...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Nie ma lekko...
Miażdżący debiut!!!


..::OPIS::..

Dark Descent heralds the first coming of Aberrator - a yet unknown entity devoted to the ancient arts of death metal mastery. Founded in 2022 between G.P and N.H from New Zealand - with P.F from Canada on session drums, Aberrator pull no punches, unleashing Beckoning Tribulation, a devastating full-length, straight out of the gate. Influenced by the darkest of death metal and death/doom - particularly of US and Finnish origins - the band fit the Dark Descent roster like a key to a crypt.

“Beckoning Tribulation is a lens into the human condition, the inevitable decline due to the innate zealotry and hypocrisy within our species,” states N.H. “The triumphant proclamation of the death of god and the impending doom of mankind as it struggles within the vacuum this creates.”

The album comes clad in a masterful gravure/woodcut-style piece from the inimitable mind of Alex Shadrin from Nether Temple Design: “The artwork represents the above concepts. Betrayal hidden with the guise of civility; blades plunged into another's backs to complete the ouroboros. Murder, cunning and cowardice act in unison as tools of victory and ultimately defeat.”



..::TRACK-LIST::..

1. Plague Monarch Ascendant 6:27
2. Flagellation Crusade 3:21
3. Doomed Quintessence 5:12
4. Beckoning Tribulation 6:22
5. Spiritual Attrition 6:00
6. Emissary Of Suffering 4:13
7. ...Of The Crucibile 5:40



..::OBSADA::..

N.H. - Vocals
G.P. - Guitars, Bass
P.F. - Drums


https://www.youtube.com/watch?v=i736qbCGBL8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Nie ma lekko...
Miażdżący debiut!!!


..::OPIS::..

Dark Descent heralds the first coming of Aberrator - a yet unknown entity devoted to the ancient arts of death metal mastery. Founded in 2022 between G.P and N.H from New Zealand - with P.F from Canada on session drums, Aberrator pull no punches, unleashing Beckoning Tribulation, a devastating full-length, straight out of the gate. Influenced by the darkest of death metal and death/doom - particularly of US and Finnish origins - the band fit the Dark Descent roster like a key to a crypt.

“Beckoning Tribulation is a lens into the human condition, the inevitable decline due to the innate zealotry and hypocrisy within our species,” states N.H. “The triumphant proclamation of the death of god and the impending doom of mankind as it struggles within the vacuum this creates.”

The album comes clad in a masterful gravure/woodcut-style piece from the inimitable mind of Alex Shadrin from Nether Temple Design: “The artwork represents the above concepts. Betrayal hidden with the guise of civility; blades plunged into another's backs to complete the ouroboros. Murder, cunning and cowardice act in unison as tools of victory and ultimately defeat.”



..::TRACK-LIST::..

1. Plague Monarch Ascendant 6:27
2. Flagellation Crusade 3:21
3. Doomed Quintessence 5:12
4. Beckoning Tribulation 6:22
5. Spiritual Attrition 6:00
6. Emissary Of Suffering 4:13
7. ...Of The Crucibile 5:40



..::OBSADA::..

N.H. - Vocals
G.P. - Guitars, Bass
P.F. - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=i736qbCGBL8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Lividity są jednym z najbardziej chorych zespołów, jakie kiedykolwiek zaszczyciły gatunek death metalu. Mając historię sięgającą 1995 roku, Lividity gwałciło uszy i zniekształcało umysły od początku swojego istnienia, a za swoją determinację i każdą nutę dewastacji należy im się wielki szacunek!



Perverseverance is the 7th full length album after nine years of active life and playing. It finds LIVIDITY on a quest for world domination. It´s a music with deep impact on human mind. The stories are shocking, majestic and disturbing compositions from the first note to the last one. This will be the ultimate shock album for the masses.
"This is the album we have been striving to create our whole lives! Every riff, beat and pattern has meaning! A little slice from each album within each song! The perfect combination of grooves, grinds and breakdowns that will melt faces complimented with great studio production... We are very proud of this album!"
Cover artwork was made by: Daemorph Art, graphic layout by Dodo Datel (Galadriel). Special vocal appearances by Dan Klein (Fin), Anthony Voight (Gorgasm, Sarcophagy). Recorded, mixed and mastered at Iron Hand Audio-Chicago. Engineered by Dan Klein, produced by Dan Klein and Lividity.



..::TRACK-LIST::..

1. Kill Then Fuck 03:23
2. The Pussy Horde 01:33
3. Meat For The Beast 03:01
4. Cumming With Labial Pulp 02:04
5. Whore Destroyer 04:33
6. Bitch Cunt Fuck 01:47
7. Violated In The Vatican 02:19
8. Parasitic Infestation 01:28
9. Something´s Dead 03:22
10. Tampered Flesh 01:47
11. Pussy Lover-Salvation 05:33
12. Perverseverance 05:04

Track 10 originally written Summer 1995 during the Rejoice In Morbidity sessions



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Dave Kibler
Artwork, Vocals, Guitar - Von Young
Bass, Vocals - Jake Lahniers
Drums, Percussion - Garrett Scanlan



https://www.youtube.com/watch?v=T0SfUWtLPNE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Lividity są jednym z najbardziej chorych zespołów, jakie kiedykolwiek zaszczyciły gatunek death metalu. Mając historię sięgającą 1995 roku, Lividity gwałciło uszy i zniekształcało umysły od początku swojego istnienia, a za swoją determinację i każdą nutę dewastacji należy im się wielki szacunek!



Perverseverance is the 7th full length album after nine years of active life and playing. It finds LIVIDITY on a quest for world domination. It´s a music with deep impact on human mind. The stories are shocking, majestic and disturbing compositions from the first note to the last one. This will be the ultimate shock album for the masses.
"This is the album we have been striving to create our whole lives! Every riff, beat and pattern has meaning! A little slice from each album within each song! The perfect combination of grooves, grinds and breakdowns that will melt faces complimented with great studio production... We are very proud of this album!"
Cover artwork was made by: Daemorph Art, graphic layout by Dodo Datel (Galadriel). Special vocal appearances by Dan Klein (Fin), Anthony Voight (Gorgasm, Sarcophagy). Recorded, mixed and mastered at Iron Hand Audio-Chicago. Engineered by Dan Klein, produced by Dan Klein and Lividity.



..::TRACK-LIST::..

1. Kill Then Fuck 03:23
2. The Pussy Horde 01:33
3. Meat For The Beast 03:01
4. Cumming With Labial Pulp 02:04
5. Whore Destroyer 04:33
6. Bitch Cunt Fuck 01:47
7. Violated In The Vatican 02:19
8. Parasitic Infestation 01:28
9. Something´s Dead 03:22
10. Tampered Flesh 01:47
11. Pussy Lover-Salvation 05:33
12. Perverseverance 05:04

Track 10 originally written Summer 1995 during the Rejoice In Morbidity sessions



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Dave Kibler
Artwork, Vocals, Guitar - Von Young
Bass, Vocals - Jake Lahniers
Drums, Percussion - Garrett Scanlan



https://www.youtube.com/watch?v=T0SfUWtLPNE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Frightful swoim debiutem otworzyli przed sobą z kopa drzwi do elity współczesnego krajowego death metalu. Jako iż zdecydowali się wydać „Spectral Creator” dla skośnookiego, nie wszyscy mieli okazję zapoznać się z nim na czas, przez co tamten materiał nie zyskał, moim zdaniem, atencji, na jaką zasługiwał. Cieszę się zatem, że młodzi poszli po rozum do głowy, i oddali swoje nowe nagrania w ręce człowieka, który wie, co robi. Nie jest to jednak jedyna rzecz, która sprawia mi radość. Drugą, i najważniejszą, jest fakt, iż Frightful na drugim albumie poczynili zauważalny postęp. A biorąc pod uwagę, jak udanym materiałem był wspomniany debiut, nie jest to bez znaczenia.

Stylistycznie niewiele się zmieniło. Gdańszczanie nadal nie wychodzą zbyt wyraźnie poza ramy melodyjnego death metalu. I od razu zaznaczam, żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie chodzi mi o In Flames, tylko o Dissection. Tego zespołu na „What Lies Ahead” jest chyba najwięcej, a na pewno więcej niż na debiucie. Tylko trzeba wziąć pod uwagę jedną, zasadniczą różnicę. Frightful absolutnie nie kopiują mistrzów. Z pełną premedytacją i świadomością czerpią inspiracje z „The Somberlain” czy „Storm of the Light’s Bane”, jednocześnie przerabiając tematyczne melodie na swój własny styl. Gdybym miał mówić o podobieństwach, to musiałbym wspomnieć o barwie i manierze wokalnej, oraz wspomnianej melodyce. Czym się Frightful od Szwedów różni? Ciężarem. Zdaje mnie się, że ich kompozycje są bardziej deathmetalowe, bardziej przygniatające (tylko pamiętajcie, że nie mówimy o wadze ciężkiej), z elementami do rytmicznego moshu. Żeby nie być gołosłownym, polecam na przykład „Into the Phantom Hearts”. No i do tego te wspaniałe, krótkie solówki, przy których można odpłynąć.

Sposób w jaki chłopaki sobie poukładali, potem poprzeplatali i urozmaicili po swojemu klasyczne melodie, dodając do nich kapkę thrashowej klasyki (ale tak tyci-tyci), to jest dla mnie najwyższa półka. Ten album ma w sobie wszystko, całą gamę staroszkolnego grania z lat dziewięćdziesiątych. I do tego brzmi fantastycznie. Nie ma na tym krążku słabej piosenki. Nie ma uzupełniaczy. „What Lies Ahead” od początku do końca dostarcza muzykę na światowym poziomie. Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co piszę, bo według mnie kolesie wskoczyli przynajmniej o poziom wyżej. Kurwa, a biorąc pod uwagę, że album ten z każdym kolejnym odsłuchem wgryza się w łeb jeszcze głębiej, i coraz bardziej absorbuje, boję się, że może mi spierdolić pożycie małżeńskie. Totalny sztos!

jesusatan


With their towers of silence so padded with flesh that no footsteps can be heard beyond the writhe of carrion beetles, maggots and crows Gdańsk, Poland-based thrashing melodic blackened death metal quartet FRIGHTFUL issue an eight-part omen, a sophomore full-length album at massive capacity for death. In following up a lightning strike of a debut LP ‘What Lies Ahead‘ reeks of morbid vitality, a flail taken to the high standards of earliest Scandinavian black/death metal melodicism entwined with late 80’s thrashing death as its off-hand weaponry. In capturing both the vibrancy of emergent melodic death ideals, the uncertain rise of black metal riffcraft, and the gasping rip of peak extreme thrash these folks draw a clear and concise line connecting a brilliant lineage of dramatic riffcraft and thoughtfully designed dark melodicism.

Frightful formed circa 2016 as a death/thrash and grindcore influenced group featuring musicians involved with local bands Pandemic Outbreak, Deafness, and Dreadnought and spent about three years and four minor releases honing in on their own novel sound. When I placed the band’s debut LP (‘Spectral Creator‘, 2021) on my best of October 2021 list after a positive review I’d summed up my thoughts on the band, suggesting the album “[‘Spectral Creator‘] picks up on the connections between ‘Extreme Aggression’, ‘The Awakening’ and ‘The Somberlain’ via melodic death metal as it was developing prior to 1993’s breakthrough. It is a tough hybridization to describe but fans of classic death/thrash metal and pre-‘Terminal Spirit Disease’ melodic death will get it within a song or two.” and those observations still generally hold true today as Frightful have continued this tradition without hesitation, doing more than dabbling with mid-90’s Dissection-esque Swedish melodic black/death metal territory and its kindred connection with the greats (i.e. Kreator by way of Merciless).

There isn’t a shit song among the eight that Frightful present here on ‘What Lies Ahead‘, the guitar layers hum with the melting ice of the mid-90’s and the double-bass kicks have an appropriately dry rattle, and while those choices read as authentic to the main source(s) of inspiration in mind it is the songcraft here that’ll transport listeners towards any nostalgic placeholders most readily. While I wouldn’t consider opener “Cloaked in Nothingness” an all-out bombastic assault it does capture the band starting the engines and getting to the riffs without any lead-driven muse or atmospheric ideal explored. By the time you hit ~2:39 minutes into the song all is lain clear enough, this album will continue on directly in the style of the previous album having cinched up their command of (early) melodic death inspired riffcraft. Check out the elastic snapped Swedeath groove on “Discarnate Sower” for confirmation, a song which’d have sounded entirely fitting on Merciless‘ self-titled record back in 2003 with a bit more rage applied to the vocal.

Between the balls-out, eye popping video for the title track (“What Lies Ahead“) and the rip through its heart racing boost of speed the first true high-point of the full listen is achieved, a song which launches the wraiths and casts every last spell in its arsenal in mounting its attack. Keep in mind I’m not yet suggesting Frightful have acquiesced to Dissection worship entirely but rather that the earliest days of melodic death in Scandinavia had similar interest in death/thrash metal and especially the second and third Kreator albums, both of which are certainly a part of the attack on this song and especially “No Fear”. For my own taste this is the threshold remaining open rather than fully crossed-over into blackened death metal, exactly my kind of shit in every sense. This is of course arguable down to the finest points but overall Side A shows a crazed, possessed side of the band that’d only just begun to stab through the walls on their debut.

Side B opener and major highlight “Into the Phantom Hearts” almost feels like a blend of A Canorous Quintet and Inquisition in gradually traded stance, a piece which eventually welcomes a ‘Far Away From the Sun‘ riff variant to salvage the violent temperament of the band within the final third of the song… narrowly avoiding the muscle-bound shotgunned chunking of late 90’s/early 2000’s melodeath-thrash fuel. The important thing here isn’t the specific references made so much as the two guitarists/main songwriters’ obsession with various types of riffs. These were inspired sessions wherein each of the eight songs on ‘What Lies Ahead‘ has clearly been worked over to a certain high standard which persists brilliantly and with some imaginative, dexterous results; If you are an ‘old school’ (as in pre-1998) melodic death metal fan pay close attention to this second half of the album because “Farewell” and especially closer “Inexplicable” have some of the most potent “real” melodic death metal attrition in this sense, a focus on both At the Gates and ‘The Somberlain‘ in terms of the riffcraft’s phrasing and technique.

Amidst the cyclonic thrashing melodeath on feature “Cathedrals of Creation” throws in some sleeker chord changes and amps the speed of Frightful‘s attack as they bridge the final moments of the album with both brutality and brooding introspection. While I was more thrilled by the melodic death aggression that’d surrounded this song every piece here generally adds to the flow of the full listen, narrowly avoiding a record that feels stuck on one idea or sound beyond their most obviate enthusiasm. The full listen is balanced enough with much more interest left to the second half than expected; The lyrics appear to speak to the blight at the end of humanity, an accost upon those that are unfit to transcend by ignorance or animal nature, and a promise that what lies ahead is doom and the unknown aftermath. Frightful‘s lyricist charges into this whole heartedly with at least some Romanticist inspired vernacular in hand and a mind for how vocalist/bassist Oskar Wańka‘s cadence fits into these elaborate ~4-5 minute death metal songs. To add to this theme they’ve gone with vexing cover art by N. Zuki & Belial NecroArts which depicts the monster behind the mask, weeping. I don’t understand this image (something about it looks AI generated) and I do not enjoy the contrasting color choices made per the logo and title but it was evocative enough to prove memorable.

For those who didn’t hear the storm coming on ‘Spectral Creator‘ it’ll have fully arrived just a few songs deep into ‘What Lies Ahead‘, a natural step taken beyond those grinding death/thrash ideals toward something more melodic but no less feral. Frightful have made an admirable effort here even if we can concede the heavy inspiration taken from albums like ‘The Somberlain‘ this is in no way a point of detraction as their work stands out well within (and beside) said niche. Though I’d felt like their overall presentation/aesthetic could’ve used more thought there is a fantastic record here lying in wait. A high recommendation.

terraasymmetry


The album begins with a guitar riff with a heroic feel in a low range. In contrast, a high-pitched guitar plays a trill or a mordent, giving the riff a dissonance. In the intro, the drums break away from the cliché of blast beats, creating tension, making the listeners wait for a breakdown or something similar. The drums start with tertinaries, typical of Obituary's drummer (Donald Tardy). The rhythm guitar plays sensational tremolo pickings. The song has everything that makes me like and appreciate good metal. The guitar solo from minute 3:40 of the track Cloaked by Nothingness presents well-executed legato, going from high to low notes and resting in a somber way. I really like the vomited vocals. It's not exactly a monster's voice, but it conveys the vocalist's feeling.

The title track "What Lies Ahead" begins with a clean guitar playing arpeggios in sweep picking. I particularly like this guitar style (kind of mystical and mysterious). At the end, a modal borrowing or an outside melody is noticeable, expressing a darker emotion for the intro. At minute 2:50 there is a very good guitar solo, but there are some scattered and poor ornaments during some phrases. For example, the use of the lever seems very disjointed. But I really liked the video and the track. I really like these videos that simply show the band playing without any narrative or concept, because it gives off a very underground image. It is definitely clear that they are just headbangers wanting to make a heavy sound, unlike all the mainstream garbage with millions of dollars and a team using the artist exposed only as the product packaging.

The track "No Fear" is a mix of Slayer and Sepultura for me. I really liked the riffs and the groove. This song could definitely be part of Soulfly's (Max Cavalera's band) repertoire. It's ideal for headbanging. To be honest, this is one of my favorite tracks because of the syncopated rhythm. Without using technical terms, this song is very danceable. It's as if it has always existed inside me since the first beats of my heart and the two kind of accompany and complement each other. I really loved this track. I'll definitely add it to my playlist. If all the songs were like this, I would give it 100%.

I definitely enjoyed the album a lot, although the ones mentioned above caught my attention the most. I'll give it 80%, because the songs are good, but not sensational to the point of being as memorable as the bands that marked my life.

