie ogłuszającego zgiełku. Posiada wszystko, czego po death metalu można oczekiwać. Klimat ogołocony z wszelkich lekkości, potężne brzmienie, wściekłość i energię. Dominują raczej średnie tempa, choć nie brakuje szybkich utworów, czego przykładem może być „Eternal Night”.

„Dead Souls Cathedral” raczy słuchacza pełnym bukietem siarczystych dźwięków na najwyższym poziomie i z pewnością zachwyci nie tylko oddanych fanów gatunku. Nie mniej jednak to im zapewne najbardziej przypadnie do gustu. Z death metalem zawsze mi było po drodze, a w tym przypadku nie zawiodłem swych oczekiwań. Jak na wstępie wspomniałem, w klasyfikacji najlepszych albumów 2021 roku, Ulcer śmiało może plasować się w ścisłej czołówce.

Robert Cisło


Podejrzewam, że w 2023 r. coraz mniej ludzi ma ochotę czytać o Death Metalu mającym brzmienie „inspirowane” Incantation, ale z drugiej strony, weterani z Ulcer nie wypadli sroce spod ogona i to co tworzą nie wynika z chwilowej mody, a z konsekwencji i prawdziwej pasji do tworzenia. W zespole najwięcej odnajdziemy członków Deivos/Dira Mortis, z zasłużonym Wizunem na perce.

Przede wszystkim, należy zacząć od tego, że produkcja jest bardzo głośna, nieco wręcz hałaśliwa. Ale też daje ona wrażenie, jakby muzyka była wykonywana na żywo do tego stopnia, że gdy się pojawiają gdzieniegdzie syntezatory (sprytnie schowane w tyle), to się patrzyłem przez okno, czy coś się nie działo na ulicy ciekawego (jakiś ambulans albo co).

Kolejna rzecz, która mnie cieszy, to poziom materiału, który bym nazwał światowym. Jak ktoś mi nie wierzy, niech sprawdzi „Not the One”, albo przepięknie zbudowany i zagrany „Disintegration”. Grupa ma kosmiczno-astralne ciągotki, ale stara się je odpowiednio zakrywać staromodnymi riffami, dzięki czemu ich styl zamiast być oczywistym, staje się wielopłaszczyznowy i trudnym do jednoczesnego ugryzienia. Chciałoby się ich porównać do kogoś, ale nie oddałoby to sprawiedliwości grupie i by ją niestety skrzywdziło.

Mroczna okładka jak i liryki starają się zaprezentować filozoficzno-refleksyjne aspekty życia – zarówno wspomniany wcześniej „Not the One” czy „Cold Darkness”, pokazując wyższą klasę układania słów w interesujące przemyślenia. Nie żebym był jakimś fascynatem tekstów (wręcz przeciwnie, bardzo często mi jeden kolega zarzuca, że mam gdzieś liryki), ale jest wyraźnie zauważalna i zaznaczona myśl przewodnia albumu, co jestem w stanie docenić.

Mimo wspomnianych, drugoplanowych efektów keyboardowych, nie znajdziecie tu jakiś intro/outro. Patrząc na tracklistę, myślałem że krótki „Eternal Night” będzie takowym instrumentalem, ale nie, jest to paradoksalnie bardzo szybka i brutalna petarda na zamienienie mózgu w papkę.

Jakby nie patrzeć, z tego typu tworów jak najbardziej należy być dumnym i osobiście cieszy mnie to, że nasza scena wciąż się rozwija i robi się coraz więcej wartościowych pozycji Made in Poland, zwłaszcza jak się to porówna z tym jak siermiężnie to nieraz wyglądało ponad 10 lat temu, kiedy zbyt często brzmienie było klockowate, a techniczna szorstkość sprawiała, że trzeba się było napracować, aby daną płytę można było zrozumieć, nie mówiąc już o polubieniu. Tutaj takowych problemów nie ma, Dead Souls Cathedral będzie stanowić chlubę mojej kolekcji, którą pewnie jeszcze nie raz będę odkrywać, w celu znalezienia dalszych tajemnic w niej zawartych.

