...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Brawo, brawo, brawo! Aborted po przekroczeniu bariery dziesięciu płyt studyjnych (i 25 lat grania – sam nie wiem, kiedy to upłynęło) wciąż nie tracą impetu i konsekwentnie napierdalają dalej, czego znakomitym potwierdzeniem jest spójność i wysoki poziom Maniacult. Jak należało się spodziewać, zespół nie wprowadził do swej twórczości żadnych istotnych zmian, które miałby w jakiś szczególny sposób odróżnić nowy krążek od poprzednich – to raczej kolejny kroczek do przodu, a zarazem logiczna kontynuacja i rozwinięcie „Terrorvision”. Jedyną godną odnotowania nowością jest liryczny koncept (odwołujący się do prozy H.P. Lovecrafta), który delikatnie wpłynął na kształt muzyki.

Ekipa Svena zaczerpnęła główny temat swego dzieła z historii Francisa Waylanda Thurstona (to ten, który odkrył tajemnice Kultu Cthulhu), po czym dopasowała go do własnej estetyki – nie szczędząc przy tym krwi, flaków i ingerencji sił nie z tego świata. Stąd też na Maniacult obok czystej sieczki w uszy rzucają się również próby stworzenia odpowiednio sugestywnego klimatu grozy – czy to w rozbudowanym ponad normę intro, niektórych riffach, samplach i plamach klawiszy (ledwie zauważalnych) czy instrumentalnym „Verbolgen”, który jednoznacznie nawiązuje do muzyki z budżetowych horrorów. Coś podobnego, choć bardziej rozbudowanego (a może i ambitnego), stworzyli Exhumed na „Death Revenge”, ale to propozycja Aborted jest brutalniejsza. Zresztą, krwawy koncept to niejedyne, co łączy Belgów (umownie – ostał się tylko Sven) z Amerykanami – wszak wśród utworów mają „Dementophobia”, który dosłownie ocieka Carcass z okresu „Heartwork”, a który równie dobrze mógłby trafić do katalogu Exhumed.

Oko puszczone do Brytoli to wszelako tylko wyjątek od reguły, bo cała reszta Maniacult to już granie nowoczesne (czy dokładniej – współczesne), wybuchowe, techniczne, superprecyzyjne, brutalne i przy okazji rozsądnie urozmaicone – zwłaszcza jeśli chodzi o tempa. I tu muszę się zatrzymać, by podkreślić wartość Kena Bedene dla zespołu. Zawsze uważałem go za bardzo sprawnego perkmana – ot, tak po prostu, jednak ewidentnie nie doceniłem jego umiejętności, bo te ma co najmniej imponujące. Nie dość, że w kilku utworach rozpędził się do absurdalnych szybkości (i to mogą być najbardziej ekstremalne fragmenty w historii Aborted), to jeszcze odpowiada za klawisze, w tym już wspomnianą miniaturę.

Wokalny performance Svena de Caluwé jest jak zwykle bez zarzutu – wydziera się na kilka sposobów, dynamicznie i z dużą swobodą. Tego samego nie mogę napisać o zaproszonych krzykaczach – jest ich cała chmara, w dodatku są to same anonimy z kapel w najlepszym przypadku nieistotnych, a już na pewno niegodnych bliższego kontaktu z Aborted. Ten zabieg mogę wytłumaczyć jedynie chęcią zapunktowania u środowisk związanych z deathcore’m — oni pewnie jako jedyni skojarzą te persony — bo niczego wartościowego swoją obecnością nie wnieśli. Znacznie większe wrażenie robią na mnie choćby solówki, szczególnie te w stylu Loomis w „Impetus Odi” i „Ceremonial Ineptitude”. Niektórzy wspominają ponadto coś o wielkich wpływach black metalu na Maniacult, ale dla mnie to zbyt pochopnie wyciągnięte wnioski – przy tak morderczych tempach każdy riff zabrzmi w końcu blackowo, choćby nawet pochodził od Disembowelment.

Jak na ćwierć wieku robienia hałasu na najwyższych możliwych obrotach, to po Aborted nie widać oznak znużenia – czy to konwencją czy graniem w ogólności. Jeśli jeszcze w tym stylu nie doszli do ściany, to są tego naprawdę blisko. Na Maniacult wysmażyli optymalne 41 minut agresywnego grzańska w fajnej horrorowej otoczce – album spójny w każdym elemencie i wyprodukowany tak, że zielonkawa mucha nie siada. Mnie wchodzi chyba najlepiej od czasu „The Archaic Abattoir”.

demo



Belgium's most infamous crew ABORTED deliver a bone-crushing display of of unyielding and odious death metal with their forthcoming 11th full length, ManiaCult. Standout tracks like “Impetus Odi” and “Dementophobia” prove the point that the band undisputedly earned their place within the cream of the crop of extreme music.

ManiaCult is a whirring blender of death metal and further solidifies ABORTED´s stature as one of the most dangerous death metal bands on the planet.
You’ve been warned!




..::TRACK-LIST::..

1. Verderf 02:57
2. ManiaCult 03:37
3. Impetus Odi 03:45
4. Portal To Vacuity 04:40
5. Dementophobia 03:00
6. A Vulgar Quagmire 03:17
7. Verbolgen 01:38
8. Ceremonial Ineptitude 03:53
9. Drag Me To Hell 05:03
10. Grotesque 03:53
11. I Prediletti: The Folly Of The Gods 05:03



..::OBSADA::..

Sven De Caluwe - Vocals
Ken Bedene - Drums
Ian Jekelis - Guitar
Stefano Franceschini - Bass
Harrison Patuto - Guitar



https://www.youtube.com/watch?v=YPeiHYp1Xp4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Brawo, brawo, brawo! Aborted po przekroczeniu bariery dziesięciu płyt studyjnych (i 25 lat grania – sam nie wiem, kiedy to upłynęło) wciąż nie tracą impetu i konsekwentnie napierdalają dalej, czego znakomitym potwierdzeniem jest spójność i wysoki poziom Maniacult. Jak należało się spodziewać, zespół nie wprowadził do swej twórczości żadnych istotnych zmian, które miałby w jakiś szczególny sposób odróżnić nowy krążek od poprzednich – to raczej kolejny kroczek do przodu, a zarazem logiczna kontynuacja i rozwinięcie „Terrorvision”. Jedyną godną odnotowania nowością jest liryczny koncept (odwołujący się do prozy H.P. Lovecrafta), który delikatnie wpłynął na kształt muzyki.

Ekipa Svena zaczerpnęła główny temat swego dzieła z historii Francisa Waylanda Thurstona (to ten, który odkrył tajemnice Kultu Cthulhu), po czym dopasowała go do własnej estetyki – nie szczędząc przy tym krwi, flaków i ingerencji sił nie z tego świata. Stąd też na Maniacult obok czystej sieczki w uszy rzucają się również próby stworzenia odpowiednio sugestywnego klimatu grozy – czy to w rozbudowanym ponad normę intro, niektórych riffach, samplach i plamach klawiszy (ledwie zauważalnych) czy instrumentalnym „Verbolgen”, który jednoznacznie nawiązuje do muzyki z budżetowych horrorów. Coś podobnego, choć bardziej rozbudowanego (a może i ambitnego), stworzyli Exhumed na „Death Revenge”, ale to propozycja Aborted jest brutalniejsza. Zresztą, krwawy koncept to niejedyne, co łączy Belgów (umownie – ostał się tylko Sven) z Amerykanami – wszak wśród utworów mają „Dementophobia”, który dosłownie ocieka Carcass z okresu „Heartwork”, a który równie dobrze mógłby trafić do katalogu Exhumed.

Oko puszczone do Brytoli to wszelako tylko wyjątek od reguły, bo cała reszta Maniacult to już granie nowoczesne (czy dokładniej – współczesne), wybuchowe, techniczne, superprecyzyjne, brutalne i przy okazji rozsądnie urozmaicone – zwłaszcza jeśli chodzi o tempa. I tu muszę się zatrzymać, by podkreślić wartość Kena Bedene dla zespołu. Zawsze uważałem go za bardzo sprawnego perkmana – ot, tak po prostu, jednak ewidentnie nie doceniłem jego umiejętności, bo te ma co najmniej imponujące. Nie dość, że w kilku utworach rozpędził się do absurdalnych szybkości (i to mogą być najbardziej ekstremalne fragmenty w historii Aborted), to jeszcze odpowiada za klawisze, w tym już wspomnianą miniaturę.

Wokalny performance Svena de Caluwé jest jak zwykle bez zarzutu – wydziera się na kilka sposobów, dynamicznie i z dużą swobodą. Tego samego nie mogę napisać o zaproszonych krzykaczach – jest ich cała chmara, w dodatku są to same anonimy z kapel w najlepszym przypadku nieistotnych, a już na pewno niegodnych bliższego kontaktu z Aborted. Ten zabieg mogę wytłumaczyć jedynie chęcią zapunktowania u środowisk związanych z deathcore’m — oni pewnie jako jedyni skojarzą te persony — bo niczego wartościowego swoją obecnością nie wnieśli. Znacznie większe wrażenie robią na mnie choćby solówki, szczególnie te w stylu Loomis w „Impetus Odi” i „Ceremonial Ineptitude”. Niektórzy wspominają ponadto coś o wielkich wpływach black metalu na Maniacult, ale dla mnie to zbyt pochopnie wyciągnięte wnioski – przy tak morderczych tempach każdy riff zabrzmi w końcu blackowo, choćby nawet pochodził od Disembowelment.

Jak na ćwierć wieku robienia hałasu na najwyższych możliwych obrotach, to po Aborted nie widać oznak znużenia – czy to konwencją czy graniem w ogólności. Jeśli jeszcze w tym stylu nie doszli do ściany, to są tego naprawdę blisko. Na Maniacult wysmażyli optymalne 41 minut agresywnego grzańska w fajnej horrorowej otoczce – album spójny w każdym elemencie i wyprodukowany tak, że zielonkawa mucha nie siada. Mnie wchodzi chyba najlepiej od czasu „The Archaic Abattoir”.

demo



Belgium's most infamous crew ABORTED deliver a bone-crushing display of of unyielding and odious death metal with their forthcoming 11th full length, ManiaCult. Standout tracks like “Impetus Odi” and “Dementophobia” prove the point that the band undisputedly earned their place within the cream of the crop of extreme music.

ManiaCult is a whirring blender of death metal and further solidifies ABORTED´s stature as one of the most dangerous death metal bands on the planet.
You’ve been warned!




..::TRACK-LIST::..

1. Verderf 02:57
2. ManiaCult 03:37
3. Impetus Odi 03:45
4. Portal To Vacuity 04:40
5. Dementophobia 03:00
6. A Vulgar Quagmire 03:17
7. Verbolgen 01:38
8. Ceremonial Ineptitude 03:53
9. Drag Me To Hell 05:03
10. Grotesque 03:53
11. I Prediletti: The Folly Of The Gods 05:03



..::OBSADA::..

Sven De Caluwe - Vocals
Ken Bedene - Drums
Ian Jekelis - Guitar
Stefano Franceschini - Bass
Harrison Patuto - Guitar



https://www.youtube.com/watch?v=YPeiHYp1Xp4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Klasyka brutalnego amerykańskiego grania. Debiutancki album z 1997 roku doczekał się reedycji w SEVARED RECORDS. CD zawiera bonusy w postaci numerów live + nowy layout. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana brutalnego death metalu!


To arcydzieło death metalu!
Ikoniczny kawał mięcha, przesiąknięty zgnilizną i rozkładem.


“Hymns of the Sick” is Chicago death metal band’s first full length album released in 1997, and while Deaden wasn’t exactly reinventing the wheel here by any means, I think this is some really good material presented in a really sick manner.

There’s something about Deaden’s sound that is so appealing to me, it’s really grimy mid tempo death metal, the guitar tone is sharp, most of the riffs are fun to listen to and the mixing sounds dense and bass-y. There are actually two different vocalists on this album, I think they both preform high screams and low gutturals so it’s kinda difficult to distinguish their vocals from each other on the record, their vocals sound great layered on top of each other though. There are plenty of gross samples describing scenes of murder, cannibalism, and necrophilia.

Even with how grimy this record is, it doesn’t stop some of these songs from being pretty damn catchy. Specifically the first half of this album, after the fourth or fifth song, this album starts to lose some memorability and replay-ability. My favorite songs on this album definitely have to be the first two, “Ejaculation to a Rotting Orifice” and “Sculpted in Flesh”. They both start off with gross samples and they both have catchy riffs. “Ejaculation to a Rotting Orifice has these parts where everything just halts so all you hear is either bass guitar or a reverb-y guitar and then it kicks right back up into heavy chugging riffs and screaming. “Sculpted in Flesh” has this part where one of the vocalists says “take a look, tell me what you see, there’s a bouquet of dicks” and that part always gets stuck in my head for some reason and gives me a good chuckle.

Overall I think this is a great album and a must listen for anyone who loves the grosser and more twisted acts in metal. This album reminds me a lot of other Illinois death metal bands that use repulsive sexual themes, so if you like this album I highly suggest bands like Lividity and Waco Jesus.

hastursrevenge



..::TRACK-LIST::..

1. Ejaculation of a Rotting Orifice 04:04
2. Sculpted in Flesh 03:52
3. John's List 03:14
4. Subconscious Holocaust 02:32
5. He Wore the Flesh 01:37
6. Butchered Whore 03:53
7. Genocide by Asphyxiation 03:28
8. Land of Larvae 04:01
9. Stretched 06:29

Bonus Tracks:
10. Butchered Whore (Live) 03:21
11. Stretched (Live) 04:18



..::OBSADA::..

Ethan Deppe - Drums
Danny Hughes - Bass, Vocals
Drew Stockman - Guitars
Von Young - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=Bqp1PuwCt0A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Klasyka brutalnego amerykańskiego grania. Debiutancki album z 1997 roku doczekał się reedycji w SEVARED RECORDS. CD zawiera bonusy w postaci numerów live + nowy layout. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana brutalnego death metalu!


To arcydzieło death metalu!
Ikoniczny kawał mięcha, przesiąknięty zgnilizną i rozkładem.


“Hymns of the Sick” is Chicago death metal band’s first full length album released in 1997, and while Deaden wasn’t exactly reinventing the wheel here by any means, I think this is some really good material presented in a really sick manner.

There’s something about Deaden’s sound that is so appealing to me, it’s really grimy mid tempo death metal, the guitar tone is sharp, most of the riffs are fun to listen to and the mixing sounds dense and bass-y. There are actually two different vocalists on this album, I think they both preform high screams and low gutturals so it’s kinda difficult to distinguish their vocals from each other on the record, their vocals sound great layered on top of each other though. There are plenty of gross samples describing scenes of murder, cannibalism, and necrophilia.

Even with how grimy this record is, it doesn’t stop some of these songs from being pretty damn catchy. Specifically the first half of this album, after the fourth or fifth song, this album starts to lose some memorability and replay-ability. My favorite songs on this album definitely have to be the first two, “Ejaculation to a Rotting Orifice” and “Sculpted in Flesh”. They both start off with gross samples and they both have catchy riffs. “Ejaculation to a Rotting Orifice has these parts where everything just halts so all you hear is either bass guitar or a reverb-y guitar and then it kicks right back up into heavy chugging riffs and screaming. “Sculpted in Flesh” has this part where one of the vocalists says “take a look, tell me what you see, there’s a bouquet of dicks” and that part always gets stuck in my head for some reason and gives me a good chuckle.

Overall I think this is a great album and a must listen for anyone who loves the grosser and more twisted acts in metal. This album reminds me a lot of other Illinois death metal bands that use repulsive sexual themes, so if you like this album I highly suggest bands like Lividity and Waco Jesus.

hastursrevenge



..::TRACK-LIST::..

1. Ejaculation of a Rotting Orifice 04:04
2. Sculpted in Flesh 03:52
3. John's List 03:14
4. Subconscious Holocaust 02:32
5. He Wore the Flesh 01:37
6. Butchered Whore 03:53
7. Genocide by Asphyxiation 03:28
8. Land of Larvae 04:01
9. Stretched 06:29

Bonus Tracks:
10. Butchered Whore (Live) 03:21
11. Stretched (Live) 04:18



..::OBSADA::..

Ethan Deppe - Drums
Danny Hughes - Bass, Vocals
Drew Stockman - Guitars
Von Young - Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=Bqp1PuwCt0A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja debiutanckiej, trudno dostępnej epki z 2007 od zasłużonej holenderskiej formacji Hail Of Bullets.

Gitarzysta i założyciel Hail Of Bullets, Stephan Gebédi, komentuje: "To materiał, od którego wszystko się zaczęło i który z dnia na dzień uczynił z Hail of Bullets siłę, z którą trzeba się liczyć! Gdy Silenoz (Dimmu Borgir) posłuchaj tej epki, powiedział: «Kiedy myślisz, że nie ma już nadziei dla brutalnej muzyki, w której każdy zespół brzmi tak samo, pojawia się Hail of Bullets i zrównuje wszystko z ziemią». Po wyprodukowaniu naszego pełnego albumu, Dan Swanö dodał: «Jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy album, nad którym pracowałem przez bardzo, bardzo, bardzo długi czas!» Chyba niewiele możemy do tego dodać!"

Epka "Hail Of Bullets" pierwotnie została wydana samodzielnie przez zespół i przez kilka lat rozprowadzana w formacie CD-R, po czym stała się niedostępna. Agonia Records wznawia epkę z odnowioną szatą graficzną i w kilku różnych formatach, w tym w trzech wersjach winylowych.

Hail Of Bullets - często określany mianem death metalowej supergrupy - rozpoczął działalność w 2006 wydał trzy albumy studyjne; wszystkie w tym samym składzie. Należą do niego Stephan Gebédi (Thanatos) na gitarze, Martin van Drunen (Asphyx, Thanatos) na wokalu, Paul Baayens (Asphyx) na gitarze, Theo van Eekelen (Houwister, Grand Supreme Blood Court) na basie i Ed Warby (Ayreon, ex-Gorefest) na perkusji.



A re-release of the self-titled, hard to come by debut EP from 2007 by celebrated Dutch death metal brigade Hail Of Bullets. Guitarist & founder Stephan Gebédi comments: "The EP that started it all in 2007 for us and turned Hail of Bullets in a Death Metal force to be reckoned with overnight! After hearing this EP for the first time, Silenoz (Dimmu Borgir) said that: «When you think there’s no more hope for brutal music, where every bands sounds the same, Hail of Bullets come along and just level everything with the ground! Pretenders – move over!» And after producing our full-length album, Dan Swanö stated: «One of the best, if not the best albums I worked on for a very, very, very long time!» Not much we can add to this, I guess!

"Hail Of Bullets", originally self-released, was distributed by the band themselves in CD-R format for a number of years. Having been unavailable since, Agonia Records will restore it back to live with revamped artwork and in several different formats, including three vinyl iterations.

Often lauded as a death metal supergroup, Hail Of Bullets started out in 2006 and released three studio albums to their name, all with the same line-up comprising Stephan Gebédi (Thanatos) on guitars, Martin van Drunen (Asphyx, Thanatos) on vocals, Paul Baayens (Asphyx) on guitars, Theo van Eekelen (Houwister, Grand Supreme Blood Court) on bass and Ed Warby (Ayreon, ex-Gorefest) on drums.



..::TRACK-LIST::..

1. General Winter 05:46
2. Red Wolves Of Stalin 05:16
3. Ordered Eastward 04:44
4. Advancing Once More 05:02




https://www.youtube.com/watch?v=LkwtzMjpCqI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja debiutanckiej, trudno dostępnej epki z 2007 od zasłużonej holenderskiej formacji Hail Of Bullets.

Gitarzysta i założyciel Hail Of Bullets, Stephan Gebédi, komentuje: "To materiał, od którego wszystko się zaczęło i który z dnia na dzień uczynił z Hail of Bullets siłę, z którą trzeba się liczyć! Gdy Silenoz (Dimmu Borgir) posłuchaj tej epki, powiedział: «Kiedy myślisz, że nie ma już nadziei dla brutalnej muzyki, w której każdy zespół brzmi tak samo, pojawia się Hail of Bullets i zrównuje wszystko z ziemią». Po wyprodukowaniu naszego pełnego albumu, Dan Swanö dodał: «Jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy album, nad którym pracowałem przez bardzo, bardzo, bardzo długi czas!» Chyba niewiele możemy do tego dodać!"

Epka "Hail Of Bullets" pierwotnie została wydana samodzielnie przez zespół i przez kilka lat rozprowadzana w formacie CD-R, po czym stała się niedostępna. Agonia Records wznawia epkę z odnowioną szatą graficzną i w kilku różnych formatach, w tym w trzech wersjach winylowych.