Astaroson



..::TRACK-LIST::..

1. Cloaked by Nothingness 05:45
2. Disincarnate Sower 04:46
3. What Lies Ahead 04:57
4. No Fear 04:27
5. Into the Phantom Hearts 06:01
6. Farewell 03:37
7. Cathedrals of Creation 04:38
8. Inexplicable 05:42



..::OBSADA::..

Oskar Wańka - Vocals, Bass
Paweł Snarski - Guitars
Eryk Jakubczyk - Guitars
Krzysztof Pochranowicz - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=hmMjmzwDu7U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Frightful swoim debiutem otworzyli przed sobą z kopa drzwi do elity współczesnego krajowego death metalu. Jako iż zdecydowali się wydać „Spectral Creator” dla skośnookiego, nie wszyscy mieli okazję zapoznać się z nim na czas, przez co tamten materiał nie zyskał, moim zdaniem, atencji, na jaką zasługiwał. Cieszę się zatem, że młodzi poszli po rozum do głowy, i oddali swoje nowe nagrania w ręce człowieka, który wie, co robi. Nie jest to jednak jedyna rzecz, która sprawia mi radość. Drugą, i najważniejszą, jest fakt, iż Frightful na drugim albumie poczynili zauważalny postęp. A biorąc pod uwagę, jak udanym materiałem był wspomniany debiut, nie jest to bez znaczenia.

Stylistycznie niewiele się zmieniło. Gdańszczanie nadal nie wychodzą zbyt wyraźnie poza ramy melodyjnego death metalu. I od razu zaznaczam, żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie chodzi mi o In Flames, tylko o Dissection. Tego zespołu na „What Lies Ahead” jest chyba najwięcej, a na pewno więcej niż na debiucie. Tylko trzeba wziąć pod uwagę jedną, zasadniczą różnicę. Frightful absolutnie nie kopiują mistrzów. Z pełną premedytacją i świadomością czerpią inspiracje z „The Somberlain” czy „Storm of the Light’s Bane”, jednocześnie przerabiając tematyczne melodie na swój własny styl. Gdybym miał mówić o podobieństwach, to musiałbym wspomnieć o barwie i manierze wokalnej, oraz wspomnianej melodyce. Czym się Frightful od Szwedów różni? Ciężarem. Zdaje mnie się, że ich kompozycje są bardziej deathmetalowe, bardziej przygniatające (tylko pamiętajcie, że nie mówimy o wadze ciężkiej), z elementami do rytmicznego moshu. Żeby nie być gołosłownym, polecam na przykład „Into the Phantom Hearts”. No i do tego te wspaniałe, krótkie solówki, przy których można odpłynąć.

Sposób w jaki chłopaki sobie poukładali, potem poprzeplatali i urozmaicili po swojemu klasyczne melodie, dodając do nich kapkę thrashowej klasyki (ale tak tyci-tyci), to jest dla mnie najwyższa półka. Ten album ma w sobie wszystko, całą gamę staroszkolnego grania z lat dziewięćdziesiątych. I do tego brzmi fantastycznie. Nie ma na tym krążku słabej piosenki. Nie ma uzupełniaczy. „What Lies Ahead” od początku do końca dostarcza muzykę na światowym poziomie. Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co piszę, bo według mnie kolesie wskoczyli przynajmniej o poziom wyżej. Kurwa, a biorąc pod uwagę, że album ten z każdym kolejnym odsłuchem wgryza się w łeb jeszcze głębiej, i coraz bardziej absorbuje, boję się, że może mi spierdolić pożycie małżeńskie. Totalny sztos!

jesusatan


With their towers of silence so padded with flesh that no footsteps can be heard beyond the writhe of carrion beetles, maggots and crows Gdańsk, Poland-based thrashing melodic blackened death metal quartet FRIGHTFUL issue an eight-part omen, a sophomore full-length album at massive capacity for death. In following up a lightning strike of a debut LP ‘What Lies Ahead‘ reeks of morbid vitality, a flail taken to the high standards of earliest Scandinavian black/death metal melodicism entwined with late 80’s thrashing death as its off-hand weaponry. In capturing both the vibrancy of emergent melodic death ideals, the uncertain rise of black metal riffcraft, and the gasping rip of peak extreme thrash these folks draw a clear and concise line connecting a brilliant lineage of dramatic riffcraft and thoughtfully designed dark melodicism.

Frightful formed circa 2016 as a death/thrash and grindcore influenced group featuring musicians involved with local bands Pandemic Outbreak, Deafness, and Dreadnought and spent about three years and four minor releases honing in on their own novel sound. When I placed the band’s debut LP (‘Spectral Creator‘, 2021) on my best of October 2021 list after a positive review I’d summed up my thoughts on the band, suggesting the album “[‘Spectral Creator‘] picks up on the connections between ‘Extreme Aggression’, ‘The Awakening’ and ‘The Somberlain’ via melodic death metal as it was developing prior to 1993’s breakthrough. It is a tough hybridization to describe but fans of classic death/thrash metal and pre-‘Terminal Spirit Disease’ melodic death will get it within a song or two.” and those observations still generally hold true today as Frightful have continued this tradition without hesitation, doing more than dabbling with mid-90’s Dissection-esque Swedish melodic black/death metal territory and its kindred connection with the greats (i.e. Kreator by way of Merciless).

There isn’t a shit song among the eight that Frightful present here on ‘What Lies Ahead‘, the guitar layers hum with the melting ice of the mid-90’s and the double-bass kicks have an appropriately dry rattle, and while those choices read as authentic to the main source(s) of inspiration in mind it is the songcraft here that’ll transport listeners towards any nostalgic placeholders most readily. While I wouldn’t consider opener “Cloaked in Nothingness” an all-out bombastic assault it does capture the band starting the engines and getting to the riffs without any lead-driven muse or atmospheric ideal explored. By the time you hit ~2:39 minutes into the song all is lain clear enough, this album will continue on directly in the style of the previous album having cinched up their command of (early) melodic death inspired riffcraft. Check out the elastic snapped Swedeath groove on “Discarnate Sower” for confirmation, a song which’d have sounded entirely fitting on Merciless‘ self-titled record back in 2003 with a bit more rage applied to the vocal.

Between the balls-out, eye popping video for the title track (“What Lies Ahead“) and the rip through its heart racing boost of speed the first true high-point of the full listen is achieved, a song which launches the wraiths and casts every last spell in its arsenal in mounting its attack. Keep in mind I’m not yet suggesting Frightful have acquiesced to Dissection worship entirely but rather that the earliest days of melodic death in Scandinavia had similar interest in death/thrash metal and especially the second and third Kreator albums, both of which are certainly a part of the attack on this song and especially “No Fear”. For my own taste this is the threshold remaining open rather than fully crossed-over into blackened death metal, exactly my kind of shit in every sense. This is of course arguable down to the finest points but overall Side A shows a crazed, possessed side of the band that’d only just begun to stab through the walls on their debut.

Side B opener and major highlight “Into the Phantom Hearts” almost feels like a blend of A Canorous Quintet and Inquisition in gradually traded stance, a piece which eventually welcomes a ‘Far Away From the Sun‘ riff variant to salvage the violent temperament of the band within the final third of the song… narrowly avoiding the muscle-bound shotgunned chunking of late 90’s/early 2000’s melodeath-thrash fuel. The important thing here isn’t the specific references made so much as the two guitarists/main songwriters’ obsession with various types of riffs. These were inspired sessions wherein each of the eight songs on ‘What Lies Ahead‘ has clearly been worked over to a certain high standard which persists brilliantly and with some imaginative, dexterous results; If you are an ‘old school’ (as in pre-1998) melodic death metal fan pay close attention to this second half of the album because “Farewell” and especially closer “Inexplicable” have some of the most potent “real” melodic death metal attrition in this sense, a focus on both At the Gates and ‘The Somberlain‘ in terms of the riffcraft’s phrasing and technique.

Amidst the cyclonic thrashing melodeath on feature “Cathedrals of Creation” throws in some sleeker chord changes and amps the speed of Frightful‘s attack as they bridge the final moments of the album with both brutality and brooding introspection. While I was more thrilled by the melodic death aggression that’d surrounded this song every piece here generally adds to the flow of the full listen, narrowly avoiding a record that feels stuck on one idea or sound beyond their most obviate enthusiasm. The full listen is balanced enough with much more interest left to the second half than expected; The lyrics appear to speak to the blight at the end of humanity, an accost upon those that are unfit to transcend by ignorance or animal nature, and a promise that what lies ahead is doom and the unknown aftermath. Frightful‘s lyricist charges into this whole heartedly with at least some Romanticist inspired vernacular in hand and a mind for how vocalist/bassist Oskar Wańka‘s cadence fits into these elaborate ~4-5 minute death metal songs. To add to this theme they’ve gone with vexing cover art by N. Zuki & Belial NecroArts which depicts the monster behind the mask, weeping. I don’t understand this image (something about it looks AI generated) and I do not enjoy the contrasting color choices made per the logo and title but it was evocative enough to prove memorable.

For those who didn’t hear the storm coming on ‘Spectral Creator‘ it’ll have fully arrived just a few songs deep into ‘What Lies Ahead‘, a natural step taken beyond those grinding death/thrash ideals toward something more melodic but no less feral. Frightful have made an admirable effort here even if we can concede the heavy inspiration taken from albums like ‘The Somberlain‘ this is in no way a point of detraction as their work stands out well within (and beside) said niche. Though I’d felt like their overall presentation/aesthetic could’ve used more thought there is a fantastic record here lying in wait. A high recommendation.

terraasymmetry


The album begins with a guitar riff with a heroic feel in a low range. In contrast, a high-pitched guitar plays a trill or a mordent, giving the riff a dissonance. In the intro, the drums break away from the cliché of blast beats, creating tension, making the listeners wait for a breakdown or something similar. The drums start with tertinaries, typical of Obituary's drummer (Donald Tardy). The rhythm guitar plays sensational tremolo pickings. The song has everything that makes me like and appreciate good metal. The guitar solo from minute 3:40 of the track Cloaked by Nothingness presents well-executed legato, going from high to low notes and resting in a somber way. I really like the vomited vocals. It's not exactly a monster's voice, but it conveys the vocalist's feeling.

The title track "What Lies Ahead" begins with a clean guitar playing arpeggios in sweep picking. I particularly like this guitar style (kind of mystical and mysterious). At the end, a modal borrowing or an outside melody is noticeable, expressing a darker emotion for the intro. At minute 2:50 there is a very good guitar solo, but there are some scattered and poor ornaments during some phrases. For example, the use of the lever seems very disjointed. But I really liked the video and the track. I really like these videos that simply show the band playing without any narrative or concept, because it gives off a very underground image. It is definitely clear that they are just headbangers wanting to make a heavy sound, unlike all the mainstream garbage with millions of dollars and a team using the artist exposed only as the product packaging.

The track "No Fear" is a mix of Slayer and Sepultura for me. I really liked the riffs and the groove. This song could definitely be part of Soulfly's (Max Cavalera's band) repertoire. It's ideal for headbanging. To be honest, this is one of my favorite tracks because of the syncopated rhythm. Without using technical terms, this song is very danceable. It's as if it has always existed inside me since the first beats of my heart and the two kind of accompany and complement each other. I really loved this track. I'll definitely add it to my playlist. If all the songs were like this, I would give it 100%.

I definitely enjoyed the album a lot, although the ones mentioned above caught my attention the most. I'll give it 80%, because the songs are good, but not sensational to the point of being as memorable as the bands that marked my life.

Astaroson



..::TRACK-LIST::..

1. Cloaked by Nothingness 05:45
2. Disincarnate Sower 04:46
3. What Lies Ahead 04:57
4. No Fear 04:27
5. Into the Phantom Hearts 06:01
6. Farewell 03:37
7. Cathedrals of Creation 04:38
8. Inexplicable 05:42



..::OBSADA::..

Oskar Wańka - Vocals, Bass
Paweł Snarski - Guitars
Eryk Jakubczyk - Guitars
Krzysztof Pochranowicz - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=hmMjmzwDu7U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Transcending The Self' jest koncept albumem, który mówi o psychicznym upadku człowieka. Każdy kolejny utwór opowiada o pogłębiających się stanach mentalnych, które w ostateczności prowadzą do nicości.
Dziewięć utworów utrzymanych w stylistyce brutalnego, technicznego, a zarazem mrocznego death metalu po linii The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage czy Archspire.
Mix i mastering płyty został wykonany przez Filipa Kłobukowskiego z Shapethesound.



Po świetnym albumie projektu Pincer Consortium wbijam z rozbiegu w kolejną z dwóch premier ufundowanych przez Deformeathing Production. Jest nią debiutancka płyta młodego stażem i wiekiem Vitur zatytułowana Transcending the Self. Wydawnictwo będzie miało swą premierę już w piątek, 13 (!) września w klasycznym formacie jewelcase CD.

Przed podejściem do odsłuchu tej płyty nic o zespole nie wiedziałem. Wpłynęło to bez wątpienia na ogromne zaskoczenie, jakie mi album zafundował, bo Transcending the Self naprawdę w najmniejszym stopniu nie brzmi jak płyta początkujących muzyków. Ba! Jej poziom jest wręcz zawstydzający. Długo nie natrafiłem na muzykę graną przez ludzi młodych z takim profesjonalizmem i dojrzałością. Death metal proponowany przez kwartet to mieszanka technicznej, gęstej młóckarni z niewielką ilością ciężkich, nisko granych zwolnień. Poziom techniczny chłopaków można uznać jako bardzo wysoki, nie ma tu też przesadyzmu i przegiętego wirtuozowania. Technika jest celem, ale całość stawia na groove, kompozycje niszczą, mordują, drą na strzępy, ale nie są pozbawione człowieczeństwa, dzięki czemu dobrze się tego słucha, bez zmęczenia. Soniczne gęstwiny są czytelne, dobrze poukładane, wyważone i zjadliwe bez popijania. Muzykę tę na pewno można polecić fanom Hate Eternal, Ulcerate, Cryptopsy, Gorguts i może nawet Necrophagist, bo gitarzyści potrafią czasami rzucić również bardzo fajnymi, szybko granymi melodiami.

Jeśli jeszcze nie do końca przekonałem Was swoimi słowami, dodam, że za garami zasiada Ignacy Zieliński znany z chóru sakralnaego zwanego Hostia, który pokazuje tu naprawdę szeroki wachlarz nowych umiejętności.

Przyznaję, że ostatnimi czasy nie łykałem za dużo nowoczesnej nawałki, kierując się w stronę mniej skomasowanych odmian death metalu, tych bliższych jego korzeniom. Przerwa ta mogła w jakiś sposób wpłynąć na odbiór nowości od Vitur, ale jednak zespół się broni i kąsa, obiecując początek potężnej dyskografii. Tak się gra, proszę państwa, metal, bez kompleksów, bez przymilania i oglądania na trendy. Zatem nawiązując do wstępu – dwie premiery od Deformeathing, dwie dyszki ode mnie i szczere gratulacje świetnego wyboru wydawniczego.

Brzeźnicki


Vitur is a new band (drummer Hostia in the line-up) from Warsaw. Despite his short experience on the scene, Vitur is confident in himself and the path he has chosen.

“Transcending The Self is a concept album that tells the story of a man’s mental decline. Each subsequent song tells the story of deepening mental states that ultimately lead to nothingness.

Nine songs in the style of brutal, technical, and at the same time dark death metal along the lines of The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage and Archspire.

The mix and mastering of the album was done by Filip Kłobukowski from Shapethesound.



..::TRACK-LIST::..

1. Overwhelming The Soul 00:49
2. The Entity 04:47
3. The Empty Mind 05:11
4. Hunger 01:19
5. Absorbing Liquid 03:58
6. Dual Consciousness 05:45
7. Into Nothingness 01:16
8. Only Vacuum Remains 04:33
9. For Ages 06:03



..::OBSADA::..

Kamil Stefański - vocals, guitars
Mateusz Prusak - guitars
Michał Kotwas - bass
Ignacy Zieliński - drums



https://www.youtube.com/watch?v=-ghEjnvu49E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Transcending The Self' jest koncept albumem, który mówi o psychicznym upadku człowieka. Każdy kolejny utwór opowiada o pogłębiających się stanach mentalnych, które w ostateczności prowadzą do nicości.
Dziewięć utworów utrzymanych w stylistyce brutalnego, technicznego, a zarazem mrocznego death metalu po linii The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage czy Archspire.
Mix i mastering płyty został wykonany przez Filipa Kłobukowskiego z Shapethesound.



Po świetnym albumie projektu Pincer Consortium wbijam z rozbiegu w kolejną z dwóch premier ufundowanych przez Deformeathing Production. Jest nią debiutancka płyta młodego stażem i wiekiem Vitur zatytułowana Transcending the Self. Wydawnictwo będzie miało swą premierę już w piątek, 13 (!) września w klasycznym formacie jewelcase CD.

Przed podejściem do odsłuchu tej płyty nic o zespole nie wiedziałem. Wpłynęło to bez wątpienia na ogromne zaskoczenie, jakie mi album zafundował, bo Transcending the Self naprawdę w najmniejszym stopniu nie brzmi jak płyta początkujących muzyków. Ba! Jej poziom jest wręcz zawstydzający. Długo nie natrafiłem na muzykę graną przez ludzi młodych z takim profesjonalizmem i dojrzałością. Death metal proponowany przez kwartet to mieszanka technicznej, gęstej młóckarni z niewielką ilością ciężkich, nisko granych zwolnień. Poziom techniczny chłopaków można uznać jako bardzo wysoki, nie ma tu też przesadyzmu i przegiętego wirtuozowania. Technika jest celem, ale całość stawia na groove, kompozycje niszczą, mordują, drą na strzępy, ale nie są pozbawione człowieczeństwa, dzięki czemu dobrze się tego słucha, bez zmęczenia. Soniczne gęstwiny są czytelne, dobrze poukładane, wyważone i zjadliwe bez popijania. Muzykę tę na pewno można polecić fanom Hate Eternal, Ulcerate, Cryptopsy, Gorguts i może nawet Necrophagist, bo gitarzyści potrafią czasami rzucić również bardzo fajnymi, szybko granymi melodiami.