mutant


Po krótkim zakłóceniu mocy w postaci dominacji black metalu na polskiej scenie mam wrażenie, że powoli mamy do czynienia z powrotem na salony sztuki śmierci. Obserwuję sporą ekspansję polskich kapel gatunku death i nowy krążek Ulcer bez wahania mogę zaliczyć do tych mogących dźwignąć gatunek tam, gdzie jego miejsce, czyli na piedestały. Dead Souls Cathedral wypuszczony został przez Defense Records/My Throne Promotions 18 maja bieżącego roku.

Skłamałbym, gdyby coś mnie w związku z tą płytą zaskoczyło. Tak jak się spodziewałem, album okazał się dobry, a rosnący fejm bandu niezachwiany. Dead Souls Cathedral to już czwarty long hordy pochodzącej z Lublina, i tak jak w przypadku każdej poprzedniej, można zauważyć odpowiedni progres aranżacyjno/twórczy. Zespół nadal zdecydowanie kultywuje drogę starego death metalu, ale swój styl buduje na jego wielu elementach i wpływach. Słychać tu Florydę, słychać nieco starej Szwecji, a jak mocno poszukać, to i da się znaleźć coś z wysp (Bolt Thrower, wczesne My Dying Bride, Paradise Lost – harmonie). Ważne w tej układance jest to, że utwory są skonstruowane w płynny sposób i wszystkie te inspiracje przenikają się naturalnie. Co w moim uznaniu dominuje, to diabelski, mroczny klimat, który może kojarzyć się z Immolation, jest w nich ten sam duszny, ciemny feeling, co u Amerykanów. Generalnie Ulcer także stawia na średnie tempa, masywne struktury i chaotyczne solówki, rozgniatając wszystko na swojej drodze. Mrocznego klimatu dopełniają pojawiające się tu i ówdzie brzmiące bardzo staromodnie klawisze, kojarzące się z death metalowymi albumami wczesnych lat 90. Wstawki te nie są częste i nie mają wpływu na jakieś zmiękczenie materiału, lecz dopełnienie emanacji zła – co im się udaje.

Jedynym małym minusem, z którym mało kto pewnie się zgodzi jest czas trwania albumu. Niemal pięćdziesiąt minut tak masywnej muzyki nie będzie dla mnie zawsze do przejścia. Należę do osób, którzy wolą uczucie niedosytu niż w drugą stronę. Pewnie nie byłbym w stanie wskazać, która kompozycja powinna wypaść, bo całość jest bardzo równa, ale mam wrażenie, że skrócenie materiału mogłoby polepszyć wrażenia odbioru materiału.

Reasumując, uważam Ulcer za jednego z silniejszych składów nowej fali polskiego death metalu. Zespół łączy w sobie w odpowiednich proporcjach nostalgiczne wpływy przeszłości z własnym stylem, a taki zestaw ma konkretne branie w dzisiejszych czasach.

Brzeźnicki


Old School Death Metal acts have the tendency to become clones of their idols of the past, locked up in an endless circle from where they can't escape from their own choice. But it doesn't mean that a band can't do things in a personal way using such an old and eroded approach. Names as ULCER, from Poland, shows that things can be different, as can be heard on "Dead Souls Cathedral", their latest release.

It's a form of traditional Death Metal influenced by early Swedish Death Metal names as CARNAGE, DISMEMBER, ENTOMMBED and UNLEASHED, and with some touches of North American School. But paying attention, the listeners will detect for some technical details and a clear melodic basting under their musical brutality (and that are especially evident during the guitar solos). But as written words fail to state what an album can express sometimes, the best is to say that they found a personal way to deal with the genre. And it's good, indeed. The production of the album focused its efforts to create something that could keep the Old School elements of their music into the album. But the choice for a better sonority, with a careful work that make their songs understandable to the ears, was very good one, indeed. And the Old School touch comes from the instrumental tunes used.