Hail Of Bullets - często określany mianem death metalowej supergrupy - rozpoczął działalność w 2006 wydał trzy albumy studyjne; wszystkie w tym samym składzie. Należą do niego Stephan Gebédi (Thanatos) na gitarze, Martin van Drunen (Asphyx, Thanatos) na wokalu, Paul Baayens (Asphyx) na gitarze, Theo van Eekelen (Houwister, Grand Supreme Blood Court) na basie i Ed Warby (Ayreon, ex-Gorefest) na perkusji.



A re-release of the self-titled, hard to come by debut EP from 2007 by celebrated Dutch death metal brigade Hail Of Bullets. Guitarist & founder Stephan Gebédi comments: "The EP that started it all in 2007 for us and turned Hail of Bullets in a Death Metal force to be reckoned with overnight! After hearing this EP for the first time, Silenoz (Dimmu Borgir) said that: «When you think there’s no more hope for brutal music, where every bands sounds the same, Hail of Bullets come along and just level everything with the ground! Pretenders – move over!» And after producing our full-length album, Dan Swanö stated: «One of the best, if not the best albums I worked on for a very, very, very long time!» Not much we can add to this, I guess!

"Hail Of Bullets", originally self-released, was distributed by the band themselves in CD-R format for a number of years. Having been unavailable since, Agonia Records will restore it back to live with revamped artwork and in several different formats, including three vinyl iterations.

Often lauded as a death metal supergroup, Hail Of Bullets started out in 2006 and released three studio albums to their name, all with the same line-up comprising Stephan Gebédi (Thanatos) on guitars, Martin van Drunen (Asphyx, Thanatos) on vocals, Paul Baayens (Asphyx) on guitars, Theo van Eekelen (Houwister, Grand Supreme Blood Court) on bass and Ed Warby (Ayreon, ex-Gorefest) on drums.



..::TRACK-LIST::..

1. General Winter 05:46
2. Red Wolves Of Stalin 05:16
3. Ordered Eastward 04:44
4. Advancing Once More 05:02




https://www.youtube.com/watch?v=LkwtzMjpCqI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

A progressive death masterpiece!!!


Na tym albumie dzieje się wiele, w najbardziej zdumiewający sposób, jaki można sobie wyobrazić.
Zdecydowanie nie przegapcie tych gości, nadchodzą...



2020 provided plenty of quality metal releases, but only a scant few of those which tickled my fancy fall into the “progressive metal” category. Of those, we missed two that deserve mention. The first is Cellar Vessel’s immense slab of Xanthrochroided symphonic prog-death, entitled Vein Beneath the Soil. The second—and, obviously, more preferred, since I’m writing about it—is UK quartet Luna’s Call’s sophomore epic Void.

Luna’s Call haven’t been around very long, but they certainly sound as well-traveled as anyone. Mature, complex songwriting abounds on Void, but not at the expense of fun or excitement. Unlike their debut, which felt like Opeth channeling tech death and Danny Elfman, their sophomore effort blossoms in theatrical Native Constructs with the same flair for the dramatic that Queen often evokes. Individual elements mutate according to the needs of the song, which is exactly how any progressive metal band should incorporate them. Correspondingly, songs mutate according to the needs of the album, again exactly as any progressive metal band should compose them. As a result, Void feels like an expansive concept record and is, therefore, best experienced as a whole.

If there was any one song to convince you further, dear readers, that this record demands your time, attention, and money, it’s “Solar Immolation.” A scathing, scalding opus totaling over 13 minutes in length, this blazing number traverses the gamut of Luna’s Call’s arsenal of tools. Lush strings and space-age synths collaborate with a beautiful piano melody, carried to your ears on the back of a super slick prog-death introduction. From that point, the song juggles different sounds and landscapes without so much as a hiccup. By the time “Solar Immolation” ends, it takes some willpower not to pause and just let the silence punctuate the moment for a minute...

No! We must continue, for there is much left to explore, like “Enceladus and the Life Inside.” Breathtaking vocal melodies melt amidst noodly bass lines and sweet piano arpeggios. It might not be a heavy track, but the burden of its emotional weight too easily ensconces my senses, causing shivers to race up my spine. “Locus” plays with false starts and silence, which troubled me at first, but I quickly came to regard it as one of the standouts of the album because it keeps me on my toes. Immediately following “Locus,” “In Bile They Bathe” executes a swift kick to the balls before booking it—a fine, upstanding power move which proves that the band knows how to self-edit, only putting material where it belongs in measures that make sense.

It makes sense, then, that Luna’s Call close out the record with another long-form banger, “Fly Further Cosmonaut.” Prog-death, delivered with barebones instrumentation, suddenly explodes in a lush crescendo before immediately retreating to pensive plucking and excellent clean singing only to then bring forth a veritable smorgasbord of dynamic twists and satisfying textures. And just like that, Void is over. No frivolous outros or pretentious monologues. It just ends. Magnificent.

Kenstrosity


Hailing from the U.K., Luna's Call released their second full-length album "Void" earlier this year. They have a really unique brand of progressive death metal that will both throw off and intrigue even the most avid of prog enthusiasts. It must be one of the most challenging albums I checked out this year but it's definitely worth taking your time with because the musicianship in here is pure brain-melting gold.

The compositional style is very complex, shifting and always taking you by surprise. The music changes tone, pace and dynamic all the time and you can never really anticipate what will hit you next. It's somewhat amorphous and chaotic but it maintains a good continuity and displays tremendous ingenuity and creativity. The drums and guitar riffs are very swift, agile and restless but can also land in some seriously nasty and clearly paced head-bang patterns. They always like to tease you with syncopated stuff and musical ideas going slightly off from where you'd naturally expect them to. I find that both annoying and stimulating but in the end its definitely a positive aspect for me. And the solos are particularly nutty but also melodic and fluid enough to make sense musically rather than just show off technique. The bass is very hectic, flashy, fast and fluid. It often resembles fretless fluid bass akin to tech-death bands like Beyond Creation. In fact there's clearly a strong technical death component to their style with all the blast beats, fast tempos and challenging parts. But overall I would probably describe it as a hectic version of Opeth with ADHD, weird atmospheres and incredible diversity.

And that gets us to the atmospheric side and various influences. I would hold the keyboard mostly responsible for diversifying the expressive textures, though the vocals and guitar leads often play into that. The vibe is a weird mix of spacey, cosmic vibes and a dash of ethnic/oriental touch, sometimes going towards a cinematic, even slightly cartoonish sound (see the orchestral build-up in the middle of "Fly Further Cosmonaut"). The orchestral arrangements are actually quite diverse and rich, though not always present, which is something that balances out harsh and clear textures beautifully.

Thankfully, the album isn't only eccentric and over the top. There are also moments that allow the listener to take a breath. The soft vocal part in "Signs" and the clean guitar tracks "Enceladus and The Life Inside" and "Silverfish" are all superb moments that display their capacity to express emotion in many forms and to bring about beautiful and creative melodies.

Vocals are seriously satisfying. The death growls are somewhat similar to Michael Akerfeldt, though probably with a more brutal, filthy edge, more akin to brutal or technical death vocals. Cleans are quite diverse and surprising though. For the most part they keep a dash of dissonance and weirdness in decent extent, not overdoing it and also allowing melody to come through. And there's this one moment in "Locus" in a really high register that kinda reminded me of Matt Bellamy form Muse. That's definitely a highlight.

If at the end of it you're not at least a little confused, you probably weren't listening closely. There are so many contrasts and unexpected ideas that really create a unique sound to this band, worthy of praise and admiration. As musicians, they are all inhumanly skilled and yet they also put a lot of emphasis on expression, melody, coherence and a good dose of filth. They managed to dodge the trap of making it all about technical skill and complexity, although that is often the main focus. "Void" is a monster with feelings and intellect and if you're not mentally prepared, it will take you out!

andreipianoman



..::TRACK-LIST::..

1. Merced's Footsteps 02:13
2. Signs 08:27
3. Solar Immolation 13:24
4. Enceladus & the Life Inside 05:22
5. Locus 06:04
6. In Bile They Bathe 03:43
7. Silverfish 02:06
8. Fly Further Cosmonaut 09:19



..::OBSADA::..

Brad Laver - bass, vocals
Neil Purdy - vocals, guitars
Jamie Batt - drums, vocals
Liam Underdown - guitars



https://www.youtube.com/watch?v=wWO023qN6OU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

A progressive death masterpiece!!!


Na tym albumie dzieje się wiele, w najbardziej zdumiewający sposób, jaki można sobie wyobrazić.
Zdecydowanie nie przegapcie tych gości, nadchodzą...



2020 provided plenty of quality metal releases, but only a scant few of those which tickled my fancy fall into the “progressive metal” category. Of those, we missed two that deserve mention. The first is Cellar Vessel’s immense slab of Xanthrochroided symphonic prog-death, entitled Vein Beneath the Soil. The second—and, obviously, more preferred, since I’m writing about it—is UK quartet Luna’s Call’s sophomore epic Void.

Luna’s Call haven’t been around very long, but they certainly sound as well-traveled as anyone. Mature, complex songwriting abounds on Void, but not at the expense of fun or excitement. Unlike their debut, which felt like Opeth channeling tech death and Danny Elfman, their sophomore effort blossoms in theatrical Native Constructs with the same flair for the dramatic that Queen often evokes. Individual elements mutate according to the needs of the song, which is exactly how any progressive metal band should incorporate them. Correspondingly, songs mutate according to the needs of the album, again exactly as any progressive metal band should compose them. As a result, Void feels like an expansive concept record and is, therefore, best experienced as a whole.

If there was any one song to convince you further, dear readers, that this record demands your time, attention, and money, it’s “Solar Immolation.” A scathing, scalding opus totaling over 13 minutes in length, this blazing number traverses the gamut of Luna’s Call’s arsenal of tools. Lush strings and space-age synths collaborate with a beautiful piano melody, carried to your ears on the back of a super slick prog-death introduction. From that point, the song juggles different sounds and landscapes without so much as a hiccup. By the time “Solar Immolation” ends, it takes some willpower not to pause and just let the silence punctuate the moment for a minute...

No! We must continue, for there is much left to explore, like “Enceladus and the Life Inside.” Breathtaking vocal melodies melt amidst noodly bass lines and sweet piano arpeggios. It might not be a heavy track, but the burden of its emotional weight too easily ensconces my senses, causing shivers to race up my spine. “Locus” plays with false starts and silence, which troubled me at first, but I quickly came to regard it as one of the standouts of the album because it keeps me on my toes. Immediately following “Locus,” “In Bile They Bathe” executes a swift kick to the balls before booking it—a fine, upstanding power move which proves that the band knows how to self-edit, only putting material where it belongs in measures that make sense.

It makes sense, then, that Luna’s Call close out the record with another long-form banger, “Fly Further Cosmonaut.” Prog-death, delivered with barebones instrumentation, suddenly explodes in a lush crescendo before immediately retreating to pensive plucking and excellent clean singing only to then bring forth a veritable smorgasbord of dynamic twists and satisfying textures. And just like that, Void is over. No frivolous outros or pretentious monologues. It just ends. Magnificent.

Kenstrosity


Hailing from the U.K., Luna's Call released their second full-length album "Void" earlier this year. They have a really unique brand of progressive death metal that will both throw off and intrigue even the most avid of prog enthusiasts. It must be one of the most challenging albums I checked out this year but it's definitely worth taking your time with because the musicianship in here is pure brain-melting gold.

The compositional style is very complex, shifting and always taking you by surprise. The music changes tone, pace and dynamic all the time and you can never really anticipate what will hit you next. It's somewhat amorphous and chaotic but it maintains a good continuity and displays tremendous ingenuity and creativity. The drums and guitar riffs are very swift, agile and restless but can also land in some seriously nasty and clearly paced head-bang patterns. They always like to tease you with syncopated stuff and musical ideas going slightly off from where you'd naturally expect them to. I find that both annoying and stimulating but in the end its definitely a positive aspect for me. And the solos are particularly nutty but also melodic and fluid enough to make sense musically rather than just show off technique. The bass is very hectic, flashy, fast and fluid. It often resembles fretless fluid bass akin to tech-death bands like Beyond Creation. In fact there's clearly a strong technical death component to their style with all the blast beats, fast tempos and challenging parts. But overall I would probably describe it as a hectic version of Opeth with ADHD, weird atmospheres and incredible diversity.

And that gets us to the atmospheric side and various influences. I would hold the keyboard mostly responsible for diversifying the expressive textures, though the vocals and guitar leads often play into that. The vibe is a weird mix of spacey, cosmic vibes and a dash of ethnic/oriental touch, sometimes going towards a cinematic, even slightly cartoonish sound (see the orchestral build-up in the middle of "Fly Further Cosmonaut"). The orchestral arrangements are actually quite diverse and rich, though not always present, which is something that balances out harsh and clear textures beautifully.

Thankfully, the album isn't only eccentric and over the top. There are also moments that allow the listener to take a breath. The soft vocal part in "Signs" and the clean guitar tracks "Enceladus and The Life Inside" and "Silverfish" are all superb moments that display their capacity to express emotion in many forms and to bring about beautiful and creative melodies.

Vocals are seriously satisfying. The death growls are somewhat similar to Michael Akerfeldt, though probably with a more brutal, filthy edge, more akin to brutal or technical death vocals. Cleans are quite diverse and surprising though. For the most part they keep a dash of dissonance and weirdness in decent extent, not overdoing it and also allowing melody to come through. And there's this one moment in "Locus" in a really high register that kinda reminded me of Matt Bellamy form Muse. That's definitely a highlight.

If at the end of it you're not at least a little confused, you probably weren't listening closely. There are so many contrasts and unexpected ideas that really create a unique sound to this band, worthy of praise and admiration. As musicians, they are all inhumanly skilled and yet they also put a lot of emphasis on expression, melody, coherence and a good dose of filth. They managed to dodge the trap of making it all about technical skill and complexity, although that is often the main focus. "Void" is a monster with feelings and intellect and if you're not mentally prepared, it will take you out!

andreipianoman



..::TRACK-LIST::..

1. Merced's Footsteps 02:13
2. Signs 08:27
3. Solar Immolation 13:24
4. Enceladus & the Life Inside 05:22
5. Locus 06:04
6. In Bile They Bathe 03:43
7. Silverfish 02:06
8. Fly Further Cosmonaut 09:19



..::OBSADA::..

Brad Laver - bass, vocals
Neil Purdy - vocals, guitars
Jamie Batt - drums, vocals
Liam Underdown - guitars



https://www.youtube.com/watch?v=wWO023qN6OU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Brudny i obskurny death metal w klimacie FUNEBRARUM, DISMA, DEMILICH, DEMIGOD. W składzie byli i obecni muzycy RAVAGER, IMPIETY, DISGORGE, HACAVITZ, PROFANATOR, DEMONIZED...



..::TRACK-LIST::..

1. Awaken 01:16
2. Naamtaar Kingu 06:15
3. The Flesh Beyond The Umbra 04:00
4. Cthulu Wgah Nagl Fntagn 02:08
5. Realm of Utumno 05:57



..::OBSADA::..

Alejandro Franco - Drums
Antimo Buonanno - Guitars, Bass, Vocals, Lyrics




https://www.youtube.com/watch?v=5cUKkgUwpbI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Brudny i obskurny death metal w klimacie FUNEBRARUM, DISMA, DEMILICH, DEMIGOD. W składzie byli i obecni muzycy RAVAGER, IMPIETY, DISGORGE, HACAVITZ, PROFANATOR, DEMONIZED...



..::TRACK-LIST::..

1. Awaken 01:16
2. Naamtaar Kingu 06:15
3. The Flesh Beyond The Umbra 04:00
4. Cthulu Wgah Nagl Fntagn 02:08
5. Realm of Utumno 05:57



..::OBSADA::..

Alejandro Franco - Drums
Antimo Buonanno - Guitars, Bass, Vocals, Lyrics




https://www.youtube.com/watch?v=5cUKkgUwpbI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Technical progressive/avant-garde is a difficult genre to succeed in. In order to keep people coming back, you have to not sound like you're ripping off Gorguts, Ulcerate, DSO, or the likes. You have to incorporate your own twists and turns to make it sound unique to set you apart from the 3,000 other bands trying to sound dissonant and cool and simultaneously make it engaging so that people want to hear it again. Added upon those basic challenges of making good music is the challenge of succeeding in a genre that is already one of the least accessible genres of music while using compositional tools like dissonance that send even many metalheads running to the hills. More often than not, a band just ends up creating a wall of dissonant noise that only tires and bores the listener (cough, cough, Altarage), or gets their head stuck up their butt creating "atmusfeeric" noises (hey there, Blus Aut Nord) or just creates a lifeless ripoff of the genre's greats. But, every so often, a band will create a dissonant masterpiece, a testament to the ideals of creativity and thinking outside the box without ripping off Ulcerate or another dissonant legend. Bands like Pyrrhon, Gorguts (who's done it a lot), and Redemptor have made albums that are masterful, unique, jaw-dropping and unconventional. That pantheon is about to be joined by Ingurgitating Oblivion.

it's hard to describe these guys because they create a sound that's all their own on this release. Imagine Defeated Sanity taking Gorguts and Ulcerate pills by the gallon and lacing it with some DSO, Cynic, and Atheist. That’ll give you a 'basic' idea of what to expect.

The album kicks off with the song Amid the Offal, Abide With Me. The song starts off with 40 seconds of soft atmospheric noise, then kicks in with one of the best opening riffs I’ve heard before. That riff alone is worth talking about because it is the perfect example of how the album functions. It’s a groovy, dissonant riff that sounds not too different from something you would find in a BDM album. It’s a perfectly crafted riff that starts off on a crushing note than goes into some dissonant harmonies before descending into chaos. The song is the perfect example of how brutality and memorable yet innovative songwriting can work together to create something amazing. The song crashes and twists and writhes in an unpredictable, serpentine structure, laying down riff after riff. And frick are those riffs mouthwatering. The riffs alternate between groovy, technical and spazzed-out weird while remaining cold, dissonant, and almost catchy at times. Sometimes they will have a motif, or variations of the main riff, lead the song, which is great. By doing so, the allow the song to flow without sounding redundant. They only sound slightly like the original riff, but they make listening to the song much more immersive and easier to follow. The song ends with some very eerie, dissonant riffs and nice, jazzy drumming.

Th next song, a 22-minute behemoth, with an absurdly long title, is amazing. It starts off with a cool, jazzy dissonant part reminiscent of Atheist. The song then kicks in on a crushing note. What is enjoyable about this song is that this band knows that it’s okay to REPEAT a good riff more than once. This makes digesting the riff-tornado this song is much more enjoyable and more engaging. This song is one my favorites, packed full of good riffs. This song has the best balance of dissonance and more traditional BDM riffs and avant-garde progressive moments. The only complaint is that the atmospheric section at the end of the song is too long. But, thanks to the skip button, this can be bypassed without ruining the listening experience.

The title track is a monster. It’s one of the more varied tracks, fluctuating between heavy dissonant riffing interspersed with dissonant harmonies and proggy atmospheric sections. The song is unpredictable, yet it pulls your attention in constantly. The solos and harmonies create a stunning and coldly dissonant landscape. The drumming on this song is some of the most intense as well, and the way the vocalist uses his higher pitch rasps is very enjoyable. The piano section at the end is also really good. Most piano/acoustic sections in extreme metal are boring, predictable and don't really add to the song besides being a novelty. Here, though, it adds to the texture and mood progression and concludes it in an unpredictable yet extremely satisfying way.

The final track is probably the most divisive. I personally enjoyed the long, dissonant, jazzy jam, as it wasn't just some jazz being done to show that they're cool progressive guys. I feel like they use it to create moods, atmosphere, and feeling exceptionally well, though not everyone will enjoy it. The last two minutes or so are 'normal' death metal (at least by their standards) and concludes the song fantastically and energetically.

What makes this album so phenomenal is that while each track in itself is a masterpiece, yet all the songs flow into each other while being easily individually distinguishable. These guys create a genuinely engrossing and hypnotic quilt of mood, atmosphere, and textures together, and the album maintains this unique blend throughout the entire album without faltering. The riffs are absolutely amazing. The production fits the album's vision like a glove and is wonderfully balanced so that everything can be heard clearly. A special shoutout to the drummer: Lille Gruber takes this album to the next level. His drumming is ridiculously technical, smooth, and his fills are very creative and cool to listen to. The drumming never distracts from anything else going on though, serving to blend and enhance what's going on beautifully. His unique jazzy style and incredible brutal technicality, coupled with his penchant for endlessly creative fills, take this album to another level of perfection. No other drummer could have made the album as good with their drumming as Lille Gruber did on this album. Another shoutout to the vocalist, who sounds unique, and his growls carry their own distinctive personality. The nearest comparison would be a throatier, more in-your-face Steve Tucker.

If you haven't listened to this album, try it. A warning though: Go in with an open mind. This is an incredibly varied and eclectic album. It may take time to fully digest, but trust me, this album's magnificence will not be lost on you.

coolerspiller



..::TRACK-LIST::..