Jeśli jeszcze nie do końca przekonałem Was swoimi słowami, dodam, że za garami zasiada Ignacy Zieliński znany z chóru sakralnaego zwanego Hostia, który pokazuje tu naprawdę szeroki wachlarz nowych umiejętności.

Przyznaję, że ostatnimi czasy nie łykałem za dużo nowoczesnej nawałki, kierując się w stronę mniej skomasowanych odmian death metalu, tych bliższych jego korzeniom. Przerwa ta mogła w jakiś sposób wpłynąć na odbiór nowości od Vitur, ale jednak zespół się broni i kąsa, obiecując początek potężnej dyskografii. Tak się gra, proszę państwa, metal, bez kompleksów, bez przymilania i oglądania na trendy. Zatem nawiązując do wstępu – dwie premiery od Deformeathing, dwie dyszki ode mnie i szczere gratulacje świetnego wyboru wydawniczego.

Brzeźnicki


Vitur is a new band (drummer Hostia in the line-up) from Warsaw. Despite his short experience on the scene, Vitur is confident in himself and the path he has chosen.

“Transcending The Self is a concept album that tells the story of a man’s mental decline. Each subsequent song tells the story of deepening mental states that ultimately lead to nothingness.

Nine songs in the style of brutal, technical, and at the same time dark death metal along the lines of The Faceless, Deeds of Flesh, Suffocation, Origin, The Zenith Passage and Archspire.

The mix and mastering of the album was done by Filip Kłobukowski from Shapethesound.



..::TRACK-LIST::..

1. Overwhelming The Soul 00:49
2. The Entity 04:47
3. The Empty Mind 05:11
4. Hunger 01:19
5. Absorbing Liquid 03:58
6. Dual Consciousness 05:45
7. Into Nothingness 01:16
8. Only Vacuum Remains 04:33
9. For Ages 06:03



..::OBSADA::..

Kamil Stefański - vocals, guitars
Mateusz Prusak - guitars
Michał Kotwas - bass
Ignacy Zieliński - drums



https://www.youtube.com/watch?v=-ghEjnvu49E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Finlandia to wspaniały kraj, albowiem te ich gatunkowe sceny są specyficzne i mocno charakterystyczne. Z niekłamaną więc radością rzuciłem się na nowy album Morbific – trzeci już w ich nie najdłuższej karierze.

Młode to i płodne, nie trzeba ich zachęcać żadnym pięćset czy osiemset plus. Wystarczy szpadel, taczka i napierdalają gruz jak się patrzy. Na „Bloom of the Abnormal Flesh” dostajemy jedenaście takich właśnie taczek, gdzie gruz przemieszany jest z wnętrznościami. I w przeciwieństwie do tego co napisałem we wstępie, Morbific swobodnie miesza ze sobą właśnie fiński death metal z początku lat dziewięćdziesiątych, dodając do niego elementy death/gore czy nawet death/grinda w stylu Mortician (niektóre fragmenty brzmią żywcem, jakby je napisał Rahmer, choćby w takim „Menagerie of Grotesque Trophies”) czy Carcass, względnie Dead Infection („Hydraulic Slaughter”). Oczywiście znajdzie się też odrobina amerykańskiego klasyka, jakim jest Autopsy. Siedzi mi bardzo miszmasz tego typu, dlatego też „Bloom of the Abnormal Flesh” kręci się bardzo regularnie w odtwarzaczu.

Wszystko mi na tym albumie pasuje – od głębokiego growlu Jusy, dudniący bas tego samego muzyka, wtórującej mu perki Onni i mielącej wszystko gitary Olli. Trzech muzyków osiąga przy tym niesamowity groove, a ten czynnik jest moim zdaniem ważny jeśli mówimy o death metalu tego typu. Chwilami zwalniają, nawet bardzo, ocierając się niemalże o doom/death metalowe tempo („Womb of Deathless Detorioration” czy następny „Crusading Necrotization” na ten przykład), jednakże mi najbardziej podchodzą właśnie te kawałki z wpływami morticianowsko – carcassowymi. Przez to może chwilami ta płyta wydaje mi się nierówna, ale nie aż tak, żeby rzutowało to jakoś nad wyraz na moim odbiorze jej jako całości. A ten jest jak najbardziej pozytywny. Zresztą jak zdecydowanej większości materiałów wydanych przez Me Saco Un Ojo Records, gdyż to właśnie ta wytwórnia stoi za Na „Bloom of the Abnormal Flesh”, zresztą w kooperacji z Headsplit Records i Memento Mori Records. Czyli ścisła czołówka labeli, jeśli o takie granie chodzi.

No, więc jak najbardziej polecam Wam nowe dokonanie Morbific. W momencie gdy piszę te słowa (ostatni dzień marca) jeszcze nie jestem pewien, czy uda mi się zobaczyć ich na żywo w Polsce za kilka dni. Pewnie nie, natomiast najwyżej wynagrodzę sobie odtwarzaniem ich trójki tak często jak się da.

Oracle


Mówią, że trzecia płyta taka chwila prawdy dla zespołu, moment, w którym powinni się muzycznie określić i pokazać pełnię drzemiącego potencjału. Taki właśnie moment nadszedł dla młodziaków z Morbific, których trzeci album „Bloom Of The Abnormal Flesh” ujrzy światło dzienne wiosną w barwach hiszpańskiego labelu Memento Mori. Finowie pod dużym znakiem zapytania postawili swoje rzeczywiste możliwości, gdyż poprzedni album „Squirm Beyond The Mortal Realm” choć muzycznie był bez zarzutu to realizacja nagrania mogłaby kandydować do miana tych najgorszych w ostatnich latach. Tym razem Skandynawowie uniknęli tego błędu i „Bloom...” nie powinna wywoływać grymasu na twarzy z tego powodu. Może go niestety wywołać z innego powodu – jest to co najwyżej solidny album. Mocowałem się z nim, próbowałem znaleźć argumenty, które na etapie debiutanckiej płyty wywindowały Morbific do grona tych zespołów, o których trochę się mówiło w deathmetalowych kręgach, ale niestety nic takiego tu nie znalazłem. Tutaj nie ma nic z naturszczykowej naiwności „Ominous Seep Of Putridity”, nie ma młodzieńczego autentyzmu, nie ma szczerej nieporadności początkującej kapeli. Jest tu po prostu klasyczny death metal nagrany przez w miarę okrzepnięty zespół – solidny, odtwórczy, trochę wyprany z emocji, ale też skromnie, acz wyraźnie poszukujący. „Bloom Of The Abnormal Flesh” zdradza bowiem wyraźny potencjał koncertowy, Finowie częściej niż dotychczas zwalniają bądź operują w średnich tempach lubując się w prostych, mięsistych riffach niosących za sobą groove. W wielu momentach wyraźnie da się odczuć, że grupa skręca w bardziej melodyjne rewiry, pokrewne Dismember czy At The Gates, co w zasadzie należy uznać za wartość dodaną, tym bardziej, że w żaden sposób nie jest to w złym guście. Jestem natomiast bardzo skłonny uwierzyć, że muzycy Morbific nie są wytrawnymi instrumentalistami, gdyż w kilku miejscach miałem wrażenie, że te granie Finom się rozjeżdża, perkusista gubi rytm, a muzyka się rwie. I o ile na debiucie było to urocze i naturalne, tak tutaj trochę to razi. Nie kojarzę na ten moment zespołu o podobnym statusie jak Morbific, który by tak bardzo nieumiejętnie maskował niedostatki (pomijając te jaskiniowe zespoły, które wszelkie mankamenty zakopują w tonie pogłosu) i epatował pewną siermiężnością i pierdołowatością. Wydaje mi się, że na rynku jest tyle dobrej muzyki, że poświęcanie większej uwagi temu wydawnictwu nie ma sensu. Nie mam poczucia, że Morbific dowiózł mi to czego od nich oczekiwałem i pomimo kilku pozytywnych aspektów jest to jednak płyta (jak i zespół), przeciętny, w którym może i drzemie pewien potencjał, ale chyba sami muzycy nie wiedzą jak go uzewnętrznić ponownie.
Harlequin


The highly anticipated 3rd full-length by this Finnish band. Morbific is a rotten-to-the-core Death Metal trio deformed in the filthy and profaned boneyard of Kitee in early 2020, featuring Olli (guitar), Jusa (vocals / bass) and Onni (drums). The band's Pestilent Hordes demo was unleashed in the summer of 2020, and it rapidly gained them some following amongst the finest gourmets of the variety of festering, moldering and disgusting Death Metal that's malignantly influenced by Autopsy, Rottrevore, Deteriorot, Mortician, Grave, Maimed, Undergang, Impetigo and ancient Finnish masters of death and decay, such as Funebre and Disgrace. Shortly after, in the spring of 2021, the debut full-length Ominous Seep of Putridity saw the odious light of day to unanimous praise by both the fans and the media. Just a year later, and now aligned with Memento Mori, Morbific released their second full-length, Squirm Beyond the Mortal Realm. Aptly titled, the album quickly became a cult favorite of utterly uncomfortable, slimy Death Metal. Now, Morbific are prepared to eclipse such a sewer-dwelling "highwater" mark with Bloom of the Abnormal Flesh. Whereas its not-inconsiderable predecessor confronted the listener with a blown-out, almost demo-level feel, the Finns' third full-length proves that they can move and mesmerize and maim no matter what the soundfield is. And on Bloom of the Abnormal Flesh, it's a raw-yet-robust show of strength, "classic" Death Metal production in a most late 80's fashion; just witness that gurgling, fuzz-tinged bass and feel its radioactive waves envelope you. But production is one thing and songwriting is another, and with the latter, Morbific are truly hitting their stride here. Lumbering and stomping, with well-timed bouts of disgusting gallop or even ragged blasts, their songwriting twists and indeed squirms with off-kilter insanity; some would call it chaos, if not for the exceptionally tight musicianship on display here, with the sum result being an uncomfortableness that bubbles up from a deeper gutter. Thankfully, Bloom of the Abnormal Flesh conveys its dark, disgusting and unconventional aura across every element -said chops simply heighten these sensations- and is, thus far, Morbific's best melding of form and content. Cro-Magnon as ever but somehow enlightened in the creepiest sense possible, Morbific continue their reputation as Finland's filthiest and Death Metal's untrendiest weirdoes. Vividly captured by Chase Slaker's cover artwork, Bloom of the Abnormal Flesh is the foulest stench only for the brave!



..::TRACK-LIST::..

1. Smut Club (For the Chosen Scum) 03:48
2. Panspermic Blight 03:51
3. Menagerie of Grotesque Trophies 04:34
4. Promethean Mutilation 03:28
5. Womb of Deathless Deterioration (Trapped in the Essence of Putrescence)
05:04
6. Stifling Stagnant Reek 01:24
7. Crusading Necrotization 04:15
8. Hydraulic Slaughter 03:52
9. From Inanimate Dormancy 05:57
10. Bloom of the Abnormal Flesh (A Travesty of Human Anatomy) 06:00
11. Slithering Decay 02:04



..::OBSADA::..

Jusa Janhonen - Bass, Vocals (lead)
Onni Väkeväinen - Drums
Olli Väkeväinen - Guitars, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=LfriY_ER6r8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Finlandia to wspaniały kraj, albowiem te ich gatunkowe sceny są specyficzne i mocno charakterystyczne. Z niekłamaną więc radością rzuciłem się na nowy album Morbific – trzeci już w ich nie najdłuższej karierze.

Młode to i płodne, nie trzeba ich zachęcać żadnym pięćset czy osiemset plus. Wystarczy szpadel, taczka i napierdalają gruz jak się patrzy. Na „Bloom of the Abnormal Flesh” dostajemy jedenaście takich właśnie taczek, gdzie gruz przemieszany jest z wnętrznościami. I w przeciwieństwie do tego co napisałem we wstępie, Morbific swobodnie miesza ze sobą właśnie fiński death metal z początku lat dziewięćdziesiątych, dodając do niego elementy death/gore czy nawet death/grinda w stylu Mortician (niektóre fragmenty brzmią żywcem, jakby je napisał Rahmer, choćby w takim „Menagerie of Grotesque Trophies”) czy Carcass, względnie Dead Infection („Hydraulic Slaughter”). Oczywiście znajdzie się też odrobina amerykańskiego klasyka, jakim jest Autopsy. Siedzi mi bardzo miszmasz tego typu, dlatego też „Bloom of the Abnormal Flesh” kręci się bardzo regularnie w odtwarzaczu.

Wszystko mi na tym albumie pasuje – od głębokiego growlu Jusy, dudniący bas tego samego muzyka, wtórującej mu perki Onni i mielącej wszystko gitary Olli. Trzech muzyków osiąga przy tym niesamowity groove, a ten czynnik jest moim zdaniem ważny jeśli mówimy o death metalu tego typu. Chwilami zwalniają, nawet bardzo, ocierając się niemalże o doom/death metalowe tempo („Womb of Deathless Detorioration” czy następny „Crusading Necrotization” na ten przykład), jednakże mi najbardziej podchodzą właśnie te kawałki z wpływami morticianowsko – carcassowymi. Przez to może chwilami ta płyta wydaje mi się nierówna, ale nie aż tak, żeby rzutowało to jakoś nad wyraz na moim odbiorze jej jako całości. A ten jest jak najbardziej pozytywny. Zresztą jak zdecydowanej większości materiałów wydanych przez Me Saco Un Ojo Records, gdyż to właśnie ta wytwórnia stoi za Na „Bloom of the Abnormal Flesh”, zresztą w kooperacji z Headsplit Records i Memento Mori Records. Czyli ścisła czołówka labeli, jeśli o takie granie chodzi.

No, więc jak najbardziej polecam Wam nowe dokonanie Morbific. W momencie gdy piszę te słowa (ostatni dzień marca) jeszcze nie jestem pewien, czy uda mi się zobaczyć ich na żywo w Polsce za kilka dni. Pewnie nie, natomiast najwyżej wynagrodzę sobie odtwarzaniem ich trójki tak często jak się da.

Oracle


Mówią, że trzecia płyta taka chwila prawdy dla zespołu, moment, w którym powinni się muzycznie określić i pokazać pełnię drzemiącego potencjału. Taki właśnie moment nadszedł dla młodziaków z Morbific, których trzeci album „Bloom Of The Abnormal Flesh” ujrzy światło dzienne wiosną w barwach hiszpańskiego labelu Memento Mori. Finowie pod dużym znakiem zapytania postawili swoje rzeczywiste możliwości, gdyż poprzedni album „Squirm Beyond The Mortal Realm” choć muzycznie był bez zarzutu to realizacja nagrania mogłaby kandydować do miana tych najgorszych w ostatnich latach. Tym razem Skandynawowie uniknęli tego błędu i „Bloom...” nie powinna wywoływać grymasu na twarzy z tego powodu. Może go niestety wywołać z innego powodu – jest to co najwyżej solidny album. Mocowałem się z nim, próbowałem znaleźć argumenty, które na etapie debiutanckiej płyty wywindowały Morbific do grona tych zespołów, o których trochę się mówiło w deathmetalowych kręgach, ale niestety nic takiego tu nie znalazłem. Tutaj nie ma nic z naturszczykowej naiwności „Ominous Seep Of Putridity”, nie ma młodzieńczego autentyzmu, nie ma szczerej nieporadności początkującej kapeli. Jest tu po prostu klasyczny death metal nagrany przez w miarę okrzepnięty zespół – solidny, odtwórczy, trochę wyprany z emocji, ale też skromnie, acz wyraźnie poszukujący. „Bloom Of The Abnormal Flesh” zdradza bowiem wyraźny potencjał koncertowy, Finowie częściej niż dotychczas zwalniają bądź operują w średnich tempach lubując się w prostych, mięsistych riffach niosących za sobą groove. W wielu momentach wyraźnie da się odczuć, że grupa skręca w bardziej melodyjne rewiry, pokrewne Dismember czy At The Gates, co w zasadzie należy uznać za wartość dodaną, tym bardziej, że w żaden sposób nie jest to w złym guście. Jestem natomiast bardzo skłonny uwierzyć, że muzycy Morbific nie są wytrawnymi instrumentalistami, gdyż w kilku miejscach miałem wrażenie, że te granie Finom się rozjeżdża, perkusista gubi rytm, a muzyka się rwie. I o ile na debiucie było to urocze i naturalne, tak tutaj trochę to razi. Nie kojarzę na ten moment zespołu o podobnym statusie jak Morbific, który by tak bardzo nieumiejętnie maskował niedostatki (pomijając te jaskiniowe zespoły, które wszelkie mankamenty zakopują w tonie pogłosu) i epatował pewną siermiężnością i pierdołowatością. Wydaje mi się, że na rynku jest tyle dobrej muzyki, że poświęcanie większej uwagi temu wydawnictwu nie ma sensu. Nie mam poczucia, że Morbific dowiózł mi to czego od nich oczekiwałem i pomimo kilku pozytywnych aspektów jest to jednak płyta (jak i zespół), przeciętny, w którym może i drzemie pewien potencjał, ale chyba sami muzycy nie wiedzą jak go uzewnętrznić ponownie.
Harlequin


The highly anticipated 3rd full-length by this Finnish band. Morbific is a rotten-to-the-core Death Metal trio deformed in the filthy and profaned boneyard of Kitee in early 2020, featuring Olli (guitar), Jusa (vocals / bass) and Onni (drums). The band's Pestilent Hordes demo was unleashed in the summer of 2020, and it rapidly gained them some following amongst the finest gourmets of the variety of festering, moldering and disgusting Death Metal that's malignantly influenced by Autopsy, Rottrevore, Deteriorot, Mortician, Grave, Maimed, Undergang, Impetigo and ancient Finnish masters of death and decay, such as Funebre and Disgrace. Shortly after, in the spring of 2021, the debut full-length Ominous Seep of Putridity saw the odious light of day to unanimous praise by both the fans and the media. Just a year later, and now aligned with Memento Mori, Morbific released their second full-length, Squirm Beyond the Mortal Realm. Aptly titled, the album quickly became a cult favorite of utterly uncomfortable, slimy Death Metal. Now, Morbific are prepared to eclipse such a sewer-dwelling "highwater" mark with Bloom of the Abnormal Flesh. Whereas its not-inconsiderable predecessor confronted the listener with a blown-out, almost demo-level feel, the Finns' third full-length proves that they can move and mesmerize and maim no matter what the soundfield is. And on Bloom of the Abnormal Flesh, it's a raw-yet-robust show of strength, "classic" Death Metal production in a most late 80's fashion; just witness that gurgling, fuzz-tinged bass and feel its radioactive waves envelope you. But production is one thing and songwriting is another, and with the latter, Morbific are truly hitting their stride here. Lumbering and stomping, with well-timed bouts of disgusting gallop or even ragged blasts, their songwriting twists and indeed squirms with off-kilter insanity; some would call it chaos, if not for the exceptionally tight musicianship on display here, with the sum result being an uncomfortableness that bubbles up from a deeper gutter. Thankfully, Bloom of the Abnormal Flesh conveys its dark, disgusting and unconventional aura across every element -said chops simply heighten these sensations- and is, thus far, Morbific's best melding of form and content. Cro-Magnon as ever but somehow enlightened in the creepiest sense possible, Morbific continue their reputation as Finland's filthiest and Death Metal's untrendiest weirdoes. Vividly captured by Chase Slaker's cover artwork, Bloom of the Abnormal Flesh is the foulest stench only for the brave!