The mayhemic brutality of "Those Black Gods" (very good melodic basting along nasty guitars arrangements and grunts) and of "Not the One", the catchy slow parts of "Cold Darkness" (with a simple, but good, work from bass guitar and drums on the rhythmic conduction), the massive Old School weight shown on the fast tempos of "Die with Us", and the very good technical work heard on "Dead Souls Cathedral" are the best ones to begin with. But for a Death Metal addicted, "Dead Souls Cathedral" is a fine piece of Death Metal.

So be the next one on the line, and surrender to the brutality of ULCER. You won't regret the experience.

'Metal Mark' Garcia



..::TRACK-LIST::..

1. Those Black Gods 07:42
2. Not The One 05:09
3. Cold Darkness 06:23
4. Eternal Night 01:12
5. Off We Go 05:45
6. Die With Us 04:50
7. Disintegration 05:23
8. Dead Souls Cathedral 05:26
9. Into The Chasm 05:15



https://www.youtube.com/watch?v=1893J5gpXRs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Abhordium's When Depravity Incarnates is an extremely positive surprise in virtually every respect. Death metal in general seems like a genre flogged to death by gazillions of more or less crappy bands in the recent years, and this particular album brings were little innovation to the table. It has not been released by a label, and in a world deluged by independent releases of questionable quality, creating a full-length indie release is both financial gambling and, too often, an artificial support for the musicians' egos.

However, in this case, everything seems to click to place in a surprising way, and the album is a very enjoyable piece of controlled chaos, and manages to renew the traditional genre, but without turning to commercial crap or disrespecting the classic rules of death metal. Even the packaging, a very nice looking digipack, with creepily innovative band member pictures and overall well-designed looks, promises something that deviates from the flow of mediocre works in the genre.

The music on When Depravity Incarnates is almost pure death metal, with a traditional but modernized sound, dashes of brutality, and the chaotic essence of the genre well under control. The riffing is extremely well executed, rapid, and sounds somewhat like a modernized, sped-up Altars of Madness. And that is what death metal should be about. The songs are logical and flow extremely well, but still retain the vital chaotic battering whirlwind of true death metal, with absolutely no core influence whatsoever; the songs are carried mostly by the wonderful guitar-work, and that's exactly how it should be. Rule #1 of death metal: riffs before everything!

The vocals are basic death growls, the drumming is almost exceptionally faithful to the conventions of the genre, and the bass serves the greater good as it should. There's a scent of brutal death metal in the air, but that's mostly because the album takes the traditional death metal to the extreme, and has a brutality of the original kind, without the annoying characteristics of the modern run-of-the-mill brutal death. Some of the rapid riffing also carries a mildly blackened feel to it, as do the vocals and lyrics on the last track, "Abyss Portal", even if the music stays true to death metal.

Production-wise the album is close to perfect. The sound is thick, but not Hi-Fi, and just the drums get a bit buried by the combined efforts of the guitars and vocals occasionally. However, even the production respects the original definition of death metal, and there's simply nothing to whine about… this is a very good album. For an independent release, When Depravity Incarnates is a very professional and credible package in every way. Most death metal albums released by labels nowadays is much less enjoyable than Abhordium on this fine piece of work, and even if there's nothing new on the album, the extreme traditionalism and purity of death metal is easily enough to make this a worthwhile purchase.

And finally, the band displayed some original innovation in their marketing efforts. Going around a festival area and selling the album out of a backpack to random metalheads drinking beer on the lawn is a traditional method to spread independent releases. However, the simple addition of an MP3 player and quality headphones for some quick sampling was quite enough to convince yours truly of the bargain.

When Depravity Incarnates is a worthy purchase for anyone into traditional death metal taken into one kind of extreme. It's also a schoolbook example of how to release an independent album the right way. Listen and learn!

Napero



..::TRACK-LIST::..