1. Amid the offal, abide with me 10:42
2. A Mote Constitutes What To Me Is Not All, And Eternally All, Is Nothing 22:50
3. Vision Wallows In Symphonies Of Light 10:50
4. A Devourer Of Fitting Shades Who Dwells In Rays Of Light 07:39



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar, Lead Guitar, Vocals, Lyrics By - Florian Engelke
Drums - Lille Gruber
Lead Guitar, Engineer - Norbert Müller
Bass, Synth, Vocals - Adrian Bojarowski
Vibraphone - Maren Poelman
Piano - Celine Voccia




https://www.youtube.com/watch?v=LFlkwqvOaOo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Technical progressive/avant-garde is a difficult genre to succeed in. In order to keep people coming back, you have to not sound like you're ripping off Gorguts, Ulcerate, DSO, or the likes. You have to incorporate your own twists and turns to make it sound unique to set you apart from the 3,000 other bands trying to sound dissonant and cool and simultaneously make it engaging so that people want to hear it again. Added upon those basic challenges of making good music is the challenge of succeeding in a genre that is already one of the least accessible genres of music while using compositional tools like dissonance that send even many metalheads running to the hills. More often than not, a band just ends up creating a wall of dissonant noise that only tires and bores the listener (cough, cough, Altarage), or gets their head stuck up their butt creating "atmusfeeric" noises (hey there, Blus Aut Nord) or just creates a lifeless ripoff of the genre's greats. But, every so often, a band will create a dissonant masterpiece, a testament to the ideals of creativity and thinking outside the box without ripping off Ulcerate or another dissonant legend. Bands like Pyrrhon, Gorguts (who's done it a lot), and Redemptor have made albums that are masterful, unique, jaw-dropping and unconventional. That pantheon is about to be joined by Ingurgitating Oblivion.

it's hard to describe these guys because they create a sound that's all their own on this release. Imagine Defeated Sanity taking Gorguts and Ulcerate pills by the gallon and lacing it with some DSO, Cynic, and Atheist. That’ll give you a 'basic' idea of what to expect.

The album kicks off with the song Amid the Offal, Abide With Me. The song starts off with 40 seconds of soft atmospheric noise, then kicks in with one of the best opening riffs I’ve heard before. That riff alone is worth talking about because it is the perfect example of how the album functions. It’s a groovy, dissonant riff that sounds not too different from something you would find in a BDM album. It’s a perfectly crafted riff that starts off on a crushing note than goes into some dissonant harmonies before descending into chaos. The song is the perfect example of how brutality and memorable yet innovative songwriting can work together to create something amazing. The song crashes and twists and writhes in an unpredictable, serpentine structure, laying down riff after riff. And frick are those riffs mouthwatering. The riffs alternate between groovy, technical and spazzed-out weird while remaining cold, dissonant, and almost catchy at times. Sometimes they will have a motif, or variations of the main riff, lead the song, which is great. By doing so, the allow the song to flow without sounding redundant. They only sound slightly like the original riff, but they make listening to the song much more immersive and easier to follow. The song ends with some very eerie, dissonant riffs and nice, jazzy drumming.

Th next song, a 22-minute behemoth, with an absurdly long title, is amazing. It starts off with a cool, jazzy dissonant part reminiscent of Atheist. The song then kicks in on a crushing note. What is enjoyable about this song is that this band knows that it’s okay to REPEAT a good riff more than once. This makes digesting the riff-tornado this song is much more enjoyable and more engaging. This song is one my favorites, packed full of good riffs. This song has the best balance of dissonance and more traditional BDM riffs and avant-garde progressive moments. The only complaint is that the atmospheric section at the end of the song is too long. But, thanks to the skip button, this can be bypassed without ruining the listening experience.

The title track is a monster. It’s one of the more varied tracks, fluctuating between heavy dissonant riffing interspersed with dissonant harmonies and proggy atmospheric sections. The song is unpredictable, yet it pulls your attention in constantly. The solos and harmonies create a stunning and coldly dissonant landscape. The drumming on this song is some of the most intense as well, and the way the vocalist uses his higher pitch rasps is very enjoyable. The piano section at the end is also really good. Most piano/acoustic sections in extreme metal are boring, predictable and don't really add to the song besides being a novelty. Here, though, it adds to the texture and mood progression and concludes it in an unpredictable yet extremely satisfying way.

The final track is probably the most divisive. I personally enjoyed the long, dissonant, jazzy jam, as it wasn't just some jazz being done to show that they're cool progressive guys. I feel like they use it to create moods, atmosphere, and feeling exceptionally well, though not everyone will enjoy it. The last two minutes or so are 'normal' death metal (at least by their standards) and concludes the song fantastically and energetically.

What makes this album so phenomenal is that while each track in itself is a masterpiece, yet all the songs flow into each other while being easily individually distinguishable. These guys create a genuinely engrossing and hypnotic quilt of mood, atmosphere, and textures together, and the album maintains this unique blend throughout the entire album without faltering. The riffs are absolutely amazing. The production fits the album's vision like a glove and is wonderfully balanced so that everything can be heard clearly. A special shoutout to the drummer: Lille Gruber takes this album to the next level. His drumming is ridiculously technical, smooth, and his fills are very creative and cool to listen to. The drumming never distracts from anything else going on though, serving to blend and enhance what's going on beautifully. His unique jazzy style and incredible brutal technicality, coupled with his penchant for endlessly creative fills, take this album to another level of perfection. No other drummer could have made the album as good with their drumming as Lille Gruber did on this album. Another shoutout to the vocalist, who sounds unique, and his growls carry their own distinctive personality. The nearest comparison would be a throatier, more in-your-face Steve Tucker.

If you haven't listened to this album, try it. A warning though: Go in with an open mind. This is an incredibly varied and eclectic album. It may take time to fully digest, but trust me, this album's magnificence will not be lost on you.

coolerspiller



..::TRACK-LIST::..

1. Amid the offal, abide with me 10:42
2. A Mote Constitutes What To Me Is Not All, And Eternally All, Is Nothing 22:50
3. Vision Wallows In Symphonies Of Light 10:50
4. A Devourer Of Fitting Shades Who Dwells In Rays Of Light 07:39



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar, Lead Guitar, Vocals, Lyrics By - Florian Engelke
Drums - Lille Gruber
Lead Guitar, Engineer - Norbert Müller
Bass, Synth, Vocals - Adrian Bojarowski
Vibraphone - Maren Poelman
Piano - Celine Voccia




https://www.youtube.com/watch?v=LFlkwqvOaOo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja klasycznej płyty z 1994 roku w wykonaniu amerykańskiego GUTTED. Intensywny, ciężki i miażdżący death metal!


Gutted z amerykańskiego Toledo to nowe wcielenie grupy Demi-God, którą w 1990 roku powołali do życia trzej bracia o nazwisku Ditch. W 1992 roku chłopaków naszło na zmianę szyldu, więc przeprowadzili ją gładko i po taniości – do tego stopnia, że demo Demi-God rozprowadzali pod tytułem… „Gutted”. W 1993 roku zespół dorobił się drugiej demówki, już z całkowicie nowymi utworami, która szybko zapewniła im kontrakt z Red Light Records. Na potrzeby nagrań debiutu bracia ściągnęli do składu starego znajomka, Billy’ego Millsa – to dzięki niemu materiał został wzbogacony o kilka solówek i zyskał na ogólnej gęstości.

Bleed For Us To Live to trzy kwadranse ciężkiego i krwistego death metalu, który — co zaskakujące, biorąc pod uwagę czas powstania tej płyty — wcale nie sprowadza się do bezczelnej zrzynki z co sławniejszych kapel. Oczywiście muzyka Gutted w żadnym stopniu nie jest oryginalna (a przynajmniej ja nie wychwyciłem tu nic naonczas odkrywczego), bo chłopaki lubią wpleść tu i ówdzie riff pod Cannibal Corpse albo Morbid Angel, zaś tempa i motoryka materiału są dość charakterystyczne dla Benediction czy Grave, a mimo to nie można im jednoznacznie zarzucić naśladownictwa. Zamiast konkurować z innymi w ilościach blastów i stopniu skomplikowania struktur, Amerykanie postawili na masywną ścianę dźwięku, raczej umiarkowane (choć urozmaicone) tempa i bardzo wyraźny groove. Muzycznej mielonce towarzyszy odpowiednio głęboki i czytelny wokal Marka.

Nagrywając debiut, zespół powtórzył wszystkie utwory z dema „Disease”, co mogłoby nie najlepiej świadczyć o jego kreatywności, gdyby nie to, że wszystkie zostały odrobinę podkręcone, uzupełnione nowymi solówkami i podane w nad wyraz dobrym brzmieniu. No i jest wśród nich „Death Before Dismember” – zdecydowanie największy hicior na płycie. Gdyby aż tak chwytliwych kawałków — czy ogólnie wybijających się fragmentów — było na Bleed For Us To Live więcej, muzyka na pewno mogłaby jeszcze szybciej zagnieździć się w pamięci, a tak mamy niemal monolit, z którym trzeba spędzić trochę czasu, żeby należycie poznać jego mocne strony. Tych na szczęście nie brakuje i dlatego debiut Gutted to porządna deathmetalowa uczta.

Bleed For Us To Live mogę śmiało polecić miłośnikom fachowo zagranej mielonki w amerykańskim stylu. Zespół braki oryginalności nadrabia jakością muzyki, więc po sesji z tym krążkiem nikt nie powinien czuć się zawiedziony. To klasyk, choć raczej przez małe „k”.

demo


Shit, it's really hard to believe that such a devastating album remained so unnoticed and I myself haven't even heard of GUTTED until 2008! The only explanation I can find is that I'm not the only one, as this album must have had really shitty promotion at the time of its release. Real shame, as nowadays I can say it's one of the best (!!!!) death metal albums that came from the American scene at the time; it even equals such masterpieces as "Leprosy" or "Human Waste". From my first listen of "Bleed For us to Live" I was hooked, these claws from the cover caught my guts and ripped them unmercifully. Absolutely killer stuff.

Before this CD, GUTTED has released two demo tapes - first one "Into the Gates of Insanity" was pretty much weak and dull, but the second demo called "Disease" was a sign that this is a band to watch. The music was truly phenomenal and this debut album is just same, only with better production and even more killer songs. GUTTED hasn’t changed their style at all since that demo – actually “Bleed For Us To Live” is a natural successor of “Disease” and simply develops the style from it. Here’s the same catchiness, the same fantastic groove, massively brutal parts, mostly mid or slow paced, hardly ever really fast – but they did play some blasts, which just massacre like in “Chock Full of Guts”… Really lovely stuff.

GUTTED used the same RT Audio studio and they knew what they’re doing. This place gave them fantastic production and this album has even more brutal sound. You can hear it especially with the vocals, which seem to be bit more guttural. “Bleed For Us To Live” contains ten tracks in total – only few of them are really new, as there are basically all the hits from “Disease” demo. I must admit it was wise decision to put them here also, as these songs simply deserve to have place on a full length. New compositions aren’t any worse and kill with equal strength. Pure relentless force, with such amazing and memorable tunes as “Death Before Dismember”, “Skeletonized”.

Any surprises? Not really (hmm, maybe an acoustic fragments in “Flood of Blood”?). I love the way GUTTED composed their songs, with so many great ideas, many hooks, quality stuff and no fillers. All that created an amazing album, which I would never consider as boring. I could listen to it and listen forever, without any signs of boredom. I also like the titles of these tracks – truly classic for death metal like “Chock Full of Guts” or “Kickin’ the Corpse”, not to mention “Death Before Dismember”. Well, I guess I like everything about GUTTED. It is just a fuckin’ must to have. Hmm, the only complain I can think of is the way this album is released. I have a feeling that somehow the version of CD I have is a re-release done by the band, but it's done so poorly that it disappoints. No lyrics, no booklet, nothing what normally should come with such an album.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Bleed 05:58
2. Sins of God 04:16
3. Nailed to the Cross 03:50
4. Cold in the Coffin 05:03
5. Chopped up the Altar 03:41
6. Death before Dismember 05:44
7. Chock full of Guts 04:32
8. Skeletonized 04:37
9. Kickin' the Corpse 03:34
10. Flood of Blood 03:37



..::OBSADA::..

Mark Ditch - Vocals, Bass, Keyboards
Scott Ditch - Drums
Michael Ditch (R.I.P. 2014) - Guitars (rhythm), Guitars (lead)
Billy Mills - Guitars (lead), Guitars (rhythm), Guitars (acoustic)




https://www.youtube.com/watch?v=ZCx-qH1z6pU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja klasycznej płyty z 1994 roku w wykonaniu amerykańskiego GUTTED. Intensywny, ciężki i miażdżący death metal!


Gutted z amerykańskiego Toledo to nowe wcielenie grupy Demi-God, którą w 1990 roku powołali do życia trzej bracia o nazwisku Ditch. W 1992 roku chłopaków naszło na zmianę szyldu, więc przeprowadzili ją gładko i po taniości – do tego stopnia, że demo Demi-God rozprowadzali pod tytułem… „Gutted”. W 1993 roku zespół dorobił się drugiej demówki, już z całkowicie nowymi utworami, która szybko zapewniła im kontrakt z Red Light Records. Na potrzeby nagrań debiutu bracia ściągnęli do składu starego znajomka, Billy’ego Millsa – to dzięki niemu materiał został wzbogacony o kilka solówek i zyskał na ogólnej gęstości.

Bleed For Us To Live to trzy kwadranse ciężkiego i krwistego death metalu, który — co zaskakujące, biorąc pod uwagę czas powstania tej płyty — wcale nie sprowadza się do bezczelnej zrzynki z co sławniejszych kapel. Oczywiście muzyka Gutted w żadnym stopniu nie jest oryginalna (a przynajmniej ja nie wychwyciłem tu nic naonczas odkrywczego), bo chłopaki lubią wpleść tu i ówdzie riff pod Cannibal Corpse albo Morbid Angel, zaś tempa i motoryka materiału są dość charakterystyczne dla Benediction czy Grave, a mimo to nie można im jednoznacznie zarzucić naśladownictwa. Zamiast konkurować z innymi w ilościach blastów i stopniu skomplikowania struktur, Amerykanie postawili na masywną ścianę dźwięku, raczej umiarkowane (choć urozmaicone) tempa i bardzo wyraźny groove. Muzycznej mielonce towarzyszy odpowiednio głęboki i czytelny wokal Marka.

Nagrywając debiut, zespół powtórzył wszystkie utwory z dema „Disease”, co mogłoby nie najlepiej świadczyć o jego kreatywności, gdyby nie to, że wszystkie zostały odrobinę podkręcone, uzupełnione nowymi solówkami i podane w nad wyraz dobrym brzmieniu. No i jest wśród nich „Death Before Dismember” – zdecydowanie największy hicior na płycie. Gdyby aż tak chwytliwych kawałków — czy ogólnie wybijających się fragmentów — było na Bleed For Us To Live więcej, muzyka na pewno mogłaby jeszcze szybciej zagnieździć się w pamięci, a tak mamy niemal monolit, z którym trzeba spędzić trochę czasu, żeby należycie poznać jego mocne strony. Tych na szczęście nie brakuje i dlatego debiut Gutted to porządna deathmetalowa uczta.

Bleed For Us To Live mogę śmiało polecić miłośnikom fachowo zagranej mielonki w amerykańskim stylu. Zespół braki oryginalności nadrabia jakością muzyki, więc po sesji z tym krążkiem nikt nie powinien czuć się zawiedziony. To klasyk, choć raczej przez małe „k”.

demo


Shit, it's really hard to believe that such a devastating album remained so unnoticed and I myself haven't even heard of GUTTED until 2008! The only explanation I can find is that I'm not the only one, as this album must have had really shitty promotion at the time of its release. Real shame, as nowadays I can say it's one of the best (!!!!) death metal albums that came from the American scene at the time; it even equals such masterpieces as "Leprosy" or "Human Waste". From my first listen of "Bleed For us to Live" I was hooked, these claws from the cover caught my guts and ripped them unmercifully. Absolutely killer stuff.

Before this CD, GUTTED has released two demo tapes - first one "Into the Gates of Insanity" was pretty much weak and dull, but the second demo called "Disease" was a sign that this is a band to watch. The music was truly phenomenal and this debut album is just same, only with better production and even more killer songs. GUTTED hasn’t changed their style at all since that demo – actually “Bleed For Us To Live” is a natural successor of “Disease” and simply develops the style from it. Here’s the same catchiness, the same fantastic groove, massively brutal parts, mostly mid or slow paced, hardly ever really fast – but they did play some blasts, which just massacre like in “Chock Full of Guts”… Really lovely stuff.

GUTTED used the same RT Audio studio and they knew what they’re doing. This place gave them fantastic production and this album has even more brutal sound. You can hear it especially with the vocals, which seem to be bit more guttural. “Bleed For Us To Live” contains ten tracks in total – only few of them are really new, as there are basically all the hits from “Disease” demo. I must admit it was wise decision to put them here also, as these songs simply deserve to have place on a full length. New compositions aren’t any worse and kill with equal strength. Pure relentless force, with such amazing and memorable tunes as “Death Before Dismember”, “Skeletonized”.

Any surprises? Not really (hmm, maybe an acoustic fragments in “Flood of Blood”?). I love the way GUTTED composed their songs, with so many great ideas, many hooks, quality stuff and no fillers. All that created an amazing album, which I would never consider as boring. I could listen to it and listen forever, without any signs of boredom. I also like the titles of these tracks – truly classic for death metal like “Chock Full of Guts” or “Kickin’ the Corpse”, not to mention “Death Before Dismember”. Well, I guess I like everything about GUTTED. It is just a fuckin’ must to have. Hmm, the only complain I can think of is the way this album is released. I have a feeling that somehow the version of CD I have is a re-release done by the band, but it's done so poorly that it disappoints. No lyrics, no booklet, nothing what normally should come with such an album.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Bleed 05:58
2. Sins of God 04:16
3. Nailed to the Cross 03:50
4. Cold in the Coffin 05:03
5. Chopped up the Altar 03:41
6. Death before Dismember 05:44
7. Chock full of Guts 04:32
8. Skeletonized 04:37
9. Kickin' the Corpse 03:34
10. Flood of Blood 03:37



..::OBSADA::..

Mark Ditch - Vocals, Bass, Keyboards
Scott Ditch - Drums
Michael Ditch (R.I.P. 2014) - Guitars (rhythm), Guitars (lead)
Billy Mills - Guitars (lead), Guitars (rhythm), Guitars (acoustic)




https://www.youtube.com/watch?v=ZCx-qH1z6pU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Phantazein is a concept album that transcends the band's previous boundaries and delves into the intricate interplay between art, obsession, and the profound influence of one's environment. Following their acclaimed 2021 sophomore release Upheaval, the enigmatic creators behind Phantazein return with their highly-anticipated third full-length album, which serves to further solidify their mark as a musical force in the underground metal scene.

Mix and Master by Ronnie Björnström (AEON, BLOOD RED THRONE)

Artwork by Dan P Carter (BEHEMOTH, EMPIRE STATE BASTARD)

Produced by Alex Baillie and Apostolis Karydis



..::TRACK-LIST::..

1. Ceremonial Vigour 03:13
2. A Brain Dead Memoir 04:12
3. Chiselled in Stone 03:57
4. Introspection 04:09
5. Futureless Horizon 04:13
6. The Towering Monument 03:45
7. Alferov 01:12
8. Shock Heuristics 04:12
9. Broadcast of The Gods 03:49
10. In Verses Unspoken 03:40
11. Shadowgraph 04:46



..::OBSADA::..

Henry Pryce - Vocals
Alex Baillie - Guitar, Vocals
Apostolis Karydis - Guitar
Chris Binns - Bass
David Diepold - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=DGXzeDrgKHE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Phantazein is a concept album that transcends the band's previous boundaries and delves into the intricate interplay between art, obsession, and the profound influence of one's environment. Following their acclaimed 2021 sophomore release Upheaval, the enigmatic creators behind Phantazein return with their highly-anticipated third full-length album, which serves to further solidify their mark as a musical force in the underground metal scene.

Mix and Master by Ronnie Björnström (AEON, BLOOD RED THRONE)

Artwork by Dan P Carter (BEHEMOTH, EMPIRE STATE BASTARD)

Produced by Alex Baillie and Apostolis Karydis



..::TRACK-LIST::..

1. Ceremonial Vigour 03:13
2. A Brain Dead Memoir 04:12
3. Chiselled in Stone 03:57
4. Introspection 04:09
5. Futureless Horizon 04:13
6. The Towering Monument 03:45
7. Alferov 01:12
8. Shock Heuristics 04:12
9. Broadcast of The Gods 03:49
10. In Verses Unspoken 03:40
11. Shadowgraph 04:46



..::OBSADA::..