..::TRACK-LIST::..

1. Smut Club (For the Chosen Scum) 03:48
2. Panspermic Blight 03:51
3. Menagerie of Grotesque Trophies 04:34
4. Promethean Mutilation 03:28
5. Womb of Deathless Deterioration (Trapped in the Essence of Putrescence)
05:04
6. Stifling Stagnant Reek 01:24
7. Crusading Necrotization 04:15
8. Hydraulic Slaughter 03:52
9. From Inanimate Dormancy 05:57
10. Bloom of the Abnormal Flesh (A Travesty of Human Anatomy) 06:00
11. Slithering Decay 02:04



..::OBSADA::..

Jusa Janhonen - Bass, Vocals (lead)
Onni Väkeväinen - Drums
Olli Väkeväinen - Guitars, Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=LfriY_ER6r8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



'The Sinister Supremacy' to pełen pewności siebie i agresji, ale także pięknych melodii, thrahs/death metal. Okraszony doskonałą produkcją Daniela Bergstranda.



..::TRACK-LIST::..

1. Sounds Of Pre-Existence 1:45
2. The Sinister Supremacy 4:22
3. Mechanically Divine 4:25
4. Ostracized 3:49
5. The Decline 4:42
6. Insurrection Is Imminent 5:28
7. In The Absence Of Pain 4:20
8. Humanity Defined 4:05
9. Hate Repentance State 2:32
10. Collapse Of Illusions 4:38
11. By Darkness Designed 3:56
12. Existence Is Just A State Of Mind 4:54

13. Malicious Strain (Bonus Track) 4:24
14. I, Author Of Despair (Bonus Track) 4:06



..::OBSADA::..

Jörgen Löfberg - Bass
Peter Wildoer - Drums
Klas Ideberg - Guitars
Christofer Malmström - Guitars
Lawrence Mackrory - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=xTSw2PfJx_s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



'The Sinister Supremacy' to pełen pewności siebie i agresji, ale także pięknych melodii, thrahs/death metal. Okraszony doskonałą produkcją Daniela Bergstranda.



..::TRACK-LIST::..

1. Sounds Of Pre-Existence 1:45
2. The Sinister Supremacy 4:22
3. Mechanically Divine 4:25
4. Ostracized 3:49
5. The Decline 4:42
6. Insurrection Is Imminent 5:28
7. In The Absence Of Pain 4:20
8. Humanity Defined 4:05
9. Hate Repentance State 2:32
10. Collapse Of Illusions 4:38
11. By Darkness Designed 3:56
12. Existence Is Just A State Of Mind 4:54

13. Malicious Strain (Bonus Track) 4:24
14. I, Author Of Despair (Bonus Track) 4:06



..::OBSADA::..

Jörgen Löfberg - Bass
Peter Wildoer - Drums
Klas Ideberg - Guitars
Christofer Malmström - Guitars
Lawrence Mackrory - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=xTSw2PfJx_s



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Sciomancy, Malediction & Rites Abominable' to ten rodzaj albumu, który uderza od samego początku, ponieważ jego muzyka jest niezwykle uzależniająca i stosunkowo prosta, bez żadnych sztuczek ani zbędnych elementów. 9 utworów ma swoją własną historię, ale razem tworzą całość, jak wiecznie głodny smok pożerający swój własny łuskowaty ogon, raz po raz.
Ten ciągły akt samokanibalizmu jest podkreślony przez 2 utwory, które otwierają i zamykają płytę, instrumentalny utwór 'Caput Draconis' (Głowa smoka) i 'Necrmomancess / Cauda Draconis' (Ogon smoka). Nadaje to albumowi głębokie poczucie nieustannego ruchu, niekończącego się przepływu, który, pomimo przerażającej natury muzyki, sprawia, że ​​słuchanie jest bardzo 'przyjemne'.



Amidst the London underground some bands stand above others as supreme. Necromaniac is one such example. Having seen them open for bands like Black Witchery and Sadistic Intent over the years and played the hell out of the demo tape and 7″, I am ecstatic to see a debut LP is finally coming. Set for release via Invictus Productions and The Ajna Offensive on January 13th.

Within seconds a foreboding and sepulchral atmosphere is formed by haunting guitars and drums. The funerary instrumentals are broken only by the first of a trinity of guests and his unique voice. I am speaking about A.A. Nemtheanga. This beginning to the album certainly permeates the air with a sinister energy, one that I do not doubt shall persist. Bulldozing riffs storm into a brazen cacophony of thrashing madness. The archaic metallic spirits swarm around the blackened fret-fury as hammering drums malign all that is holy. With demonic prowess, the vocals provide no respite, contorting atop cascades of stringed savagery. Instantly those clear intentions of sadism and ecstatic brilliance we heard on the demo and 7″ unfurl their tendrils, reaching further into the abyss than ever before. Necromaniac’s long awaited debut begins with volatility, blasphemy and possession in abundance. It seems this record will be steeped in the traditions and unbreakable foundations of real extreme metal but the band will never conform to another’s ideals either. Let us venture on…

From tempests of blasting skull molestations to the groove-laden and melodious; there is no rest for the wicked. Progressing constantly through memorable passages and scornful lore, each idea on this record sticks out as something worth hearing. Words like melody, or progression may scare people off due to the ruination of such concepts in the modern age. But I speak more of those groundbreaking ideas from bands like Tormentor, Root, Rotting Christ, Mortuary Drape, Samael and most of all Master’s Hammer. Similarly the melodies inject a sorrowful angle to perfectly counterbalance the bestial maliciousness that prevails throughout. Showing a truly masterful ability with songwriting, the foursome and their fiendish guests wonder through charnel realms with their expansive sounds. Intricate bass lines always accompany those venomous guitar riffs while the drums never lose energy. Similarly, the vocals never lose that feral edge to them that ensures they are not lost to the instrumental furore. Occasionally placed synths, bells and other sounds of doom and morbidity add flavour to the album in careful quantity, never detracting from the experience at hand. Those who feel kinship with darkness shall be rewarded by this album, while the rest may find themselves estranged or harmed by its arcane brilliance.

The ghoulish atmosphere and lurking senses of dread and anguish are paired perfectly with an onslaught of pure extremism. From every angle, this LP improves on the already extreme strengths of the bands prior body of work. It proves that improving your craft and obsessively delving further into your insanity to create an album that covers every element you sought out to is an infinitely superior use of time than churning out several albums with no substance behind them. Necromaniac is one of those bands that simply decimates most around them with something inarguable special and magnificent. Up until its climax, this restless, ever-evolving and inhuman opus of destruction will hold you by the jugular until your nightmares spew forth into reality or you are consumed by your own anxiety. Either way, it is an experience you will never forget; be it from trauma or desire to revisit this spectre of grave-opening majesty. This music rips us back in time to a moment when metal was less defined and more about playing evil and powerful music that built on your sonic ancestors while never fearing to stride forth into darkness. Truly a feat of epic proportions that cannot be ignored.

The oath remains unbroken. Necromaniac’s sinister and powerful new opus is a relentless and dynamic listen of rabid blackened death thrashing metal that invokes the old masters without merely copying them. Howling with the abyssal graven winds from beyond, this record is a foully vengeful one that breaks through to the spirits on the other side, inviting them to violate your very being. I already knew when this album came around it would be something special that I adored, and yet it excelled even my high expectations thousandfold. Morbid Metal to the death!

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Caput Draconis 03:03
2. Daemonomantia 05:15
3. Grave Mound Oath 07:20
4. Calling Forth the Shade 06:06
5. Great is the Thirst of the Restless Dead 03:01
6. Teraphim (Skull Sorcery) 05:32
7. Conjuration of St. Cyprian 01:35
8. Swedenborg's Skull 06:24
9. Necromancess / Cauda Draconis 10:23



..::OBSADA::..

The One - Bass, French Horn, Trombone, Trumpet, Choir
Sadistik Fornicator - Guitars, Synthesisers, Effects, Samples, Choir
V. Pestilencia - Drums, Synthesizers
C. Howler - Vocals, Tibetan Singing Bowl




https://www.youtube.com/watch?v=VLXhBohGVps



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Sciomancy, Malediction & Rites Abominable' to ten rodzaj albumu, który uderza od samego początku, ponieważ jego muzyka jest niezwykle uzależniająca i stosunkowo prosta, bez żadnych sztuczek ani zbędnych elementów. 9 utworów ma swoją własną historię, ale razem tworzą całość, jak wiecznie głodny smok pożerający swój własny łuskowaty ogon, raz po raz.
Ten ciągły akt samokanibalizmu jest podkreślony przez 2 utwory, które otwierają i zamykają płytę, instrumentalny utwór 'Caput Draconis' (Głowa smoka) i 'Necrmomancess / Cauda Draconis' (Ogon smoka). Nadaje to albumowi głębokie poczucie nieustannego ruchu, niekończącego się przepływu, który, pomimo przerażającej natury muzyki, sprawia, że ​​słuchanie jest bardzo 'przyjemne'.



Amidst the London underground some bands stand above others as supreme. Necromaniac is one such example. Having seen them open for bands like Black Witchery and Sadistic Intent over the years and played the hell out of the demo tape and 7″, I am ecstatic to see a debut LP is finally coming. Set for release via Invictus Productions and The Ajna Offensive on January 13th.

Within seconds a foreboding and sepulchral atmosphere is formed by haunting guitars and drums. The funerary instrumentals are broken only by the first of a trinity of guests and his unique voice. I am speaking about A.A. Nemtheanga. This beginning to the album certainly permeates the air with a sinister energy, one that I do not doubt shall persist. Bulldozing riffs storm into a brazen cacophony of thrashing madness. The archaic metallic spirits swarm around the blackened fret-fury as hammering drums malign all that is holy. With demonic prowess, the vocals provide no respite, contorting atop cascades of stringed savagery. Instantly those clear intentions of sadism and ecstatic brilliance we heard on the demo and 7″ unfurl their tendrils, reaching further into the abyss than ever before. Necromaniac’s long awaited debut begins with volatility, blasphemy and possession in abundance. It seems this record will be steeped in the traditions and unbreakable foundations of real extreme metal but the band will never conform to another’s ideals either. Let us venture on…

From tempests of blasting skull molestations to the groove-laden and melodious; there is no rest for the wicked. Progressing constantly through memorable passages and scornful lore, each idea on this record sticks out as something worth hearing. Words like melody, or progression may scare people off due to the ruination of such concepts in the modern age. But I speak more of those groundbreaking ideas from bands like Tormentor, Root, Rotting Christ, Mortuary Drape, Samael and most of all Master’s Hammer. Similarly the melodies inject a sorrowful angle to perfectly counterbalance the bestial maliciousness that prevails throughout. Showing a truly masterful ability with songwriting, the foursome and their fiendish guests wonder through charnel realms with their expansive sounds. Intricate bass lines always accompany those venomous guitar riffs while the drums never lose energy. Similarly, the vocals never lose that feral edge to them that ensures they are not lost to the instrumental furore. Occasionally placed synths, bells and other sounds of doom and morbidity add flavour to the album in careful quantity, never detracting from the experience at hand. Those who feel kinship with darkness shall be rewarded by this album, while the rest may find themselves estranged or harmed by its arcane brilliance.

The ghoulish atmosphere and lurking senses of dread and anguish are paired perfectly with an onslaught of pure extremism. From every angle, this LP improves on the already extreme strengths of the bands prior body of work. It proves that improving your craft and obsessively delving further into your insanity to create an album that covers every element you sought out to is an infinitely superior use of time than churning out several albums with no substance behind them. Necromaniac is one of those bands that simply decimates most around them with something inarguable special and magnificent. Up until its climax, this restless, ever-evolving and inhuman opus of destruction will hold you by the jugular until your nightmares spew forth into reality or you are consumed by your own anxiety. Either way, it is an experience you will never forget; be it from trauma or desire to revisit this spectre of grave-opening majesty. This music rips us back in time to a moment when metal was less defined and more about playing evil and powerful music that built on your sonic ancestors while never fearing to stride forth into darkness. Truly a feat of epic proportions that cannot be ignored.

The oath remains unbroken. Necromaniac’s sinister and powerful new opus is a relentless and dynamic listen of rabid blackened death thrashing metal that invokes the old masters without merely copying them. Howling with the abyssal graven winds from beyond, this record is a foully vengeful one that breaks through to the spirits on the other side, inviting them to violate your very being. I already knew when this album came around it would be something special that I adored, and yet it excelled even my high expectations thousandfold. Morbid Metal to the death!

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Caput Draconis 03:03
2. Daemonomantia 05:15
3. Grave Mound Oath 07:20
4. Calling Forth the Shade 06:06
5. Great is the Thirst of the Restless Dead 03:01
6. Teraphim (Skull Sorcery) 05:32
7. Conjuration of St. Cyprian 01:35
8. Swedenborg's Skull 06:24
9. Necromancess / Cauda Draconis 10:23



..::OBSADA::..

The One - Bass, French Horn, Trombone, Trumpet, Choir
Sadistik Fornicator - Guitars, Synthesisers, Effects, Samples, Choir
V. Pestilencia - Drums, Synthesizers
C. Howler - Vocals, Tibetan Singing Bowl




https://www.youtube.com/watch?v=VLXhBohGVps



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ci, którzy się odważą, zostaną nagrodzeni albumem pełnym prawdziwej wspaniałości!!!



Canadian blackened death metal mob Ceremonial Bloodbath unleashed a full length album to follow their two demos.

Haunting ambience starts out the record with chilling and despairing tension that truly feels foreboding without any remorse. Bestial riffs and tornados of blastbeats fire us into oblivion with a staunch and scathing instrumental storm topped by visceral vocals that snarl amongst the murky onslaught. The ravenous rampage of death-worshipping violence hits hard with an impactful slab of war metal style barbarity and blasphemy, dealing demonic and unhinged energies without respite. There are some clunkier bass-drive lines akin to Mylingar and Abyssal that add such void-opening sparseness to the fearsome record, this is truly an astonishingly unpleasant listen with such claustrophobia from the doomy creeping sections to the blistering cascades of brutality. Conqueror style grooves complete with pick slides further delve into the chasm of extremity as the contorting bass lines and relentless drums add dystopian atmospherics to the bellowed cacophony of torment. An impeccable first impression.

Swirling in the ethereal realms of monolithic guitar and bass work, stampeding drums and totally hateful vocals, this disdaining record has all the Canadian / Finnish style war metal viscera while adding an expansive and otherworldly touch to the music which is more spectral than one would expect. Distorting and warping their ideas into convulsive territories, one cannot predict what will occur next on this inarguably unique opus, defining volatility as they storm forth. The pure scornful malice of this music should be enough to win over any extreme metal fans with the guts to meditate in the abyss with the lurking monstrosities these guys conjure to fruition. This is certainly one of the most violent and psychotic releases of recent memory with a formidably memorable and destructive approach to extreme metal that is as eerily atmospheric as it is bestial and feral, a ferocious combination executed gloriously. The seething dissonance only becomes more tense, so be prepared to falter before these mighty strikes and bathe in the magnificent radiance of the smouldering scourge.

With a running time of 47 minutes, this is rather long for its style. Thankfully it does not become remotely monotonous due to a sparse, dizzying array of pulverising instrumental abuse. Culminating in a dense and multi-faceted slice of occultist excellence, the revamped and unforgiving Black-Death malignancy of Ceremonial Bloodbath blends the classic war metal we know and love with modern death-doom and plenty of their own deranged ideas to add an impeccable characteristic to the album that will not be found elsewhere quite like this. The instrumental skill on these pieces is fearsome while never feeling obnoxious or showy, choosing to utilise these skills for only the most macabre and intensely disturbing soundscapes. I do not doubt this is only the first major step in total annihilation but it is a flawlessly driven and utterly monstrous first step which I believe is a staple of Canada’s current scene and should certainly be allowed to dominate with its full force.