1. Cursed Phenomenon 04:30
2. Plague Upon Plague 03:25
3. Circulation of the Stygian Winds 04:02
4. Depravity Withering 03:00
5. Shades of the Horns 03:57
6. Dormant Mind 03:52
7. Chaos Mantra (Part. I) 05:32
8. Like the Ruins Betokeneth (Part. II) 04:33
9. Abyss Portal 06:49



..::OBSADA::..

Arttu Aalto - drums
Kari Laaksonen - vocals
Jarkko Neuvonen - guitars/bass




https://www.youtube.com/watch?v=ft1akf4VCGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Abhordium's When Depravity Incarnates is an extremely positive surprise in virtually every respect. Death metal in general seems like a genre flogged to death by gazillions of more or less crappy bands in the recent years, and this particular album brings were little innovation to the table. It has not been released by a label, and in a world deluged by independent releases of questionable quality, creating a full-length indie release is both financial gambling and, too often, an artificial support for the musicians' egos.

However, in this case, everything seems to click to place in a surprising way, and the album is a very enjoyable piece of controlled chaos, and manages to renew the traditional genre, but without turning to commercial crap or disrespecting the classic rules of death metal. Even the packaging, a very nice looking digipack, with creepily innovative band member pictures and overall well-designed looks, promises something that deviates from the flow of mediocre works in the genre.

The music on When Depravity Incarnates is almost pure death metal, with a traditional but modernized sound, dashes of brutality, and the chaotic essence of the genre well under control. The riffing is extremely well executed, rapid, and sounds somewhat like a modernized, sped-up Altars of Madness. And that is what death metal should be about. The songs are logical and flow extremely well, but still retain the vital chaotic battering whirlwind of true death metal, with absolutely no core influence whatsoever; the songs are carried mostly by the wonderful guitar-work, and that's exactly how it should be. Rule #1 of death metal: riffs before everything!

The vocals are basic death growls, the drumming is almost exceptionally faithful to the conventions of the genre, and the bass serves the greater good as it should. There's a scent of brutal death metal in the air, but that's mostly because the album takes the traditional death metal to the extreme, and has a brutality of the original kind, without the annoying characteristics of the modern run-of-the-mill brutal death. Some of the rapid riffing also carries a mildly blackened feel to it, as do the vocals and lyrics on the last track, "Abyss Portal", even if the music stays true to death metal.

Production-wise the album is close to perfect. The sound is thick, but not Hi-Fi, and just the drums get a bit buried by the combined efforts of the guitars and vocals occasionally. However, even the production respects the original definition of death metal, and there's simply nothing to whine about… this is a very good album. For an independent release, When Depravity Incarnates is a very professional and credible package in every way. Most death metal albums released by labels nowadays is much less enjoyable than Abhordium on this fine piece of work, and even if there's nothing new on the album, the extreme traditionalism and purity of death metal is easily enough to make this a worthwhile purchase.

And finally, the band displayed some original innovation in their marketing efforts. Going around a festival area and selling the album out of a backpack to random metalheads drinking beer on the lawn is a traditional method to spread independent releases. However, the simple addition of an MP3 player and quality headphones for some quick sampling was quite enough to convince yours truly of the bargain.

When Depravity Incarnates is a worthy purchase for anyone into traditional death metal taken into one kind of extreme. It's also a schoolbook example of how to release an independent album the right way. Listen and learn!

Napero



..::TRACK-LIST::..

1. Cursed Phenomenon 04:30
2. Plague Upon Plague 03:25
3. Circulation of the Stygian Winds 04:02
4. Depravity Withering 03:00
5. Shades of the Horns 03:57
6. Dormant Mind 03:52
7. Chaos Mantra (Part. I) 05:32
8. Like the Ruins Betokeneth (Part. II) 04:33
9. Abyss Portal 06:49



..::OBSADA::..

Arttu Aalto - drums
Kari Laaksonen - vocals
Jarkko Neuvonen - guitars/bass




https://www.youtube.com/watch?v=ft1akf4VCGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!