Henry Pryce - Vocals
Alex Baillie - Guitar, Vocals
Apostolis Karydis - Guitar
Chris Binns - Bass
David Diepold - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=DGXzeDrgKHE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oj, nie spodziewałem się teraz takiego kopa w krocze, jaki zafundowała mi wytwórnia Lavadome Productions swoją partią nowych wydawnictw. Na pierwszy rzut biorę Epkę australijskiego zespołu Tzun Tzu noszącą tytuł The Forbidden City, która ujrzała świat 31 stycznia tego roku. Materiał ten jest już szóstą Epką w dyskografii projektu, do tego należy doliczyć dwa splity i jeden album pełnometrażowy.

Tzun Tzu nie było mi znane do tej pory, czego bardzo żałuję. Po wysłuchaniu nowego materiału obiecałem sobie zapoznanie się ze starszymi pozycjami, ponieważ The Forbidden City wbiło mnie w panele podłogowe salonu. Tzun Tzu obraca się w rejonach brutalnego, technicznego death metalu sceny amerykańskiej, łącząc z nim wpływy orientu, który materializuje się nie tylko w dźwiękach, ale i w oprawie graficznej i tekstach. Proszę, wyobraźcie sobie miks Nile z Immolation, który na dodatek włącza wpływy kultury japońskiej. Taka mieszanka musiała się udać! Wspomniany Nile świetnie wplótł w swój styl Egipt, a Tzun Tzu z równym powodzeniem eksploruje równie intrygujące i oryginalne rejony, by dać nową jakość, która zbudowana jest na agresji death metalu i epickiej dekadencji orientu. Trzy utwory zawarte na płycie trwają niecałe dwadzieścia minut, czas ten wystarcza, by zostawić po sobie zgliszcza i zwłoki wrogów. Mini-album dewastuje wszystko, co spotka na swojej drodze, niszczy i ostatecznie ogłasza swój triumf podniosłym zakończeniem ostatniej, trzeciej kompozycji noszącej tytuł Ko’ Muso. Epka zaczyna się najbardziej zbitym, tytułowym utworem. Pierwsze sekundy wyjaśniają momentalnie z kim mamy do czynienia. Szybkie partie wymieniają się z dwustopowymi ciężarami i dopiero w połowie ukazują się elementy fascynacji kulturą Wschodu. Z numerem drugim, z równym impetem wjeżdża asasyn zatytułowany Kunoichi. W pierwszej części wściekły i szybki, a w drugiej wolny, epicki i złowieszczy. Całość oczywiście ubrana jest w odpowiednie ku temu brzmienie, silne, ale i klarowne.

W takich momentach zastanawiam się ile omija mnie świetnej muzyki. Tzun Tzu ze swoim nowym dzieckiem zaskoczył mnie pozytywnie pod każdym względem i nie wiem jak to możliwe, że nie trafiłem na ten zespół do tej pory, mimo długoletniej kariery muzycznej zespołu. Dobrym aspektem tej sytuacji jest to, że mam możliwość poznania starszych nagrań, co umili mi oczekiwania na (mam nadzieję) drugi pełny krążek.

Brzeźnicki


The Australian heavy-weight has composed another crushing effort to present its brand of Ancient Oriental Death Metal in full force. It's intricate, heavy, crushing and original.

Tzun Tzu hearkens to a glorious past…the late 1990s, when the median DM fan didn’t find Hate Eternal too brutal to process. The Orientalism is cringey, but the riffs are serious.
–Doug Moore / Stereogum

This is a strong showing of Tzun Tzu‘s greater points of differentiation beyond the average moderately progressive brutal death metal act and shit, they still hit really hard.
Highly recommended.
— Grizzly Buts (4/5)

Sunzi is considered to be the author of the book The Art Of Wars, an influential Chinese book on military strategy. Whether the band Tzun Tzu is inspired by this author when they chosen band names I do not know? What I do know is that their latest mini release The Forbidden City have much heaviness, darkness and brutality and that the musicians involved probably have much skills like Sunzi! — Permafrost.today



..::TRACK-LIST::..

1. The Forbidden City 05:12
2. Kunoichi 05:37
3. Ko'Muso 08:10



..::OBSADA::..

Don Taylor - Lead Rhythm, Synth Guitars, Vocals
Nick Seja - Lead Rhythm, Synth Guitars, Vocals
Adam Ritchie - Bass, Noise, Programming
Alan Cadman - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=nzzpZ7ID8U0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oj, nie spodziewałem się teraz takiego kopa w krocze, jaki zafundowała mi wytwórnia Lavadome Productions swoją partią nowych wydawnictw. Na pierwszy rzut biorę Epkę australijskiego zespołu Tzun Tzu noszącą tytuł The Forbidden City, która ujrzała świat 31 stycznia tego roku. Materiał ten jest już szóstą Epką w dyskografii projektu, do tego należy doliczyć dwa splity i jeden album pełnometrażowy.

Tzun Tzu nie było mi znane do tej pory, czego bardzo żałuję. Po wysłuchaniu nowego materiału obiecałem sobie zapoznanie się ze starszymi pozycjami, ponieważ The Forbidden City wbiło mnie w panele podłogowe salonu. Tzun Tzu obraca się w rejonach brutalnego, technicznego death metalu sceny amerykańskiej, łącząc z nim wpływy orientu, który materializuje się nie tylko w dźwiękach, ale i w oprawie graficznej i tekstach. Proszę, wyobraźcie sobie miks Nile z Immolation, który na dodatek włącza wpływy kultury japońskiej. Taka mieszanka musiała się udać! Wspomniany Nile świetnie wplótł w swój styl Egipt, a Tzun Tzu z równym powodzeniem eksploruje równie intrygujące i oryginalne rejony, by dać nową jakość, która zbudowana jest na agresji death metalu i epickiej dekadencji orientu. Trzy utwory zawarte na płycie trwają niecałe dwadzieścia minut, czas ten wystarcza, by zostawić po sobie zgliszcza i zwłoki wrogów. Mini-album dewastuje wszystko, co spotka na swojej drodze, niszczy i ostatecznie ogłasza swój triumf podniosłym zakończeniem ostatniej, trzeciej kompozycji noszącej tytuł Ko’ Muso. Epka zaczyna się najbardziej zbitym, tytułowym utworem. Pierwsze sekundy wyjaśniają momentalnie z kim mamy do czynienia. Szybkie partie wymieniają się z dwustopowymi ciężarami i dopiero w połowie ukazują się elementy fascynacji kulturą Wschodu. Z numerem drugim, z równym impetem wjeżdża asasyn zatytułowany Kunoichi. W pierwszej części wściekły i szybki, a w drugiej wolny, epicki i złowieszczy. Całość oczywiście ubrana jest w odpowiednie ku temu brzmienie, silne, ale i klarowne.

W takich momentach zastanawiam się ile omija mnie świetnej muzyki. Tzun Tzu ze swoim nowym dzieckiem zaskoczył mnie pozytywnie pod każdym względem i nie wiem jak to możliwe, że nie trafiłem na ten zespół do tej pory, mimo długoletniej kariery muzycznej zespołu. Dobrym aspektem tej sytuacji jest to, że mam możliwość poznania starszych nagrań, co umili mi oczekiwania na (mam nadzieję) drugi pełny krążek.

Brzeźnicki


The Australian heavy-weight has composed another crushing effort to present its brand of Ancient Oriental Death Metal in full force. It's intricate, heavy, crushing and original.

Tzun Tzu hearkens to a glorious past…the late 1990s, when the median DM fan didn’t find Hate Eternal too brutal to process. The Orientalism is cringey, but the riffs are serious.
–Doug Moore / Stereogum

This is a strong showing of Tzun Tzu‘s greater points of differentiation beyond the average moderately progressive brutal death metal act and shit, they still hit really hard.
Highly recommended.
— Grizzly Buts (4/5)

Sunzi is considered to be the author of the book The Art Of Wars, an influential Chinese book on military strategy. Whether the band Tzun Tzu is inspired by this author when they chosen band names I do not know? What I do know is that their latest mini release The Forbidden City have much heaviness, darkness and brutality and that the musicians involved probably have much skills like Sunzi! — Permafrost.today



..::TRACK-LIST::..

1. The Forbidden City 05:12
2. Kunoichi 05:37
3. Ko'Muso 08:10



..::OBSADA::..

Don Taylor - Lead Rhythm, Synth Guitars, Vocals
Nick Seja - Lead Rhythm, Synth Guitars, Vocals
Adam Ritchie - Bass, Noise, Programming
Alan Cadman - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=nzzpZ7ID8U0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nieczęsto się zdarza, by dyskografię zamykał jej najmocniejszy punkt. Ogólnie niewielu było wykonawców, którzy z płyty na płytę stawaliby się coraz lepsi, w międzyczasie pomagając w stworzeniu nowego muzycznego stylu, a następnie nieustannie poszerzając jego ramy. Takim zespołem był Death, jeden pionierów death metalu - niewykluczone, że to właśnie od jego szyldu nazwano całą stylistykę, choć znawcy wskazują też inną możliwą etymologię. Dowodzona przez śpiewającego gitarzystę Chucka Shuldinera grupa pozostawiła po sobie siedem albumów. Trzy pierwsze wyznaczyły ramy deathmetalowej stylistyki, które wkrótce miały okazać się dla zespołu zbyt ciasne. Prawdziwym przełomem okazał się czwarty w dyskografii "Human", przynoszący zwrot w stronę grania bardziej złożonego pod względem technicznym, pokazującego wręcz progresywne myślenie o strukturze utworów. "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" przynoszą równie pomysłowe podejście do ekstremalnego metalu, natomiast "The Sound of Perseverance" jeszcze dalej rozwija ten kierunek. Tak dalece, że dla wielu dotychczasowych fanów grupy album ten okazał się zbyt trudny do przyswojenia. I może właśnie dlatego należy do moich ulubionych wydawnictw metalowych.

Niewiele jednak brakowało, a wcale nie byłby to album Death. Niedługo po wydaniu "Symbolic" w 1995 roku Schuldiner popadł w konflikt z wydawcą, firmą Roadrunner Records, w wyniku czego doszło do rozwiązania zespołu. W kolejnych miesiącach muzyk skupiał się na nowym projekcie, Control Denied. To w tym okresie zaczęły kształtować się pomysły na niektóre utwory, które weszły do repertuaru "The Sound of Perseverance". Schuldiner odkopał szyld Death, gdy pojawiła się możliwość nagrania płyty dla Nuclear Blast, jednak zaangażował zupełnie nowy skład, całkowicie złożony z ówczesnych muzyków Control Denied: drugiego gitarzysty Shannona Hamma, basisty Scotta Clendinina i bębniarza Richarda Christy'ego, ale bez wokalisty Tima Aymara. Nie znaczy to jednak, że drugi zespół automatycznie zakończył istnienie. Już w kolejnym roku Schuldiner, Hamm, Christy oraz Aymar, wraz z byłym basistą Death, Steve'em DiGiorgo (grał na "Human"), wydali jako Control Denied album "The Fragile Art of Existence". Było to zarazem ostatnie wydawnictwo Chucka Shuldinera, u którego w tym samym czasie zdiagnozowano nowotwór mózgu. Muzyk zmarł 13 grudnia 2001 roku.

"The Sound of Perseverance" przynosi muzykę tyleż brutalną, co pomysłową. Już siedmiominutowy otwieracz "Scavenger of Human Sorrow" pokazuje, czego się spodziewać: to nieustanne zmiany motywów i tempa, gitarzyści błyszczą potężnymi riffami oraz melodyjnymi solówkami, a sekcja rytmiczna gra w bardzo złożony, wyjątkowo jak na metal kreatywny sposób, który dalece wykracza poza typowy akompaniament rytmiczny. Całości dopełnia agresywny wokal Schuldinera, który nigdy wcześniej nie brzmiał tak zajadle i skrzekliwie. Kolejne utwory okazują się równie ciekawe i trzymają tak samo wysoki poziom. Szczególnie chciałbym wyróżnić bardziej zwarty, jak na tę stylistykę wręcz chwytliwy "Bite the Pain" oraz miażdżący głównie wolniejszym tempem "Spirit Crusher" - oba z doskonałymi popisami Clendenina i Christy'ego, którzy często wychodzą w nich na pierwszy plan - a także najdłuższy i najbardziej złożony w zestawie "Flesh and the Power It Holds". Na płycie nie brakuje też większych zaskoczeń. Jest nim przede wszystkim "Voice of the Soul" - jeden z zaledwie dwóch instrumentalnych kawałków w dorobku Death (obok "Cosmic Sea" z "Human") i jedyny, w którym istotną rolę pełni gitara akustyczna. Tak subtelnie zespół jeszcze nie grał i chyba nikt się nie spodziewał, że może zagrać tak… ładnie. Pewną niespodzianką jest też przeróbka klasyka Judas Priest - "Painkiller". Zagrana odpowiednio ciężej, z napisanymi od nowa solówkami i pojawiającym się na chwilę w końcówce czystszym śpiewem Schuldinera, co stanowi kompletną nowość.

Ostatnie cztery albumy Death to absolutne wyżyny metalu, a "The Sound of Perseverance" jest z nich płytą najbardziej dojrzałą. Kreatywność i techniczna biegłość muzyków robią naprawdę duże wrażenie, choć można się przyczepić do nieco przerysowanej agresji - co całkowicie wpisuje się w stylistykę - czy nie najlepszego brzmienia gitar, a całość pewnie mogłaby być o jeden lub dwa kawałki krótsza. Niezależnie od tego, "The Sound of Perseverance" pozostaje w ścisłej czołówce moich ulubionych albumów metalowych i w pierwszej pięćsetce muzyki w ogóle.

Paweł Pałasz


Zespół Death . Można powiedzieć o nim bardzo wiele lub po prostu ograniczyć się do jednego słowa - legenda. Realizując wizję swego charyzmatycznego lidera, Chucka Schuldinera, zespół przełamywał formy i schematy i wkraczał w dalekie obszary muzycznego świata, tworząc nową jakość. Jako wzorcowy przykład tej twórczości warto jest sięgnąć po album, nazywany niejednokrotnie najlepszym w ich twórczości. Mowa, rzecz jasna o ”The Sound Of Perseverance “.

Od pierwszych minut tego albumu wyczuwalna jest pewna subtelność tej płyty, coś, co nadaje jej jako całości koloryt i pewny posmak niepowtarzalności. Pomimo bycia przedstawicielem muzyki metalowej, utwory na albumie mają w sobie pewną lekkość i zarazem głębię. Łatwo słyszalna perfekcja rytmiczno-techniczna, częste zmiany tempa i bogata melodyka to znak rozpoznawczy tej płyty. Utwory są pozornie złożone kompozycyjnie jednak poszczególne ich partie układają się w spójną i harmoniczną całość, szybkie i krótkie wstawki gitarowe dodają im jazzowego polotu, tworząc muzyczny korytarz, którego lukę wypełniają dynamiczne gitarowe riffy. Wolniejsze partie przeplatają się z dynamicznymi fragmentami melodii, nie nużąc, a wręcz zaciekawiając i pozostawiając niedosyt , który sycą pomału kolejne utwory z płyty. Trudno jest mi powiedzieć, które utwory zasługują na szczególne uznanie na tym albumie, bo intencją Schuldinera było stworzenie jednolitego kompozycyjnie muzycznego tworu więc karkołomnym wyczynem byłoby go rozrywać na części pierwsze bez jakiejkolwiek utraty w bogactwie brzmieniowym.

Utwory takie jak "Spirit Crusher" i "Scavenger Of Human Sorrow" porywają swoimi melodyjnymi partiami, sprawiając, że mimowolnie głowa sama się kiwa w rytm muzyki. Muzyka metalowa wcale nie musi być oklepana, monotonna, a co najważniejsze – przewidywalna. Muzyka sama w sobie porywa za sobą słuchacza, ciągnąc go w muzyczną podróż . I ta podróż kończy się wraz z końcem płyty, jednak pozostawia coś za sobą.

Chęć by wrócić do tej płyty za jakiś czas i znów odkrywać to, co w niej jest zawarte. Takie tajemnice chce się odkrywać sukcesywnie raz za razem a i tak pozostaną jakieś niedopowiedziane kwestie. Muzyka to jedna strona tej kompozycji, drugą częścią i dopełnieniem jej jest są teksty .Chuck przybiera w nich rolę bacznego obserwatora otaczającej nas rzeczywistości i wnikliwie opisuje rozpad wartości i świata dnia powszedniego, podkreślając przy tym rolę pozytywnych uczuć jako istotnej wartości.

Wielką ciekawostką płyty jest instrumentalny utwór „Voice Of The Soul” grany na gitarach akustycznej i elektrycznej. Partie gitarowe bardzo spójnie się ze sobą przeplatają tworząc trudny do zapomnienia efekt. Słuchając tego kawałka nabiera się wrażenia, że od pewnego momentu nabiera on głębszego znaczenia, będąc tytułowym „Głosem Duszy”. Album wieńczy „Painkiller” , cover słynnego zespołu Judas Priest. Zagrany brawurowo, z przykopem i bez jakiejkolwiek utraty potencjału i zadziorności, jaką w sobie posiada. W kwestii ogółu kompozycji albumu można powiedzieć jedno - jest to płyta, do której się wraca wielokrotnie. Chociażby po to, by odtworzyć to wyjątkowe wrażenie jakie buduje cały album

Podsumowując, metal nie musi być nudny. Nie musi też być przewidywalny. O tej płycie całe szczęście nie można powiedzieć tych dwóch rzeczy. O tym albumie zawsze mówiło się wiele i co najważniejsze, opinie są rozmaite od skrajnie pozytywnych, po nieprzychylne. Niektórzy zarzucają mu zbytnio „rozdmuchaną” progresję muzyczną, dalekie odejście od formy gatunku muzyki metalowej, zwyczajne przekombinowanie, co ponoć ma sprawiać trudności w odbiorze muzyki z albumu. Kontrowersje nigdy nie działają na niekorzyść utworu, bo jak powiedział kiedyś człek mądry - o dziele można mówić dobrze lub źle ale najgorsze, co można zrobić, to nie powiedzieć nic i zachować obojętność. Ja wobec tego dzieła, jakim niewątpliwie jest „The Sound Of Perserverance” nie potrafiłbym przejść obojętnie nawet gdybym chciał . Płyta ta jest zwieńczeniem twórczości zespołu Death i zawsze będzie jego opus magnum i swoistą perełką w dorobku progresywnego metalu.

Dominik Niklas


Death zna każdy. Każdy metal wie co to jest. Ale przypomnę, dla porządku To oni stworzyli death metal, to właśnie Chuck Schuldiner (lider) zwany jest ojcem tego gatunku, to on jako pierwszy połączył ostrą muzę z progresją, ale tak, by nadal pozostała to rasowy metal, który niczym wiertara wchodzi w mózg, rozwala czaszkę, dotyka najgłębszych okolic umysłu i przenika go niczym promienie gamma. Chuck to geniusz. Wystarczy...?

Zanim sobie kupiłem "The Sound of..." słyszałem opinie: że to już zbyt jazzowe, że Chuck zgubił głowę w komponowaniu, że przegiął pałę z tą progresją. Ale w końcu album dorwałem, CDek wylądował w odtwarzaczu, później było play i po 2,5 miesiąca kompakcik sobie tam pozostaje, a ja nadal katuję sprzęcior i kolumny, a przede wszystkim sąsiadów z dołu... Ludzie! Razem z "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" (poprzednie płyty Death) "The Sound Of..." tworzy najlepszy kawałek progresywnego death metalu jaki w życiu słyszałem i chyba będę w życiu słyszał! Już się niecierpliwicie, więc wam opowiem, co tu znajdziecie. Rekordową ilość riffów gitarowych, zmiany tempa co kilka sekund, cholernie dobre teksty. Chuck po raz kolejny pokazał niesamowity kunszt. O czym śpiewa? To bardzo trafne obserwacje umierającego świata, pozytywnych uczuć i pokazywania ich takimi jakimi są. Jego wokal też się zmienił, jest bardziej skrzeczący i ostrzejszy, ale to idealnie wpasowuje się w resztę. Solówki są bardzo melodyjne, perkusista robi sieczkę z bębnów, o gwałconych gitarach nie wspomnę. W zasadzie każdy utwór inaczej się zaczyna niż kończy, każdy ma swoje niepowtarzalne momenty, każde drgnięcie struny jest wyostrzone. Raz mamy kosmiczną jazdę i kostkowanie, by po chwili kołysać się w wolnej melodii. Niesamowite. Takie kawałki jak "Scavenger of Human Sorrow", "Story to Tell", "Flesh And the Power It Holds", "Spirit Crusher" to prawdziwy kunszt progresywnego death metalu i zarazem najlepsze numery na albumie, ale reszta wcale im nie ustępuje, każdy jest inny, nigdy cię nie znudzą. Chuck już dobrze wie, jak najpierw rozpieścić słuchacza, aby później zesłać na niego masakrę i rzeź, aby zabić, by po chwili rzec: "Już dobrze, wszystko będzie dobrze, spokojnie". Nasuwa mi się jedno określenie podsumowujące ten album: POEZJA! Mamy tu też instrumentalny utwór, grany na początku na gitarce akustycznej, to prawdziwy głoś duszy ("Voice of Soul"). A na koniec jeszcze bonus w postaci covera "Painkiller" Judas Priest.