This is one of the strongest debut albums I have heard in many years. Offering bestial black-death malice with warped and rather experimental ideas to unleash a beastly firestorm of pure morbid ecstasy. While still retaining the primitive savagery one would expect from war metal, the bass-focussed progressions that warp through the riffs open a whole new set of abyssal horrors to the genre that must be treated with caution. Those whom dare will be rewarded with an album of true magnificence.

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Command Sacrifice 01:00
2. Primitive 05:11
3. Book of Black Blessings 05:13
4. The Throat of Belial 03:37
5. Hordes of Demons Feeding 05:59
6. The Void Staring Back 00:22
7. Hammer Throne 07:28
8. Seven Wells 08:08
9. Ceremonial Bloodbath 08:25
10. In the Depths 01:14



..::OBSADA::..

The Noctural Black - Bass, Vocals
Abysmal Berzerker - Guitars (lead)
Faceless Infinity - Guitars (rhythm), Vocals (lead)
Nuclear Hammer Throne - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=OIgLQArkI5E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ci, którzy się odważą, zostaną nagrodzeni albumem pełnym prawdziwej wspaniałości!!!



Canadian blackened death metal mob Ceremonial Bloodbath unleashed a full length album to follow their two demos.

Haunting ambience starts out the record with chilling and despairing tension that truly feels foreboding without any remorse. Bestial riffs and tornados of blastbeats fire us into oblivion with a staunch and scathing instrumental storm topped by visceral vocals that snarl amongst the murky onslaught. The ravenous rampage of death-worshipping violence hits hard with an impactful slab of war metal style barbarity and blasphemy, dealing demonic and unhinged energies without respite. There are some clunkier bass-drive lines akin to Mylingar and Abyssal that add such void-opening sparseness to the fearsome record, this is truly an astonishingly unpleasant listen with such claustrophobia from the doomy creeping sections to the blistering cascades of brutality. Conqueror style grooves complete with pick slides further delve into the chasm of extremity as the contorting bass lines and relentless drums add dystopian atmospherics to the bellowed cacophony of torment. An impeccable first impression.

Swirling in the ethereal realms of monolithic guitar and bass work, stampeding drums and totally hateful vocals, this disdaining record has all the Canadian / Finnish style war metal viscera while adding an expansive and otherworldly touch to the music which is more spectral than one would expect. Distorting and warping their ideas into convulsive territories, one cannot predict what will occur next on this inarguably unique opus, defining volatility as they storm forth. The pure scornful malice of this music should be enough to win over any extreme metal fans with the guts to meditate in the abyss with the lurking monstrosities these guys conjure to fruition. This is certainly one of the most violent and psychotic releases of recent memory with a formidably memorable and destructive approach to extreme metal that is as eerily atmospheric as it is bestial and feral, a ferocious combination executed gloriously. The seething dissonance only becomes more tense, so be prepared to falter before these mighty strikes and bathe in the magnificent radiance of the smouldering scourge.

With a running time of 47 minutes, this is rather long for its style. Thankfully it does not become remotely monotonous due to a sparse, dizzying array of pulverising instrumental abuse. Culminating in a dense and multi-faceted slice of occultist excellence, the revamped and unforgiving Black-Death malignancy of Ceremonial Bloodbath blends the classic war metal we know and love with modern death-doom and plenty of their own deranged ideas to add an impeccable characteristic to the album that will not be found elsewhere quite like this. The instrumental skill on these pieces is fearsome while never feeling obnoxious or showy, choosing to utilise these skills for only the most macabre and intensely disturbing soundscapes. I do not doubt this is only the first major step in total annihilation but it is a flawlessly driven and utterly monstrous first step which I believe is a staple of Canada’s current scene and should certainly be allowed to dominate with its full force.

This is one of the strongest debut albums I have heard in many years. Offering bestial black-death malice with warped and rather experimental ideas to unleash a beastly firestorm of pure morbid ecstasy. While still retaining the primitive savagery one would expect from war metal, the bass-focussed progressions that warp through the riffs open a whole new set of abyssal horrors to the genre that must be treated with caution. Those whom dare will be rewarded with an album of true magnificence.

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Command Sacrifice 01:00
2. Primitive 05:11
3. Book of Black Blessings 05:13
4. The Throat of Belial 03:37
5. Hordes of Demons Feeding 05:59
6. The Void Staring Back 00:22
7. Hammer Throne 07:28
8. Seven Wells 08:08
9. Ceremonial Bloodbath 08:25
10. In the Depths 01:14



..::OBSADA::..

The Noctural Black - Bass, Vocals
Abysmal Berzerker - Guitars (lead)
Faceless Infinity - Guitars (rhythm), Vocals (lead)
Nuclear Hammer Throne - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=OIgLQArkI5E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Reedycja czwartej dużej płyty z 1998 roku legendy szwedzkiego death metalu!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Embraced by Moonlight 06:11
2. Resurrected 04:28
3. Summon the Golden Twilight 05:44
4. The Beauty of Malice 04:18
5. Under the Guillotine (Kreator cover) 04:29
6. Through Celestial Gates 05:21
7. Molested 03:57
8. In the Arch of Serenity 05:46



..::OBSADA::..

Martin Schulman - Bass, Drum programming
Andreas Evaldsson - Guitars (lead, rhythm)
Mattias Lamppu - Vocals
Kenneth Wiklund Guitars - (lead, rhythm, acoustic)
Kalimaa - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=fb0oPGZwpQM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Reedycja czwartej dużej płyty z 1998 roku legendy szwedzkiego death metalu!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Embraced by Moonlight 06:11
2. Resurrected 04:28
3. Summon the Golden Twilight 05:44
4. The Beauty of Malice 04:18
5. Under the Guillotine (Kreator cover) 04:29
6. Through Celestial Gates 05:21
7. Molested 03:57
8. In the Arch of Serenity 05:46



..::OBSADA::..

Martin Schulman - Bass, Drum programming
Andreas Evaldsson - Guitars (lead, rhythm)
Mattias Lamppu - Vocals
Kenneth Wiklund Guitars - (lead, rhythm, acoustic)
Kalimaa - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=fb0oPGZwpQM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

In a sea of bland, forgettable, and sometimes horrible bands in the modern era of death metal. One of my favorites that definitely stands out is Wretched Inferno. They’re a band that formed in 2018 in Massachusetts. Originally writing thrash metal but then moving into brutal and gore soaked death metal. In the course of their career so far they’ve managed to release 2 albums and one major EP. In the beginning, this band was very straightforward and brutal. Not to say the old releases are bad because they’re fucking awesome. But with their newest album “Cacophony of Flith” you can tell the band has become tighter and better songwriters.

First off this record is the definition of the word FILHTY. Everything from the instrumental aspects, to the compositions, and the production/ mix sounds big and nasty. This record is a straightforward beatdown of pure brutal death/osdm carnage. Filled with aggressive violent riffs, chunky grooves, and tons of blasting. Because what death metal album would be complete without blast beats? You can tell there are still hints of that pure bdm in the mix. But you also get tons of thrashy osdm flares here and there as well.

Let’s talk about the nasty production. This is what a modern death metal band should strive to sound like. The drums have such a powerful mix and touch to them. The snare especially has that perfect ping that extreme metal fans will go crazy for. The guitars for a nasty chainsaw-like tone to them, making them sound extremely fuzzy and distorted. The vocals are great and right in the middle of things. Nothing here is necessarily drowned out and each aspect of the album sounds big and crunchy as fuck. Catering to old-school death metal heads alike.

Onto the actual guitar work. Goddamn is this album riff City. There are tons of tasty slam riffs, pinch harmonics, and nasty tremolos. You get tons of those nasty brutal death metal-oriented riffs but you also get more of the thrashy osdm style of riffs as well. There are also some slightly slower sections that could be considered doomy. The guitars are tight, catchy, and hella memorable. You can tell that the band has heightened their technical and musical abilities. Because each member is firing off on all cylinders here.

Along all the blunt riffs you get a lot of really good solos occasionally. The title track is a good example. As it contains some good sweep picking. But of course this album is dominated by catchy rythmns and nasty palm muted chugging. It’s a very straightforward yet very entertaining album. It’s very tight, the hammer on’s are nasty, and the pull offs and techniques are fantastic. This is just a very well written piece of old school death metal. You even get some good 2 step like beats and d beat like sections.

Vocally this album is gnarly as hell. Much like a band like Dying Fetus or Regurgitation there’s 2 different vocal styles here. And both are balanced and trade off each other very well. You have the more gurgling gutturals and mid ranged growls. Then you have the backing vocals that are high raspy shrieks. Each vocal line is delivered with pure aggression and energy. When it comes to the lower gutturals they range from more mid ranged to pure gurgling nastiness. Overall a very strong vocal performance.

Finally we gotta talk about the drums. Drummer Will Robinson(you a homie) is a very frantic and talented musician. His blast beats are ruthless and fucking insane. He’s got a lot of nasty drum grooves up his sleeve and really knows how to propel the songs and make them heavier. The double bass work is phenomenal and he’s got some good build ups on a song like “Utheral Disembowlment”. Much like the guitars there’s a lot of thrashy sections (some are kinda d beat ish?) alongside the instense blasting. So it’s the perfect package of all things nasty.

To sum this up this album is brutal and brilliant. I got nothing but respect for these guys. And I’m excited for their next release whenever it comes out in the future. So go support these guys. And go support the band Matriphagy. As it features similar members. If you want some nasty modern brutality done right with a fantastic production value. Wretched Inferno is for you. These guys need more attention and praise in the scene. So give em a jam. Fantastic shit.

Traumawillalwayslinger



..::TRACK-LIST::..

1. Fornication of a Rotting Cadaver 05:28
2. Embryonic Molestation (Feat. Erik from Bonginator) 01:52
3. Urethral Disembowelment 03:25
4. Severed Arterial Wall 02:37
5. Mysophillia 03:39
6. Acid Chugger 01:51
7. Mortal Entombment 02:49
8. Mauled by a Bear 02:45
9. Cacophony of Filth (Feat. Billy from Mourned) 06:00
10. Maggot Host (Bonus Track) 03:43



..::OBSADA::..

Colin J. Buchanan - Bass, Vocals
Will Robinson - Drums, Vocals
TJ Chisholm - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=wRB1XM5FRBg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

In a sea of bland, forgettable, and sometimes horrible bands in the modern era of death metal. One of my favorites that definitely stands out is Wretched Inferno. They’re a band that formed in 2018 in Massachusetts. Originally writing thrash metal but then moving into brutal and gore soaked death metal. In the course of their career so far they’ve managed to release 2 albums and one major EP. In the beginning, this band was very straightforward and brutal. Not to say the old releases are bad because they’re fucking awesome. But with their newest album “Cacophony of Flith” you can tell the band has become tighter and better songwriters.

First off this record is the definition of the word FILHTY. Everything from the instrumental aspects, to the compositions, and the production/ mix sounds big and nasty. This record is a straightforward beatdown of pure brutal death/osdm carnage. Filled with aggressive violent riffs, chunky grooves, and tons of blasting. Because what death metal album would be complete without blast beats? You can tell there are still hints of that pure bdm in the mix. But you also get tons of thrashy osdm flares here and there as well.

Let’s talk about the nasty production. This is what a modern death metal band should strive to sound like. The drums have such a powerful mix and touch to them. The snare especially has that perfect ping that extreme metal fans will go crazy for. The guitars for a nasty chainsaw-like tone to them, making them sound extremely fuzzy and distorted. The vocals are great and right in the middle of things. Nothing here is necessarily drowned out and each aspect of the album sounds big and crunchy as fuck. Catering to old-school death metal heads alike.

Onto the actual guitar work. Goddamn is this album riff City. There are tons of tasty slam riffs, pinch harmonics, and nasty tremolos. You get tons of those nasty brutal death metal-oriented riffs but you also get more of the thrashy osdm style of riffs as well. There are also some slightly slower sections that could be considered doomy. The guitars are tight, catchy, and hella memorable. You can tell that the band has heightened their technical and musical abilities. Because each member is firing off on all cylinders here.

Along all the blunt riffs you get a lot of really good solos occasionally. The title track is a good example. As it contains some good sweep picking. But of course this album is dominated by catchy rythmns and nasty palm muted chugging. It’s a very straightforward yet very entertaining album. It’s very tight, the hammer on’s are nasty, and the pull offs and techniques are fantastic. This is just a very well written piece of old school death metal. You even get some good 2 step like beats and d beat like sections.

Vocally this album is gnarly as hell. Much like a band like Dying Fetus or Regurgitation there’s 2 different vocal styles here. And both are balanced and trade off each other very well. You have the more gurgling gutturals and mid ranged growls. Then you have the backing vocals that are high raspy shrieks. Each vocal line is delivered with pure aggression and energy. When it comes to the lower gutturals they range from more mid ranged to pure gurgling nastiness. Overall a very strong vocal performance.

Finally we gotta talk about the drums. Drummer Will Robinson(you a homie) is a very frantic and talented musician. His blast beats are ruthless and fucking insane. He’s got a lot of nasty drum grooves up his sleeve and really knows how to propel the songs and make them heavier. The double bass work is phenomenal and he’s got some good build ups on a song like “Utheral Disembowlment”. Much like the guitars there’s a lot of thrashy sections (some are kinda d beat ish?) alongside the instense blasting. So it’s the perfect package of all things nasty.

To sum this up this album is brutal and brilliant. I got nothing but respect for these guys. And I’m excited for their next release whenever it comes out in the future. So go support these guys. And go support the band Matriphagy. As it features similar members. If you want some nasty modern brutality done right with a fantastic production value. Wretched Inferno is for you. These guys need more attention and praise in the scene. So give em a jam. Fantastic shit.

Traumawillalwayslinger



..::TRACK-LIST::..

1. Fornication of a Rotting Cadaver 05:28
2. Embryonic Molestation (Feat. Erik from Bonginator) 01:52
3. Urethral Disembowelment 03:25
4. Severed Arterial Wall 02:37
5. Mysophillia 03:39
6. Acid Chugger 01:51
7. Mortal Entombment 02:49
8. Mauled by a Bear 02:45
9. Cacophony of Filth (Feat. Billy from Mourned) 06:00
10. Maggot Host (Bonus Track) 03:43



..::OBSADA::..

Colin J. Buchanan - Bass, Vocals
Will Robinson - Drums, Vocals
TJ Chisholm - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=wRB1XM5FRBg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W miarę jak 'Nemethia' postępuje, odnosisz wrażenie, że nie otrzymasz w najbliższym czasie żadnej przestrzeni do oddychania.
Rewelacyjny pokaz bezkompromisowego i pomysłowego death metalu, który pozostawi wielu słuchaczy zdezorientowanych na bardzo długi czas...

FA

ARKAIK return with their landmark progressive tech-death masterwork entitled “Nemethia”. A continuation on the conceptual saga of the two previous releases, the journey of “Cyrix” expands into new landscapes, as does the bands technical prowess and creativity.

Arkaik's fourth full length Unique Leader Records release and most ambitious studio album to date features guest appearances by Joe Haley of Psycroptic, Arde Ostowari formerly of Burning The Masses, Stephen Paulson of the San Fransisco Symphony Orchestra and former ARKAIK guitarist Craig Peters, as well as Gabe Seeber from The Kennedy Veil/Decrepit Birth (Live) performing drums for the entire album.



I can remember the old days when we used to discuss is something was hard rock or heavy metal, but now the music we all love has become so diverse that even sub genres have sub genres to describe what it is that we listen to. One of my personal favourites is progressive technical death metal, and there can be few who do it as well as Arkaik. This is their fourth full length for Unique Leader and is probably their most ambitious studio album to date. It was produced, engineered, and mixed by Zack Ohren (Immolation, Fallujah, Suffocation, Decrepit Birth et al.), and features guest appearances by Joe Haley of Psycroptic, Arde Ostowari formerly of Burning The Masses, Stephen Paulson of the San Francisco Symphony Orchestra, and former Arkaik guitarist Craig Peters, as well as Gabe Seeber from The Kennedy Veil and Decrepit Birth (live) performing drums for the entire album. The cover art and booklet was designed by visionary artist Tyler Space, who worked with the band on their previous release, ‘Lucid Dawn’.

They created a series of wildly psychedelic concept albums revolving around a protagonist named Cyrix, a disillusioned character in a dystopian society. Cyrix’ latest journey introduces new characters and brings you into a world of dark occultists, magical allies, and hidden forces. From resurrecting ancient goddesses to cracking the codes of reality and activating hyper dimensional stargates, the chronicle of Cyrix continues.

Said founding vocalist Jared Christianson of the record’s concept, “This album fully sets the stage and builds on the story we started developing two albums ago with Cyrix and ‘Metamorphignition’. We've begun weaving together our own mythos of synchronicity and symbolism to encapsulate and distil the journey of the alchemist through the gnostic dream. It attempts to reveal through storytelling and allegory that we can experience real freedom and discover the inner treasures that guide us to who, what, and where we want to be, if we are willing to pull back the veil of lies blinding us from the truth of our nature. If I could sum up everything we've done so far, my personal journey and our message as a band in three words it would be the lyric ‘pain to power’ from the song “Telegnosis”. To me, it's about transmuting your struggles into strengths and refining your personal power and will. I really enjoyed making this album and hope people dig it!"

Massively over the top in every sense, this is essential to anyone into this particular sub-genre as it rarely gets any better than this.

Kev Rowland


This album is simply insane. A pinnacle of modern technical death metal, Arkaik are back at it again with their 2017 full-length release Nemethia. When I was first introduced to the band, it was through the second track on this album, "Of Violence and Pestilence Born."

This album is pure aggression. From the creepy piano intro of "Order of the Hierogon" or orchestral one in "Of Violence and Pestilence Born" to the monstrous growls and high-pitched shrieks throughout the album, this record has it all. Often incorporating symphonic elements as well as extremely technical and exclusively metal techniques such as sweep picking and blast beats, this album is an earsplitting masterpiece with extremely polished albeit muddy production. This album could be a "try not to headbang challenge" by itself.