To nie jest zwykła muzyka, to sztuka. Nikt już nigdy nie powie nic ponad Śmierć w progresywnym death metalu, nikt już nie stworzy nic lepszego od twórczości Chucka, który w obecnej ma kłopoty ze zdrowiem... "The Sound of..." to najlepsze dopełnienie dwóch poprzednich płyt, zarazem jedyne w swoim rodzaju. Wszystko razem składa się na magnum opus gatunku, który zapoczątkował i jednocześnie wyrzeźbił wzór nie do pobicia i podrobienia: Chuck Schuldiner.

Amen.

Sanitarium


This album is one of the many examples why metal is the best genre to ever grace the earth. It's not mellow like pop or soul music, it doesn't fall to repetition like country or rap music. It is immune to the boring nature of R&B or blues, and it evolves unlike classical, jazz and funk music being stuck in a state of torpor; never moving and remaining stagnant. This is how you do death and progressive metal. The other releases by this band are just as influential and spirit crushing, but this is easily their best record in my opinion. It combines all of the best elements from previous albums and throws out the flaws previous releases had been stricken by. This is one of the best swansongs I have ever heard for a band, and I wish they were able to make more albums. If Chuck hadn't died, his sound would keep improving and evolving across the hypothetical decades. Pulchritude, Melancholy, Indignation and Vigor emit throughout the entire album. This album is a crazy rollercoster of pure awesomeness, you best not be hitting that pause button. I promise you, this album will keep you enthralled till the end.

The atmosphere is booming, akin to the mountain depicted on the album cover, Standing tall and never falling down, the album feels claustrophobic in a good way. It's directly in your face, but it's not pummeling you with typical punches you'd expect out of a death metal album. It uses taekwondo, karate, jiu jitsu and a healthy amount of kick boxing to nail its atmosphere and other powerful qualities directly into you. A skillful beating utilizing multiple different fighting styles. I say this because of the progressive, technical and melodic elements paired alongside the crushing death instrumentals. The album is akin to a journey, emotions seeping out of every song and note. A good example of this emotion seeping I speak of would be Spirit Crusher. The song gallops like a horse, emulating the bumpiness of a roller coaster. It makes you feel powerful whilst listening to it, jagged tempo changes and progressive bouts of aggression accompanied by melodic passages. It's a stark contrast to the song Voice of the Soul, which is a song brimming with melancholy and desperation. A soulful instrumental, dominated by serene acoustic playing and hectic solos. While To Forgive is to Suffer is a furious song, exploding with fury and spite. You can feel the aggression in Chuck's shrieks the most in this song. The ending solo even feels angry as opposed to the typical epic feelings that solos encompass. The emotions are vast and the atmosphere of this album is dominated by variety. Many different feelings will be invoked, akin to an irksome journey that leaves you bruised. It makes you feel like one of the guys on the mountain depicted in the cover, climbing and holding on the hardest you can. But the album is unrelenting, throwing constant themes and ideas at you without pause.

On the topic of unrelenting, I need to mention the vocals on this iridescent album. They are intense, and never go stale in any song. They seamlessly fit into every song, never feeling forced or pretentious. On a majority of the songs, a very legible style of shrieking is utilized. It is extreme, yet very decipherable for death metal. You can clearly understand every word spoken, and feel the emotions attempting to be conveyed through the vocal style. The vocals are angry, desperate and sad sounding all at once. In my personal opinion, this is some of the better Chuck vocals present in the discography of Death. He covers all the marks and sounds befitting for the album. Not to say his previous vocal work isn't good, but these vocals are enthralling and attention grabbing. They simply bring so much energy and intrigue to the songs. His shrieks sometimes delve into scream territory, which adds variety and extra intensity to the songs. Speaking of screams, the cover song Painkiller by Judas Priest features just features screams and yells without any shrieks. Which is a unique and fun style for the cover, befitting of the heavy metal giant's song. Chuck's highs featured on this song are comparable to Rob Halford's highs in terms of excellence, he simply murders this cover in the best way possible. It still sounds like Painkiller, but it has the own band's feel to it. Perfectly respecting the original song, while still sounding like the death metal band they've always been. The vocals are merely garnish though, as the instruments also go above and beyond.

The drumming is very technical, with each song having very different fills and compositions brought about due to the tempo of the drums. The drum solo bits are very satisfying and exciting, it gives me goosebumps each time. Scavenger of Human Sorrow and To Forgive is to Suffer feature these drum solos I speak about, creating excellent intros for these songs. The snare drum is also very distinct, being very loud and unique sounding for a snare. The kick pedals are utilized for fills throughout the entire album, adding intensity to the album. It's utilized the most on Spirit Crusher, you can hear throughout nearly the entire song which is quite impressive in my opinion. Being able to kick away like that, then switching to a mid-paced beat seamlessly takes some real technical prowess. The drummer is also incredible at going fast when the need arises, at the end of To Forgive is to Suffer (Around 5:20) he reaches impressive speed. Overall the drums are great for what they do, rigid tempo changes and impressive fills. I prefer the drumming featured on this album as opposed to the previous one. Symbolic has great drumming, but these drums have more personality and uniqueness to them. To add to it, the drums are incredibly loud too. But not loud enough to drown out instruments, a perfect volume is present with these drums. The drums are one of the many immaculate things about this album. Richard Christy did a splendid job for the entire album, showing real prowess and never relenting in his performance.

The rhythm guitar work is nothing to disregard, because these guitars are razor sharp. The tone is incredibly clear and powerful, you can hear the notes incredibly well. It has a buzz saw sound to them too, but not like your average swedish death metal band. It's more comparable to the Annihilator guitar tone if it were turned up by two octaves and then given extra distortion. This alongside the rhythm guitar's chugs and complex melodies makes for a claustrophobic yet powerful addition to the music. Its straight to the point most of the time, then hits you with some progressive sweeps and then some melodic hooks. The rapid tempo changes, the guitar harmonies and creative songwriting on this album are simply endless. Each song is memorable and will be drilled into your head upon your first listen, the rhythm guitar work smashes the possibility of any song being filler on this crazy album. To put it simply, the rhythm guitar does everything on this album. Its technical, melodic, progressive and brutal whenever it feels like it. If you don't believe me on this claim, just listen to Flesh and the Power It Holds. It switches between those descriptors in a rapid fire pace, leaving none of them deniable.

The lead guitar plays a very simple roll on this album. Tasteful, erratic and unpredictable solos creeping around every song. Multiple solos are present on each song, rather they be short or long. My favorite solo would be the one present at the end of To Forgive is to Suffer. But don't let that diminish the quality of the many different solos present on this album, because they are all worthwhile and powerful. Akin to the rhythm guitars, they cover a lot of fields and quotas. The intro of Flesh and the Power It Holds shows some of the best leads on the album, especially at the start of the song and towards the middle part around 4:10. Its performance paired alongside the slow yet brooding bass-lines makes these leads even more memorable through its teamwork with the other instruments. The whammy bar usage with these leads are amazing, straight to the point yet creative at the same time. If solos were to be described with color, Chuck's solos would be iridescent and glowing at all times. Fierce solos accompanying a fierce album, the band could not have done better in this regard. Out of all the whole discography, this has some of the best solos in my opinion. They cover a lot of ground where previous albums failed to do in some regards. Especially in the melodic section, these solos and leads get stuck in your head very easily.

The bass is twangy and very audible. Akin to the guitars, you can hear every note quite easily. A bit of an oddity in death metal, the bass is not only easy to hear, but also does more than just follow the guitar very closely. Its gallops with its own distinct notes, you can hear it thumping throughout certain tracks as if it were a mighty stallion. The bass has many stark tempo changes, but tends to stick to unique mid-tempo thumps and bumps. The most stark changes in pace can be found in the beginning of Spirit Crusher with its slow yet crushing bass lines, and the ending solo bit of To Forgive is to Suffer with its speedy and exciting bass lines. The tone of the bass is incredibly unique and clear, its twangy yet very groovy in a way. Its very audible and powerful throughout every song, remaining prevalent through its stark contrast with the other instruments via mid tempo bouts of expertise and unique notes expressed in each song. No song reuses bass lines from the previous song, keeping the bass always fresh and interesting. It was an overall excellent performance for this instrument, keeping the trend of having awesome skill seeping through every instrument on this album.

The lyrics are incredibly well thought out, especially for death metal standards. The lyrics delve into themes of introspection, life and the dangers of hedonism among other powerful lyrical themes. Bite the Pain gives a simple yet bludgeoning message. The song is talking about becoming the bigger man, or gaining bravery despite the irksome tasks before you. A Story to Tell is about lingering pain of the past, and the narrator tells his story as a warning. Don't linger on those horrible memories, and his story is a prime example of it. Flesh and the Power It holds warns of the dangers of flesh, hedonism and other addictions. To quote the song, "It will take you in, and spit you out." Most obsessions and addictions do this to a person, leaving them hollow and makes the line "When beauty shows its ugly face, just be prepared." very true. Its appealing at first until you truly delve into these hedonistic activities, and then ugly side rears its horrible face at you. This really resonates with me, and I imagine other people have dealt with the power of flesh as well. Scavenger of Human Sorrow warns about the destructive nature of revenge and inflicting pain on others to make yourself feel better. Scavengers are everywhere according to the song, and its message does not ring hollow to me. The best part of the lyrics is definitely the different ways of interpreting them though, as many other fans of this album interpret the songs very differently from each other. The lyrics are abstract in a great way, leaving room for discussion and introspection on this great album as a whole.

This album is simply flawless, experimental and emotional. It is daring too, having a powerful acoustic interlude track laced with solos slammed right in the middle of it. This allows for the music to breathe, and shows the band's daring ideas on full display. If you have not listened to, you are missing out in my personal opinion. As said previously, you will want to listen to this album in one sitting. Its presence and song writing demands and requires it, I assure you. The scythe has been cleaned and sharpened, and still remains the life taker it has always been.

ColdJustice


Upon listening to The Sound of Perseverance by the band "Death", I was blown away by what I had just listened to. It was nothing like I had listened to before. I was just getting into metal, with rather surface level acts, such as "Metallica". My brother had suggested I listen to the group after he had discovered the song "Voice of the Soul", off of this album. I wished to listen to heavier and heavier bands, and so I decided to try it out and fell in love with a new genre.

Chuck Schuldiner's voice is perfect for this type of music; it is a raspy high-pitched scream and fits with the aggression most commonly associated with metal. The guitars and drums on this album are wonderful, with churning riffs that give and keep on giving. Schuldiner's lyrics are on point, and are surprisingly motivational and upbeat, contrasted by the rather angry sounding music and vocal delivery, calling to mind the words of Ronnie James Dio. It is this style of vocal that Chuck uses that I prefer, rather than his standard low pitched death growl.

The drums of "Scavenger of Human Sorrow" are a wonderful start, with great guitars following suit. "Bite the Pain" is an amazing follow up, with a very nice sounding beat to it, however my favorite song off of this album is the song that follows it directly after, "Spirit Crusher". Welcoming the listener with a great bass intro, it leads into an awesome riff-based song, with my most beloved section of it being the guitar parts during the chorus, "No guilt, it feeds in plain sight...". Melodic and incredibly energetic, this is the highlight of the album for me. Close contenders would most definitely be the haunting guitar solo during the middle of "Flesh and the Power It Holds" as well as the instrumental "Voice of the Soul", a sorrowful lament of a song, and is surprisingly touching. Side B offers some nice songs, such as the previously mentioned "Voice of the Soul" but also "To Forgive is To Suffer" and "A Moment of Clarity" but out of all of the tracks on the second part of the album, I have to say that "Painkiller" is the best. It is an incredible vocal performance, with Chuck's voice soaring higher and higher than what I previously thought was possible for a human. It's wonderful and is a great closer of the album.

Overall, I believe that The Sound of Perseverance is Death's greatest work, with wonderful vocals, superb guitar and drums, meaningful and motivational lyrics that offer insight into the human condition (a common theme of the band), making it a perfect introduction to the genre of death metal. There are no bad songs on this album, and all of them are wonderful in their own right.

EmptyWords275



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Scavenger Of Human Sorrow 6:54
2. Bite The Pain 4:29
3. Spirit Crusher 6:44
4. Story To Tell 6:34
5. Flesh And The Power It Holds 8:25
6. Voice Of The Soul 3:42
7. To Forgive Is To Suffer 5:55
8. A Moment Of Clarity 7:22
9. Painkiller 6:03

CD 2:
1. Spirit Crusher (1998 Demos / No Bass) 6:55
2. Flesh And The Power It Holds (1998 Demos / No Bass) 8:21
3. Voice Of The Soul (1998 Demos / No Bass) 3:30
4. Bite The Pain (1998 Demos) 4:27
5. A Moment Of Clarity (1998 Demos) 6:37
6. Story To Tell (1998 Demos) 6:39
7. Scavenger Of Human Sorrow (1998 Demos) 6:48
8. Bite The Pain (1997 Demos) 4:31
9. Story To Tell (1997 Demos) 6:36
10. A Moment Of Clarity (1997 Demos) 6:34



..::OBSADA::..

Chuck Schuldiner (R.I.P. 2001) - Guitars, Vocals, Songwriting, Lyrics
Shannon Hamm - Guitars
Scott Clendenin (R.I.P. 2015) - Bass
Richard Christy - Drums




https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=XjB101k2Bog&t=697s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nieczęsto się zdarza, by dyskografię zamykał jej najmocniejszy punkt. Ogólnie niewielu było wykonawców, którzy z płyty na płytę stawaliby się coraz lepsi, w międzyczasie pomagając w stworzeniu nowego muzycznego stylu, a następnie nieustannie poszerzając jego ramy. Takim zespołem był Death, jeden pionierów death metalu - niewykluczone, że to właśnie od jego szyldu nazwano całą stylistykę, choć znawcy wskazują też inną możliwą etymologię. Dowodzona przez śpiewającego gitarzystę Chucka Shuldinera grupa pozostawiła po sobie siedem albumów. Trzy pierwsze wyznaczyły ramy deathmetalowej stylistyki, które wkrótce miały okazać się dla zespołu zbyt ciasne. Prawdziwym przełomem okazał się czwarty w dyskografii "Human", przynoszący zwrot w stronę grania bardziej złożonego pod względem technicznym, pokazującego wręcz progresywne myślenie o strukturze utworów. "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" przynoszą równie pomysłowe podejście do ekstremalnego metalu, natomiast "The Sound of Perseverance" jeszcze dalej rozwija ten kierunek. Tak dalece, że dla wielu dotychczasowych fanów grupy album ten okazał się zbyt trudny do przyswojenia. I może właśnie dlatego należy do moich ulubionych wydawnictw metalowych.

Niewiele jednak brakowało, a wcale nie byłby to album Death. Niedługo po wydaniu "Symbolic" w 1995 roku Schuldiner popadł w konflikt z wydawcą, firmą Roadrunner Records, w wyniku czego doszło do rozwiązania zespołu. W kolejnych miesiącach muzyk skupiał się na nowym projekcie, Control Denied. To w tym okresie zaczęły kształtować się pomysły na niektóre utwory, które weszły do repertuaru "The Sound of Perseverance". Schuldiner odkopał szyld Death, gdy pojawiła się możliwość nagrania płyty dla Nuclear Blast, jednak zaangażował zupełnie nowy skład, całkowicie złożony z ówczesnych muzyków Control Denied: drugiego gitarzysty Shannona Hamma, basisty Scotta Clendinina i bębniarza Richarda Christy'ego, ale bez wokalisty Tima Aymara. Nie znaczy to jednak, że drugi zespół automatycznie zakończył istnienie. Już w kolejnym roku Schuldiner, Hamm, Christy oraz Aymar, wraz z byłym basistą Death, Steve'em DiGiorgo (grał na "Human"), wydali jako Control Denied album "The Fragile Art of Existence". Było to zarazem ostatnie wydawnictwo Chucka Shuldinera, u którego w tym samym czasie zdiagnozowano nowotwór mózgu. Muzyk zmarł 13 grudnia 2001 roku.

"The Sound of Perseverance" przynosi muzykę tyleż brutalną, co pomysłową. Już siedmiominutowy otwieracz "Scavenger of Human Sorrow" pokazuje, czego się spodziewać: to nieustanne zmiany motywów i tempa, gitarzyści błyszczą potężnymi riffami oraz melodyjnymi solówkami, a sekcja rytmiczna gra w bardzo złożony, wyjątkowo jak na metal kreatywny sposób, który dalece wykracza poza typowy akompaniament rytmiczny. Całości dopełnia agresywny wokal Schuldinera, który nigdy wcześniej nie brzmiał tak zajadle i skrzekliwie. Kolejne utwory okazują się równie ciekawe i trzymają tak samo wysoki poziom. Szczególnie chciałbym wyróżnić bardziej zwarty, jak na tę stylistykę wręcz chwytliwy "Bite the Pain" oraz miażdżący głównie wolniejszym tempem "Spirit Crusher" - oba z doskonałymi popisami Clendenina i Christy'ego, którzy często wychodzą w nich na pierwszy plan - a także najdłuższy i najbardziej złożony w zestawie "Flesh and the Power It Holds". Na płycie nie brakuje też większych zaskoczeń. Jest nim przede wszystkim "Voice of the Soul" - jeden z zaledwie dwóch instrumentalnych kawałków w dorobku Death (obok "Cosmic Sea" z "Human") i jedyny, w którym istotną rolę pełni gitara akustyczna. Tak subtelnie zespół jeszcze nie grał i chyba nikt się nie spodziewał, że może zagrać tak… ładnie. Pewną niespodzianką jest też przeróbka klasyka Judas Priest - "Painkiller". Zagrana odpowiednio ciężej, z napisanymi od nowa solówkami i pojawiającym się na chwilę w końcówce czystszym śpiewem Schuldinera, co stanowi kompletną nowość.

Ostatnie cztery albumy Death to absolutne wyżyny metalu, a "The Sound of Perseverance" jest z nich płytą najbardziej dojrzałą. Kreatywność i techniczna biegłość muzyków robią naprawdę duże wrażenie, choć można się przyczepić do nieco przerysowanej agresji - co całkowicie wpisuje się w stylistykę - czy nie najlepszego brzmienia gitar, a całość pewnie mogłaby być o jeden lub dwa kawałki krótsza. Niezależnie od tego, "The Sound of Perseverance" pozostaje w ścisłej czołówce moich ulubionych albumów metalowych i w pierwszej pięćsetce muzyki w ogóle.

Paweł Pałasz


Zespół Death . Można powiedzieć o nim bardzo wiele lub po prostu ograniczyć się do jednego słowa - legenda. Realizując wizję swego charyzmatycznego lidera, Chucka Schuldinera, zespół przełamywał formy i schematy i wkraczał w dalekie obszary muzycznego świata, tworząc nową jakość. Jako wzorcowy przykład tej twórczości warto jest sięgnąć po album, nazywany niejednokrotnie najlepszym w ich twórczości. Mowa, rzecz jasna o ”The Sound Of Perseverance “.

Od pierwszych minut tego albumu wyczuwalna jest pewna subtelność tej płyty, coś, co nadaje jej jako całości koloryt i pewny posmak niepowtarzalności. Pomimo bycia przedstawicielem muzyki metalowej, utwory na albumie mają w sobie pewną lekkość i zarazem głębię. Łatwo słyszalna perfekcja rytmiczno-techniczna, częste zmiany tempa i bogata melodyka to znak rozpoznawczy tej płyty. Utwory są pozornie złożone kompozycyjnie jednak poszczególne ich partie układają się w spójną i harmoniczną całość, szybkie i krótkie wstawki gitarowe dodają im jazzowego polotu, tworząc muzyczny korytarz, którego lukę wypełniają dynamiczne gitarowe riffy. Wolniejsze partie przeplatają się z dynamicznymi fragmentami melodii, nie nużąc, a wręcz zaciekawiając i pozostawiając niedosyt , który sycą pomału kolejne utwory z płyty. Trudno jest mi powiedzieć, które utwory zasługują na szczególne uznanie na tym albumie, bo intencją Schuldinera było stworzenie jednolitego kompozycyjnie muzycznego tworu więc karkołomnym wyczynem byłoby go rozrywać na części pierwsze bez jakiejkolwiek utraty w bogactwie brzmieniowym.