I apologize for the short review, but there's not much to say about this album since it can be summed up with words like "awesome," "heavy," "complex," and "original." It is definitely a unique listening experience, although it could be confused by some for deathcore. Make no mistake; this is pure fucking technical death metal through and through.

EzraBlumenfeld



..::TRACK-LIST::..

1. Occultivation 05:18
2. Of Violence and Pestilence Born 05:03
3. Order of Hierogon 09:33
4. Dweller on the Threshold 03:05
5. Futile State 03:42
6. The Eupnean Relic 05:16
7. Lifting Amnesia 00:54
8. Telegnosis 04:52
9. Nexion Stargate 04:36



..::OBSADA::..

Greg Paulson - Guitars, Bass programming
Jared Christianson - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=PNd7DykF6hs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W miarę jak 'Nemethia' postępuje, odnosisz wrażenie, że nie otrzymasz w najbliższym czasie żadnej przestrzeni do oddychania.
Rewelacyjny pokaz bezkompromisowego i pomysłowego death metalu, który pozostawi wielu słuchaczy zdezorientowanych na bardzo długi czas...

FA

ARKAIK return with their landmark progressive tech-death masterwork entitled “Nemethia”. A continuation on the conceptual saga of the two previous releases, the journey of “Cyrix” expands into new landscapes, as does the bands technical prowess and creativity.

Arkaik's fourth full length Unique Leader Records release and most ambitious studio album to date features guest appearances by Joe Haley of Psycroptic, Arde Ostowari formerly of Burning The Masses, Stephen Paulson of the San Fransisco Symphony Orchestra and former ARKAIK guitarist Craig Peters, as well as Gabe Seeber from The Kennedy Veil/Decrepit Birth (Live) performing drums for the entire album.



I can remember the old days when we used to discuss is something was hard rock or heavy metal, but now the music we all love has become so diverse that even sub genres have sub genres to describe what it is that we listen to. One of my personal favourites is progressive technical death metal, and there can be few who do it as well as Arkaik. This is their fourth full length for Unique Leader and is probably their most ambitious studio album to date. It was produced, engineered, and mixed by Zack Ohren (Immolation, Fallujah, Suffocation, Decrepit Birth et al.), and features guest appearances by Joe Haley of Psycroptic, Arde Ostowari formerly of Burning The Masses, Stephen Paulson of the San Francisco Symphony Orchestra, and former Arkaik guitarist Craig Peters, as well as Gabe Seeber from The Kennedy Veil and Decrepit Birth (live) performing drums for the entire album. The cover art and booklet was designed by visionary artist Tyler Space, who worked with the band on their previous release, ‘Lucid Dawn’.

They created a series of wildly psychedelic concept albums revolving around a protagonist named Cyrix, a disillusioned character in a dystopian society. Cyrix’ latest journey introduces new characters and brings you into a world of dark occultists, magical allies, and hidden forces. From resurrecting ancient goddesses to cracking the codes of reality and activating hyper dimensional stargates, the chronicle of Cyrix continues.

Said founding vocalist Jared Christianson of the record’s concept, “This album fully sets the stage and builds on the story we started developing two albums ago with Cyrix and ‘Metamorphignition’. We've begun weaving together our own mythos of synchronicity and symbolism to encapsulate and distil the journey of the alchemist through the gnostic dream. It attempts to reveal through storytelling and allegory that we can experience real freedom and discover the inner treasures that guide us to who, what, and where we want to be, if we are willing to pull back the veil of lies blinding us from the truth of our nature. If I could sum up everything we've done so far, my personal journey and our message as a band in three words it would be the lyric ‘pain to power’ from the song “Telegnosis”. To me, it's about transmuting your struggles into strengths and refining your personal power and will. I really enjoyed making this album and hope people dig it!"

Massively over the top in every sense, this is essential to anyone into this particular sub-genre as it rarely gets any better than this.

Kev Rowland


This album is simply insane. A pinnacle of modern technical death metal, Arkaik are back at it again with their 2017 full-length release Nemethia. When I was first introduced to the band, it was through the second track on this album, "Of Violence and Pestilence Born."

This album is pure aggression. From the creepy piano intro of "Order of the Hierogon" or orchestral one in "Of Violence and Pestilence Born" to the monstrous growls and high-pitched shrieks throughout the album, this record has it all. Often incorporating symphonic elements as well as extremely technical and exclusively metal techniques such as sweep picking and blast beats, this album is an earsplitting masterpiece with extremely polished albeit muddy production. This album could be a "try not to headbang challenge" by itself.

I apologize for the short review, but there's not much to say about this album since it can be summed up with words like "awesome," "heavy," "complex," and "original." It is definitely a unique listening experience, although it could be confused by some for deathcore. Make no mistake; this is pure fucking technical death metal through and through.

EzraBlumenfeld



..::TRACK-LIST::..

1. Occultivation 05:18
2. Of Violence and Pestilence Born 05:03
3. Order of Hierogon 09:33
4. Dweller on the Threshold 03:05
5. Futile State 03:42
6. The Eupnean Relic 05:16
7. Lifting Amnesia 00:54
8. Telegnosis 04:52
9. Nexion Stargate 04:36



..::OBSADA::..

Greg Paulson - Guitars, Bass programming
Jared Christianson - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=PNd7DykF6hs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Enigmatyczna i szczerze mówiąc przerażająco potężna płyta!
Co wydaje się prawie niemożliwe wzrasta intensywność w stosunku do poprzednich wydawnictw...
Ja pierdolę ależ mnie ta płyta wyświechtała...

FA


Ganges wylał swoje nieczystości po raz kolejny. Po sześciu latach od zajebistego, debiutanckiego “Primal Incinerators of Moral Matrix” Tetragrammacide zrzuca niemal z nienacka po raz kolejny tonową bombę wodorową, która w ułamku sekundy zabija niczym atak Hydry: szybko i boleśnie.

Będę zawsze to powtarzał: kurewsko wielbię Tetragrammacide (jak i wszystko co wychodzi spod szyldu KIOP) i kiedy przyszło mi się zmierzyć po raz pierwszy z “Typho-Tantric Aphorisms From The Arachneophidian Qur’an” zostałem niemal natychmiast skasowany. Po trzyminutowym, rytualnym intrze spadła na mnie atomowa nawałnica, która niczym wir, wkręciła mnie w sam środek apokaliptycznej zagłady dźwiękowej. Audiosoniczny terroryzm duetu Martial Opium i Entropymurti wylewający się z każdej ze stron skutecznie zadawał mi bolesne ciosy z hipersonicznych blastów, gitary basowej i potężnego growlu, który w swych wersetach niósł antyreligijne psalmy zagłady.

I tak przez ponad 40 minut (za wyjątkiem dwuminutowego przejścia pod postacią “Kalikshetra-Kairo Consciousness Revival (Alogical Exegesis Of The Sandhipada-Sarisreepa Continuum Vigyaan)”) Tetragrammacide na “Typho-Tantric Aphorisms From The Arachneophidian Qur’an” praktycznie nie zwalnia. Co rusz zrzuca tylko kolejne, kilkutonowe blast-bomby, które niszcząc kolejne mury świątyń fałszywych, upadających religii, skazuje jednocześnie na sąd ostateczny ich wyznawców przed obliczem bogini Maat. Niesamowite dźwiękowe ultrasoniczne szaleństwo które panuje na tym krążku wkręca i uzależnia, wprowadzając jednocześnie słuchającego do świata bez religii i wierzeń, gdzie panuje już tylko antyhumanizm, anty-tworzenie i obłęd.

Tak, obłędna jest ta płyta. Technicznie dopracowana niemal do perfekcji (przecinająca na pół solówka w “Thanatos And Eros Wrestle Forever, Folding And Unfolding From The Substratum Of Supreme Voidness Of S’lba” to majstersztyk!). Mocno death metalowa, aniżeli death/blackowa. I choć brzmienie wydaje się być tu nieco za czyste, nie jest pozbawione rozpoznawalnego, lekko noisowego, atomowego powiewu. Dosłownie każda partia gitary, basu i – w szczególności – bębnów jest tutaj niezwykle precyzyjna w procesie dehumanizacji słuchacza a wokal, krystalicznie czysty, wypluwa z siebie kolejne bluźnierstwa przeciwko bogom w iście szybkim, diabelskim tempie. Udało się więc Tetragrammacide zachować ten brudny, charakterystyczny sound (“One Who Weaves The Chthonic Garland Of 52 Skullphabets Severed By The Sword Of Neti-Neti”) rodem z Trzeciego Świata (czytaj: Kalkuty), co tylko potęguje trwającą tu transmisję eksterminacji, urzeczywistniając ją tym samym niemal do namacalnego stanu.

Nie będę pierdolił. “Typho-Tantric Aphorisms From The Arachneophidian Qur’an” to po prostu czysty, soniczny holocaust urywający głowę… Hail Tetragrammacide ! Hail K I O P !

Łysy


Indian black / death metal masters Tetragrammacide gave us their insane second album back in November. I have decided to revisit and review this release. Out now via Iron Bonehead Productions.

From the haunting introduction to the utterly rampant bestial rage, there is no denying India’s savagery is a unique spirit. Crazed drumming and unhinged riffs blend primitive battery and dissonant chaos into a frenzied and malicious assault of the senses. Rife with spiritual and blasphemous energies, the black flame and vibrant delivery coupled with a truly magnificent production renders this apocalyptic tome an instantly addictive experience of bludgeoning triumph. The immense reverberate hooks of lacerating instrumentals and daunting vocals execute a sadistically fierce soundscape of visceral upheaval. Within a genre associated with rawness, it is fascinating to hear such a well-balanced yet equally violent sound permeate the air with total annihilation. Some of the warped guitar parts feel totally otherworldly while the percussive hostility is so relentless you cannot escape the dominant extreme metal attack.

Propelling sensual and impenetrable darkness with radiant vitriol, Tetragrammacide have not only a unique sound but their lyrical content is equally interesting. “Between sacred and profane” being a quote from the press release I found to be most alluring. Archgoat, for instance, have a similar adage. This blending of glorification while desecrating is the ideal core of something so musically potent. Kaleidoscopic furore and cerebrally contorting musical gymnastics make for a truly fascinating, captivating and animalistic listening experience. Invariably there will be some people who cannot withstand this martial onslaught, clearly this is not an album intended for mass consumption. That said, I think the truly marvellous execution in the production and artwork ensure what was meant to be conveyed is done so beautifully. Those who enjoy such concoctions of vigorous obliteration will be in boundless ecstasy throughout, of that I can assure you.

A vicious cascade of utterly venomous black / death metal that is crushing to behold. From the unconventional songwriting to the monolithic production, this Indian war-machine gives us the bold and yet unwelcoming combination this genre needed. Feeling original in their approach, rather than more rehashing of former glory days while keeping ineffably true to the spirit of extremity, Tetragrammacide set the bar higher than ever for the modern musical underground. Simply phenomenal musicianship and astounding songwriting delivered with a demonic presence that cannot be flawed in its unfaltering excellence.

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Trans-linguistic Utterance Of A Sacred Orgasmal Cry Fills The Lemurian Sky (By The Same Mouth, One True God Crieth Hriliu) 03:25

2. Spectral Hyaenas Of Amenta Howl, The Vulture Of Ma'at Descends, And Tahuti Watches Without His Ape 04:29

3. Mandelbrot Scarab Of Fractal Manifestation Trapped In The Arachnid Webs, Spun Above The Hidden Pathways Into Non-Euclidean Interbetweenness 04:08

4. Fundamental Reconciliation Between Maya And Yama Through Perpetual Okbish-Ouroboric Cunnilingus 03:39

5. Nuit Arches Over The Neither-Neither City Of Cubes; Hadit Meditates While Hanging Upside Down Inside A Tesseract-Ka'aba 04:54

6. Kalikshetra-Kairo Consciousness Revival (Alogical Exegesis Of The Sandhipada-Sarisreepa Continuum Vigyaan) 02:07

7. Thanatos And Eros Wrestle Forever, Folding And Unfolding From The Substratum Of Supreme Voidness Of S'lba 04:39

8. Intoxicated Bees Of Sekhet-Aarhu Circumambulate The Abode Of Self Beheaded One Who Forever Danceth In Her Shaktisexual Ecstasy 04:29

9. One Who Weaves The Chthonic Garland Of 52 Skullphabets Severed By The Sword Of Neti-Neti 04:09

10. Golden Ontological Embroideries Of Pythagorean Meta-Geometries Sewn On The Blue Veil Surface Of Nought 05:01

11. Fifteen Streams of Lunar Kalas Secrete From The Quaking Yoni Of The Goddess Sixteen (Tantric Alchemy Of The Cascading Nectars Of Sodashi)
03:26



..::OBSADA::..

Entropymurti - Bass, Guitars
M. Opium - Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=pGxZStM_ooc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Enigmatyczna i szczerze mówiąc przerażająco potężna płyta!
Co wydaje się prawie niemożliwe wzrasta intensywność w stosunku do poprzednich wydawnictw...
Ja pierdolę ależ mnie ta płyta wyświechtała...

FA


Ganges wylał swoje nieczystości po raz kolejny. Po sześciu latach od zajebistego, debiutanckiego “Primal Incinerators of Moral Matrix” Tetragrammacide zrzuca niemal z nienacka po raz kolejny tonową bombę wodorową, która w ułamku sekundy zabija niczym atak Hydry: szybko i boleśnie.

Będę zawsze to powtarzał: kurewsko wielbię Tetragrammacide (jak i wszystko co wychodzi spod szyldu KIOP) i kiedy przyszło mi się zmierzyć po raz pierwszy z “Typho-Tantric Aphorisms From The Arachneophidian Qur’an” zostałem niemal natychmiast skasowany. Po trzyminutowym, rytualnym intrze spadła na mnie atomowa nawałnica, która niczym wir, wkręciła mnie w sam środek apokaliptycznej zagłady dźwiękowej. Audiosoniczny terroryzm duetu Martial Opium i Entropymurti wylewający się z każdej ze stron skutecznie zadawał mi bolesne ciosy z hipersonicznych blastów, gitary basowej i potężnego growlu, który w swych wersetach niósł antyreligijne psalmy zagłady.

I tak przez ponad 40 minut (za wyjątkiem dwuminutowego przejścia pod postacią “Kalikshetra-Kairo Consciousness Revival (Alogical Exegesis Of The Sandhipada-Sarisreepa Continuum Vigyaan)”) Tetragrammacide na “Typho-Tantric Aphorisms From The Arachneophidian Qur’an” praktycznie nie zwalnia. Co rusz zrzuca tylko kolejne, kilkutonowe blast-bomby, które niszcząc kolejne mury świątyń fałszywych, upadających religii, skazuje jednocześnie na sąd ostateczny ich wyznawców przed obliczem bogini Maat. Niesamowite dźwiękowe ultrasoniczne szaleństwo które panuje na tym krążku wkręca i uzależnia, wprowadzając jednocześnie słuchającego do świata bez religii i wierzeń, gdzie panuje już tylko antyhumanizm, anty-tworzenie i obłęd.

Tak, obłędna jest ta płyta. Technicznie dopracowana niemal do perfekcji (przecinająca na pół solówka w “Thanatos And Eros Wrestle Forever, Folding And Unfolding From The Substratum Of Supreme Voidness Of S’lba” to majstersztyk!). Mocno death metalowa, aniżeli death/blackowa. I choć brzmienie wydaje się być tu nieco za czyste, nie jest pozbawione rozpoznawalnego, lekko noisowego, atomowego powiewu. Dosłownie każda partia gitary, basu i – w szczególności – bębnów jest tutaj niezwykle precyzyjna w procesie dehumanizacji słuchacza a wokal, krystalicznie czysty, wypluwa z siebie kolejne bluźnierstwa przeciwko bogom w iście szybkim, diabelskim tempie. Udało się więc Tetragrammacide zachować ten brudny, charakterystyczny sound (“One Who Weaves The Chthonic Garland Of 52 Skullphabets Severed By The Sword Of Neti-Neti”) rodem z Trzeciego Świata (czytaj: Kalkuty), co tylko potęguje trwającą tu transmisję eksterminacji, urzeczywistniając ją tym samym niemal do namacalnego stanu.

Nie będę pierdolił. “Typho-Tantric Aphorisms From The Arachneophidian Qur’an” to po prostu czysty, soniczny holocaust urywający głowę… Hail Tetragrammacide ! Hail K I O P !

Łysy


Indian black / death metal masters Tetragrammacide gave us their insane second album back in November. I have decided to revisit and review this release. Out now via Iron Bonehead Productions.

From the haunting introduction to the utterly rampant bestial rage, there is no denying India’s savagery is a unique spirit. Crazed drumming and unhinged riffs blend primitive battery and dissonant chaos into a frenzied and malicious assault of the senses. Rife with spiritual and blasphemous energies, the black flame and vibrant delivery coupled with a truly magnificent production renders this apocalyptic tome an instantly addictive experience of bludgeoning triumph. The immense reverberate hooks of lacerating instrumentals and daunting vocals execute a sadistically fierce soundscape of visceral upheaval. Within a genre associated with rawness, it is fascinating to hear such a well-balanced yet equally violent sound permeate the air with total annihilation. Some of the warped guitar parts feel totally otherworldly while the percussive hostility is so relentless you cannot escape the dominant extreme metal attack.

Propelling sensual and impenetrable darkness with radiant vitriol, Tetragrammacide have not only a unique sound but their lyrical content is equally interesting. “Between sacred and profane” being a quote from the press release I found to be most alluring. Archgoat, for instance, have a similar adage. This blending of glorification while desecrating is the ideal core of something so musically potent. Kaleidoscopic furore and cerebrally contorting musical gymnastics make for a truly fascinating, captivating and animalistic listening experience. Invariably there will be some people who cannot withstand this martial onslaught, clearly this is not an album intended for mass consumption. That said, I think the truly marvellous execution in the production and artwork ensure what was meant to be conveyed is done so beautifully. Those who enjoy such concoctions of vigorous obliteration will be in boundless ecstasy throughout, of that I can assure you.

A vicious cascade of utterly venomous black / death metal that is crushing to behold. From the unconventional songwriting to the monolithic production, this Indian war-machine gives us the bold and yet unwelcoming combination this genre needed. Feeling original in their approach, rather than more rehashing of former glory days while keeping ineffably true to the spirit of extremity, Tetragrammacide set the bar higher than ever for the modern musical underground. Simply phenomenal musicianship and astounding songwriting delivered with a demonic presence that cannot be flawed in its unfaltering excellence.

Nattskog7



..::TRACK-LIST::..

1. Trans-linguistic Utterance Of A Sacred Orgasmal Cry Fills The Lemurian Sky (By The Same Mouth, One True God Crieth Hriliu) 03:25

2. Spectral Hyaenas Of Amenta Howl, The Vulture Of Ma'at Descends, And Tahuti Watches Without His Ape 04:29

3. Mandelbrot Scarab Of Fractal Manifestation Trapped In The Arachnid Webs, Spun Above The Hidden Pathways Into Non-Euclidean Interbetweenness 04:08

4. Fundamental Reconciliation Between Maya And Yama Through Perpetual Okbish-Ouroboric Cunnilingus 03:39

5. Nuit Arches Over The Neither-Neither City Of Cubes; Hadit Meditates While Hanging Upside Down Inside A Tesseract-Ka'aba 04:54

6. Kalikshetra-Kairo Consciousness Revival (Alogical Exegesis Of The Sandhipada-Sarisreepa Continuum Vigyaan) 02:07

7. Thanatos And Eros Wrestle Forever, Folding And Unfolding From The Substratum Of Supreme Voidness Of S'lba 04:39

8. Intoxicated Bees Of Sekhet-Aarhu Circumambulate The Abode Of Self Beheaded One Who Forever Danceth In Her Shaktisexual Ecstasy 04:29

9. One Who Weaves The Chthonic Garland Of 52 Skullphabets Severed By The Sword Of Neti-Neti 04:09

10. Golden Ontological Embroideries Of Pythagorean Meta-Geometries Sewn On The Blue Veil Surface Of Nought 05:01

11. Fifteen Streams of Lunar Kalas Secrete From The Quaking Yoni Of The Goddess Sixteen (Tantric Alchemy Of The Cascading Nectars Of Sodashi)
03:26



..::OBSADA::..

Entropymurti - Bass, Guitars
M. Opium - Vocals



https://www.youtube.com/watch?v=pGxZStM_ooc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Bestiarius' jest niewątpliwie albumem szczególnym z racji braku stałego wokalisty. Wokale na albumie zostały nagrane przez pięciu różnych wokalistów ze śląska i z małopolski:

- Krzysztof 'Xycho' Kłosek z zespołu Horrorscope
- Uappa Terror z Terrordome
- Przemysław 'Astrogator' Latacz z Planet Hell
- Bartłomiej 'Kania' Kaniewski z Uerberos
- Przemysław 'Deceiver' Serafin z zespołu Escalation

Miks i mastering został wykonany w bytomskim DownDeeper Studio pod czujnym uchem wcześniej wymienionego Krzysztofa Kłoska (Horrorscope, Repulsive, ex-Darzamat). Album wydany jest w formie CD Jewel Case z bogatym dwunastostronicowym booklet’em. Na krążku zostało zarejestrowanych osiem utworów których tematyka to demonologia słowiańska.



..::TRACK-LIST::..

1. Bies 03:19
2. Zmora 04:40
3. Bezkost 03:05
4. Wieszczy 02:54
5. Mor 03:45
6. Homen 03:37
7. Matoha 03:05
8. Czart 04:03



https://www.youtube.com/watch?v=lq-jCeVZiRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Bestiarius' jest niewątpliwie albumem szczególnym z racji braku stałego wokalisty. Wokale na albumie zostały nagrane przez pięciu różnych wokalistów ze śląska i z małopolski:

- Krzysztof 'Xycho' Kłosek z zespołu Horrorscope
- Uappa Terror z Terrordome
- Przemysław 'Astrogator' Latacz z Planet Hell
- Bartłomiej 'Kania' Kaniewski z Uerberos
- Przemysław 'Deceiver' Serafin z zespołu Escalation

Miks i mastering został wykonany w bytomskim DownDeeper Studio pod czujnym uchem wcześniej wymienionego Krzysztofa Kłoska (Horrorscope, Repulsive, ex-Darzamat). Album wydany jest w formie CD Jewel Case z bogatym dwunastostronicowym booklet’em. Na krążku zostało zarejestrowanych osiem utworów których tematyka to demonologia słowiańska.



..::TRACK-LIST::..

1. Bies 03:19
2. Zmora 04:40
3. Bezkost 03:05
4. Wieszczy 02:54
5. Mor 03:45
6. Homen 03:37
7. Matoha 03:05
8. Czart 04:03



https://www.youtube.com/watch?v=lq-jCeVZiRg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Od samego początku darzyłem szacunkiem i sympatią włoski Sadist. To właśnie między innymi oni nauczyli mnie słuchać muzyki i ją doceniać. Od czasu wydania debiutu Above The Light inaczej już patrzę na death metal – już 32 lata. Na tamte czasy twórczość Włochów była nie byle eksperymentem i znacznie różniła się od typowego, krwistego, śmierdzącego trupem death metalu. Oprócz dzikich wrzasków, histerycznego growlu i zakręconej muzyki czuć było niemalże kosmos, a dźwięki Sadist dryfowały gdzieś pośród planetoid i wykraczały poza przyjęty już, jak myślałem wówczas, schemat.

I nic się nie zmieniło. Sadist to dla mnie cały czas zagadka, ale porywa mnie przy okazji każdej kolejnej płyty. Na Something To Pierce także cały czas coś się dzieje. Nie ma tu nawet minuty, która nudzi. Liczne zmiany tempa, niespodziewane wariacje muzyczne i to brzmienie basu uciekające gdzieś w bok i żyjącego własnym życiem. Bliskowschodnie inklinacje świetnie współbrzmiące z death metalowym sznytem, przeplatane kosmicznymi wstawkami, wyjęte niczym z fantazji Terry’ego Pratchetta, jak choćby w Nove Strade czy w niesamowitym kawałku o jakże wymownym tytule, The Best Part Is The Brain. Czysta magia.

Mimo upływu lat mózg zespołu, Tommy Talamanca, potrafi zaskoczyć nawet i teraz, a jego muzyka wcale się nie starzeje, tylko wchodzi na zupełnie nowe poziomy ludzkiej percepcji. Nadworny wokal Trevora Nadira od czasów genialnego, choć niedocenianego Crust, wciąż ryczy równie mocno, jak prawie 30 lat temu. Reszta to tylko uzupełnienie składu, bo tych dwóch panów nadaje ton i kształt Something To Pierce. Nawet zamykający płytę instrumentalny Resprium to zjawisko samo w sobie. Progresywny death metal to zdecydowanie zbyt ubogie określenie tego, co serwuje nam Sadist. To poplątanie z pomieszaniem, ale w konsekwentny i zamierzony sposób. To uporządkowany chaos od samego początku, aż do ostatniej minuty.

Jestem pewien, że znajdą się sceptycy, którym ta muzyka może nie przypaść do gustu, ale nawet oni muszą stwierdzić, że Sadist, to od lat zjawisko, obok którego nie można przejść obojętnie. Owszem, mieli swoje wzloty, jak w przypadku Sadist i Seasons In Silence, ale też upadki, jak dość miałki w perspektywie całej twórczości Lego. Trzeba im jednak przyznać, że cały czas trzymają fason i nawet w tym dziesiątym w dyskografii albumie słychać zdecydowanie i konsekwencję w obranym kierunku.

Jestem dumny, że to właśnie polska Agonia Records od kilku lat jest ich wydawcą i wbrew przeciwnościom losu znakomicie ich promuje. Nowy album to znakomity moment, żeby zrobić muzyczną retrospekcją Sadist. I tak też uczynię, do czego i Was namawiam.

Adam Pilachowski


Sadist właśnie dobił do płyty nr 10. Zważywszy na stylistykę, w jakiej Włosi się poruszają i ile w niej nierozerwalnie trwają jest to bardzo dobry wynik i należą im się szczere gratulacje. Skłamałbym jednak twierdząc, że dziesiątki wyczekiwałem z wielką niecierpliwością, gdyż - tak się jakoś dziwnie i ciekawie składa - poprzedni album "Firescorched" wciąż uważam za stosunkowo nową płytę i dalej nie zdążyłem się nią odpowiednio nasycić. Nadal również uważam, że utwory z tamtego krążka zawierają wiele wspaniałych patentów, bez względu na ich trochę płaską produkcję i straszaka na okładce. Tommy'emu Talamance i Trevorowi Nadirowi (bo to oni teraz tu przewodzą) najwidoczniej w dalszym ciągu pomysły dopisywały, a kolejne zmiany w składzie nie stanowiły żadnego wyzwania, bo ów "Something To Pierce" wydany został tylko trzy lata po dziewiątce. I znów, biorąc pod uwagę styl, w jakim Włosi się obracają, powinien być to tym większy dowód na ile zespół jest pracowity oraz głodny rozwijania swojego progresywnego death metalu.
Nie wspomniałem tylko, że od czasu reaktywacji z 2005 roku, Włochom z Sadist zdarzały się płyty zarówno rewelacyjne, mistrzowsko łączące technikę, progresję i death metal, jak i wyraźnie słabsze, do których kompletnie nie chce się wracać. Do tego drugiego grona niestety dołącza "Something To Pierce", który tuż obok "Hyaena" i "Spellbound" jawi się jako jedna z najmniej interesujących pozycji w dorobku grupy od czasu jej powrotu na scenę. Nie to żeby Włosi nagrali gniota, bo ten nadarzył się już wieki temu i mało kto o nim pamięta, że położył kres kapeli na 4 lata. Źle na "Something..." oczywiście nie jest, od razu słychać kto gra i da się znaleźć charakterystyczne dla Sadist patenty, aczkolwiek o rewelacji również nie ma tutaj mowy. Na dziesiątym albumie tejże włoskiej ekipy znalazło się dużo bajecznej techniki oraz znakomitego, kiczowato-upiornego klimatu, ale zabrakło większości tym numerom wyrazistości. Krążka słucha się jeden, drugi, piąty raz, często towarzyszy mu odczucie z cyklu hmm, gdzieś już to słyszałem (precyzując - na poprzednich albumach), a mnie do głowy wbiły się może z dwa utwory (w dodatku singlowe) oraz kilka losowych motywów rozsianych w pozostałych, które majestatem nawiązują do nadmienianych lepszych płyt.

Żeby nie było, że ja tu tylko jak typowy Polak narzekam, to podkreślę również co mi się na "Something To Pierce" podoba - wszak plusów z lupą nie trzeba się na tym wydawnictwie specjalnie doszukiwać. Świetna jest produkcja, która nareszcie zyskała masywną, tłustą oprawę, a płaski dźwięk z "Firescorched" zanikł całkowicie. Nowa, odmłodzona sekcja rytmiczna w osobach Davide'a Piccolo oraz Giorgia Piva sprawuje się bez zarzutu i udanie kontynuuje styl zaczęty przez poprzedników (znajdą się więc blasty, łamańce i aktywnie pracujący bezprogowy bas). Fajna jest też okładka, przy której widać, że komuś zależało, by wykonać coś co przyciągnie wzrok i nawiązującego do początku lat dziewięćdziesiątych. Pytanie tylko czy w kontekście atutów krążka, kwestie związane z oprawą graficzną są jakkolwiek istotne. W końcu, głównie temat rozbija się tu o muzykę.

A z tą - jak już mówiłem - jest bardzo różnie. Najlepsze wrażenia w programie "Something To Pierce" wywołują wspomniane "No Feast For Flies" i tytułowiec. To taki Sadist w pigułce, z charakterystyczną techniką, klimatem oraz rzygająco-stękającymi wokalami, a zarazem wydanie Włochów bardziej do ludzi, z silnie zaznaczoną melodią, przejrzystszymi schematami oraz nieco prostszymi riffami (pobrzmiewa w nich duch "Crust"). Generalnie, jest w tych dwóch utworach zaczepność i motywy, które przekładają się na pewną hitonośność. Reszta kawałków już nie wzbudza tak jednoznacznych odczuć. Co prawda, podobać się może "Deprived" ze swoimi orientalnymi dodatkami (i pomimo dziwnego wzdychania na początku) oraz szybszy i z niezłym przełamaniem dynamiki w środku "One Shot Closer", aczkolwiek w nich również znalazło się trochę rozwiązań na skróty, przez które utwór potrafi wygasnąć przedwcześnie - a to ogólny problem "Something To Pierce". Są też średniaki, z których mało co wynika, brzmiących zbyt bezpiecznie jak na ten zespół, pokroju "The Best Part Is The Brain", "Dume Kike", "Kill Devour Dissect" (z wciśniętym na siłę damskim wokalem) czy "The Sun God". Ma się wrażenie, że umieszczono je na krążku, by zawartość materiału nadawała się do określenia go mianem longplaya, a samej treści to tam tyle co mięsa w parówkach.

Z przykrością muszę zatem stwierdzić, że jako wieloletni fan Sadist nie zapałałem miłością do "Something To Pierce". Nie jest to najgorszy krążek Włochów, znalazły się na nim markowe patenty i błyskawicznie słychać kto odpowiada za te kompozycje, ale całości brakuje polotu, znacznie większej ilości ozdobników oraz bardziej wciągającego klimatu. Słuchając "Something..." mam po prostu nieodparte wrażenie, że w moich słuchawkach leci współcześnie brzmiący Sadist, ale w wersji wyraźnie okrojonej.

Trochę Subiektywizmu


Following the well-received "Firescorched" released in 2022, the new album "Something To Pierce" promises to be even more aggressive, both musically and lyrically. The band's tenth outing is a bold combination of technique, aggression and experimentation; in short, "another step towards defining a unique musical style that you can either love... or hate," comments the band's founder, Tommy Talamanca. "Like it or not, nobody sounds like Sadist!"

"Something To Pierce" was recorded, mixed and mastered by Tommy Talamanca at Nadir Music Studios in Genoa, Italy. The cover art was created by Andreas Christanetoff of Armaada Art (Aborted).

Sadist formed in the early nineties in Genoa, northwestern Italy. They were ahead of their time, being one of the first to introduce progressive elements into death metal. He developed his own style, present on albums such as "Above The Light" (1993 debut). After a five-year break (2000-2005), the band returned to the proven formula of epic prog-death with elements of jazz music and Middle Eastern influences.

Sadist has performed alongside cult bands such as Iron Maiden, Megadeth, Slayer and Motorhead. He has also performed at numerous metal festivals, including Wacken, Gods Of Metal and Hellfest. In 2023 alone, he shared the stage with Samael, Pantera, Dark Tranquility and Sepultura; while also working on a new album. Among the band's recent performances are Prog Power Europe and Corpsorate Death Fest, which took place in late 2024.



Sadist has just reached album no. 10. Considering how long the Italians have been inseparably present in it, this is a very good result and they deserve sincere congratulations. However, I would be lying if I said that I was waiting impatiently for this album, because - as it happens, strangely and interestingly - I still consider the previous album "Firescorched" to be a relatively new album and I still haven't had time to get properly saturated with it. I also still think that the songs from that album contain many great patterns, regardless of their somewhat flat production and the crap cover art. Tommy Talamanca and Trevor Nadir (because they are the ones who lead here now) clearly still had ideas, and subsequent changes in the line-up did not pose any decline, because "Something To Pierce" was released only three years after the "Firescorched". Again, considering the style the Italians are known for, this should be the great proof of how hardworking and hungry the band is to develop their progressive death metal.

I didn't mention that since their 2005 reunion, Sadist have had some sensational albums, masterfully combining technique, progression and death metal, as well as some clearly weaker ones, which you don't want to come back to at all. Unfortunately, "Something To Pierce" joins the latter group, which, right next to "Hyaena" and "Spellbound", seems to be one of the least interesting albums in the band's discography since its return to the scene. It's not that the Italians recorded an embarrassing album, because that one happened ages ago and few people remember that it put an end to the band for 4 years. Of course, "Something..." is not bad, you can hear who's playing right away and you can find some of the patterns characteristic of Sadist, although there's no talk of a revelation here either. The tenth album of this Italian band features a lot of fabulous technique and an excellent, kitschy-spooky atmosphere, but most of these tracks lacked expressiveness. You listen to the album once, twice, fifth time, often accompanied by the feeling that I've heard it somewhere before (to be precise - on previous albums), and maybe two songs (of course singles) and a few random motifs scattered throughout the rest, which refer with their majesty to the better albums mentioned above, stuck in my head.

Just so it's not like I'm just complaining like a typical Pole, I'll also emphasize what I like about "Something To Pierce" - after all, you don't have to look for any advantages with a magnifying glass on this release. The production is great, which has finally gained a massive, fatty sound, and the flat sound from "Firescorched" has completely disappeared. The new, rejuvenated rhythm section in the persons of Davide Piccolo and Giorgio Piva performs flawlessly and successfully continues the style started by their predecessors (so there are blast beats, technical twists and an actively working fretless bass). The cover art is also cool, with which you can see that someone wanted to make something that would catch the eye and refer to the early nineties. The only question is whether in the context of the advantages of the album, issues related to the graphic design are at all important. After all, the main topic here is the music.