Utwory takie jak "Spirit Crusher" i "Scavenger Of Human Sorrow" porywają swoimi melodyjnymi partiami, sprawiając, że mimowolnie głowa sama się kiwa w rytm muzyki. Muzyka metalowa wcale nie musi być oklepana, monotonna, a co najważniejsze – przewidywalna. Muzyka sama w sobie porywa za sobą słuchacza, ciągnąc go w muzyczną podróż . I ta podróż kończy się wraz z końcem płyty, jednak pozostawia coś za sobą.

Chęć by wrócić do tej płyty za jakiś czas i znów odkrywać to, co w niej jest zawarte. Takie tajemnice chce się odkrywać sukcesywnie raz za razem a i tak pozostaną jakieś niedopowiedziane kwestie. Muzyka to jedna strona tej kompozycji, drugą częścią i dopełnieniem jej jest są teksty .Chuck przybiera w nich rolę bacznego obserwatora otaczającej nas rzeczywistości i wnikliwie opisuje rozpad wartości i świata dnia powszedniego, podkreślając przy tym rolę pozytywnych uczuć jako istotnej wartości.

Wielką ciekawostką płyty jest instrumentalny utwór „Voice Of The Soul” grany na gitarach akustycznej i elektrycznej. Partie gitarowe bardzo spójnie się ze sobą przeplatają tworząc trudny do zapomnienia efekt. Słuchając tego kawałka nabiera się wrażenia, że od pewnego momentu nabiera on głębszego znaczenia, będąc tytułowym „Głosem Duszy”. Album wieńczy „Painkiller” , cover słynnego zespołu Judas Priest. Zagrany brawurowo, z przykopem i bez jakiejkolwiek utraty potencjału i zadziorności, jaką w sobie posiada. W kwestii ogółu kompozycji albumu można powiedzieć jedno - jest to płyta, do której się wraca wielokrotnie. Chociażby po to, by odtworzyć to wyjątkowe wrażenie jakie buduje cały album

Podsumowując, metal nie musi być nudny. Nie musi też być przewidywalny. O tej płycie całe szczęście nie można powiedzieć tych dwóch rzeczy. O tym albumie zawsze mówiło się wiele i co najważniejsze, opinie są rozmaite od skrajnie pozytywnych, po nieprzychylne. Niektórzy zarzucają mu zbytnio „rozdmuchaną” progresję muzyczną, dalekie odejście od formy gatunku muzyki metalowej, zwyczajne przekombinowanie, co ponoć ma sprawiać trudności w odbiorze muzyki z albumu. Kontrowersje nigdy nie działają na niekorzyść utworu, bo jak powiedział kiedyś człek mądry - o dziele można mówić dobrze lub źle ale najgorsze, co można zrobić, to nie powiedzieć nic i zachować obojętność. Ja wobec tego dzieła, jakim niewątpliwie jest „The Sound Of Perserverance” nie potrafiłbym przejść obojętnie nawet gdybym chciał . Płyta ta jest zwieńczeniem twórczości zespołu Death i zawsze będzie jego opus magnum i swoistą perełką w dorobku progresywnego metalu.

Dominik Niklas


Death zna każdy. Każdy metal wie co to jest. Ale przypomnę, dla porządku To oni stworzyli death metal, to właśnie Chuck Schuldiner (lider) zwany jest ojcem tego gatunku, to on jako pierwszy połączył ostrą muzę z progresją, ale tak, by nadal pozostała to rasowy metal, który niczym wiertara wchodzi w mózg, rozwala czaszkę, dotyka najgłębszych okolic umysłu i przenika go niczym promienie gamma. Chuck to geniusz. Wystarczy...?

Zanim sobie kupiłem "The Sound of..." słyszałem opinie: że to już zbyt jazzowe, że Chuck zgubił głowę w komponowaniu, że przegiął pałę z tą progresją. Ale w końcu album dorwałem, CDek wylądował w odtwarzaczu, później było play i po 2,5 miesiąca kompakcik sobie tam pozostaje, a ja nadal katuję sprzęcior i kolumny, a przede wszystkim sąsiadów z dołu... Ludzie! Razem z "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" (poprzednie płyty Death) "The Sound Of..." tworzy najlepszy kawałek progresywnego death metalu jaki w życiu słyszałem i chyba będę w życiu słyszał! Już się niecierpliwicie, więc wam opowiem, co tu znajdziecie. Rekordową ilość riffów gitarowych, zmiany tempa co kilka sekund, cholernie dobre teksty. Chuck po raz kolejny pokazał niesamowity kunszt. O czym śpiewa? To bardzo trafne obserwacje umierającego świata, pozytywnych uczuć i pokazywania ich takimi jakimi są. Jego wokal też się zmienił, jest bardziej skrzeczący i ostrzejszy, ale to idealnie wpasowuje się w resztę. Solówki są bardzo melodyjne, perkusista robi sieczkę z bębnów, o gwałconych gitarach nie wspomnę. W zasadzie każdy utwór inaczej się zaczyna niż kończy, każdy ma swoje niepowtarzalne momenty, każde drgnięcie struny jest wyostrzone. Raz mamy kosmiczną jazdę i kostkowanie, by po chwili kołysać się w wolnej melodii. Niesamowite. Takie kawałki jak "Scavenger of Human Sorrow", "Story to Tell", "Flesh And the Power It Holds", "Spirit Crusher" to prawdziwy kunszt progresywnego death metalu i zarazem najlepsze numery na albumie, ale reszta wcale im nie ustępuje, każdy jest inny, nigdy cię nie znudzą. Chuck już dobrze wie, jak najpierw rozpieścić słuchacza, aby później zesłać na niego masakrę i rzeź, aby zabić, by po chwili rzec: "Już dobrze, wszystko będzie dobrze, spokojnie". Nasuwa mi się jedno określenie podsumowujące ten album: POEZJA! Mamy tu też instrumentalny utwór, grany na początku na gitarce akustycznej, to prawdziwy głoś duszy ("Voice of Soul"). A na koniec jeszcze bonus w postaci covera "Painkiller" Judas Priest.

To nie jest zwykła muzyka, to sztuka. Nikt już nigdy nie powie nic ponad Śmierć w progresywnym death metalu, nikt już nie stworzy nic lepszego od twórczości Chucka, który w obecnej ma kłopoty ze zdrowiem... "The Sound of..." to najlepsze dopełnienie dwóch poprzednich płyt, zarazem jedyne w swoim rodzaju. Wszystko razem składa się na magnum opus gatunku, który zapoczątkował i jednocześnie wyrzeźbił wzór nie do pobicia i podrobienia: Chuck Schuldiner.

Amen.

Sanitarium


This album is one of the many examples why metal is the best genre to ever grace the earth. It's not mellow like pop or soul music, it doesn't fall to repetition like country or rap music. It is immune to the boring nature of R&B or blues, and it evolves unlike classical, jazz and funk music being stuck in a state of torpor; never moving and remaining stagnant. This is how you do death and progressive metal. The other releases by this band are just as influential and spirit crushing, but this is easily their best record in my opinion. It combines all of the best elements from previous albums and throws out the flaws previous releases had been stricken by. This is one of the best swansongs I have ever heard for a band, and I wish they were able to make more albums. If Chuck hadn't died, his sound would keep improving and evolving across the hypothetical decades. Pulchritude, Melancholy, Indignation and Vigor emit throughout the entire album. This album is a crazy rollercoster of pure awesomeness, you best not be hitting that pause button. I promise you, this album will keep you enthralled till the end.

The atmosphere is booming, akin to the mountain depicted on the album cover, Standing tall and never falling down, the album feels claustrophobic in a good way. It's directly in your face, but it's not pummeling you with typical punches you'd expect out of a death metal album. It uses taekwondo, karate, jiu jitsu and a healthy amount of kick boxing to nail its atmosphere and other powerful qualities directly into you. A skillful beating utilizing multiple different fighting styles. I say this because of the progressive, technical and melodic elements paired alongside the crushing death instrumentals. The album is akin to a journey, emotions seeping out of every song and note. A good example of this emotion seeping I speak of would be Spirit Crusher. The song gallops like a horse, emulating the bumpiness of a roller coaster. It makes you feel powerful whilst listening to it, jagged tempo changes and progressive bouts of aggression accompanied by melodic passages. It's a stark contrast to the song Voice of the Soul, which is a song brimming with melancholy and desperation. A soulful instrumental, dominated by serene acoustic playing and hectic solos. While To Forgive is to Suffer is a furious song, exploding with fury and spite. You can feel the aggression in Chuck's shrieks the most in this song. The ending solo even feels angry as opposed to the typical epic feelings that solos encompass. The emotions are vast and the atmosphere of this album is dominated by variety. Many different feelings will be invoked, akin to an irksome journey that leaves you bruised. It makes you feel like one of the guys on the mountain depicted in the cover, climbing and holding on the hardest you can. But the album is unrelenting, throwing constant themes and ideas at you without pause.

On the topic of unrelenting, I need to mention the vocals on this iridescent album. They are intense, and never go stale in any song. They seamlessly fit into every song, never feeling forced or pretentious. On a majority of the songs, a very legible style of shrieking is utilized. It is extreme, yet very decipherable for death metal. You can clearly understand every word spoken, and feel the emotions attempting to be conveyed through the vocal style. The vocals are angry, desperate and sad sounding all at once. In my personal opinion, this is some of the better Chuck vocals present in the discography of Death. He covers all the marks and sounds befitting for the album. Not to say his previous vocal work isn't good, but these vocals are enthralling and attention grabbing. They simply bring so much energy and intrigue to the songs. His shrieks sometimes delve into scream territory, which adds variety and extra intensity to the songs. Speaking of screams, the cover song Painkiller by Judas Priest features just features screams and yells without any shrieks. Which is a unique and fun style for the cover, befitting of the heavy metal giant's song. Chuck's highs featured on this song are comparable to Rob Halford's highs in terms of excellence, he simply murders this cover in the best way possible. It still sounds like Painkiller, but it has the own band's feel to it. Perfectly respecting the original song, while still sounding like the death metal band they've always been. The vocals are merely garnish though, as the instruments also go above and beyond.

The drumming is very technical, with each song having very different fills and compositions brought about due to the tempo of the drums. The drum solo bits are very satisfying and exciting, it gives me goosebumps each time. Scavenger of Human Sorrow and To Forgive is to Suffer feature these drum solos I speak about, creating excellent intros for these songs. The snare drum is also very distinct, being very loud and unique sounding for a snare. The kick pedals are utilized for fills throughout the entire album, adding intensity to the album. It's utilized the most on Spirit Crusher, you can hear throughout nearly the entire song which is quite impressive in my opinion. Being able to kick away like that, then switching to a mid-paced beat seamlessly takes some real technical prowess. The drummer is also incredible at going fast when the need arises, at the end of To Forgive is to Suffer (Around 5:20) he reaches impressive speed. Overall the drums are great for what they do, rigid tempo changes and impressive fills. I prefer the drumming featured on this album as opposed to the previous one. Symbolic has great drumming, but these drums have more personality and uniqueness to them. To add to it, the drums are incredibly loud too. But not loud enough to drown out instruments, a perfect volume is present with these drums. The drums are one of the many immaculate things about this album. Richard Christy did a splendid job for the entire album, showing real prowess and never relenting in his performance.

The rhythm guitar work is nothing to disregard, because these guitars are razor sharp. The tone is incredibly clear and powerful, you can hear the notes incredibly well. It has a buzz saw sound to them too, but not like your average swedish death metal band. It's more comparable to the Annihilator guitar tone if it were turned up by two octaves and then given extra distortion. This alongside the rhythm guitar's chugs and complex melodies makes for a claustrophobic yet powerful addition to the music. Its straight to the point most of the time, then hits you with some progressive sweeps and then some melodic hooks. The rapid tempo changes, the guitar harmonies and creative songwriting on this album are simply endless. Each song is memorable and will be drilled into your head upon your first listen, the rhythm guitar work smashes the possibility of any song being filler on this crazy album. To put it simply, the rhythm guitar does everything on this album. Its technical, melodic, progressive and brutal whenever it feels like it. If you don't believe me on this claim, just listen to Flesh and the Power It Holds. It switches between those descriptors in a rapid fire pace, leaving none of them deniable.

The lead guitar plays a very simple roll on this album. Tasteful, erratic and unpredictable solos creeping around every song. Multiple solos are present on each song, rather they be short or long. My favorite solo would be the one present at the end of To Forgive is to Suffer. But don't let that diminish the quality of the many different solos present on this album, because they are all worthwhile and powerful. Akin to the rhythm guitars, they cover a lot of fields and quotas. The intro of Flesh and the Power It Holds shows some of the best leads on the album, especially at the start of the song and towards the middle part around 4:10. Its performance paired alongside the slow yet brooding bass-lines makes these leads even more memorable through its teamwork with the other instruments. The whammy bar usage with these leads are amazing, straight to the point yet creative at the same time. If solos were to be described with color, Chuck's solos would be iridescent and glowing at all times. Fierce solos accompanying a fierce album, the band could not have done better in this regard. Out of all the whole discography, this has some of the best solos in my opinion. They cover a lot of ground where previous albums failed to do in some regards. Especially in the melodic section, these solos and leads get stuck in your head very easily.

The bass is twangy and very audible. Akin to the guitars, you can hear every note quite easily. A bit of an oddity in death metal, the bass is not only easy to hear, but also does more than just follow the guitar very closely. Its gallops with its own distinct notes, you can hear it thumping throughout certain tracks as if it were a mighty stallion. The bass has many stark tempo changes, but tends to stick to unique mid-tempo thumps and bumps. The most stark changes in pace can be found in the beginning of Spirit Crusher with its slow yet crushing bass lines, and the ending solo bit of To Forgive is to Suffer with its speedy and exciting bass lines. The tone of the bass is incredibly unique and clear, its twangy yet very groovy in a way. Its very audible and powerful throughout every song, remaining prevalent through its stark contrast with the other instruments via mid tempo bouts of expertise and unique notes expressed in each song. No song reuses bass lines from the previous song, keeping the bass always fresh and interesting. It was an overall excellent performance for this instrument, keeping the trend of having awesome skill seeping through every instrument on this album.

The lyrics are incredibly well thought out, especially for death metal standards. The lyrics delve into themes of introspection, life and the dangers of hedonism among other powerful lyrical themes. Bite the Pain gives a simple yet bludgeoning message. The song is talking about becoming the bigger man, or gaining bravery despite the irksome tasks before you. A Story to Tell is about lingering pain of the past, and the narrator tells his story as a warning. Don't linger on those horrible memories, and his story is a prime example of it. Flesh and the Power It holds warns of the dangers of flesh, hedonism and other addictions. To quote the song, "It will take you in, and spit you out." Most obsessions and addictions do this to a person, leaving them hollow and makes the line "When beauty shows its ugly face, just be prepared." very true. Its appealing at first until you truly delve into these hedonistic activities, and then ugly side rears its horrible face at you. This really resonates with me, and I imagine other people have dealt with the power of flesh as well. Scavenger of Human Sorrow warns about the destructive nature of revenge and inflicting pain on others to make yourself feel better. Scavengers are everywhere according to the song, and its message does not ring hollow to me. The best part of the lyrics is definitely the different ways of interpreting them though, as many other fans of this album interpret the songs very differently from each other. The lyrics are abstract in a great way, leaving room for discussion and introspection on this great album as a whole.

This album is simply flawless, experimental and emotional. It is daring too, having a powerful acoustic interlude track laced with solos slammed right in the middle of it. This allows for the music to breathe, and shows the band's daring ideas on full display. If you have not listened to, you are missing out in my personal opinion. As said previously, you will want to listen to this album in one sitting. Its presence and song writing demands and requires it, I assure you. The scythe has been cleaned and sharpened, and still remains the life taker it has always been.

ColdJustice


Upon listening to The Sound of Perseverance by the band "Death", I was blown away by what I had just listened to. It was nothing like I had listened to before. I was just getting into metal, with rather surface level acts, such as "Metallica". My brother had suggested I listen to the group after he had discovered the song "Voice of the Soul", off of this album. I wished to listen to heavier and heavier bands, and so I decided to try it out and fell in love with a new genre.

Chuck Schuldiner's voice is perfect for this type of music; it is a raspy high-pitched scream and fits with the aggression most commonly associated with metal. The guitars and drums on this album are wonderful, with churning riffs that give and keep on giving. Schuldiner's lyrics are on point, and are surprisingly motivational and upbeat, contrasted by the rather angry sounding music and vocal delivery, calling to mind the words of Ronnie James Dio. It is this style of vocal that Chuck uses that I prefer, rather than his standard low pitched death growl.

The drums of "Scavenger of Human Sorrow" are a wonderful start, with great guitars following suit. "Bite the Pain" is an amazing follow up, with a very nice sounding beat to it, however my favorite song off of this album is the song that follows it directly after, "Spirit Crusher". Welcoming the listener with a great bass intro, it leads into an awesome riff-based song, with my most beloved section of it being the guitar parts during the chorus, "No guilt, it feeds in plain sight...". Melodic and incredibly energetic, this is the highlight of the album for me. Close contenders would most definitely be the haunting guitar solo during the middle of "Flesh and the Power It Holds" as well as the instrumental "Voice of the Soul", a sorrowful lament of a song, and is surprisingly touching. Side B offers some nice songs, such as the previously mentioned "Voice of the Soul" but also "To Forgive is To Suffer" and "A Moment of Clarity" but out of all of the tracks on the second part of the album, I have to say that "Painkiller" is the best. It is an incredible vocal performance, with Chuck's voice soaring higher and higher than what I previously thought was possible for a human. It's wonderful and is a great closer of the album.

Overall, I believe that The Sound of Perseverance is Death's greatest work, with wonderful vocals, superb guitar and drums, meaningful and motivational lyrics that offer insight into the human condition (a common theme of the band), making it a perfect introduction to the genre of death metal. There are no bad songs on this album, and all of them are wonderful in their own right.

EmptyWords275



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Scavenger Of Human Sorrow 6:54
2. Bite The Pain 4:29
3. Spirit Crusher 6:44
4. Story To Tell 6:34
5. Flesh And The Power It Holds 8:25
6. Voice Of The Soul 3:42
7. To Forgive Is To Suffer 5:55
8. A Moment Of Clarity 7:22
9. Painkiller 6:03

CD 2:
1. Spirit Crusher (1998 Demos / No Bass) 6:55
2. Flesh And The Power It Holds (1998 Demos / No Bass) 8:21
3. Voice Of The Soul (1998 Demos / No Bass) 3:30
4. Bite The Pain (1998 Demos) 4:27
5. A Moment Of Clarity (1998 Demos) 6:37
6. Story To Tell (1998 Demos) 6:39
7. Scavenger Of Human Sorrow (1998 Demos) 6:48
8. Bite The Pain (1997 Demos) 4:31
9. Story To Tell (1997 Demos) 6:36
10. A Moment Of Clarity (1997 Demos) 6:34



..::OBSADA::..

Chuck Schuldiner (R.I.P. 2001) - Guitars, Vocals, Songwriting, Lyrics
Shannon Hamm - Guitars
Scott Clendenin (R.I.P. 2015) - Bass
Richard Christy - Drums




https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=XjB101k2Bog&t=697s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Sesja nagraniowa do "Apophenia" rozpoczęła się w lipcu 2023 roku w "Roslyn Studio", gdzie wbito partie perkusji. Ścieżki gitary i wokalu powstały w "Zed Studio", z kolei bas Kamil Stadnicki zarejestrował w swoim domowym studio. Za miksy i mastering odpowiada Tomasz Zalewski. Na okładce wykorzystano obraz nieżyjącego już Mariusza Lewandowskiego.

Deivos powstał w 1997 roku w Lublinie. Od początku grupie przewodzi gitarzysta Tomasz Kołcon. W roku 2018 na stanowisko drugiego gitarzysty powrócił - po dwóch latach przerwy - Mścisław z Abusiveness. Skład uzupełniają Hubert Banach na wokalu, Kamil Stadnicki na basie i Krzysztof Saran na perkusji.

BARDZO DOBRY KRĄŻEK!!!


"Apophenia" is the seventh studio full-length from Poland’s long-running death metal technicians DEIVOS!

A hypnotically demolishing listening experience, DEIVOS’ Apophenia ruptures forth with nine new tracks. The album is void of filler, stacked end-to-end with breakneck transitions and bulldozing passages of technical but not overthought death metal that dismantles everything in its path.

Apophenia was captured across Poland throughout 2023, the drums engineered/recorded by Krzysztof Godycki at Roslyn Studio, the bass recorded at Kamil Home Studio, and the guitars and vocals recorded at Zed Studio where the album was mixed and mastered by Tomek Zalewski at Zed Studio in early 2024. The album’s intros and outros were created by Mścisław except the “Feretory” outro by Head.One.Beatz. The record features cover art by the late Mariusz Lewandowski (Mizmor, Bell Witch, Fuming Mouth), design and layout by Michał Kaczkowski, and photography by Marcin Studziński.