And with this - as I said - it's not always rosy. The best impressions on the "Something To Pierce" are caused by the aforementioned "No Feast For Flies" and the title track. It's a kind of Sadist in a nutshell, with a characteristic technique, atmosphere and puking-groaning vocals, and at the same time a version of the Italians more to ordinary listeners, with a strongly marked melody, clearer structures and slightly simpler riffs (the spirit of "Crust" resonates in them). Generally, there is a sensible catchiness and motifs in these two songs, which come into a some kind of a prog-death hits. The rest of the songs do not evoke such unambiguous feelings. Okay, one may like "Deprived" with its oriental additions (and despite the strange sighing at the beginning) and the faster one with a good break in dynamics in the middle of "One Shot Closer", although they also found some shortcut solutions, because of which the song can fade out prematurely - and this is the general problem of "Something To Pierce". There are also average ones, which don't really make much sense, sounding too safe for this band, like "The Best Part Is The Brain", "Dume Kike", "Kill Devour Dissect" (with a redundant female vocal) or "The Sun God". You get the impression that they were put on the album so that the content of the material could be called an lp.

I regret to say that as a long-time Sadist fan, but "Something To Pierce" didn't knock me off. It's not the Italians' worst album, it has some trademark patterns and you can hear who's responsible for these compositions right away, but the whole thing lacks power, a lot more ornaments and a more engaging atmosphere. When I listen to "Something..." I simply have the strange impression that the modern-sounding Sadist is playing in my headphones, but in a beginner version.

Trochę Subiektywizmu



..::TRACK-LIST::..

1. Something to Pierce
2. Deprived
3. No Feast for Flies
4. Kill Devour Dissect
5. The Sun God
6. Dume Kike
7. One Shot Closer
8. The Best Part is the Brain
9. Nove Strade
10. Respirium (instrumental)

11. Latex Hood (CD bonus)
12. The Unsmiling Windows (CD bonus)



..::OBSADA::..

Bass Davide Piccolo
Drums - Giorgio Piva
Guitar [Guitars], Keyboards - Tommy Talamanca
Lead Vocals - Trevor
Percussion [Percussions By] - Oinos
Vocals [Female Vocals By] - Gloria Rossi



https://www.youtube.com/watch?v=FZmcilkXuEc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Od samego początku darzyłem szacunkiem i sympatią włoski Sadist. To właśnie między innymi oni nauczyli mnie słuchać muzyki i ją doceniać. Od czasu wydania debiutu Above The Light inaczej już patrzę na death metal – już 32 lata. Na tamte czasy twórczość Włochów była nie byle eksperymentem i znacznie różniła się od typowego, krwistego, śmierdzącego trupem death metalu. Oprócz dzikich wrzasków, histerycznego growlu i zakręconej muzyki czuć było niemalże kosmos, a dźwięki Sadist dryfowały gdzieś pośród planetoid i wykraczały poza przyjęty już, jak myślałem wówczas, schemat.

I nic się nie zmieniło. Sadist to dla mnie cały czas zagadka, ale porywa mnie przy okazji każdej kolejnej płyty. Na Something To Pierce także cały czas coś się dzieje. Nie ma tu nawet minuty, która nudzi. Liczne zmiany tempa, niespodziewane wariacje muzyczne i to brzmienie basu uciekające gdzieś w bok i żyjącego własnym życiem. Bliskowschodnie inklinacje świetnie współbrzmiące z death metalowym sznytem, przeplatane kosmicznymi wstawkami, wyjęte niczym z fantazji Terry’ego Pratchetta, jak choćby w Nove Strade czy w niesamowitym kawałku o jakże wymownym tytule, The Best Part Is The Brain. Czysta magia.

Mimo upływu lat mózg zespołu, Tommy Talamanca, potrafi zaskoczyć nawet i teraz, a jego muzyka wcale się nie starzeje, tylko wchodzi na zupełnie nowe poziomy ludzkiej percepcji. Nadworny wokal Trevora Nadira od czasów genialnego, choć niedocenianego Crust, wciąż ryczy równie mocno, jak prawie 30 lat temu. Reszta to tylko uzupełnienie składu, bo tych dwóch panów nadaje ton i kształt Something To Pierce. Nawet zamykający płytę instrumentalny Resprium to zjawisko samo w sobie. Progresywny death metal to zdecydowanie zbyt ubogie określenie tego, co serwuje nam Sadist. To poplątanie z pomieszaniem, ale w konsekwentny i zamierzony sposób. To uporządkowany chaos od samego początku, aż do ostatniej minuty.

Jestem pewien, że znajdą się sceptycy, którym ta muzyka może nie przypaść do gustu, ale nawet oni muszą stwierdzić, że Sadist, to od lat zjawisko, obok którego nie można przejść obojętnie. Owszem, mieli swoje wzloty, jak w przypadku Sadist i Seasons In Silence, ale też upadki, jak dość miałki w perspektywie całej twórczości Lego. Trzeba im jednak przyznać, że cały czas trzymają fason i nawet w tym dziesiątym w dyskografii albumie słychać zdecydowanie i konsekwencję w obranym kierunku.

Jestem dumny, że to właśnie polska Agonia Records od kilku lat jest ich wydawcą i wbrew przeciwnościom losu znakomicie ich promuje. Nowy album to znakomity moment, żeby zrobić muzyczną retrospekcją Sadist. I tak też uczynię, do czego i Was namawiam.

Adam Pilachowski


Sadist właśnie dobił do płyty nr 10. Zważywszy na stylistykę, w jakiej Włosi się poruszają i ile w niej nierozerwalnie trwają jest to bardzo dobry wynik i należą im się szczere gratulacje. Skłamałbym jednak twierdząc, że dziesiątki wyczekiwałem z wielką niecierpliwością, gdyż - tak się jakoś dziwnie i ciekawie składa - poprzedni album "Firescorched" wciąż uważam za stosunkowo nową płytę i dalej nie zdążyłem się nią odpowiednio nasycić. Nadal również uważam, że utwory z tamtego krążka zawierają wiele wspaniałych patentów, bez względu na ich trochę płaską produkcję i straszaka na okładce. Tommy'emu Talamance i Trevorowi Nadirowi (bo to oni teraz tu przewodzą) najwidoczniej w dalszym ciągu pomysły dopisywały, a kolejne zmiany w składzie nie stanowiły żadnego wyzwania, bo ów "Something To Pierce" wydany został tylko trzy lata po dziewiątce. I znów, biorąc pod uwagę styl, w jakim Włosi się obracają, powinien być to tym większy dowód na ile zespół jest pracowity oraz głodny rozwijania swojego progresywnego death metalu.
Nie wspomniałem tylko, że od czasu reaktywacji z 2005 roku, Włochom z Sadist zdarzały się płyty zarówno rewelacyjne, mistrzowsko łączące technikę, progresję i death metal, jak i wyraźnie słabsze, do których kompletnie nie chce się wracać. Do tego drugiego grona niestety dołącza "Something To Pierce", który tuż obok "Hyaena" i "Spellbound" jawi się jako jedna z najmniej interesujących pozycji w dorobku grupy od czasu jej powrotu na scenę. Nie to żeby Włosi nagrali gniota, bo ten nadarzył się już wieki temu i mało kto o nim pamięta, że położył kres kapeli na 4 lata. Źle na "Something..." oczywiście nie jest, od razu słychać kto gra i da się znaleźć charakterystyczne dla Sadist patenty, aczkolwiek o rewelacji również nie ma tutaj mowy. Na dziesiątym albumie tejże włoskiej ekipy znalazło się dużo bajecznej techniki oraz znakomitego, kiczowato-upiornego klimatu, ale zabrakło większości tym numerom wyrazistości. Krążka słucha się jeden, drugi, piąty raz, często towarzyszy mu odczucie z cyklu hmm, gdzieś już to słyszałem (precyzując - na poprzednich albumach), a mnie do głowy wbiły się może z dwa utwory (w dodatku singlowe) oraz kilka losowych motywów rozsianych w pozostałych, które majestatem nawiązują do nadmienianych lepszych płyt.

Żeby nie było, że ja tu tylko jak typowy Polak narzekam, to podkreślę również co mi się na "Something To Pierce" podoba - wszak plusów z lupą nie trzeba się na tym wydawnictwie specjalnie doszukiwać. Świetna jest produkcja, która nareszcie zyskała masywną, tłustą oprawę, a płaski dźwięk z "Firescorched" zanikł całkowicie. Nowa, odmłodzona sekcja rytmiczna w osobach Davide'a Piccolo oraz Giorgia Piva sprawuje się bez zarzutu i udanie kontynuuje styl zaczęty przez poprzedników (znajdą się więc blasty, łamańce i aktywnie pracujący bezprogowy bas). Fajna jest też okładka, przy której widać, że komuś zależało, by wykonać coś co przyciągnie wzrok i nawiązującego do początku lat dziewięćdziesiątych. Pytanie tylko czy w kontekście atutów krążka, kwestie związane z oprawą graficzną są jakkolwiek istotne. W końcu, głównie temat rozbija się tu o muzykę.

A z tą - jak już mówiłem - jest bardzo różnie. Najlepsze wrażenia w programie "Something To Pierce" wywołują wspomniane "No Feast For Flies" i tytułowiec. To taki Sadist w pigułce, z charakterystyczną techniką, klimatem oraz rzygająco-stękającymi wokalami, a zarazem wydanie Włochów bardziej do ludzi, z silnie zaznaczoną melodią, przejrzystszymi schematami oraz nieco prostszymi riffami (pobrzmiewa w nich duch "Crust"). Generalnie, jest w tych dwóch utworach zaczepność i motywy, które przekładają się na pewną hitonośność. Reszta kawałków już nie wzbudza tak jednoznacznych odczuć. Co prawda, podobać się może "Deprived" ze swoimi orientalnymi dodatkami (i pomimo dziwnego wzdychania na początku) oraz szybszy i z niezłym przełamaniem dynamiki w środku "One Shot Closer", aczkolwiek w nich również znalazło się trochę rozwiązań na skróty, przez które utwór potrafi wygasnąć przedwcześnie - a to ogólny problem "Something To Pierce". Są też średniaki, z których mało co wynika, brzmiących zbyt bezpiecznie jak na ten zespół, pokroju "The Best Part Is The Brain", "Dume Kike", "Kill Devour Dissect" (z wciśniętym na siłę damskim wokalem) czy "The Sun God". Ma się wrażenie, że umieszczono je na krążku, by zawartość materiału nadawała się do określenia go mianem longplaya, a samej treści to tam tyle co mięsa w parówkach.

Z przykrością muszę zatem stwierdzić, że jako wieloletni fan Sadist nie zapałałem miłością do "Something To Pierce". Nie jest to najgorszy krążek Włochów, znalazły się na nim markowe patenty i błyskawicznie słychać kto odpowiada za te kompozycje, ale całości brakuje polotu, znacznie większej ilości ozdobników oraz bardziej wciągającego klimatu. Słuchając "Something..." mam po prostu nieodparte wrażenie, że w moich słuchawkach leci współcześnie brzmiący Sadist, ale w wersji wyraźnie okrojonej.

Trochę Subiektywizmu


Following the well-received "Firescorched" released in 2022, the new album "Something To Pierce" promises to be even more aggressive, both musically and lyrically. The band's tenth outing is a bold combination of technique, aggression and experimentation; in short, "another step towards defining a unique musical style that you can either love... or hate," comments the band's founder, Tommy Talamanca. "Like it or not, nobody sounds like Sadist!"

"Something To Pierce" was recorded, mixed and mastered by Tommy Talamanca at Nadir Music Studios in Genoa, Italy. The cover art was created by Andreas Christanetoff of Armaada Art (Aborted).

Sadist formed in the early nineties in Genoa, northwestern Italy. They were ahead of their time, being one of the first to introduce progressive elements into death metal. He developed his own style, present on albums such as "Above The Light" (1993 debut). After a five-year break (2000-2005), the band returned to the proven formula of epic prog-death with elements of jazz music and Middle Eastern influences.

Sadist has performed alongside cult bands such as Iron Maiden, Megadeth, Slayer and Motorhead. He has also performed at numerous metal festivals, including Wacken, Gods Of Metal and Hellfest. In 2023 alone, he shared the stage with Samael, Pantera, Dark Tranquility and Sepultura; while also working on a new album. Among the band's recent performances are Prog Power Europe and Corpsorate Death Fest, which took place in late 2024.



Sadist has just reached album no. 10. Considering how long the Italians have been inseparably present in it, this is a very good result and they deserve sincere congratulations. However, I would be lying if I said that I was waiting impatiently for this album, because - as it happens, strangely and interestingly - I still consider the previous album "Firescorched" to be a relatively new album and I still haven't had time to get properly saturated with it. I also still think that the songs from that album contain many great patterns, regardless of their somewhat flat production and the crap cover art. Tommy Talamanca and Trevor Nadir (because they are the ones who lead here now) clearly still had ideas, and subsequent changes in the line-up did not pose any decline, because "Something To Pierce" was released only three years after the "Firescorched". Again, considering the style the Italians are known for, this should be the great proof of how hardworking and hungry the band is to develop their progressive death metal.

I didn't mention that since their 2005 reunion, Sadist have had some sensational albums, masterfully combining technique, progression and death metal, as well as some clearly weaker ones, which you don't want to come back to at all. Unfortunately, "Something To Pierce" joins the latter group, which, right next to "Hyaena" and "Spellbound", seems to be one of the least interesting albums in the band's discography since its return to the scene. It's not that the Italians recorded an embarrassing album, because that one happened ages ago and few people remember that it put an end to the band for 4 years. Of course, "Something..." is not bad, you can hear who's playing right away and you can find some of the patterns characteristic of Sadist, although there's no talk of a revelation here either. The tenth album of this Italian band features a lot of fabulous technique and an excellent, kitschy-spooky atmosphere, but most of these tracks lacked expressiveness. You listen to the album once, twice, fifth time, often accompanied by the feeling that I've heard it somewhere before (to be precise - on previous albums), and maybe two songs (of course singles) and a few random motifs scattered throughout the rest, which refer with their majesty to the better albums mentioned above, stuck in my head.

Just so it's not like I'm just complaining like a typical Pole, I'll also emphasize what I like about "Something To Pierce" - after all, you don't have to look for any advantages with a magnifying glass on this release. The production is great, which has finally gained a massive, fatty sound, and the flat sound from "Firescorched" has completely disappeared. The new, rejuvenated rhythm section in the persons of Davide Piccolo and Giorgio Piva performs flawlessly and successfully continues the style started by their predecessors (so there are blast beats, technical twists and an actively working fretless bass). The cover art is also cool, with which you can see that someone wanted to make something that would catch the eye and refer to the early nineties. The only question is whether in the context of the advantages of the album, issues related to the graphic design are at all important. After all, the main topic here is the music.

And with this - as I said - it's not always rosy. The best impressions on the "Something To Pierce" are caused by the aforementioned "No Feast For Flies" and the title track. It's a kind of Sadist in a nutshell, with a characteristic technique, atmosphere and puking-groaning vocals, and at the same time a version of the Italians more to ordinary listeners, with a strongly marked melody, clearer structures and slightly simpler riffs (the spirit of "Crust" resonates in them). Generally, there is a sensible catchiness and motifs in these two songs, which come into a some kind of a prog-death hits. The rest of the songs do not evoke such unambiguous feelings. Okay, one may like "Deprived" with its oriental additions (and despite the strange sighing at the beginning) and the faster one with a good break in dynamics in the middle of "One Shot Closer", although they also found some shortcut solutions, because of which the song can fade out prematurely - and this is the general problem of "Something To Pierce". There are also average ones, which don't really make much sense, sounding too safe for this band, like "The Best Part Is The Brain", "Dume Kike", "Kill Devour Dissect" (with a redundant female vocal) or "The Sun God". You get the impression that they were put on the album so that the content of the material could be called an lp.

I regret to say that as a long-time Sadist fan, but "Something To Pierce" didn't knock me off. It's not the Italians' worst album, it has some trademark patterns and you can hear who's responsible for these compositions right away, but the whole thing lacks power, a lot more ornaments and a more engaging atmosphere. When I listen to "Something..." I simply have the strange impression that the modern-sounding Sadist is playing in my headphones, but in a beginner version.

Trochę Subiektywizmu



..::TRACK-LIST::..

1. Something to Pierce
2. Deprived
3. No Feast for Flies
4. Kill Devour Dissect
5. The Sun God
6. Dume Kike
7. One Shot Closer
8. The Best Part is the Brain
9. Nove Strade
10. Respirium (instrumental)

11. Latex Hood (CD bonus)
12. The Unsmiling Windows (CD bonus)



..::OBSADA::..

Bass Davide Piccolo
Drums - Giorgio Piva
Guitar [Guitars], Keyboards - Tommy Talamanca
Lead Vocals - Trevor
Percussion [Percussions By] - Oinos
Vocals [Female Vocals By] - Gloria Rossi



https://www.youtube.com/watch?v=FZmcilkXuEc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Second Demo from 1991 from this Old School Death Meta from Finland.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro: Carnival Of Souls
2. The Altar
3. To Your Scattered Bodies Go
4. Infernal Paradise... The Journey

Transparent disc with silhouetted print.
The insert includes liner notes, cover of the demo as well as photos and flyers from these times.
Limited to 300 copies.



..::OBSADA::..

Mikki Salo - Vocals
Mikko Hannuksela - Guitars (lead)
Karri Suoraniemi- Guitars
Harri Huhtala - Bass
Kai Hahto - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=unfXqzDiuFs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Second Demo from 1991 from this Old School Death Meta from Finland.



..::TRACK-LIST::..

1. Intro: Carnival Of Souls
2. The Altar
3. To Your Scattered Bodies Go
4. Infernal Paradise... The Journey

Transparent disc with silhouetted print.
The insert includes liner notes, cover of the demo as well as photos and flyers from these times.
Limited to 300 copies.



..::OBSADA::..

Mikki Salo - Vocals
Mikko Hannuksela - Guitars (lead)
Karri Suoraniemi- Guitars
Harri Huhtala - Bass
Kai Hahto - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=unfXqzDiuFs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!