“Featuring nine new, brutal tracks, Apophenia gives a modern definition to the concept of ‘all killer, no filler,’ as each track is lean and visceral. There’s no bullshit to pull out of it. From start to finish, DEIVOS set out on a mission of brutality, and they deliver. Songs like ‘My Sacrifice’ and ‘The Great Day of His Wrath’ leave very little room to breathe. Honestly, that could be said about the whole damn record.” - METAL SUCKS



..::TRACK-LIST::..

1. Feretory 03:50
2. My Sacrifice 01:58
3. Sermon of Hypocrisy 04:10
4. De Materia Turpi 04:06
5. Revelations 04:59
6. The Great Day of His Wrath 02:40
7. Apophenia 04:19
8. Maelstrom of Decay 01:55
9. Persecutor 05:04



https://www.youtube.com/watch?v=LqJpXZXcCp4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Przyznam od razu bez bicia, że wielkim maniakiem Blood Incantation nigdy nie byłem. Oczywiście doceniałem ich albumy i EPki death metalowe, natomiast te ambientowe mnie totalnie nużyły. Ale wjechał jakieś dwa tygodnie temu game changer zatytułowany „Absolute Elsewhere”. I od tego czasu nie opuszcza mojej głowy.

Słucham tej płyty co najmniej kilka raz dziennie. Z dwóch powodów. Jest to pierwszy album, który złapał mnie za serce od pierwszego odsłuchu. Drugim powodem jest masa różnorakich inspiracji, którymi bawią się muzycy z Denver. Przede wszystkim, album podzielony jest na dwa dłuuugie utwory, więc trudno będzie mi się jakoś specjalnie odnosić do konkretnych kawałków. Ale wyobraźcie sobie płytę death metalową, inspirowaną albumami Death od „Individual Thought Patterns” wzwyż, debiutem Gorguts, pierwszymi dwiema płytami Deicide, twórczością Incantation czy Morbid Angel, ale wymieszaną z bardzo mocnymi wpływami Pink Floyd przede wszystkim (tak, wiem, wiem, nie Pink Floyd a Eloy…). Ale też Hawkwind, The Doors czy Genesis (i zapewne wieloma innymi kapelami z nurtu szerokiego rocka progresywnego, jednak przyznaję – brak mi warsztatu pod tym kątem i zapewne w innych recenzjach na temat tych wpływów przeczytacie zdecydowanie więcej i dogłębniej).

Trudno jest mi też opisać ten album fragment po fragmencie, bo po pierwsze – sam nie lubię takich recenzji. Po drugie – z uwagi na nagromadzenie motywów, źródeł i skojarzeń, recenzja ta stałaby się wyliczanką, która i tak nie oddałaby ducha najnowszej propozycji Blood Incantation.

Ja natomiast mogę powiedzieć o swoich odczuciach względem „Absolute Elsewhere”. Uważam ten album za coś fantastycznego i świeżego. Porywa radością grania, bez znaczenia czy dostajemy ciężki i motoryczny death metalowy walec czy efemeryczne momenty z delikatnymi gitarami i czystymi wokalami. Ostatnio takie wrażenie wywarło na mnie Chapel of Disease, ale tu jest trochę inna historia, bo ten zespół znam od samych ich początków i od wtedy też łykam wszystko. W przypadku Blood Incantation znajomość była, ale trudno mi powiedzieć o fascynacji, miłości czy uwielbieniu. Do teraz. Z uwagi na to, że właśnie wybija trzeci kwartał roku, skłaniam się ku stwierdzeniu, że dostaliśmy płytę roku (choć w moim serduszku walka o podium jeszcze trwa). Niemniej jednak jestem pewien, że gdy album ukaże się już oficjalnie, wśród słuchaczy przejdzie fala zachwytu. Choć zapewne wśród części będzie to miękiszonowatość czy inne bzdety. Nie słuchajcie ich. „Absolute Elsewhere” zdradza pierwiastki muzycznego i kompozycyjnego geniuszu bardzo wyraźnie.

Jestem totalnie zakochany w tym albumie. Nie mam go dość, cały czas wałkuję w odtwarzaczu. Reasumując: nowa płyta Pink Incantation jest wspaniała, magiczna, wciągająca, świeża. Album roku? Chyba tak. I nie tylko roku.

Oracle


Z "Absolute Elsewhere" jest trochę jak z "Joker: Folie à deux". Filmem, który sprzedaje się kiepsko i zdobywa fatalne oceny nie dlatego, że jest obrazem kiepskim, ale obrazem kompletnie innym niż chcieliby otrzymać miłośnicy przewidywalnego kina superbohaterskiego czy nawet wielbiciele pierwszej części, odchodzącej od komiksowej sztampy na rzecz inspiracji dramatami Scorsesego. Najnowszy album Blood Incantation akurat oceniany jest na ogół bardzo pozytywnie, ale również może odrzucić ortodoksów, dla których nie do zaakceptowania są jakiekolwiek zmiany stylu i sięganie po inspiracje bardzo odległe od spodziewanego gatunku.

Poprzednie dwie płyty Blood Incantation nie odchodziły daleko od estetyki ekstremalnego metalu. Tym razem też z początku wszystko wydaje się być na swoim miejscu. Okładka "Absolute Elsewhere", z nieczytelnym logo i grafiką wpisującą się w gatunkowe klisze, nie zapowiada żadnych zmian. Być może niektórym słuchaczom tytuł skojarzy się z efemeryczną grupą Billa Bruforda z połowy lat 70., ale na tym etapie można to jeszcze wziąć za przypadkową zbieżność, którą - jak wynika z materiałów prasowych - wcale nie jest. Tym, co nie znają, należy się wyjaśnienie, że Absolute Elsewhere na swoim jedynym albumie "In Search of Ancient Gods" z 1976 roku zaproponował muzykę na pograniczu progresywnego rocka i progresywnej elektroniki. Nie ma w tym jednak przypadku, że mimo udziału Bruforda grupa nie zdobyła większej popularności. Muzycy niezbyt dobrze odnajdują się w takim graniu, nie mają na nie żadnego oryginalnego pomysłu, a kompozycje są jedynie pretekstowe.

Inaczej sprawa ma się z "Absolute Elsewhere" Blood Incantation, pokazującym całkiem odświeżające podejście do metalu. Już sama struktura albumu kojarzy się raczej z progiem: to tylko dwa utwory, składające się z trzech segmentów każdy. Początek pierwszego z nich "The Stargate", pomijając samo intro z syczącym syntezatorem, może nieco uspokoić ortodoksów, bo to czysto deathowe napieprzanie, z growlem, brutalnymi riffami i perkusyjnym łomotem. Po ledwie dwóch minutach następuje jednak instrumentalne zwolnienie, z czystym brzmieniem gitar, mniej gęstą pracą bębniarza oraz melodyjnymi partiami oldskulowego syntezatora, ustępującymi potem gilmourowskiej solówce, po której zespół wraca do deathowego wygrzewu. Jeszcze bardziej zaskakuje środkowy segment "The Stargate", bo to już niemal w całości coś w rodzaju hołdu dla Tangerine Dream. Na klawiszach - w tym na melotronie - zagrał tu zresztą Thorsten Quaeschning z obecnego składu tamtej grupy. Dopiero w samej końcówce następuje agresywne zaostrzenie, płynnie przechodzące w trzeci segment, najbardziej brutalny, ale z znów klimatycznymi zwolnieniami, a nawet wejściami czystego śpiewu.

Równie zróżnicowanym utworem jest "The Message". Tu akurat pierwszy segment utrzymany jest w stricte metalowym stylu, przeplatając jednak deathową brutalność z bardziej melodyjnym graniem. Pojawiają się jedne z najbardziej miażdżących riffów na płycie, za to gitarowa solówka dodaje nieco subtelności. W środkowym segmencie wracają syntezatory i czysty śpiew, a po półtorej minuty utwór znacznie łagodnieje, imitując stylistykę Pink Floyd z okresu "Dark Side of the Moon" i "Wish You Were Here" - partie wokalne i gitarowe to niemal David Gilmour, a całość zatopiono w bardzo klasycznym brzmieniu organów. W ostatnim segmencie muzycy podkręcają tempo, a także przywracają ciężar i agresję. Nie zabrakło jednak wolniejszych momentów, przywołujących skojarzenia z latami 70. - ten zaczynający się w trzeciej minucie to najładniejszy pod względem melodii oraz klimatu fragment płyty, w dodatku niebudzący aż tak oczywistych skojarzeń z żadnym konkretnym wykonawcą.

O ile sam pomysł na "Absolute Elsewhere" jest bardzo ciekawy, to mam pewne zastrzeżenia do tego, jak go zrealizowano. Przede wszystkim brakuje mi tu tego, by elementy metalowe i inspiracje prog-rockiem czy progresywną elektroniką faktycznie się tu ze sobą miksowały. Zamiast syntezy jest przeplatanie się jednego z drugim. Trochę jak u Opeth, choć z lepszym skutkiem, bo nie jest to tak statyczne i anemiczne granie, a spokojniejsze fragmenty faktycznie udanie przywołują brzmienie oraz klimat lat 70. z okolic Tangerine Dream czy Pink Floyd. Mimo wszystko doceniam odwagę Blood Incantation, jaką było nagranie płyty tak bardzo wbrew oczekiwaniom dotychczasowych słuchaczy. Poza tym zespół bardzo sprawnie odnajduje się w każdym stylu, po jaki tu sięga.

Paweł Pałasz


Nazwa tego zespołu przewija się w moim muzycznym życiu praktycznie od premiery "Starspawn", która miała miejsce osiem lat temu. Zwrotem kluczowym jest tutaj "przewija się", ponieważ nigdy nie miałem większej potrzeby zgłębiania twórczości Amerykanów, nawet gdy bardzo dużego zamieszania na metalowej scenie narobił wydany w 2019 roku "Hidden History of the Human Race", który praktycznie zmiótł konkurencję ze sceny z etykietą "death". Podobnie sytuacja miała wyglądać w przypadku "Absolute Elsewhere", jednak zamieszanie, jakie zrobił ten album, zanim się jeszcze w ogóle ukazał, sprawił, że chyba tylko metalowi ignoranci nie sprawdzili, czy nie mamy do czynienia z sytuacją z cyklu "wiele hałasu o nic".

Szum, i to intensywny, pojawił się już w ostatnim tygodniu września, kiedy to zespół wypuścił pierwszy spoiler nadchodzącego albumu w postaci utworu "The Stargate". Sytuacja z nim jest o tyle śmieszna, że utwór ten składa się z trzech części (tabletów) i całość trwa łącznie ponad 20 minut, czyli prawie połowę tego, co zespół stworzył na potrzeby "Absolute Elsewhere". Pierwsza część "The Stargate" rozpoczyna się bardzo niespokojnym, nerwowym intro, które po kilkudziesięciu sekundach przechodzi w klasyczny death metal ze sporą ilością ekwilibrystycznych fragmentów gitarowych. Utwór nagle przełamuje się w granie z lat siedemdziesiątych z naleciałościami progresywnymi i kraut/space rockowymi. Przyznam, że połączenie to może nie tyle szokuje, co intryguje.

Druga część trylogii to głównie progresywna elektronika i ambient lub tak zwana szkoła berlińska, wyraźnie ocierająca się o twórczość Tangerine Dream. Skojarzenia te nie są chybione, ponieważ w utworze swój gościnny udział miał Thorsten Quaeschning. Utwór wybucha dopiero pod sam koniec. I to dosłownie, na kilkadziesiąt sekund, formując grunt pod ostatnią część trylogii. Tutaj ciężaru jest najwięcej, ale między kolejnymi jego dawkami znajduje się i tak sporo przestrzeni na eksperymenty i inne gatunki.

"The Stargate" jako całość zostawił mi spory mętlik w głowie, który tylko powiększył się za sprawą "The Message" - drugiego trzyczęściowego utworu tworzącego "Absolute Elsewhere". Tu skojarzeń z innymi zespołami miałem jeszcze więcej. Początek pierwszej części to późniejsze lata twórczości Mastodona. Fragmenty oparte typowo o death metal to momentami Incantation lub Immolation. Gdy w drugiej części trylogii zespół przechodzi w spokojny fragment, usłyszymy tu ducha nie tyle nawet Pink Floyd czy Eloy, tylko legendy space rocka - Hawkwind. Ta zmiana szokuje i sprawia, że zaczynamy się zastanawiać, czy przypadkiem ktoś nie podmienił nam płyty w odtwarzaczu. Ostatnia część trylogii z pewnością sprawi, że cieplej na sercu zrobi się fanom polskiej sceny death/black. W drugiej części utworu instrumentalnie czuć tu Furię i klimat "Ogromnej Nocy" czy "Grzej".

Jak widać, "Absolute Elsewhere" budzi dziesiątki skojarzeń - prawdopodobnie każdy z nas odnajdzie inne. I to jest zarówno największym plusem, jak i minusem tego wydawnictwa. Z jednej strony zespołowi udało się stworzyć bardzo ciekawe połączenie death metalu z progresywnym rockiem z naleciałościami space/kraut. Jest wiele nieoczywistych przejść i zmian tempa. Z drugiej jednak praktycznie wszystko to już wcześniej słyszeliśmy i to często w zdecydowanie lepszej jakości, ponieważ tak jak nie ma się do czego przyczepić przy delikatniejszych fragmentach, tak te deathowe nie są najwyższej próby i zaliczają się raczej do tej średniej półki.

"Absolute Elsewhere" robi wrażenie nieoczywistym połączeniem kilku gatunków muzycznych. Intryguje to przy pierwszym, piątym czy dziesiątym przesłuchaniu. Pytanie tylko, jak ta hybryda zniesie próbę czasu i czy będzie atrakcyjna dla słuchacza po trzydziestu przesłuchaniach, pięciu latach od premiery albumu? W tym momencie trudno jest to stwierdzić. Cieszmy się zatem "tu i teraz", zanim entuzjazm ze słuchania "Absolute Elsewhere" opadnie (o ile faktycznie tak się stanie).

Karol Otkała



https://soundrive.eu/pl/article/5681/blood-incantation-absolute-elsewhere


https://subiektywnymetal.blogspot.com/2024/10/blood-incantation-absolute-elsewhere.html


What a fucking trip man!!!! It's like I just travelled spiritually through space and time. I'm beyond mind blown.



Blood Incantation’s Absolute Elsewhere is unlike anything you’ve ever heard before. At roughly 45 minutes, the two compositions that make up this album are as confounding as they are engaging in their scope, melding the 70's prog leanings of Tangerine Dream (whose Thorsten Quaesching appears on „The Stargate [Tablet II]”) with the deathly intent of Morbid Angel. Absolute Elsewhere, which takes its title from the mid-70's prog collective (best known as a celestial stopover for King Crimson drummer, Bill Bruford), Blood Incantation are leaving the notion of genre behind and writing a new language for extreme music itself.



..::TRACK-LIST::..

I:
1. The Stargate [Tablet I] 08:20
2. The Stargate [Tablet II] 05:08
3. The Stargate [Tablet III] 06:50

II:
4. The Message [Tablet I] 05:56
5. The Message [Tablet II] 05:58
6. The Message [Tablet III] 11:27



..::OBSADA::..

Acoustic Bass, Fretless Bass, Synthesizer - Jeff Barrett
Drums, Gong, Percussion, Guitar, Mellotron - Isaac Faulk
Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar, Synthesizer - Morris Kolontyrsky
Vocals, Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar, Synthesizer, Mellotron - Paul Riedl

Guests:
Nicklas Malmqvist - keyboards
Thorsten Quaeschning - keyboards (2), programming (2)
Mors Dalos Ra - vocal (3-5)




https://www.youtube.com/watch?v=6N4rLtjPzH0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



Ultra Brutal Gore Bastards from Poland!
Members of FETO IN FETUS and NEKKROFUKK!


Na palcach jednej ręki można policzyć kapele w Polsce, które chwytają się za tak „ekstrawagancki„ gatunek, jakim jest brutal guttural death metal. Promyk nadziei, a raczej gówna, że jeszcze takie łupanie u nas nie upadło, chce przekazać nam nowo powstała horda Dismembered Flesh Mutilation z debiutanckim albumem zatytułowanym „Necrophiliac Decomposition„

A zasilana jest przez nie byle kogo! Pogrywa tam między innymi Kaos znany z Nekkrofukk i Michał z Feto in Fetus.

Ten śmierdzący wypiek w spodniach to kawał odczłowieczającej muzy, ba same tytułu już nakierowują słuchacza, że na trzeźwo lepiej nie podchodzić do tej muzy. Oprócz iście poetyckich tekstów, które ulewają się z gęby Kaosa, niektóre wałki poprzedzone są iście zwyrolskimi intrami, żeby jeszcze dobitniej pokazać z jaką to muzą właśnie się obcuje. Na największą pochwałę zasługują gitary, które w a jakże obrzydliwy sposób oddzielają mięso od kości. Najpierw pazurami zedrą skórę z pleców, potem przypierdolą ostrym batem a na końcu gwóźdź programu, jakim jest dekapitacja tępym ostrzem. Perkusja to zaś najnowszy model rozrzutnika gnoju z jeszcze świeżego numeru przeglądu działkowca. Bryzga gęsto i na boki. Bez woderów lepiej nie wchodzić! Wszystkie numery a jest ich dwanaście w tym cover Mortician, są utrzymane w dość szybkim tempie, chociaż zdarzają się krótkie momenty, żeby sobie deczko dechnąć, lecz po chwili karuzela rozkręca się na nowo.

Ja to kupiłem, fani klepiącej w czerep oblechy tym bardziej zakręcą się przy tym wydawnictwie. Reszta prawdopodobnie wrócić sadzić rabaty.

Wojtuś


Kuuuurła, ależ mi brakowało takiego grania na naszej scenie! Sympatyczny kwartet Dismembered Flesh Mutilation debiutuje w barwach Putrid Cult od razu pełnym albumem, składającym się z dwunastu ścieżek i tym samym pół godziny srogiego napierdalania w duchu głównie nieodżałowanego Mortician, który to niestety jakoś przycichł po taksówkowych eskapadach pana Willa R. Mamy tu więc ekstremalnie młócące bębny, niski growl z kibla rodem (jak na połowie płyt wydanych przez Putrid Cult – za mikrofonem Lord K., choć tym razem wyłącznie jako śpiewak), no i ogólny gnój. Jednak, mimo że panowie pokusili się nawet o całkiem sprawnie zagrany cover „Zombie apocalypse” oraz tu i ówdzie filmowe sample nie jest to – na szczęście – zżyna 1:1 z amerykańskiego duetu.

Trafiają się nieliczne zwolnienia, gdzie zespół śmiało spogląda w kierunku Autopsy, zaś klimat całości ale i pewne partie, w tym wokalne mogą nawet kojarzyć się z najlepszymi latami Dead Infection. Nowatorstwa, techniki ale i przebieranek w katany tu na pewno nie uświadczymy. Ważne jest to, że ta płyta naprawdę potężnie kopie po mordzie, ale i pod tą perkusyjną nawałnicą kryją się całkiem do rzeczy riffy. To wszystko sprawia, że choć zespół uprawia jakby nie patrzeć jeden z najbardziej ekstremalnych odłamów metalu, to całości zwyczajnie świetnie się słucha – a pół godziny to idealny czas trwania dla takich słodziutkich dźwięków.

Cóż, dziewczyny chłopaka raczej w romantyczny nastrój na pierwszej randce tym albumem nie wprowadzicie, ale do napierdalania hantlami czy sztangą, jedzenia pierogów ruskich czy picia portera bałtyckiego album sprawdzi się wyśmienicie.

Pudel




1. Ulcerated Vagina Filled with Maggots 03:29
2. Shredded Mature in a Stone Grinder 02:17
3. Raped by the Hatchet 02:14
4. Orgy in the Morgue Full of Decomposing Secretion 02:03
5. Arnold God of Whores and Flies 02:45
6. Sadomasochistic Trepanation of Skull of a Musty Dwarf 01:49
7. Cooking Children's Entrails from the Rosary Ring 02:27
8. The Guartered Torso of The Pregnant Bride 02:35
9. Zombie Apocalypse (Mortician cover) 02:14
10. Anorectic Breast Barbecue 03:05
11. Death Injection 00:15
12. The End of Suffering 04:56




Butcher - Drums
Bloodborne - Guitars, Bass
Michael Myers - Guitars, Bass
Lord K - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=bNB5V9KN64Y



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Doskonała symbioza klasycznej brutalności MORBID ANGEL i pełzającego szaleństwa PORTAL!!!


Basque Country 'corrosive Death Metal' duo PESTILENGTH ascend to a next level of glorious deviance with third full-length - and DMP debut - "Solar Clorex".

The follow up to 2021's monstrous "Basom Gryphos", this newest emanation is the most brilliant example yet of the band’s dank mesmeric alchemy and their singular approach to creating total sonic irradiation.

PESTILENGTH have conjured an impeccable sequence of tense, cryptic songs-of-decay: grotesque vocals combust, choke and reignite; barbed riffs - each with a sting in the tail - creep, crawl and shapeshift into electrifying violence; merciless rhythms transition from cavern-dwelling churn to jolting frenzy, skewed grooves to pure brutality.

Blessed by a stripped-back, almost-live and eminently tangible sound, "Solar Clorex" revels in its peculiar precision - as this viciously hard-hitting, distinctive and cutting-edge band bore beneath the skin to writhe triumphant.



..::TRACK-LIST::..

1. Intraexsanguination 01:24
2. Neerv 04:12
3. Occlusive 04:29
4. Enthronos Wormwomb 05:27
5. Baleful Profusion 02:05
6. Dilution Haep 04:43
7. Oxide Veils 03:12
8. Choirs of None 04:13
9. Verbalist Aphonee 06:31



..::OBSADA::..

N. - Drums
M. - Bass, Guitars, Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=xoDx8TyYLUY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Sześć utworów brutalnego death metalu z Poznania. Dla fanów PUTRID PILE, MORTICIAN!


'Supreme Art of Extermination' to trzecie wydawnictwo jednoosobowego brutal death metalowego projektu, które wpadło w moje ręce jeszcze w ubiegłym roku.
Mam wrażenie, że w stosunku do poprzednich płyt, w muzykę MASTECTOMY wkradło się nieco więcej przestrzeni. Na szczęście nie idzie śladem ostatniej płyty PATHOLOGY i nie ma tu żadnego melodyjnego pitolenia ani rozlewającej się słodyczy.

Ciosy zadawane są miarowo i z wyczuciem, mordercza i bezduszna mechanika selektywnych riffów, została zgrabnie urozmaicona samplami, rwanymi zwolnieniami i porywającą rytmiką. Nie ma tu żadnej technicznej ekwilibrystyki ani zaskakujących pomysłów próbujących przełamywać ramy gatunku.

MASTECTOMY stawia na dosadność i prostotę, nie goni brutal death metalowego peletonu. Jest w większym stopniu gatunkowym hołdem i wyrazem fascynacji obraną konwencją – szczerym i udanym, jak się wydaje o coraz większym potencjale.

Warto zwrócić uwagę, tym bardziej, że na naszym rodzimym podwórku takiego grania jest jak na lekarstwo. W ogóle mam wrażenie, że brutal death metal jest w Polsce największą podgatunkową niszą i nawet najbardziej topowi reprezentanci takiego grania mało kogo interesują.

Maria Konopnicka


Mastectomy jest jednoosobowym projektem Adama Nowaka, w którego twórczym słowniku brak terminu „kompromis”. Nawet gdy udaje się w kanonach brutal death metalowego grania zaproponować coś chwytliwego (no, na ile się da…), to jednak nie będzie to nigdy propozycja dla mas. Bardzo chwaliłem na łamach Kvltu Worst Kind of Human – wydany w 2020 album wydawał mi się nie odbiegać bardzo od propozycji tuzów podobnego grania. Może to była ocena na wyrost, ale jednak kompozycyjna i tekstowa bezczelność poparta była siłą nośnych riffów i wystarczyła do wywołania skoku adrenaliny.

Mam wrażenie, że zeszłoroczna EP Supreme Art of Extermination nie przebija poprzednika. Zdaje się być mniej wyrazista, ale jednocześnie niesie pewne drobne próby odświeżenia stylu. Całość brzmi nieco bardziej mechanicznie, jakby riffy podszyte były odrobiną zdehumanizowanego, nieco industrialnego charakteru. Nawet jeśli nie takie było zamierzenie, to takie podejście czai się gdzieś w tle kompozycji. Przede wszystkim mamy tu jednak do czynienia z soczystym, wyzbytym ozdobników death metalem, znajdującym się w pół drogi między klasyką a nowocześniejszym podejściem.

Nowak nie zasypuje nas setkami pomysłów i szczególną wirtuozerią, ale zręcznie żongluje elementarnymi środkami dla tego typu grania. Zmieniają się w poszczególnych kompozycjach motywy i tempa: nieprzesadnie szybkie, zwalniające, ale nie do ekstremalnie wolnych rejestrów. Skala dynamiki wystarcza jednak, by nie nudzić, choć też nie rzuca nami o ścianę raz po raz. Produkcja jest klarowna, stawiająca na ciężar, ale czasem gubi się czytelność wokalu i nawet jeśli teksty są po polsku, to niewiele z nich wyłapiemy. Takie jednak mogło być zamierzenie.

W lirykach, podobnie jak w muzyce, postawiono na prostotę i szczerość. Mastectomy odrzuca fantastyczno-demoniczno-diabelską otoczkę, szukając źródeł zła w nas samych. Polityka, patologie, przemoc – proza życia, chciałoby się rzec. Utwory, do których najlepiej smakuje seta wódki (niekoniecznie schłodzonej, by się dobrze skrzywi) i kawał salcesonu – to właściwie komplement. A dla Adama brawa za konsekwencję. Podziw zawsze dla tych, którym jeszcze chce się dłubać przy tego typu projektach.

Paweł Lach



..::TRACK-LIST::..

1. Twój Chory Świat 02:32
2. BTK 03:47
3. Dzieci Gorszego Boga 04:24
4. Nowy System Porządek I ład 04:14
5. Screw Your Own Feminist 01:15
6. Długie Ramię Praworządności 04:44



..::OBSADA::..

Adam Nowak - All instruments, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=lCgQCCZgwEM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Debiutancki album pomorskiej grupy zawierający 11 ciosów old-schoolowego death metalu (44 minuty muzyki).
Materiał wydany w październiku 2023 roku po 15 latach od założenia i dwóch demach.
Polskie teksty, urozmaicone tempa, mroczna tematyka.

Deadspeak to otwarcie kopniakiem drzwi do nieznanego. Ostateczne rozliczenie się z tajemnicą ludzkiej egzystencji. To bezlitosna eksploracja tamtej strony przy użyciu skalpela, strzelby, pentagramu i mikroskopu. Zawierucha topornych riffów przemieszana z wrażliwością socjopaty...



..::TRACK-LIST::..

1. Rebel Angel
2. Spiritual Vermin
3. Saint Sekarius Mass
4. Deadspeak
5. Inversion Of The Holy Cross
6. I Do Choose Darkness
7. Pentanekron
8. When The Ghost Attacks
9. Ritual In Progress
10. Zmęczone oczy nawiedzonego domu [Tired Eyes Of Haunted House (Instrumental)
11. Hybrid



..::OBSADA::..

Tomasz Prokop - vocals
Rafał 'Krakus' Krakowiak - guitars
Artur Bystrzyński - guitars
Bartosz Lubanski - bass
Krzysztof Klingbein - drums (session)




https://www.youtube.com/watch?v=99zrpk7rSrs



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Jeśli interesujecie się death metalem, a przy okazji było wam dane obserwować rozkwit tego gatunku na przełomie lat 80. i 90., to z pewnością pamiętacie jakie poruszenie swoimi wydawnictwami wywołał Nocturnus, w szczególności debiutem „The Key”. Była to techniczna muzyka, zespół nie bał się używać klawiszy, co wtedy było prawdziwie nowatorskim podejściem w tej stylistce, a w warstwie tekstowej znalazło się miejsce dla tematów związanych z sci-fi.

A pamiętacie też następny album „Thresholds” i jego okładkę? To teraz przyjrzyjcie się tej, która zdobi drugą i recenzowaną w tym miejscu płytę Nucleus (ukaże się ona 14 czerwca). Nie są one co prawda takie same, ale klimat jakby podobny – to w sumie taka jej siostra. A logotyp? Wygląda tak, jakby logo Nocturnus zderzyło się z tym, którego kiedyś używał Voivod i z tej randki wyszło to znajdujące się na wszystkich materiałach Nucleus. Do tego w tekstach dominuje sci-fi, a chłopaki z wietrznego miasta, czyli z Chicago, grają techniczny death metal wzorowany nie tylko na wspomnianym wcześniej Nocturnus – ich wielką inspiracją jest też fiński Demilich. Do tego dorzucić można jeszcze Gorguts, Atheist, Morbid Angel i obraz muzyki sam się klaruje.

Zatem nastawić należy się na różnego rodzaju połamańce, dysonanse i karkołomne zmiany. Kwartet już od samego początku oznajmia, że prosto nie będzie. Zaczynający się od dźwięków nieprzesterowanej gitary ‘Arrival’ powoli się rozwija i obfituje w takie dysonanse, że momentami ma się wrażenie, że instrumenty nie zostały należycie nastrojone albo że każdy z muzyków gra jednocześnie inny utwór. Bliskie jest to kakofonii, ale ten zabieg jest zamierzony i daje nieźle zakręcony efekt. Pod tym względem to najbardziej cudaczny kawałek na tym albumie. Jednak inne też nie odstają od niego. W tytułowym oprócz ciężkich riffów nie brakuje również tych wykręcających człowieka we wszystkie strony zagrywek, co cechuje zresztą każdą kompozycję na „Entity”. Mimo wszystko Nucleus daje też nieco wytchnienia dla uszu w nieco bardziej stonowanym i klimatycznym ‘Approach’. Zespół nawiązuje także do bardziej bezpośredniego oblicza death metalu w ‘Dominion’. Ten utwór zahacza trochę o uderzenie spod znaku Asphyx, Incantation czy Bolt Thrower. Podobnie jest w ostatnim na płycie ‘Timechasm’, który stanowi idealne zamknięcie tego krążka.

Na całe szczęście, co dla mnie jest wielką zaletą, „Entity” trwa ponad 38 minut. Przy tego typu muzyce nadmierna długość materiału mogłaby zmęczyć, a tak jest w sam raz. Wspomnę jeszcze, że jest to koncept album i teksty łączą się w jedną historię. Toteż szykujcie się na dawkę niecodziennych dźwięków i zawiłych aranżacji, jeśli takie granie wam miłe.

Daniel Karwicki



Affixed by its own rigid untouched molecular adhesion and devoid of any forced buoyancy a grotesquely out-of-reach sphere of life-giving gases, within another liquid water crust of it’s own protection, stagnates in security as a glimmering crystalline eye of torture. I cannot gasp or wrench and twist my weakened bone-softened body within this papier-mâché and foil-lined suit for fear of tearing away from the brutal clamp of the (typically) automatic garden bulkhead. I begin to obsess over how I am about to die, not in a panic but, a means of entertainment imagining my own death as I astrally project into the eye-bursting, lung-popping scene the inevitable vacuum of space will bring. Portholes of light see midday across whatever span of Earth is lucky enough to peek through the smoke and terror-filled atmosphere below. The sun kisses through the perfect diameter of the dew spheres that float around the unspectacular rectangle of plastics, ancient styrofoam and bolted-down boxes of firmly planted species before me. I will at least see life before me as I face my own death and just when I’ve shaken off the paralysis of morbid fear my darting eyes momentarily engorge with the pressure of pain radiant from temple to jaw. The door releases, a mechanical impossibility, the electricity could never run out and yet all systems appear to momentarily fail. The globes before me disappear as I swim towards their waters, enfeebled before but now additionally bruised. The shiv I’d used to cut thier throats floats past the porthole as the sun returns, a centrifugal spray of blood spins like a circular saw’s spray whilst severing a limb around it. I see red again but this time I cannot satisfy the thunder of the language scouring my mind for answers. It comes as fast as the suns rays when it hits me, untranslated and beyond all pace and energy I could muster, a shotgun blast after I’d reached my limited importance for the ‘Entity’ looming out of phase and sight. It, the Nucleus, would laugh before I die… First a slow, crawling cough within a cave of impossible reverberating anti-crepuscular rays and then a hammer of steel teeth upon crumbling stone, devouring.

Exciting as their taste in subject matter and artwork is, the immediate draw of Chicago, Illinois death metal band Nucleus when I’d discovered them back in 2015 (upon release of the ‘Hegemony’ EP) was the sharp taste in death and extreme thrash metal that came across in their work. They weren’t yet grinding down upon Demilich style rhythms in full though their attainment of the otherwordly ‘old school’ ethos had been realized and the Timeghoul cover was a clear indicator of the way forward. Looking back to 2016 it becomes clear that it’d been the year of science fiction metal from bands that’d been reaching for that high bar of quality it’d take to pull off from old legends (Mithras), savants like Vektor, the deeper underground old school heads like Blood Incantation, Chthe’ilist, Zealotry, and perhaps the most ‘original’ out of the gate full-length from Nucleus with ‘Sentient’. It was clear the rhythms of Demilich, Crematory, and Timeghoul were factors thanks to a new and more skilled drummer but, there was another layer of taste that shone through with grooves indicative of peak Obituary, Morbid Angel, and even death/thrash a la Sepultura. At the time I described it as ‘Immolation thrash’ and placed the album at the number nine spot on the best of 2016 list. It remains one of the best record in that ‘old school’ technical cosmic death hulk style without having pushed any particular limits at the time. Today we find Nucleus pushing the boundaries of avant-garde structure, modal experimentation, and cranking the deep space horror atmosphere on their second full-length ‘Entity’.

Chaos beyond that of even the most fusion-absorbent heights of Gorguts splashes through most every piece on ‘Entity’ almost in opposition of the buttoned-down ‘Unholy Cult’-esque array of strictly-paced techniques on ‘Sentient’. A grinding, ruthless energy punches out of the rhythm section with an Obliveon-esque (Voivod, maybe) flow that’d really separate out the olden Demilich spirit in exchange for earlier Timeghoul essence as well as more palatable Finnish death metal phrasing (Demigod, Adramelech). Even if you don’t exactly agree with all of those references it at least inspires me that I’m talking about some of my favorite death metal bands in reference to ‘Entity’. The circuitous leads and runs that characterize the drunken-robotic movements and constantly bending performances on this second Nucleus album bring a wild and disorienting quality that is at first stymieing and then gratifying when certain movements become memorable beyond their seemingly randomized nature. What separates this type of technical death metal experience from that of a Pyrrhon or Gigan record comes with atmospheric value and the deeper structural groove of classic death metal playing out in a gloriously convoluted manner. It may sound like the last gasp of a malevolent alien race as their sun implodes at first but there is an accessible core to ‘Entity’ despite how well veiled it will seem at first.

If you haven’t already been knee-deep in ‘old school’ technical death metal and the generally non-brutal spectrum of interest for the last twenty years there is a real danger of ‘Entity’ appearing momentarily impenetrable or, at least daunting. I’d say you really do want the reference of ‘Sentient’ beforehand at the very least, they’re different enough that a back-to-back session wouldn’t feel redundant, but that’d be your own call. On the other hand if you do have a couple hundred gnarly tech-death and sci-fi themed metal records floating in your brain you might want the atmo-blender of heaviness and madness that ‘Entity’ brings in contrast to the rigid slant of the previous record. I definitely enjoyed this shift both for the stylistic oomph that the wilder, almost improvised feeling of the performances brought and for the tweaks they’ve made with longtime producer Dan Klein (Iron Hand Audio) who continues to improve his command over presence. There isn’t a plainly obscuring cloud of reverb providing atmospheric value as there might’ve been ten years ago and this is where ‘Entity’ manages to feel cavernous but never compressed or blunted by the blurry rip of it all. The spectacle of performance and nigh randomized guitar runs is well treated with a more organic and spacious environment though I’m not sure how memorable any of the details are going to stand out with any immediacy. One of the more interesting choices that I wanted even more of is exemplified within the first few minutes of “Dominion” with some cleaner vocals sections that seem to recall Supuration‘s ‘The Cube’, or the more experimental side of Loudblast that same year. Otherwise the technique and actual tone (guitar, vocals) of Nucleus on this release are absolutely entertaining enough within the brutal and frantically shifting sands of ‘Entity’.

Much as I’d like to really comb over this album further I think its value is plainly evident within a full listen. That said, there are a few key tracks that anchor the listen beyond a mush of twisted riffs and roars. “Arrival” serves to ease the entrance of the band as much as possible before the attack begins and Nucleus do not let up from there until my personal favorite track “Mobilization”, which pairs meaningfully with “Uplift”. “Mobilization” hits like ‘Formulas Fatal to the Flesh’ seen through Adramelech eyes and I’d found myself leaving the track on repeat to marvel in its swinging ease of menacing attack; It also includes some of those differentiated vocal parts that I’d mentioned in reference to “Dominion” to great effect. Every moment beyond that fourth track keeps the momentum up and the interest high. Although I did expect something remarkable from Nucleus, they really could have gotten away with simple iteration of the previous album, ‘Entity’ blows well beyond expectations. I’ve had this one on rotation for at least a month now and still feel like there is more value to unpack, I’ve ended up more enamored with it than ‘Sentient’ on some level and the fact that I am still interested is a good sign. Beyond the music itself I highly value this sort of cover art (Adam Burke), it more or less tips the scales an inch higher as it did with Imperialist‘s record late last year. Very high recommendation and easily one of the best releases of June. For preview I’d suggest “Mobilization” for a hit of instant gratification, “Arrival” for a holistic look at technique throughout the album, and “Dominion” as a great example of wild, untamed growth in every direction.

GrizzlyButts



If I’d been able to spend a little more time with this record before now I’d undoubtedly have included it alongside Fuming Mouth and Towering in my recent double-review, as not only does it display a similarly striking blend of old-school influences – marrying the meaty, malevolent riffosity of Morbid Angel to the proggy, proto-brutalism of Death – but it does so in a way that’s so vibrant, so visceral, and so thrillingly vital, that, even now, it still sounds as fresh as when Azagthoth and Schuldiner first set finger to fretboard.

Of course Nucleus are far more than just the sum of their obvious influences (and their less obvious ones too, as there’s definitely bits and pieces of Voivod, Gorguts, and The Chasm scattered throughout the band’s musical make-up).

Each of the eight tracks presented here – from the opening combo of the suitably ominous and unsettling “Arrival” and its convulsive companion, “Entity”, to the malevolent metallic climax of “Timechasm” – walks, runs, and gallops along a fine line between chaos and control, familiarity and innovation, in a way that refuses to be boxed in or confined by convention.

Much of the credit for this, of course, must go to the twin-guitar tyranny of Dan Ozcanli and Dave Muntean, whose gritty yet nuanced style manages to be both technically adept and subtly unorthodox without being overly flashy or dizzyingly dissonant, such that warped leads and warp-speed riffs which form the meat and marrow of this album retain a sense of sinister unpredictability which, nevertheless, never threatens to interfere with the band’s explosive, rocket-propelled momentum.

That’s not to downplay the contributions of the other two member of the Nucleus crew though, as both bassist Ryan Reynolds (no, not that one) and drummer Pat O’Hara are clearly more than a match for their axe-slinging band-mates when it comes to pure technical chops.

But what really makes this album work is the way in which the band, both as a whole and as individuals, are clearly all working with a single goal in mind, such that both Reynolds and O’Hara clearly see their respective roles as being to provide a solid and unshakeable backbone for each and every track, thus ensuring that no matter how oddly-shaped and off-kilter the deviant, frequently devastating, riff-work might get, the skeletons of each song are more than strong enough to hold everything together.

It may seem odd to praise an album of such ludicrous sci-fi spectacle for the more mundane, meat and potatoes, elements of its sound, but it really is this refusal to scrimp on the fundamentals which gives Entity its undeniable power and potency.

Islander



..::TRACK-LIST::..

1. Arrival 06:32
2. Entity 04:29
3. Uplift 05:09
4. Mobilization 04:48
5. Approach 03:29
6. Outpost 03:51
7. Dominion 05:40
8. Timechasm 04:24



..::OBSADA::..

Dan Ozcanli - Guitars, Vocals
Dave Muntean - Guitars, Vocals
Ryan Reynolds - Bass
Pat O'Hara - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=xVlKdQG0uLI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Artist: Memory
Title: Rise to Power
Year: 2023
Genre: Death Metal
Country: UK
Duration: 00:44:49
Format/Codec: MP3
Audio Bitrate: 320 kbps

..::TRACK-LIST::..

01. Never Forget, Never Again (6 Million Dead) [00:06:20]
02. Total War [00:05:38]
03. I Am The Enemy [00:05:29]
04. The Conflict Is Within [00:05:30]
05. Annihilations Dawn [00:04:55]
06. All Is Lost [00:05:28]
07. Rise To Power [00:04:42]
08. The Pain [00:06:44]

1. Skin Milk 03:30
2. Tow Rope Around the Throat 03:20
3. Stifling Stew 02:26
4. Itty Bitty Pieces 03:47
5. Phallic Filth 03:58
6. Slave to the Scalpel 02:27
7. Drilling Your Head 02:04
8. Paths to Carnage 02:31
9. Expirated Spatter 02:56